A long time ago +Riddle

Was ze al klaar? Nope, weer iets met haar haren. Arceus, waarom duurde het zo lang. Hij keek op toen er eindelijk werd gesproken dat ze klaar was, kon een keertje tijd worden zeg. "Eindelijk." mompelde Nathan, waarna deze overeind kwam. Ondertussen pakte hij zijn tas, waarin hij in zijn wachttijd de spullen had ingepropt en slingerde het ding over zijn schouder, de sleutel werd gepakt waarna hij de kamer opendeed en naar buiten stapte. "Kom je?" toen de roodharige ook de kamer uit was deed hij de deur dicht, op slot en stak de sleutel in zijn zak. Was toch makkelijker dan de hele tijd vasthouden.

Terwijl hij de sleutels inleverde luisterde de groenharigd naar haar vraag. Wat te doen, goede vraag. "We kunnen gewoon rond de stad gaan kijken?" misschien dat er nog wel iets te doen was. Zonder echt op een antwoord te wachten pakte Nathan de roodharge vast bij haar hand en sleurde haar gewoon het Pokémon center uit, om vervolgens om zich heen te kijken. Hm, welke kant op? Ondertussen was er een glimlach op zijn gezicht te zien, eigenlijk kon dit best wel leuk zijn zeg.

Nathan keek de kant op waar naartoe werd gewezen, het was daar best wel rustig, dus waarom ook niet. Kort knikte de jongen "Ja, laten we maar daarheen gaan." sprak hij vrolijk, om vervolgens aanstalaten te maken om die richting op te lopen. Nu wachtte hij echter wel op de roodharige, immers was het niet handig om Riddle nou altijd te gaan rondsleuren. Trouwens, zij vond het vast ook wel prettig om normaal te kunnen lopen. Dat was wel vanazelfsprekend bij de meeste mensen.

Hij keek een beetje om zich heen, niet veel bijzonders was er te zien. Toen er werd gevraagd of ze ergens konden kijken knikte hij, zelfs al had de jongen niet eens gezien waar ze nou aan het heenwijzen was. "Ja hoor." ach, ze deed genoeg voor hem dus andersom mocht het ook wel eens gebeuren hoor. Hij wachtte maar gewoon tot Riddle de goede richting opging, dan kon de jongen haar namelijk gewoon gaan volgen. Of het lag aan hem, of het werd er steeds rustiger, apart. Naja, liefer rustig dan stervensdruk.

Nu liet de jongen zichzelf gewoon meesleuren ja, half meelopend was het ook wel weer te noemen. Riddle bleef gewoon voor de etalages staan, ging niet echt naar binnen en ergens was de jongen daar best wel blij mee ook. Ondertussen gingen ze naar bet volgende winkeltje, hier aangekomen merkte hij dat de jongen er ergens honger had gekregen. Hij keek om zich heen, om verderop een ijszaak te zien. "Ik ga daar even wat halen." terwijl de jongen ernaartoe wees. "Wil jij ook wat?" hij keek Riddle recht aan, wachtend op een antwoord.

Ze wou graag wat hebben, nog voor hij echter kon gaan vragen welke smaak werd er al gesproken dat ze chocoladesmaak wou. Hij glimlachte kort en knikte daarna "Dan ben ik zo terug." en met deze woorden liep hij richting het ijszaakje. Eenmaal binnen viel het eigenlijk best wel mee hoe groot het was, al waren er wel heel veel verschillende smaken. Halejula, echt veel. Zelf bestelde Nathan ook een chocolade, maar samen nog met banaan. Hierna werd nog besteld wat Riddle wou, waarna de jongen afrekende. Met de twee ijsjes in zijn hand liep hij naar buiten.

Toen ineens zijn naam nogal paniekerig klonk, keek de jongen meteen op. Zijn ogen werden kleiner en meteen rende hij op Riddle af, het andere persoon ging dood. De ijsjes maakten hem echt geen ene moer meer uit, wat er nu aan de hand was, was veel belangrijker. Zodra hij bij de twee was aangekomen pakte Nathan het andere persoon gewoon bij de nek, om deze bij de roodharige weg te halen en tegen een muur te duwen welke niet veel verderop was. Er werd geen enkele waarschuwing gegeven, dat ging ook mooi niet gebeuren. Had iemand maar veel beter moeten nadenken over zijn acties. Er werden wilde acties gedaan door de ander in poging tot zichzelf te bevrijden, pas tot het gestribbel minden werd liet Nathan het andere persoon wat zakken, nog steeds tegen die muur houdend. Zijn mes werd vanonder zijn mouw gehaald, waarna hij het ding met zijn vrije hand vasthield. Het lemmet werd vervolgens langzaam in de keel gezet van de ander, heel erg langzaam zodat het erg pijnlijk werd. Toen de jongen het mes uit diens keel haalde gutste het bloed eruit, waarbij er zelfs wat van op een van zijn mondhoeken. Nog een keer werd deze gestoken, dit zorgde er blijkbaar voor dat het de laatste beetje was geweest. Nu hing het lichaam daar maar, overeind gehouden door zijn greep. Nathan liet los, waardoor het met een klein plofje voor hem op de grond terecht kwam. De groenharige keek met een klein glimlachje naar achteren, waar Riddle nog moest staan, als ze niet van haar plek was gekomen dan. Die glimlach op zijn gezicht was veel te aardig in vergelijking met wat hij net had gedaan. Niet dat het de jongen veel deerde. Zijn tong ging even langs zijn mondhoeken, daarbij het bloed weglikkend. Meteen was er een metaalachtige smaak te proeven.