The Wild Wolf {SIU}

_{Veel had het niet gescholen of ze waren elkaar kwijt gespeeld. Misschien hadden ze elkaar wel nooit meer terug gevonden! In ieder geval was dat niet gebeurd. Nee, op dat moment liep Marcus hem te gemoed, sloeg zijn armen in een omhelzing om hem een en voor Floyd het besefte vielen ze achterover. Het was niet zo dat hij stabiel genoeg stond om het op te vangen, en al snel bereikten de twee de harde grond. Even voelde het aan alsof alle lucht uit zijn longen werd geperst. ‘Ik zou je toch ni- kunnen achter late,’ begon Floyd wat moeizamer door het gewicht dat op hem lag. ‘Daarom zijn weh bestie- s.’ Ademen en praten was ineens een heel stuk lastiger geworden, maar het lukten nog. Soort van dan toch. ‘Foh alwas an evah.’ Daar ging dan toch de meeste lucht die hij nodig had om duidelijk te kunnen praten.}

_{De grond voelde.. verrassend zacht aan. Hm, zacht aan? Marcus knipperde verbaasd met zijn ogen. Wacht, hij lag niet op de grond. Met zijn goede arm duwde hij zich omhoog, met de ander leunde hij op zijn elleboog. Oh, hij was op Floyd gevallen. "Besties voor altijd" Beaamde hij vol hartstocht. Onbewust blies dat een walm alcohol geur over Floyd heen. Want ja, als je zo veel op had zou dat ook niet anders kunnen. Hij rolde van zijn beste vriend voor altijd af en bleef op zijn rug liggen, armen gespreid. Daar lag hij dan .. misschien moest hij maar gewoon liggen blijven. "Vandaag was een, .. een bijzondere dagg" Bracht hij moeizaam uit. "Ik heb geen hand meer, maar wel 'n beste vriend" Mompelde hij afwezig.}  

_{Opgelucht kon Floyd weer ademhalen wanneer dat de andere van hem af rolde. ‘Bijzonder, maar wel de beste die ik al heb meegemaakt~’ Het was veel beter nu dat Marcus niet op hem lag. Het was een pak kouder - en dat merkte hij toen pas - maar minder belastend. De grond was daarbij ook hard maar bijzonder comfortabel. ‘Hmm….zo moe,’ zei hij zuchtend en geeuwend tegelijkertijd. Nope, ze moesten verder gaan. Op de grond was geen goede plek. Te koud. Jups dat was het. Met veel moeiten probeerde hij recht te staan, maar verder dan zitten lukte niet echt. Wanneer dat hij recht wilde staan viel hij gewoon weer achterom op zijn kont. ‘Auw,’ zei Floyd terwijl dat hij pijnlijk over zijn kont wreef.}

_{Ondanks dat het keiharde stenen waren, lag het in Marcus' zijn dronken staat erg comfortabel. Hij staarde naar de sterren die boven hem glinsterde, ze deden hem aan iets denken .. Ondertussen probeerde Floyd overeind te komen. Marcus draaide zijn hoofd en keek naar de vruchteloze pogingen van zijn vriend om omhoog te komen. Hij lachte er vreugdeloos om. "Laten we hier blijven dan" Zei hij bijdehand toen Floyd verklaarde dat hij moe was. "Wij ownen deze straten zo'n beetje, dat kunnen we vast wel veroorloven''}  

_{Blijven liggen op de harde straat...stenen en vuil. Mensen die straks weer buiten gingen komen. Hm. Wat was daar nu niet perfect aan? Dan moest hij voor de dag zelfs niet meer recht staan en kon hij gewoon op de grond blijven liggen. Zijn voeten moesten dan niet nog meer stappen en de eventuele warmte kreeg hij wel van de persoon naast hem. Lichaamstemperatuur was het beste right? ‘Klinkt als een uitstekend plan,’ en al geeuwend ging hij weer op de grond liggen, zijn armen achter zijn hoofd. ‘Wat zou dat team raketje eigenlijk moeten doen zonder ons he? ‘t zo nikske waard zijn, nikske bereike.’}

_{Daar lagen ze dan. Twee dronken Team Rocket leden. Marcus vroeg zich op dat moment af of hij ooit in het hoofdkwartier zou raken. Hij had het gevoel alsof hij verdwaald was in een onbekende stad. "Noojt geweten dat Lumiooose zo groot was" Mompelde hij tegen zichzelf. Hij zuchtte alsof hij heel vermoeid was en vouwde zijn handen op zijn buik. "Nope, Team Raket is zonders ons heeeeeelemaal niets. En Allison kan daar niets aan veranderen" Zei hij heel erg overtuigd. Zijn ogen focuste op de sterren boven hem. Hij fronste en wees. "He, kijk, daar zijn ook lichtjus" Zei hij op een domme toon terwijl zijn linker vinger naar boven gericht bleef.}   

_{Floyd vernauwde zijn ogen wat om de lichtjes te kunnen zien waar dat Marcus naar zou wijzen. Op het eerste zicht zag hij er geen, maar dat kwam vast omdat hij zijn ogen te hard dicht kneep. ‘Oh ja ik zie zuh,’ zei hij een pak minder opgewekt dan eerder. Nee, de vermoeidheid begon toch echt wel toe te slaan op dat moment, samen met een ongemakkelijk gevoel. Nu dat hij daar zo lag moest hij toegeven dat hij zich niet honderd procent voelde. ‘’t zijn mooie lichtjes,’ zei Floyd nog terwijl dat hij even kort zijn ogen sloot. ‘Weet je...misschien moesten we maar eens gaaauwhn-’ verder geraakten hij even niet door een opkomende geeuw. ‘-slapen,’ maakten hij zijn zich nog wel af. Zijn ogen weer wat slaperig geopend.}

_{De lichtjes glinsterde uitnodigend. Ze werkte in op Marcus' toch al door de alcohol vermoeide brein en ook hij raakte slaperig. Hij liet zijn vinger met een plof zakken en zuchtte. "Hele mooie lichtjes" Beaamde hij met een geeuw. Hij vouwde zijn gewonde arm op zijn buik en legde zijn hand over het verband. Wat een dag. Vaag herinnerde hij zich nog hoe hij de dag begon in een straatje. Een straatje waar een bierblikje tegen de muur stond. Marcus keek opzij en datzelfde bierblikje stond er nog. Ha, hij was in dezelfde straat. "Floyd?" Vroeg hij en hij keek opzij of hij al sliep. "Ik ben ook moe, maar we moeten .. het hoofduur bereikuh" Hoofduur, dat klonk niet goed. "Hoofdhalfuurr" Zei hij grinnikend. Oh oh wat was hij toch weer grappig.}   

_{‘Hoofduur?’ vroeg Floyd verward terwijl dat hij zijn ogen niet open deed. ‘Nog no-oit van gehoord.’ Hij had echt geen idee waar dat Marcus het over had. Ach, misschien was het weer één van zijn grapjes dus lachten de jongeman maar even, al was het duidelijk dat hij er niks van snapte. ‘Misschien moete we toch terug naar het hoofdkwartier,’ zei Floyd vervolgens terwijl dat hij zijn ogen met moeten open deed. Ugh nee. Hij had toch geen zin, maar de vochtige straat werd te koud. Ongemakkelijk en vervelend koud. Niet een plek waar hij echt zou kunnen slapen.
Al zuchtend ging Floyd recht zitten, met zijn benen voor zich uit. Nope, hij wilde niet meer wandelen. Het was genoeg geweest. Misschien moest hij maar over schakelen op kruipen, maar dat deed zoveel zeer aan zijn arme knietjes. ‘Trek meh recht,’ zei hij tegen Marcus, al zat de man zelf vermoedelijk ook nog op de grond. Of hij was recht gestaan. Wie zal het zeggen? Zijn armen stak hij in ieder geval wel al in de lucht.}

_{Marcus keek nog steeds naar het blikje toen Floyd recht kwam. Hij draaide zijn hoofd om toen hij hem zei hem recht te trekken. Moeizaam kwam hij tot een zittende houding en keek hij Floyd droog aan. "Dat moet je zeluf doen, ik zit ook nog" Antwoordde hij slim en hij begon zichzelf omhoog te duwen. Hij kwam zo ver dat hij op zijn hurken zat maar opzij viel tegen de muur. Leunend tegen de muur als een mislukte toren van Pisa zette hij zijn linkerhand er tegen, draaide hij zich er naartoe en ook zijn stompje. Opstaan was nog nooit zo'n opgave geweest als nu. Hij trok zijn gewonde arm terug toen er een pijn steek door schoot. Puffend alsof hij een marathon aan het rennen was duwde hij met zijn hand en schouder. Hij viel naar voren en leunde nu met zijn hoofd tegen de muur, zijn rug gekromd. "Ik ben er bijna" Gromde hij terwijl de wereld aan het draaien was als een idioot. Misschien.. moest hij toch maar blijven liggen.}

_{Een diepe en vooral vermoeide zucht kwam uit Floyd zijn mond wanneer hij niet geholpen werp. Hmpf, nu moest hij zelf nog eens recht staan ook. Koppig sloeg hij alvast zijn armen over elkaar terwijl de andere een poging deed tot recht staan. Met de nadruk op een poging. Het lukte Marcus om soort van recht te staan, maar hij leek de muur heel de tijd nodig te hebben. ‘Hmhm, natuurlijk.’ De man beweerde bijna recht te staan, maar daar leek het niet op. Floyd probeerde dan ook maar recht te staan, en met net wat meer succes. Hij stond recht, maar eenmaal hij op zijn beide benen stond draaide de volledige wereld en voelde zijn benen te slap aan naar zijn goesting. De zwart harige stond letterlijk te wiebelen op zijn benen, maar doordat hij zijn armen gestrekt naast hem uit hield wist hij toch te blijven staan. ‘I done did it~’ zei hij toch weer best vrolijk aangezien hij zonder kleerscheuren was weten recht te geraken. Hij plaatsten zelfs trots zijn handen in zijn zij.}

_{Bevend stond hij tegen de muur. Een vlaag misselijk kwam omhoog zetten. Hij duwde zijn hoofd van de muur af en keek voor zich. Ugh, niet nu .. "Oooo ik voel me niet ... goed" Kreunde hij. Als hij nu gewoon recht staan kon. Hij bewoog zijn linkerhand heel voorzichtig omhoog. Hij gleed over het ruwe gesteende van de muur die pijnlijk aanvoelde onder zijn palm. Telkens als hij hoger kwam duwde Marcus zich mee. Het was een langzaam proces maar bovenal ook een veilige. "Goedzooo.." Zei hij niet erg enthousiast toen Floyd verklaarde dat hij stond. Hij draaide zich om zodat hij hem kon zien wat een fout was. Hij begon gevaarlijk te wiebelen en viel weer naar voren. Hij kreunde van de pijn en misselijkheid toen hij daar languit lag. De volgende ochtend zou hij heel veel hoofdpijn hebben, en dat niet alleen door de gigantische kater. "Ahhh.. Cloyster" Vloekte hij boos en hij begon weer aan zijn poging om omhoog te komen. "Ik kruip wel" Verklaarde hij, en hij keek omhoog naar Floyd.}

_{Floyd kreeg haast medelijden toen hij de man weer op de grond zag schuiven. Nhaw, de arme schat. Dat verdienden de man nu ook weer niet. Want kom op, kruipen met één hand moet toch niet simpel zijn? Wat als hij door zijn arm zou zakken en viel hij de grond terug op. ‘Neeneenee, dat gaat niet gebeuren. Dat kan ik mijn bestie niet aan doen.’ Het was niet zo dat Floyd super stevig op zijn benen stond, maar toch beter dan de andere. Hij ging dan ook iets dichter bij de andere staan, sloeg zijn armen rond de borst van de oudere man en probeerden hem zo omhoog te tillen. ‘Als het moet-’ begon hij terwijl hij echt moeiten deed en al zijn kracht gebruikten om de andere recht te tillen. ‘-draag ik je wel.’ Hoe hij dat van plan was, daar had hij nog niet over na gedacht. Marcus was toch een pak groter dan hem.}

_{‘Neeneenee, dat gaat niet gebeuren. Dat kan ik mijn bestie niet aan doen.’ Reageerde Floyd op Marcus zijn verklaring. De roodharige man keek opnieuw omhoog en riep dramatisch: "Laat me maar achter, ik red me wel.. ik offer me op zodat jij veilig weg kunt komen". Weg komen van wat, precies? Zijn drankgenoot bukte en sloeg zijn armen rond de borst van Marcus. Heel erg onhandig en niet erg succesvol kwam hij een eindje van de grond. Hij zette zijn hand tegen de grond en hield zijn gewonde arm tegen zijn borst gedrukt. De wereld tolde. Moeizaam trok hij zijn knie op zodat die nu op de grond rustte. Met behulp van Floyd zijn kracht wist hij zichzelf omhoog te duwen tot hij recht stond. Hij haalde gerust adem en zuchtte. "Ah, ik sta weer". Zong hij dromerig. Hij stak zijn gewonde arm uit. "Nu! Wijs me de weg, beste vriend! We vervolgen onze reis!". Riep hij gewichtig terwijl zijn hoofd tolde en zijn maag ook mee begon te tollen.}  

_{‘Nee, of we gaan samen weg of we blijven beide hier,’ zei Floyd standvastig. Hoe kon de man nu van hem verwachten dat hij hem aan zijn lot zou overlaten hier op de koude verlaten straten? Als hij Marcus zou achterlaten en er gebeurde iets met hem zou Floyd zichzelf nooit meer kunnen vergeven. Misschien verloor de man zijn andere hand ook wel! Toch lukten het hem uiteindelijk. Met de kracht die hij nog bezat probeerde hij Marcus op te tillen wat niet zo soepel verliet als hij gedacht had. Het moest er echt zeer onhandig hebben uitgezien, maar uiteindelijk was het gelukt! Marcus stond weer recht maar Floyd liet de man niet los. Straks viel de kerel weer de grond op. Alle moeiten voor niks dan.
Wanneer dat hij de weg moest leiden keek hij even oriënterend om zich heen, maar dan wist hij het. Hij wist de weg weer! ‘Naar daar! We zullen die weg vervolgen!’ riep Floyd terwijl hij wees naar de straat voor hen. Hoho ja, ze waren er eindelijk bijna. Voor dat hij echter begon te wandelen wilde hij Marcus zijn arm nog om zijn schouder hangen. Dat zou wat makkelijker zijn om hem te ondersteunen….soort van.}