A long time ago +Riddle

Gelukkig bleek ze de hint te hebben begrepen, want meteen kwam de roodharige naar Nathan toe om zijn mouw vast te pakken. Daarna liep de jongen dwars door het groepje mannen heen, ervoor zorgend dat Riddle wel gewoon bij hem bleef om gelijk door naar het Pokémon center te gaan. Na niet heel lang waren de mannen alweer verdwenen, waardoor de jongen wel even een opgelucht zuchtje liet. "En dat was weer een gevecht vermeden." en voor soms was dat maar goed ook.

Er kwam een kleine frons van de jongen toen er een sorry werd gemompeld. "Maak je er maar geen zorgen over joh, nu is het toch prima." nu nog wel. Laat dat ook maar zo houden. Een kleine glimlach was verschenen omdat de roodharige nog steeds de mouw van de jongen vasthield. "Gaat het wel?" Al was ze enkel tegen dat andere persoon opgebotst, kon het natuurlijk nooit echt kwaad om het te gaan vragen. Trouwens, ook wou de jongen er gewoon dpzeker van zijn, voot bezorgde redenen,

Het gaf toch wel een gevoel van opluchting toen er werd gesproken dat het ging, gelukkig maar voor haar dan. Het was te zien hoe langzaam de lucht verkleurde naar zwart, zoals het altijd was waneer het laat werd. Kort keek Nathan Riddle aan toen er werd gevraagd of ze in het Pokémon center bleven overnachten, om vervolgens even te knikken. "Ja, laten we dat maar doen." zelf had hij niet echt een kamer, dus er moest er weer eentje worden geleend. De jongen stapte het gebouw in, aannemend dat de roodharige hem volgde en liep meteen door naar de balie. Na daar een kamer voor twee te hebben gevraagd en de sleutels hebben gekregen keek hij Riddle weer aan.

Ineens werd de sleutel uit zijn handenn gehaald door Riddle, welke vervolgens min of meer rennend naar de kamers ging. Een kort zuchtje kwam van de jongen, had dat echt gemoeten? Blijkbaar wel, zucht. In tegenstelling tot de roodharige liep Nathan er gewoon rustig heen, om tot de ontdekking te komen dat ze al blijkbaar de goede kamer had. Eenmaal daar binnen aangekomen trof hij de ander doodleuk aan op hem bed, alsof ze niet net als een gek door de gangen was gaan rennen. "Moest dat serieus?" klonk zijn stem, hoe dan ook licht geamuseerd. De deur werd achter hem dichtgedaan waarna het ding in het slot viel. Zijn tas werd ergens op de grond neergegooid.

Hij keek haar droogjes aan toen er geamuseerd werd gesproken dat dat inderdaad moest. "Natuurlijk." hij geloofde er niets van, wat maar weer eens al te duidelijk te hopen was. Zelf liep de jongen alvast naar de andere kant van het bed, om daarop te gaan zitten en Riddle recht aan te kijken. "Wel een tijd geleden, dat we hier in Hoenn zijn geweest." hij had nig gehoord dat er iets was gemompeld, al wist Nathan niet volledig zeker wat.

Een frons kwam opzetten bij haar 'antwoord', of voor zover dat dan te noemen was. "Natuurlijk, heb je drank op voordat je hier kwam?" ze deed namelijk nogal raar, dat was maar weer overduidelijk te merken. Hij keek haar liefelijk aan toen er werd gesproken dat ze hem had gemist "En ik jou ook." maar dat was het verleden, nu waren ze gelukkig weer samen. Al kwam Riddle omhoog, bleef Nathan daar gewoon liggen. Het lag prima, dus waarom zou hij overeind gaan komen. Zijn ogen gleden even naar de klok, welke aangaf dat het al bijna elf uur was. Wow, ging tijd toch sneller dan gedacht.

Toen hij ineens een hand voelde gaan door zijn haren keek de jongen naar Riddle, welke blijkbaar dichterbij was gekomen. Gezien hij nog steeds lag kon hij haar niet helemaal zien, maar dit was wel goed genoeg. Langzaam gingen zijn handen omhoog, om deze over het gezicht van haar te laten aan, de zijkant dan. Nog steeds was er een glimlach op Nathan's gezicht te bekennen, eentje die er ook even niet vanaf zou komen. Tenzij er echt iets heel ergs zou komen maar nee, alles was vredig en heerlijk op deze manier. Kon het maar voor altijd zo zijn,