We could paint the town red

Kort hoestte hij even, een brandende pijn was te voelen. Waarom deed hij het überhaupt als het niet veilig was? Omdat het hem leuk leek, duh. Hij schudde langzaam zijnhoofd bij haar vraag. "Het kan beter, maar ik ga er niet dood aan." zijn manier om te zeggen dat het wel weer over ging. Het water hielp wel voor de verkoeling, dat scheelde wel weer een deel. Door langzaam en geregeld adem te halen voelde het wel iets beter aan. Onthouden, niet meer doen. Maar andere dingen doen kon natuurlijk altijd nog.

Hij hoestte even waardoor ze nog wat bezorgder werd. Ze zwom wat dichter naar hem toe en keek even naar zijn lichaam... Voor de een of andere reden voelde ze zich nu niet awkward om naar dat ene te kijken, in tegendeeel zelfs, ze voelde zich alleen heel erg bezorgd om die val van net. "Het kan beter, maar ik ga er niet dood aan." zei hij. Ze keek hem echter terug bezorgd aan. "Lukt het zwemmen nog wat?" Jep, hier kwam de overbezorgdheid. Anders hielp ze hem wel. "En je schouder?" Wel meteen kwam ze wat dichter, bezorgdheid in haar ogen. Ze was meestal wel zo als iemand die ze graag had pijn had.

""Lukt het zwemmen nog wat?" tijd om te antwoorden? Nope, die kreeg hij niet eens. "En je schouder?" het was hem niet ontgaan dat ze nog meer dichterbij was gekomen. "Met mijn schouder gaat het prima, ik wacht wel even met verder zwemmen." hij hees zichzelf voorzichtig omhoog, om vervolgens daar gewoon op de rand te blijven zitten. Zijn voeten hield hij nog in het water dus er was nog een kleine verkoeling. Nu hij niet tot amper bewoog was het wel zeker te voelen hoe de pijn wegzakte. Een klein beetje maar het was iets.

"Met mijn schouder gaat het prima, ik wacht wel even met verder zwemmen." En hij was uit het water. Ze zwom wat naar achter. "Ok dan," zei ze even terwijl ze weer wat verder zakte in het verfrissende water. "Roep me als er iets is," zei ze vervolgens, nog steeds lichtjes kijkend naar hem. Daarna besloot ze nogmaals kopje onder te gaan en even naar beneden te zwemmen. Ze probeerde het diepste stuk te vinden. Kijken hoe diep dit ding wel niet ging. Echter moest ze ergens halverwege stoppen en kwam ze al snel terug boven, starend naar beneden.

Een kleine, toch ietwat pijnlijke glimlach verscheen op zijn gezicht toen er zpwerd gesproken dat hij moest roepen als er wat was. "Je hoeft je niet zo zorgen te maken hoor." of ze het goorde betwijfelde de jongen, gezien Tawn al kopje onder bleek toen hij was gaan praten. Nu al brandde de zon op zijn huid, jezus, zo snel al. De jongen had het al gemerkt dat het heet was, maar zo heet? Nee, niet echt.

Kort haalde ze even wat haar uit haar ogen. Okay dan. Nog eens. Ze haalde diep adem en dook onder. Met korte slagen van haar armen en wat getrappel van haar benen kwam ze dieper dan de vorige keer. Nu ze al wat redelijk diep was, wenden haar ogen lichtjes. Ze stopte even met zwemmen en keek even rond. Het was hier prachtig. Ookal was het vooral gesteente, was er ook hier en daar wat flora. Wat Magikarp zwommen rond in het diepblauwe water. Sommige keken haar ietwat verdwaasd aan, maar zwommen toen verder. Er schoot een Wooper aan haar voorbij en even voelde ze wat bubbels uit haar mond komen doordat ze lichtjes was verschoten. Snel legde ze haar handen op haar mond. Ze moest nu echt wel hoogno- Haar ogen vlogen opeens naar een prachtige verschijning in het blauwe water. Ze moest haar ogen ernaar laten gaan. Wel meteen voelde ze een steek van heimwee bij het zien van de dragon type die eigen was aan Kanto. Het bewoog elegant in het zoete water, maar stopte toen ze het meisje opmerkte. Wel meteen voelde ze haar mondhoeken opkrullen. Ookal voelde ze dat ze nu echt hoognodig naar lucht moest happen. Ze begon dan ook meteen terug naar boven te zwemmen. Echter greep iets haar been vast toen ze een meter van het oppervlak verwijderd vast. Geschrokken vlogen de rest van bubbels uit haar mond. Ze werd aan een razend tempo naar beneden getrokken. Snel probeerde ze met haar andere been het beest van haar af te schoppen. Nee. Ga weg! Haar tanden werden op elkaar geklemd. Ze richtte haar grijze ogen naar beneden en versteende bij het zien van de Gyarados die haar been in zijn bek had genomen en haar met de seconde dieper naar beneden trok. Ze probeerde tegen te werken, zich los te maken. Uiteindelijk probeerde ze het laatste wat ze kon doen; uit pure paniek, haar mond opendoen en gillen. Wel meteen voelde ze wat water binnenstromen. Help.

Toen Tawnee bijna weer boven was, glimlachte hij even. Hoe had de blondine eigenlijk zo lang in het water kunnen blijven? Naja, gewoon veel lucht blijkbaar. Echter sperden zijn ogen zich wagenwijd open toen ze ineens ervan leek te verdwijnen, naar beneden ging. Wat. Dit klopte niet, er was iets mis. Hij kon het niet zien, maar er was iets goed mis. Zonder te denken aan de pijn die hij nog voelde dook Nathan wat naar onder, om daar te zien hoe Tawnee naar beneden werd getrokken door een Gyrados. Hijzelf kon hier weinig aan doen, dat wist hij. Op het moment was de jongen wel zo blij met het feit dat ze de vorige dag had verteld dat ze die Dewott had, zelf kon vrij weinig gaan doen nu namelijk. Hij stond zo snel mogelijk op, om daarna naar de blondine haar spullen te rennen, ergens moest dat ding wel liggen. Snel waren de capsules te zien, waarna hij er eentje pakte en de Pokémon ervan uitliet. Arceusdank was het meteen de goede, want zodra hij de Dewott eruit had gelaten werd er een Water Gun recht in zijn gezicht gevuurd. Lekker dan. Niet echt iets dat hij kon gaan gebruiken op het moment. Iemand moest gered worden, hallo. Haastig sprak de jongen tegen het ding wat er aan de hand was en wonder leek deze het ook nog te begrijpen. De blauwe Pokémon leek het niet geweldig te vinden wat er aan de hand was, al helemaal niet dat de groenharige erin verwikleld zat, maar toch deed de Pokémon het. Arceusdank. Het ding doof meteen het water in, zodra dat was gebeurd was het nog moeilijk te zien wat er precies gebeude. Al zag Nathan wel nog dat de Dewott richting Tawn en d Gyrados was gegaan. Het ding blijkbaar leek aan te vallen, moeilijk te zien.

Ooc; godmode toegstaan!

Ze voelde haar oogleden over haar ogen gaan en alles verduisterde langzaam voor haar ogen. Ze had lucht nodig en snel ook. Toen ze echter opeens iets zag naderen, voelde ze lichte hoop. Een Water Pulse werd afgevuurd op de Gyarados en deze loste meteen door het trillende water, maar ging meteen voor Cascade. Echter schoot de Dewott razendsnel heen en weer en pakte ze een van de schelpen op aan haar benen, of beter beide. Er verscheen wat licht en ze sloeg keihard tegen het beest aan met de schelpen. Vervolgens schoot ze naar Tawn om haar vast te nemen en naar boven te zwemmen. Eenmaal boven hield ze de hoofd van het blonde meisje wat boven water. Deze knipperde lichtjes, maar ze voelde zich niet zo goed. Water liep uit haar mond toen de Dewott uit het water kwam en haar op het vaste land trok. Even keek de blauwe Pokémon schuin neer op de trainster, waarna ze al snel terug naar voren schoot, naar het water toe, om de Pokémon weg te jagen.

Met zijn hart in zijn keel keek de jongen toe, hij kon niets doen om te helpen. Enkel daar blijven staan en wachten. Het voelde een eeuwigheid, maar dat viel wel weer mee hoe lang het in werkelijkheid was. Eindelijk werd Tawnee omhoog gehaald, meteen naar land gebracht. De Dewott ging weer het water in, al besteedde Nathan daar geen aandacht meer aan. Hij ging meteen namelijk richting de blondine, proberend te helpen. Wat moest hij eigenlijk doen, het water uit haar longen proberen te krijgen? Moest maar.

Ze ademde niet... Waarom niet? Omdat er water in haar zat. Ze kon niet ademen. Als ze dat kon, had ze dat gedaan. Dat moest ook echt bij haar gebeuren nu. Allemaal de schuld van Denisedie Gyarados. Ondertussen besloot Cascade om de slangachtige Pokémon er goed van langs te geven met een reeks rake klappen. Zelfs toen het beest even leek op te geven, daagde ze het opnieuw uit, waardoor het water even wild golfde en grotere golven tegen de rand aanklapten. Daardoor kwam er wel af en toe water op het land terecht. Klein detail...

Zijn pogingen om het water uit haar longen te krijgen waren onder andere op haar rug kloppend, misschien dat ze het kon gaan uithoesten. Hij had hier echt geen enkel idee in wat te doen. Het was min of meer te zien hoe de Dewott nog steeds het opnam tegen de Gyrados, gelukkig leek de kleinere Pokémon te winnen. Dat Tawnee niet aan het ademen was, gaf Nathan geen prettig gevoel. Was moest hij doen. Niemand leek in de buurt ook om het helpen, ook nog eens geweldig. Nog meer pogingen om het water uit haar longen te krijgen werden er gedaan.

Er kwam wat water uit haar mond toen hij op haar rug begon te slaan. Even deed ze haar ogen open en begon ze keihard te hoesten. Ze leunde wat naar voren en hoestte een heleboel water uit haar lichaam uit. Daarna haalde ze even paniekerig adem en liet ze zich even in het gras neervallen. Oef... Dat was geen leuke ervaring geweest nee. Kort keek ze even rond. Cascade was ondertussen echt helemaal in het gevecht opgegaan. Ze was dan ook aan de winnende hand toen ze een Razor Shell uitvoerde en ze de Gyarados onder water duwde. De otterachtige lande in het water en keek even naar het oppervlak, maar de blauwe draakachtige was ervandoor gegaan. Ze snoof lichtjes en begon toen naar de kant te zwemmen. Eenmaal daar aangekomen kon de Dewott het schijnbaar niet laten om een Water Gun in het gezicht van Nathan af te vuren en vervolgens naar Tawn te gaan. Toen ze zag dat ze adem haalde, vernauwde deze haar ogen en draaide ze zich om. Het blonde meisje had haar echter wijs gemaakt dat August haar had meegegeven om haar te beschermen... Maar dat was ook het enigste wat ze deed.

Toen ze ging hoesten en daarbij heel wat water uit haar livhaam ophoestte, was het al iets beter. Gelukkig was ze niet verdronken, al had hij niet later moeten zijn geweest. "Gaat het nu een beetje?" domme vraag, maar het was toch misschien iets voor een gevoel van zekerheid. Toen hij naar het water keek, zag hij de Dewott hun kant op komen zwemmen. Echter, toen er ineens, gewoon vanuit het niets een Water Gun op zijn gezicht werd gebruikt snoof hij even, daarna de otter een giftige blik te hebben gegeven. Nog een keer en dat ding zag de volgende dag niet meer. Al zeker de tweede keer dat het nu was gebeurd.

"Gaat het nu een beetje?" Ze keek even naar hem, maar sloeg een hand voor haar gezicht toen ze zich licht misselijk voelde worden. Agh... Dit was niet leuk. Ze knikte echter toch lichtjes en duwde zich ietwat recht. Langzaam gleed haar hand van haar mond af. Ze keek even naar de blauwe Pokémon, die duidelijk de groenharige in het oog hield. Daarna keek ze even naar het water en streek ze even een blonde stres uit haar gezicht. "Het gaat wel," zei ze, om nog meer te bevestigen.

Hij werd even aangekeken, waarna het even wat minder met de blondine ging. Arceus, wat moest hij nog meer doen? Uiteindelijk werd er geknikt met nog ene bevesteging. "Gelukkig." mompelde hij, niet er zeker van zijnde of ze hem wel hoorde, al maakte dat weinig uit. "Kan je zo overeind komen?" wel stak Nathan alvast zijn hand uit, als de blondine deze wou aanpakken, deed ze dat gewoon. Zo niet stond hij daar maar wat.