A long time ago +Riddle

Hij wist er niet zeker van wat te denken toen Riddle ineens op hem afkwam, met diezelfde glimlach als eerder. Al was zijn hoofd wat omhoog geduwd door de roodharige, bleef Nathan haar gewoon aankijken. Ze was blij. Waarom was ze juist nu, van alle tijden die er waren bij. "En dat ben je omdat..?" als de rollen waren omgekeerd, dan zou de jongen er totaal niet lbij mee zijn. Hierdoor snapte hij dus niet wat er nu aan de hand was en wat er ging gebeuren. Het was hem niet ontgaan dat Hiro niet veel verderop stond.

Hij moest eens weten, wat was dat nou weer voor een antwoord. Pets. Er was tegen zijn wang een vrij harde klap gegeven. Nathan verroerde zich niet, zijn wang zag nu wel lichtjes rood aan van de klap die hem was gegeven, maar hij deed er niets aan. De jongen had het verdient. Waarom, eerlijk gezegd begon hij daar nu ook over te twijfelen. Zijn antwoord zou haar waarschijnlijk meer pijn gaan doen en als er wel iets was waar hij niet tegen kon, was het Riddle pijn doen. Maar toch deed hij het, omdat het gewoon moest gebeurden. "Omdat ik dacht dat ik nog steeds wat voor haar voelde, wat zo blijkt maar niet op die manier..." zijn stem zakte weg. Elk woord die hij sprak, het voelde net alsof elke keer iemand haar pijn deed. Dat iemand was hem en hij wou dus gewoon zijn mond gaan houden.

Hij had het kunnen gaan verwachten dat dit ging gebeuren, maar toch deed het hem pijn om haar zo te zien. Zelfs al was hij daar juist de oorzaak van. En haar dan. Hij zal altijd van haar houden, het maakt niet uit wat en hoe. Nathan liep gewoon haar haar toen en keek de roodharige recht in de ogen aan. "Ik zou altijd van je houden, wat er ook gebeurd." dit meende hij. Elk woord dat van hem kwam was waar. Voorzichtig, ook rustig voog hij haar tranen weg.

Een kleine glimlach verscheen toen ze hem ineens omvloog, waarna de jongen zijn armen om haar heenlegde. Het waren deze kleine dingetjes die je dag ineens gewoon een stuk beter maakten, bijvoorbeeld dat je vriendin je zo omhelsde. Dit kon dus dan wel gewoon even voor hem doorgaan, was het niet dat het leven doorging, met of zonder hun. Hij kon het gewoon achter zich gaan laten, wat er allemaal was gebeurd, maar soms waren het de kleine dingen die hem nog in het verleden lieten leven. Sommige van deze dingen waren niet erg. Nathan had geen word meer gesproken, iets dat een rust gaf.

Met enkel het geluid van een zacht snikkende Riddle en wat stadse achtergrond geluiden was het er echt geheel stil. "We hebben elkaar echt veels te lang niet meer gezien." waarom had ze eigenlijk überhaupt op die vakantie meegegaan? Immers was de roodharige wettelijk volwassen en hoefde dus niet verplicht mee te gaan. Ach, in welk geval had hij niet mee hoeven gaan. Dus ergens zag Nathan wel het pluspunt bij het minpunt, waarbij het laatste was geweest dat de jongen haar een flinke tijd niet meer had kunnen zien. Zelfs niet eens over de holo caster hadden ze gepraat.

Er werd gemompeld dat het deels haar fout was geweest, ach, het was niet dat Nathan haar ergens de schuld van gaf. Niet dat hij dat nou bepaald bij haar in het algemeen kon doen. "Ach, nu zijn we wel weer samen." Een glimlach was weer verschenen. Bij haar voorzichtige vraag knikte de jongen, niet echt als een hyperachtief mens, eerder gewoon om rustig antwoord te geven. "Jup, een paar dagen vanaf nu." nog steeds voelde het niet echt alsof er iets was veranderd. Maar dat was niet erg, nu hoefde er even niets te veranderen.

gelukkig was het te noemen ja, hij voelde zich nu ook zo. Bij wat er werd gesproken daarna, grinnikte de jongen even. "Dat klopt ja, maar dat was vroeger." nu waren tijden overdijdelijk anders, dat was maar weer te merken. Stel voor, als dat niet zo was, alles nog zoals eenpaar maanden eerder zouden de twee daar echt niet zo staan hoor. Allesbehalve zelfs. "Het zou totaal niet zo zijn gelopen als alles nog was zoals vroeger." dat kon zijn wel weten als een van de besten. Oeps~