We could paint the town red

Hij vroeg haar of ze overeind kon komen, waarbij ze even een hand in haar gezicht plaatste en kort zuchtte. Daarna keek ze even op naar hem en haalde ze de hand uit haar gezicht. Ze pakte zijn hand vast en trok zuch recht waarna ze ecen dankbaar naar hem keek. Kort keek ze naar Cascada die even naar haar keek en toen zuchtte. Het blonde meisje keek even naar de groenharige. Een kleine lach op haae lippen. "Bedankt," zei ze, oprecht dankbaar. De pijn en zo ook de missemijkheid leek met de seconde meer weg te ebben... gelukkig maar.

Zodra Tawn zijn hand vasthad trok de jongen haar overeind, wel oplettend dat het niet te sterk was en dat ze dus zou gaan vallen. Zou niet echt bepaald veel opschieten nee. "Bedankt," klonk er dankbaar van de blondine, waardoor hij even glimlachte. "Alsjeblieft." hij vond het -bij sommige mensen- vanzelf sprekend dat hij hen ging helpen. Niet iedereen hoor, sommige mensen totaal niet. Van die personen die hij totaal niet aardig vond, of zelfs erger dan.

Hij lachte even waardoor ze kort ook een lach op de lippen kreeg. "Alsjeblieft." zei hij waarbij ze even knikte, een hand op haar hoofd legde en even naar de ball van de blauwe otterachtig. Ze nam deze en liet Cascada terugkeren. Met een zucht keek ze terug naar Nathan. "Heb jij nog pijn?" vroeg ze even terwijl ze de hand liet zakken en vervolgens even een hand legde op het kopje van de bezorgde shiny die inmiddels dichter was gekomen om te kijken hoe haar trainer was.

Toen de otter werd teruggekeerd was Nathan daar zeker blij mee, rotbeest dat het kon zijn. "Heb jij nog pijn?" hij schudde kort zijn hoofd. "Ik voel er niets meer van, geen zorgen." gelogen, hij had er vrij veel last van maar probeerde het zo veel mogelijk te negeren. Lukte niet altijd volledig, maar goed genoeg. Het kon altijd erger, dus dit beschouwde de jongen maar als niets. En trouwens, als hij andere dingen ging doen ging de pijn wel weg, of in wel, geval, dat hoopte hij maar. Niet echt iets dat hij nou bepaald kon gaan voorspellen ofoz.

De groenharige schudde even zijn hoofd, waardoor ze even naar hem keek... Hmm... "Ik voel er niets meer van, geen zorgen." Als hij het zei. Even verscheen een bezorgde frons op haar gezicht. "Als jij het zegt," zei ze even terwijl ze kort haar hand van het kopje van de gouden Pokémon haalde. Daarna zuchtte ze even. "Dat was wel even close..." zei ze terwijl ze even zuchtte. Daarna ging ze terug naar de waterrand en ging ze daar even op haar knieën zitten waarna ze wat naar voren leunde. "Het was er echt mooi, daar beneden," merkte ze even op waarna ze even naar hem keek met een lach... wacht nee ze keek niet echt naar hem maar naar... Ze keek terug weg, ze moest echt stoppen agh.

"Ja, dat kan je wel zeggen." Waren zijn woorden nog geweest op haar feit dat het close was geweest. Ze zuchtte even en keek kort naar het nu kalme water. Ah... Het was maar water geweest... Geen ijs ofzo. Kort zuchtte ze bij die gedachte. "Wat zag je dan allemaal?" Vroeg hij vervolgens nadat ze zei dat het er best mooi was. Ze keek even naar hem, meteen een lach op haar gezicht halend. "Er waren heel wat water Pokémon en zelfs Dratini's," zei ze. "Ze deden me denken aan Kanto," vervolgde ze waarna ze weer keek naar het water. Jep, al die Pokémon hadden wel even kort voor heimwee gezorgd... Maar ah.

Meteen bij zijn vraag was er een lach op haar gezicht te zien, kort grinnikte de jongen. "Er waren heel wat water Pokémon en zelfs Dratini's," zei ze. "Ze deden me denken aan Kanto," Hij had er eigenlijk weinig meer aan gedacht, aan zijn thuisregio. "Waarom heb jij Kanto eigenlijk verlaten?" hij wist zijn reden nog maar al te goed. Maar nu hij erop terugkeek was het eigenlijk gewoon stom, voornamelijk omdat hij nu iets ging doen waardoor hij zichzelf wel hebben gehaar, als hij niets was veranderd. Een grijns verscheen op zijn mond, hoe ironisch was het ook.

"Waarom heb jij Kanto eigenlijk verlaten?" Dat was een nieuwe vraag. Ze keek even lichtjes naar hem op, aangezien ze nog steeds op haar knieën zat. Even vertrok haar gezicht kort waarna ze even naar het water keek. Even haalde ze diep adem waarna een zucht over haar lippen ging. "Mijn ouders," zei ze even terwijl ze kort naar wat rimpels op het oppervlak keek. "Of eigenlijk mijn moeder," zei ze vervolgens. "Dat was een heks..." vervolgde ze waarna ze even een hand op haar keel legde. "Ik heb een operatie gehad voor mijn stembanden door haar... Ik was nooit gelukkig bij hen, dus toen ik..." Ze stopte even. "Dus ik besloot maar naar hier te komen," vervolgde ze kalmpjes waarna ze al snel haar hand liet zakken en haar handen tot vuisten balde... Argh... "En jij?" zei ze, voordat hij iets kon vragen. "Waarom heb jij het gedaan?" Ze keek lichtjes op, een kleine lach op haar lippen.

Toen de blondine was uitgepraat met haar verhaal was er een licht verbaaste uitdrukking op zijn gezicht te zien. Dat had hij dus nooit geweten van haar. Best heftig als er zo over werd nagedacht. Maar tja, het verleden was het verleden en weinig dat daar nu aan kon worden gedaan. "Waarom heb jij het gedaan?" Bij de terugkaatsing van de vraag grinnikte hij even. "Het is zo stom nu ik eraan terugdenk." begon Nathan met een kleine grijns. "Ongeveer twee weken voordat ik weg was, werd ik aangevallen door een stel Team Rocket leden " moet je hem nu eens kijken. "Agrona werd bijna gestolen, maar dat was nou echt op het nippertje." ondertussen was hij gaan liggen. "Moet je me nu eens kijken, bij de organisatie te horen waardoor ik juist Kanto uitging." het laatste mompelde hij, al was het luid, voor zover dat kon met mompelen.

"Het is zo stom nu ik eraan terugdenk." zei hij, waarbij ze haar blik weer van hem afsloeg. Ze had het bijna opgebracht, het onderwerp waar ze zo bang van was. Ze legde haar handen op haar benen en balde ze tot vuisten... Dat mocht nooit gebeuren. "Ongeveer twee weken voordat ik weg was, werd ik aangevallen door een stel Team Rocket leden " Verrast keek ze hem aan. Dat wist ze niet. "Agrona werd bijna gestolen, maar dat was nou echt op het nippertje." zei hij. "Moet je me nu eens kijken, bij de organisatie te horen waardoor ik juist Kanto uitging." Ze lachte even kort naar hem. "Alsof ik ooit had verwacht dat ik erbij zou gaan," zei ze even terwijl ze terug naar het water keek. Haar redenen waren misschien dom en chliché geweest, maar ze had er tenminste een. Het had haar ook in haar tijd van nood een beetje stabiel gehouden. Met een doel voor ogen bleef je altijd kalmer dan zonder.

Er werd kort gelachen door de blondine "Alsof ik ooit had verwacht dat ik erbij zou gaan," Hij keek haar aan vanuit zijn ooghoeken, een kleine grijns stond op zijn gezicht. "Wat was jouw reden dan?" nu kon ze het wel vertellen, immers was het zo dat ze er toch al vanaf wist dat ze bij de organisatie hoorden -of bijna. Het kon net zo goed verteld worden of eigenlijk, dan was zijn aankijk erop. Natuurlijk konden mensen er nog altijd anders over gaan denken, maar wie weet.

Ze knipperde enkele keren en leunde naar achter waarna ze uiteindelijk ging zitten en haar benen in het water liet gaan, maar toch op de kant bleef staan. Het was warm en ondanks dat ze zojuist bijna een doodervaring had met het water, deed ze het toch. Kon haar geen moer schelen. "Wat was jouw reden dan?" Dat was een voorspelbare vraag geweest. Ze keek even op naar de lucht en lachte even zachtjes. "Interesse en macht denk ik," ze sloot kort haar ogen. "Ik heb je al gezegd dat ik me zwak voel, dus ik probeer sterker te worden," ze opende haar ogen terug en keek even naar hem. "Ergens keek ook naar ze op, om die reden," Daarna grijnsde ze even. Hoe onschuldig ze er ook uitzag, ze kon best duistere doeleinden hebben. "En wat heeft jou over de streep getrokken?" Dat wist ze immers echt niet. Hij had waarschijnlijk een afkeer gehad aan de organisatie. Zij niet. Team Rocket had haar nog niks verkeerds gedaan. Ze had alle vertrouwen in die mensen.

Interesse en macht denk ik," Hij wist wel nog ja dat ze ooit iets had gezegd dat ze zich zwak voelde. "Ik heb je al gezegd dat ik me zwak voel, dus ik probeer sterker te worden," Kort knikte Nathan, dat wist hij nog wel van de blondine ja. "Ergens keek ook naar ze op, om die reden," Tja, misschien had hij dat wel min of meer verwacht. Geen idee waarom. "En wat heeft jou over de streep getrokken?" Al had hij zich er min of meer op kunnen gaan voorbereiden, was dat niet geheel gelukt zoals verwacht, totaal niet. "Ik zocht verandering, dit leek me wel een goede manier." Er waren meer dan genoeg andere redenen of manieren om te veranderen. Maar wat was er nou leuk aan het leven als er niet een beetje spanning inkwam?

Ze liet haar voeten even heen en weer gaan in het water en zette toen een hand achter zich waarna ze even naar achter leunde en een zucht over haar lippen ging. "Ik zocht verandering, dit leek me wel een goede manier." Ze keek hem kort aan. Dat was een vrij simpele reden. Ze knikte even lichtjes en keek terug naar het water. Daarna lachte ze even zachtjes. "Ik vind het best grappig," zei ze even. "Hoe we vroeger nog maar zo klein waren..." ze sloot haar ogen en moest kort grinniken. "En kijk nu waar we staan," Ze keek even naar de waterval. "Hoeveel een mens wel net kan veranderen," grinnikte ze weer waarna ze even naar hem keek. Teveel soms.