We could paint the town red

"Als jij het goed vind, vind ik het oké..." Een geamuseerd geluidje klonk van de jongen. "Anders zei ik het niet he." soms moesten dingen even ondertiteld worden, maar daar kon nu eenmaal weinig aan worden gedaan. Wacht, waarom ging de Charmeleon nou..? He? Was hij nou zo in de war of was het wat anders? De gedachte die hij in zijn hoofd ontwikkelde was gewoon raar, dus snel schudde hij zijn hoofd, in een goed gelukte poging om het weg te krijgen. Niet zo gaan denken nu Nathan, Arceus, waar sloeg dat net wel niet op.

"Anders zei ik het niet he." zei hij. Ze zuchtte even, daar had hij een punt. Toen hij opeens even raar keek naar haar Pokémon, fronste ze even, ondertussen deed ze haar jas uit. "May blijft meestal uit haar Pokéball..." zei ze even. De Charmeleon keek even naar haar. Als hij het liever had dat ze in ball sliep kon ze dat doen... maar dat wilde ze eigenlijk liever niet. Ze zuchtte even en legde haar jasje even aan de kanten terwijl ze wachtte op een reactie van hem. Ondertussen deed ze zelf haar riem uit. Er was een Pokéball waar ze even een tijdje naar bleef staren, voordat ze de hele riem aan de kanten legde. Kort had ze gezucht... gewoon... gezucht om die herinnering.

Het maakte hem niet uit of de Charmeleon wel of niet uit der Poké ball was, het gijg hem om de slaapplek. Hij vergat bijna antwoord te geven, oeps. "Oh, niet erg hoor" Immers liet ook de jongen zijn Pokémon eruit, al was het nu niet zo, een klein tijdje niet meer... Zijn riem werd afgedaan waarna hij een voor een de capsules eraan bekeek, het leek allemaal nog in goede staat te zijn, gelukkig. Behalve die van Agrona, welke duidelijk ouder was en meer beschadigd dan de rest. Het ding werd niet veel later op een tafel gelegd.

Hij vond het niet erg, dus tawn lachte even kort. Mooi zo eh. Ze keek even van de shiny naar Nathan. Ze kon het niet laten dan zich licht ongemakkelijk te voelen... daar kon ze echt weinig aan doen maar het was wel zo... meestal sliep ze gewoon in haar ondergoed met een shirt aan... uhm... waarom ze zich echt zo ongemakkelijk bij Nathan voelde over dit wist ze niet echt. Maar ergens wist ze dat het vast te maken had met August, die ergens in haar achterhoofd zat. Dus ze zou maar slapen met al haar kleren aan. Rustig ging ze in het bed liggen. Ze was meestal wel iemand die snel moe kon worden. Dus ze sloot al haar ogen en zuchtte even. Het was een nogal intressante dag geweest vandaag... een heel erg... andere dag. Maar je hoorde niet zagen over het feit dat ze een oude vriend had teruggevonden.

De Charmeleon kwam ineens van de bank af, op vervolgens richting haar trainster te lopen of zoals Bo het noemde; kruipte. Ach, nu was de bank in welk geval vrij. De jongen ging maar op het ding liggen en maakte het zichzelf gemakkelijk, voor zover dat ging. Nee, hij was eigenlijk nog niet moe, maar dat zou eventueel wel komen. Zijn gouden ogen keken naar het witte plafond, het zou wel even gaan duren voordat hij echt in slaap zou vallen. Ondertussen nam hij nog even door wat er wel was gebeurd die dag, zoveel onverwachte dingen. Hij had het totaal niet zien aankomen dat hij Tawnee al voor Kalos kon, maar blijkbaar dus wel. Random persoon neergestoken en hij was in de fik gezet. Niet in die volgorde. Een klein zuchtje kwam van Nathan, ach, er was geen politie gekomen, dat scheelde wel weer enorm veel.

Toen ze opeens May naast haar voelde, legde ze een hand op het hoofdje van de Charmeleon. Deze krulde zich ietwat pp. Zij lag op de lakens, zoals altijd. Al snel voelde ze slaap toenemen en de drang om weg te vallen. Dat gebeurde ook erg snel en voor ze het wist was het blonde meisje in slaap gevallen. Ze sliep niet zo diep, aangezien ze dat nooit deed. Na enkele uren werd ze al een keer wakker. Ze duwde zich lichtjes overeind en keek even rond in de kamer. Het was ergens heel, heel erg vroeg. May haar staart was immers niet het enigste wat de kamer liet oplichten, maar ook heel erg zwakke zonnestralen. In de zomer was de zon altijd vroeg op...vandaag was zeker ook geen uitzondering. Tawn wreef even in een oog en leunde toen ietsjes naar achter. Misschien Kon ze nog wat slapen...

Het leek niet al te lang meer te duren of hij kon eindelijk in slaap te vallen, voorlopig zou hem niets kunnen wakker maken. Nog steeds in zijn slaap merkte de jongen dus ook niet dat de ander al half wakker leek te zijn. Hij rolde zich even om, daarbij niet bedenkend -omdat hij natuurlijk sliep- dat hij op een bank lag en viel met een zachte bons op de grond. Of hij nu wakker was? Nope, de groenharige sliep gewoon doorleuk verder op de grond. Hij merkte het wel als hij wakker werd. Hij werd vaak om verschillende tijden wakker, dus wie wist hoe laat het nu zou zijn.

Opeens sperde ze haar ogen op bij het horen van iets dat duidelijk op de grond viel. Ze ging ietwat overeind zitten. In het schemerlicht kon ze zien hoe Nathan van de bank was gerold... Hij sliep door? Voorzichtig sloeg ze het deken wat van haar af en leunde ze wat naar voren. Een bezorgde frons op haar gezicht. Had hij geen pijn? Even keek ze naar May, die ietwat was wakker gekomen van Tawn die nu alweer wakker was. Ze sloeg haar benen uit het bed en keek even van Nath naar de grond. Ze haalde diep adem en stond op. Haar haren waren los, waardoor ze nu erg lang kwamen. Meestal droeg ze ze in een staart waardoor ze heel kort leken... Maar in werkelijkheid waren ze toch wel een stukje langer. Ze pakte haar jas en riem en klikte deze even aan haar broek waarna ze haar jas al snel aan had. Naja, het was ook niet echt een jas eh. Voorzichtig verliet ze de kamer. Ze zou even zien of ze iets te eten kon vinden... Want ze had echt honger.

Ineens was hij wakker, het was gewoon zo. Nog moe voelde hij zich zeker, en hij keek echt even verbaast op toen hij merkte dat de jongen zichzelf op de vloer bevond. Hoe kwam hij daar? Oh. Natuurlijk. Hij was er gewoon af gerold, simpel als wat. Nathan kwam overeind, om vervolgens op te merken dat Tawnee ergens anders was heengegaan. Geen idee waneer ze terug kon zijn, maar hij maakte zich er geen zorgen over. Misschien dat hij wel even kon gaan douchen ofzo, zou wel even wat beter zijn. Maar meh, later misschien. De groenharige nam plaats op de bank, om zich vervolgens kort uit te rekken. Hij had nog verassend goed geslapen.

Ze was even gewoon een ontbijtje gaan kopen. Onbewust had ze ook iets voor Nathan mee... Want tja, die moest ook eten eh. Gewoon wat boterkoeken, een ontbijt. Hij moest maar kijken wat hij wilde. Geen flauw idee wat ze met de rest zou doen. Ze deed de deur al snel open en wandelde naar binnen in de kamer. Hij was blijkbaar al wakker. Even keek ze op, haar lange haren waren nog steeds niet in een staart... Ook lekker handig. "Goedemorgen," zei ze even met een kleine lach. "Ik heb ontbijt," zei ze even terwijl ze naar de zak wees. Maar eerst zou ze haar haren doen. Dus ze verdween al snel in de badkamer, om daar even heel haardinges te doen.

Omdat hij er gewoon niet bij nadacht dat hij het shirt niet aanhad, bleef de jongen ook dus gewoon zo zitten. Toen ineens de deurklink omlaag ging werd zijn aandacht meteen daarop gericht, al zag hij snel daarna dat het blijkbaar Tawnee was. "Mornin'" klonk zijn stem, nog wat slaperig. Oeh, ze had ontbijt, of wat er dan ook mocht zijn en voor hun maar even als ontbijt zou moeten worden beschouwt. Hij knikte kort. Vervolgens volgden zijn ogen de blondine, welke de badkamer binnen leek te lopen, waarna hij al snel weer naar wat anders keek.

Ze was wat bezig met haar haar. Een borstel had ze er even snel door gehaald. Vervolgens pakte ze de hele bos vast en maakte ze haar gebruikelijke, hoge staartje. De rest van haar kortere lokken vielen langs haar gezicht heen en gaven de indruk dat ze weer kort haar had. Tevreden keek ze even naar zichzelf in de spiegel. Vervolgens draaide ze de kraan even open en gooide ze wat water in haar gezicht. Dat voelde ook goed aan. Ze draaide de kraan toe en droogde haar gezicht even af met een handdoek. Vervolgens legde ze alles even netjes en verliet ze de badkamer weer. "Goed geslapen?" zei ze even. Daarna keek ze toch even kort naar hem. "Geen last van je schouder?" een lichte bezorgde ondertoon was te horen.

Er werd kort geknikte toen het hem werd gevraagd of hij goed had geslapen. "Prima, jij?"  werd de vraag meteen door de jongen teruggekaatst. "Geen last van je schouder?" hij haalde zijn shcouders op. "Maat een beetje, al merk ik daar amoer wat van." eigenlijk was het eerder nu een soort gevoel als iemand je de hele tijd prikte. Eerder vervelend dan het echt pijn doet. Ach, liever dat het vervelend is dan dat hij er echt last van had. Voordeel dat hij al toch niet zo snel last had van verwondingen.

"Prima, jij?" ze lachte even. "Dat ging wel," zei ze even kort. Ze sliep nooit echt zo goed, dus tja... Maar ze had wel goed geslapen voor haar doen. Dus daar was ze wel tevreden mee geweest. Ze sliep goed in, maar was daarna een slechte slaper... Een geweldig slechte slaper. "Maar een beetje, al merk ik daar amper wat van." Ze knikte even naar hem. "Als je er teveel last van hebt zeg je het maar," zei ze even terwijl ze zich naar de zak draaide en ze open deed. Zelf nam ze er een even een croissant uit en begon ze er al van te eten. "Neem er maar gerust van," zei ze even waarna ze even naar het bed ging en May begon wakker te schudden.

Het ging wel, dat was wel een goed iets, toch? Ja, dat was goed als het wel ging. Net op het moment dat de jongen overeind kwam klonk er ineens "Neem er maar gerust van," Hiermee doelde Tawn natuurlijk op het eten, dat snapte hij wel. Dat was gewoon voor de hand liggend. Hij pakte maar wat uit de zak, wat een eierkoek bleek te zijn. Ook lekker. Hierna leunde hij even tegen de tafel, om het ding in alle rust op te eten.