We could paint the town red

Ze draaide zich wat om in het water en liet zich even kopje onder gaan. Daarna kwam ze lichtjes boven en zwom ze rustig verder. Toen ze eenmaal bij Nathan in de beurt was, lachte ze even en legde ze even haar handen op zijn niet verbrande schouder. Even lichte ze haar ogen ietwat op, ze zwom achter hem, maar zag nu pas de tattoo. Even haalde ze er een hand van en zwom ze even stukje verder. "Sinds wanneer heb je dat?" zei ze even kort terwijl ze haar kopje wat schuin hield. Misschien was ze te nieuwsgierig maar ah... Hij zou vast wel antwoord geven.

Toen hij ineens voelde hoe Tawn aan zijn schouder zat keek hij naar achteren, om de blondine recht in de ogen aan te kijken. Kort daarna liet ze zijn schouder los en nam afstand, al fronste hij even bij de vraag. "Iets van twee weken." Zoiets wel, die dag was wel anders afgelopen zoals hij had gedacht maar tja, weinig aan te doen. Het was eigenlijk soms best wel raar om daar een tatoo aan te treffen, maar hij had er geen spijt van dat hij het ding had laten zetten.

"Iets van twee weken." zei hij. Zie je wel, hij vertelde het haar wel. Ze lachte even kort naar hem. "Het is best speciaal," zei ze even kort terwijl ze weer wat dichter kwam om het te bekijken. Zij zou waarschijnlijk nooit een tattoo laten zetten. Maar hey, daar dacht ze nu zo over, maar over een jaar kon dat natuurlijk altijd anders zijn. Even keek ze naar Nathan en toen gooide ze uit het niks wat water op in zijn gezicht en zwom ze weer wat naar achter waarna ze lichtjes grinnikte. Zo. Dat was ook gedaan.

Een kleine glimlach verscheen toen er werd gesproken dat het best speciaal was. Het was niet echt dat hij een reden had gekozennom een tatoo te nemen, hij had niet kunnen weten hoe het er ook toen ging uitzien. Toen er ineens wat water op hem werd gegooid keek hij de blondine voor even droogjes aan, serieus? Niet dat er een probleem was, immers was hij al in het water, maar serieus? Hierna greens hij wel even, om hetzelfde te gaan doen. Maar dan met veel meer water.

Opeens vloog er weer wat water haar richting op. Hehe. Even streek ze wat haar uit haar gezicht en keek ze even naar hem. Dat was veel meer geweest dan zij had gedaan... Even liet ze zich verder zakken in het water en zwom ze wat verder van hem. Vervolgens ging ze naar de kant en plaatste ze even beide handen op de kanten. Daarna spande ze kort haar spieren aan... Ze probeerde zich erop te tillen... Maar dan opnieuw, ze had geen macht in haar armen. Het was dan ook een hele uitdaging voor haar om eruit te komen. Toen ze dat uiteindelijk had gedaan -hoe vraag het me niet- hijgde ze even kort en keek ze even lichtjes naar Nathan. Zonder iets te zeggen draaide ze zich om en rende ze even langs de oever van het water heen. Daarna stoof ze de helling op die naar de waterval hing en even keek ze over de rand naar beneden. Naast haar stroomde de waterval in het diepe water. Als ze van hier een duik zou kunnen nemen. Ze grijnsde even en keek even naar het riviertje dat de bron was van de waterval. Of ze kon altijd vanaf daar gaan.

Waneer de blondine het water uit probeerde te komen en daarna uit het zicht stoof fronste hij even. Waar in Arceusnaam ging ze nou heen en wat ging ze doen? Hij ging richting de kant zwemmen, al was de jongen niet van plan om eruit te komen. Net water was veel te lekker om eruit te komen. Ineens verscheen er een gestalte bovenaan de waterval. Wat. Nathan herkende meteen Tawnee. Wat was ze van plan. Wacht, was ze serieus van plan om er vanaf te gaan springen. De jongen bleef naar haar kijken, proberned haar acties te volgen. Ze was het toch niet..? Ze kon gek zijn, maar zo gek betwijfelde hij weer.

Toen ze even Nathan opmerkte keek ze even naar hem en zwaaide ze even droogjes naar hem, alsof hij haar niet zag. Daarna keek ze nogmaals naar beneden. "Denk je dat het veilig is om naar beneden te duiken?" zei ze even op luide toon terwijl ze terug naar hem keek. Een tevreden grijns stond op haar lippen geplant en ergens zou ze het toch doen als hij nee zei. Want tja... Ze was nu eenmaal Tawnee en Tawnee nam graag risico's... Soms.

Een klein zuchtje klonk toen ze naar hem zwaaide, niet dat ze dat kon horen maar toch. "Denk je... Veilig.. Beneden?" dat was het enige wat hij hoorde, maar zeker begreep hij wat ze bedoelde. Of het veilig was om naar beneden te gaan duiken. "Nee." riep hij, nogal droogjes. Het was vast en zeker niet veilig, gezien de hoogte. Alhoewel, het leek hem wel leuk om te gaan doen. Hij zou het zo wel eens gaan doen, gewoon voor de lol. Heh.

Ze nam een paar passen terug en keek even naar de rand van de klif. Kort lachte ze even kort. "Ee." Dat was dus een nee van Nathan. Ze grinnikte even en begon te lopen. Op het einde sprong ze op en sloot ze haar armen naar voren. Ze maakte zichzelf lang en liet haar kop eerst naar beneden gaan. Ze viel sneller en was al snel in het water gedoken. Ze schoot echt diep naar beneden. Na enkele tellen opende ze haar ogen en kon ze de bodem zien. Ze begon wat verder te zwemmen, tot ze deze kon raken en keek toen lichtjes op. Ze zou nog even onder blijven... Tot ze niet meer kon.

En nog deed ze het, ervan springen. Ergens gaf hij haar gelijk, immers wou de jongen er ook vanaf gaan springen. Toen de blondine het water was ingedoken spatte er een heleboel water op, al keek Nathan toch wel even bezorgd toen Tawn niet naar boven leek te komen. Ineens zag de jongen wat beweging in het water, waarbij hij min of meer kon zien dat het de blondine was, gelukkig. Nog steeds onderwater, ze nam wel haar tijd he? Rustig wachtte hij af tot ze weer omhoog kwam, veel langer zou het waarschijnlijk niet eens duren.

Ze begon wat rond te zwemmen, met heel rustige slagen. Ze nam heel rustig de tijd ja. Want ze moest har adem sparen. Toen ze eenmaal ergens rond de plek was waar Nathan was, steeg ze wat. Ze verscheen net ietsje verder van hem en keek hem even met een brede grijns aan. Daarna keek ze toch even kort naar haar handen, die ietsje rood stonden van de klap. Het deed pijn ja... maar ah, het was het waard. Kort stak ze haar handen terug in het water, aangezien dat verkoelde. Ze grinnikte kort en dook terug onder. Ze was vergeten hoe leuk dit kon zijn.

Nog een tijdje duurde het. Hij leunde wat naar achteren en sloot zijn ogen, genietend van de zon en het water. "Was het leuk?" het leek hem wel, en of het leuk was of niet zou de jongen het nog gaan doen. Nog had hij zijn ogen niet open gedaan, maar het was vaagjes te horen dat Tawn alweer onderwater was verdwenen. Het was best wel rustig zo, heerlijk. Kom dit maar vaker zijn, al had hij dat niet echt een gevoel van dat het dus vaken ging gebeuren.

Ze had zijn vraag wel gehoord, maar had niet meer geantwoord. Even liet ze zich lichtjes in het water hangen, haar ogen lichtjes gesloten. Toch kwam er nog een spleetje licht binnen in haar pupil, waardoor ze nog een beetje kon zien. Daarna opende ze haar ogen en kwam ze terug boven. "Jup," zei ze nog als antwoord nadat ze even adem had genomen. "Let wel op voor je handen," merkte ze even zachter op waarna ze even naar haar eigen terug keek. Het stond gewoon rood en brandde wat... Maar dat zou vast zo weg gaan.

Hij moest oppassen voor zijn handen, onthouden. Zonder iets te zeggen hees de jongen zich het water uit, kwam overeind en ging die helling op. Niet heel veel later was hij geheel omhoog gekomen, de waterval was twee meter verderop. Er was ook nog een soort bron te zien. Hij liep naar de waterval zelf, om vervolgens naar beneden te kijken. Omdat hij geen hoogtevrees had viel het echt enorm mee. Waarom ook niet he. Hij ging naar achteren, zodat hij een flink afstandje had gecreërd en rende naar de rand toe. Meteen daarna sprong hij er vanaf en ging heel erg snel haar beneden. Zij armen toch nog voor zich en het water raakte hem met een klap, omdat de jongen erg verkeerd was gevallen, met zijn buik recht op het water. Hij voelde de lucht uit zich slaag en kwam weer omhoog, och, dat deed pijn.

En hij was weg. Kort keek ze naar hem en volgde ze hem met haar ogen. Toen hij boven was, duurde het niet lang voordat hij hetzelfde deed zoals zij. Echter vertrok haar gezicht lichtjes toen ze zag dat hij te plat bezig was. De val zag er dan ook erg pijnlijk uit. Ze knipperde enkele keren en kwam dichter naar hem. "Gaat het?" zei ze meteen. Aangezien het toch wel een eindje was, was de klap vast pijnlijk geweest. Ze wist dat zo'n dingen gevaarlijk konden zijn als je verkeerd viel. Bezorgdheid stond dus ook meteen op haar gezicht.