A long time ago +Riddle

Toen er met een scheve glimlach door haar werd verteld dat ze dan wel heel hard moest gaan rennen, greens de jongen even, om daarna zachtjes haar gezicht vast te pakken. "Dat moest je dan inderdaad." maar zoiets zou niet meer hoeven te gebeuren, daar was hij wel vrij zeker van. En als ze hem ooit zo weer ging zien, betwijfelde Nathan het wel of hij tegen haar ging uitvallen. Er was de laatste tijd teveel gebeurd om boos te zijn op mensen van wie hij echt hield. Zoals Riddle.

Dat hij niet ging uitvallen tegen haar, betekende dat niet dat hij geen grapje meer ging uithalen. Want dat kon wel nog eens leuk zijn. Nog steeds had hij haar gezicht van, diezelfde grijns stond op zijn gezicht. Het zou best wel leuk zijn als de roodharige het niet eens zou kunnen uitvolgelen dat hij gewoon een grapje ging maken. Zijn ogen bleven in de hare staren, de hele tijd, niets anders te doen. "Nog niet~" Natuurlijk niet zou hij niet echt gaan flippen, eerder allemaal als een grapje. Die hij waarschijnlijk leuker vond dan de rest van de mensen. Zijn grip werd iets strakker, zelf had Nathan dat niet eens door, te druk met te verzinnen wat hij ging doen.

Het was duidelijk te merken hoe de ander wat ongemakkelijk werd, gezien Riddle wegkeek. Echter bij zijn woorden keek de ander Nathan recht in de ogen aan. "Maar niet alles gaat zoals gehoopt." voor nu zou het alleen maar even met woorden zijn dat hij zo ging doen, voornamelijk omdat er niet even zo snel in zijn hoofd opkwam. Toen er lichtelijk trillend aan hem werd gevraagd of er iets was grinnikte de jongen even. "En hoezo zou je dat denken?" Natuurlijk wist hij wel waarover Riddle het had, maar dat betkende niet dat hij ging stoppen met zijn act.

Ze kende hem langer dan vandaag, ze meende het. Anders was dit niet zo gelopen hoor. Dan was waarschijnlijk een groot deel zoals dit niet gelopen. Mooi, het was goed dat ze er zo over dacht. "That's good." nu was het minder erg als ze ergachter kwam, het was gewoon voor eventjes leuk geweest om zo te doen. Nu zou Riddle er maar gewoon moeten gaan achterkomen, en Nathan ging haar daarbij nu niet helpen. Dat mocht mooit vergeten worden. Hij hield in zijn achterhoofd wel dat dit een grap was, deels om zichzelf daaraan te overtuigen en te herinneren. Het was niet goed natuurlijk als hij daar niet meer aan dacht, dan konden er heel erg vervelende dingen gaan uitkomen.

Hij deed gewoon, maar dan was dat in zijn ogen. Een geamuseerde glans lag in zijn ogen, nu was het echt wel weer genoeg. Hij liet haar gezicht los, om haarna de roodharige met diezelfde arm te omhelzen. Meteen was zijn houding veranderd, niet meer zoals net. Maar gewoon rustig nu. Hij leunde wat naar voren, om daarna te gaan fluisteren "Just kidding." bij het laatste word werd elke lettergreel duidelijk uitgesproken. Gewoon, om te benadrukken dat hij maar een grapje maakte. Toch was nog steeds die grijns van eerder te zien, al was het enkel om haar reactie te zien op dit hele gebeuren.

Haar reactie was gewldig om te zien, dat liet de jongen ook el even merken door kort te grinniken. Er kwam wat snauwend uit dat hij haar ongemakkelijk had gemaakt, waarop hij droogjes antwoorde "Ja, dat weet ik." Echter bij het horen van de volgende woorden die kwamen keek hij haar geamuseerd aan. "Eigenlijk is het wel wel leuk." expres zielig voor doen hm? Daar kon wel even wat aan worden gedaan. Hij leunde wat naar voren, alweer ja, maar dan nu om haar eventjes te zoe en op haar mond. Na niet zo heel lang haalde hij zijn lippen van de hare af. "Beter?"

Nadat Nathan klaar was werd Riddle zo rodd als een tomaat, om vervolgens weg te kijken. Er kwam een norse 'ja' van de roodharige. Hij hief een wenkbrauw met wat er daarna kwam. "Oh? En hoezo dan?" toch legde de jongen zijn hand op de hare en zijn grijns maakte plaats voor een liefelijke, misschien iets te onschuldige glimlach. Hij liet de hand van de ander daar gewoon liggen, het was niet erg als dit werd gedaan. Niet voor hem in welk geval.

Wat dacht hij, oh genoeg. Maar nee, Nathan wist maar al te goed waar de roodharige het over had. "Ik heb geen idee hoor." Het was overduidelijk te merken dat hij het maar al te goed wist. Hij trok zich niets aan van de norse toon die Riddle ondertussen had opgezet, waarom zou hij ook? Toen ze over zijn 'onschuld' begon -die hij niet had- werd die glimlach enkel breder "Natuurlijk ben ik dat." Nope, totaal niet. Er waren meer dan genoeg mensen die dat konden zeggen, inclusief hemzelf.