A long time ago +Riddle

Toen er ineens wat werd gesproken hield hij kort zijn hoofd schuin. "Wat is er?" klonk zijn stem, alsof er zojuist niets was gebeurd. Hm, hij moest iets met het lichaam doen, het hier, midden van de straat zo laten liggen was misschien niet het slimste wat hij kon doen. Toen het hem echter opviel dat de roodharige nogal wit aanzag, door schok misschien, kwam hij wat dichter naar haar toe. "Het is alweer goed~" misschien dat zijn stem wel niet zo mocht klinken, maar hij meende het wel. Hij zou haar geen kwaad durven doen, geen serieus kwaad, enkel plagen. Maar daar het het voor hem op.

Ineens zette Riddle een pas naar achteren, er klonk wat gestamel. Met nog steeds die glimlach op zijn gezicht knikte hij langzaam op haar woorden. "Ja, dat heb ik inderdaad gedaan." Alsof het een doodnormaal iets was voor de jongen. Oh well, niet dat dit de eerste keer was, totaal niet nee. Misschien was het totaal niet goed dat hij er zo luchtig op reageerde, misschien wel. Stel voor, als hij er elke keer ging overreageren zou de jongen wel een mental breakdown ofzo hebben. Dat was deze reactie juist beter. Hij kwam weer wat dichterbij, ze hoefde niet bang te zijn voor hem.

Er werd trillend gemompeld door de roodharige of hij iets aan dat wou gaan doen, waarna er naar het lijk werd gewest. De jongen knikte weer, liep ernaar toe en hees het omhoog. Vervolgens keek Nathan om zich heen, waarbij in een steegje niet veel verderop een vuilnisbak te zien was. De jongen liep erheen, het lichaam achter zich sleuren en het ding er daarna in dumpen. Hoppa, waar het hoorde, tussen het grof vuil~ Hierna liep de jongen weer naar Riddle toe, ondertussen het lemmet schoonmakend met zijn shirt en borg het mes weer op in zijn mouw, waar het dus normaal was. Toen het hem opviel dat ze zowaar begon te kokhalzen probeerde de jongen voorzichtig zijn arm om haar heen te slaan terwijl hij naast haar stond. "We zouden maar hier eens weg moeten gaan" Het was niet echt een voorstel, ze moesten echt weggaan. Elk moment konden er mensen komen en het zien dat er bloed was.

Zodra hij zijn arm om haar had heengeslagen werd zijn arm weggeduwd en ondertussen was ze ook omgedraaid. Er werd gemompeld dat hij haar niet mocht aanraken, waardoor hij lichtjes fronste. "Why not?" wel leek het erop dat Riddle het met Nathan eens was dat ze weg moesten, gezien ze ineens twee meter verderop was. Al aan het weglopen. Hij volgde haar maar, hm, gelukkig had hij nog wel het een en ander aan schone kleding. Het bloed moest er wel een andere keer uit worden gehaald, nu geen tijd. Zoals vaker het geval was als dit was gebeurd.

Meteen werd hij aangekeken door haar met grote ogen, afschuwend werd er gesproken dat hij onder het bloed zag. De glimlach maakte langzaam plaats voor een grijns "Dat weet ik ja." Ach, het kon altijd nog heek veel erger dan dit. Maar dan ook echt heel veel erger. Laat hen maar gewoon weer verder gaan, de gedachte dat hij nu elk moment kon worden opgepakt was niet echt een geruststellende gedachte. "Laten we maar gaan, als er mensen gaan komen worden we allebei opgepakt." mevrouw hier was medeplichtig, misschien dat ze er nog licht van kon gaan komen. Maar hij, niet echt. Gezocht voor meerdere moorden, nee, hij kon dan mooi een paar jaar in de gevangenis gaan uitzitten. Mooi niet dat hij dat van plan was om te doen.

Er werd nogal geïrriteerd naar hem toegeworpen waarom ze anders aan het lopen was. Touché, daar had ze een goed punt. Ineens waren er twee gedaantes te zien. Muk Muk Muk. Dat was niet goed. Hij keek om zich heen, hopend voor een voorlopige verstopplek. Hij zag wel iets, Riddle zou het abosluut niet prettig vinden maar ze kon echt niet gaan zeiken erover. De groenharige pakte gewoon haar arm beet, om haar naar het fotohokje te sleuren dat hij verderop had gespot. Eenmaal daarbinnen merkte hij het dat het niet super groot was, echt zo een heel klein ding voor een persoon. "Zeg geen woord." siste hij, een verkeerd geluid en ze konden enorm in de problemen zitten. Dat zij en Nathan gewoon tegen elkaar stonden, maakte hem niets uit, dit was de eerste de beste verstopplek. Waarschijnlijk ook wel de enige.

Natuurlijk, juist in tegenstelling wat hij had gezegd ging ze half schreeuwen. Moest er ook nog gaan bijkomen. "We wachten tot hun wegzijn. Kan je in die tussentijd je mond houden." Het was totaal geen vraag, eerder iets dat hij verwachtte van haar te doen. Als deze twee personen weg waren kon ze gaan omkleden, dit hokje was wel de enige waarin ze gewoon konden blijven, het was niet veel maar wel iets. Wees blij dat er nog bedekking was, het kon altijd heel erg veel erger dan dit.

Hij fronste kort toen ze ineens haar handen in de lucht stak, wat in Arcuesnaam was ze aanbhet doen. Hij vroeg er natuurlijk niet naar, zo wel. Net op het moment dat hij even naar buiten wou kijken klonk er ineens een tweetal stemmen, vast en zeker van de twee die ze eerder zagen. Zijn ogen werden ietsjes groter, kom niet hier kijken, kom niet hier kijken. Natuurlijk konden ze altijd nog op een andere manier gaan vluchten, maar verstoppen was misschien iets handiger. Hoe hij dat wist? Ervaring, niet meer en niet minder.