“Sparky, doe nog een keer je Thundershock op deze Zigzagoon!” Een kleine Pikachu balde snel zijn kleine handjes tot vuisten en ontlaadde zijn elektriciteit die op een Zigzagoon afging, die volop werd geraakt. De wasbeer vluchtte het struikgewas in, wat betekende dat Sparky het gevecht had gewonnen. Vrolijk rende Josh naar zijn Pikachu toe die hij enthousiast bij zijn gele pootjes greep en als een gek begon rond te dansen, Sparky werd automatisch meegesleurd. “Goed gedaan, maatje! Ik wist wel dat je het kon,” grijnsde Josh. “Pika!” reageerde Sparky. Het was een gevecht dat meer dan twintig minuten had geduurd omdat zijn Pikachu moeite had met het uitvoeren van zijn aanvallen, en omdat hij geen ervaring had in gevechten, maar gelukkig kende het beestje nu wel een paar goede aanvallen, zoals Quick Attack en Thundershock. Sparky mocht oprecht trots op zichzelf zijn. Het werd daarom ook tijd om een pauze in te lassen zodat zijn Pikachu zijn welverdiende rust kreeg, het was immers een redelijk zware training geweest voor de gele Pokémon. “Well maatje, het word tijd voor een pauze. Je hebt genoeg gedaan voor vandaag,” sprak Josh tegen zijn Pikachu en klopte op zijn schouder als teken dat hij erop moest gaan zitten. Dit liet Sparky zich geen tweede keer ontzeggen terwijl hij een klein aanloopje nam en zich vestigde op zijn schouder, daarna kwam Josh in beweging die het pad volgde terug naar Littleroot Town. De jongen die het dorpje op zijn duimpje kende liep zonder te kijken naar zijn huis toe, in de verte zag hij dat zijn moeder bezig was met haar twee Skitty en Delcatty. Josh zag inmiddels ook dat haar Ninetailes vrij rondliep op het terrein en grijnsde de jongen toen hij zijn broertje hoorde kraaien van blijdschap. “Djé! Djé!” brabbelde zijn kleine broertje toen Josh het terrein opliep, wankelend kwam het ventje overeind en reikte met zijn korte armpjes naar zijn grote broer die het ventje optilde. Noah legde vrijwel meteen zijn hoofd tegen de schouder van de twaalfjarige jongen aan, de kleine peuter was blijkbaar moe. “Ben je nu al terug, lieverd?” vroeg zijn moeder toen ook zij doorhad dat haar oudste zoon thuis was gekomen. Josh knikte bevestigend. “Sparky heeft zijn eerste wilde Pokémon verslagen!” reageerde Josh met een trotse ondertoon in zijn stem en ging op een tuinstoel zitten zodat Sparky de kans kreeg om op het tafeltje te springen. “Pika!” riep zijn Pikachu waarna hij trots zijn pootjes in zijn zij zette. Vlak nadat zijn Pikachu dat had gedaan weerklonken er voetstappen op het tuinpad, waardoor zowel Josh als zijn moeder zich omdraaide naar het geluid. Het klonk gehaast alsof de persoon in kwestie haast had. De jongen was daarom ook niet echt verbaasd dat het zijn vader was die met zijn jas half aangetrokken richting de auto wilde rennen, maar stopte zodra hij zijn vrouw en oudste zoon met zijn broertje op schoot in de tuin zag zitten. Zijn vader kwam hun kant opgelopen waarop zijn vrouw de man bezorgd van top tot teen bekeek, en vervolgens haar handen in d’r zij zette. “..Waarom heb je zo’n haast?” vroeg zijn moeder vervolgens waarop zijn vader even een gezicht trok. “Er is een spoedgeval. Ik moet per direct naar Mount Pyre voor een Vulpix..” begon de man zijn uitleg waarop zijn moeder even afkeurend snoof. “Dus je laat ons weer alleen?” vroeg ze op scherpe toon.
Josh slikte even toen hij zag dat zijn moeder op ontploffen stond, de jongen wierp even een blik met zijn Pikachu uit, die uit voorzorg over sprong van de tafel op zijn schouder. Net als zijn zoon moest zijn vader even slikken maar liet zich niet echt uit het veld slaan. “Ik weet dat we Quinn vandaag samen zouden ophalen maar dit gaat toch even voor.. het gaat hier om een leven. ” wist zijn vader uiteindelijk fatsoenlijk uit te brengen. “Kan ik Josh meenemen?” voegde zijn vader er nog aan toe. Verrast keek de jongen op toen hij zijn naam hoorde vallen en wierp vervolgens een voorzichtige blik op zijn moeder die kwaad naar haar echtgenoot keek. Josh zuchtte toen de vrouw een snerende opmerking maakte en zijn vader zichzelf hierop verdedigde door er fel tegenin te gaan. Het welbekende, “Josh is nog maar een kind,” kwam weer ter sprake waarop zijn vader opperde dat hij oud genoeg was om voor zichzelf te zorgen. Het was inmiddels een maandelijks ritueel geworden, waar de twaalfjarige jongen moe van werd, misschien moest hij zijn droom maar een keer gaan plannen om er stiekem vandoor te gaan en pas in de eerstvolgende stad laten weten dat hij op reis ging. Dat leek hem wel heel erg spannend om te gaan doen. Alleen zou het de situatie er niet beter op maken voor hem. De jongen sloeg met zijn vuisten op het tafelblad waarop de kibbelende volwassene stopte met ruziën en geschrokken opkeken. “Zeg,jullie te jonge zoon zit gewoon hier in de tuin hoor, waar hij jullie kan horen en zien,” sprak Josh terwijl hij met moeite zijn armen over elkaar wist te slaan omdat zijn kleine broertje nog op zijn schoot zat en Josh met een ietwat geïrriteerde blik naar zijn ouders keek. Zijn vader en moeder leken op te schrikken toen de stem van hun zoon weerklonk waardoor de jongen op stond van zijn stoel en zijn kleine broertje aan zijn moeder overhandigde. Josh baande zich met Sparky op zijn schouder een weg naar de achterdeur die hij opentrok en met een harde klap dicht smeet. Tot nu toe had hij enkel over zich heen laten en had hij braaf naar zijn moeder geluisterd maar hij was het gewoon zat. “Weet je, Sparky..” mompelde hij tegen zijn Pikachu die hem ietwat schuin aankeek terwijl hij werd aangekeken door de jongen. “We gaan op eigen houtje naar Mount Pyre,” voegde hij eraan toe waarop Sparky hem ietwat verbaasd aankeek. Josh keek even uit het raampje naast de deur of zijn ouders er niet aan kwamen en trok vervolgens een kastdeur open. Wat hij dus al de hele tijd dacht, was hetgeen dat zijn rugzak gewoon hier in het kastje had gestaan, snel griste hij het voorwerp van de plank en zag vervolgens op de kast een briefje liggen. Dit was afkomstig van de man die het bericht had verstuurt van de Vulpix, right?
Josh pakte ook dit briefje van de kast en stopte dit in zijn zak, waarna hij vervolgens zijn tas opende waar al zijn spullen nog in zaten. “..Pikapi!” siste Sparky waarbij het gele wezentje naar de deur wees. De jongen schrok op toen hij zag dat er een schaduw langzaam bij de deur verscheen en stoof vervolgens de trap op om zich te verstoppen in de badkamer. Josh hoorde zijn moeder roepen maar besloot om er niet op te reageren, in plaats daarvan haalde hij het briefje tevoorschijn uit zijn zak en las de woorden op het papiertje. Het ging om een vrouwelijke Vulpix die volgens de man een hoop problemen veroorzaakte voor de toeristen die daar kwamen omdat het wezentje daar was achtergelaten. Het ging dus niet om een gewonde Pokémon maar eentje die achter was gelaten. Natuurlijk was er altijd de mogelijkheid dat de Vulpix zichzelf verwondde dus het wezentje moest daar weg. Josh knikte zelfverzekerd en sloeg vervolgens zijn gebalde hand in zijn vlakke hand waarna hij van de wc pot op stond en zijn bruine ogen op de tuin wierp. Er was niemand meer in de tuin te vinden waarschijnlijk had zijn moeder de discussie gewonnen, en moest zijn vader boodschappen doen met Noah. Rond deze tijd ging zijn moeder ook altijd slapen dus genoeg tijd om weg te kunnen glippen. Josh voelde de adrenaline langzaam in zich opborrelen en keek vervolgens naar zijn Pikachu, die op de wastafel was gaan zitten. “Ik ga hier spijt van krijgen.. dat weet ik nu al,” verzuchtte Josh en legde een hand op het hoofdje van zijn Pikachu. “Pika, Pikachu,” reageerde zijn Pikachu waarop de jongen lichtjes grijnsde. Het gele wezentje had een vastberaden blik in zijn zwarte oogjes. Josh knikte toen met een scheve grijns op zijn gezicht waarna hij de Pikachu wenkte en voorzichtig zijn hand op de deurklink legde. Er was niets te horen op de gang dus zijn vermoedens waren nog goed geweest ook. Zachtjes duwde hij de deurklink naar beneden en opende hierbij voorzichtig de deur. “Sparky, als jij mijn fietssleutels op me kamer haal, wacht ik hier,” fluisterde Josh tegen zijn Pikachu, die knikte en hierbij zijn kleine duimpje omhoog stak. Snel maar geruisloos sloop de Pikachu naar de kamer van zijn vriend(die niet zover van hen verwijderd was) waar hij met veel moeite de deur open kreeg. Het lukte Sparky uiteindelijk wel om in de kamer van de jongen te komen de kleine Pikachu wist exact waar de jongen zijn sleutels had gelaten en nam het ijzeren ringetje in zijn bek waarna hij snel(maar geruisloos) terug liep naar de badkamer. “Pikapi,” fluisterde het gele wezentje waarna Josh zich bukte om de sleutels over te nemen. De jongen stak met een knipoog zijn duim naar zijn Pikachu op en wenkte dat hij mee moest komen terwijl hij zijn rugtas om deed. Snel slopen de jongen en zijn Pikachu naar de voordeur, die zachtjes de deur opendeed en snel naar buiten glipte. Eerst zijn Pikachu toen pas hijzelf. Opgelucht dat de twee waren dat de eerste fase van hun plan was gelukt, liep Josh snel naar de schuur om zijn fiets te pakken. De jongen stak zijn fietssleutel in het slot en draaide het vervolgens zodat het slot opensprong en hij met zijn fiets aan de hand het tuinpad afrende, Sparky sprong op de bagage drager voor op het stuur. Josh sprong zodra hij het tuinpad af was op een van de trappers en begon zodra hij op het zadel zat keihard te trappen, met een brede grijns op zijn gezicht fietste hij Littleroot Town uit.
