The Wild Wolf {SIU}

_{Spartelend om overeind te komen kwam hij half overeind. Toen iemand hem vastgreep kwam hij abrupt overeind waardoor de wereld opeens begon te draaien en hij bijna weer op zijn plaat ging. Floyd trok hem mee. Half rennend half snelwandelend liep hij samen met Floyd over straat. Het zou er vast heel debiel uitzien. "Goh, daar zijn we .. weg" Hijgde hij. "Ik dacht echt even dat we de pineut zouden zijn" Vervolgde hij opgelucht. Dat zou echt fout afgelopen zijn. Maar .. nu dacht hij weer aan het grote probleem die ze nu voor zich hadden. "Floyd, ik weet de weg niet echt meer" Zei hij, en hij begon te lachen. Alles leek veel leuker als je dronken was.}  

_{Zo laat, en na alles was zijn conditie toch niet de beste. Hij was buiten geraakt, Marcus was recht geraakt en het gevaarlijke café lag ergens achter hun. De paniek die door zijn lichaam had geraasd verdween. ‘Wel...het is nog niet over. Straks,’ en hij moest even wat op adem komen. ‘Straks volgens ze ons nog.’ Bij die woorden had Floyd meteen over zijn schouder naar achter gekeken, maar er was daar gelukkig nog niemand.
Als Marcus niet was begonnen met lachen had Floyd niet moeten lachen, maar het werkte veel te aanstekelijk. ‘Pfffft! Wat een geluk dat ik het dan nog weet~’ Nu was het zijn beurt om de held uit te hangen. Jaja, hij wist precies waar hij heen moest...Of dat dacht hij in ieder geval toch. ‘Die kant om!’ en hij deed met zijn hand het teken naar één van de vele straatjes.}

_{Lachen werkte aanstekelijk. Al snel echode zijn lach en die van Floyd tussen de stenen muren van het steegje door waar ze zich in bevonden. Het erg grappig en zo .. speciaal! Marcus luisterde aandacht naar zijn echo. "Echt!? Wat een opluchting" Riep hij uit en hij wendde zich weer tot Floyd. Aw yeah! Dan kwamen ze er zeker wel. Floyd was namelijk zijn beste vriend, en een beste vriend kon alles. "Oke!" Zei hij enthousiast en hij liep samen met Floyd een willekeurige straatje in. Met een grote glimlach van oor tot oor op zijn gelaat liep hij, zo recht mogelijk als dat kon, met grote passen over straat. Hij voelde zich alsof hij heel de wereld aan kon, het maakte niet uit dat hij maar één hand had. Há! En zijn Houndoom zou hij vast ook wel weer terug vinden, kijk hoe geweldig hij van zichzelf al was. "Ik vraag me af of ze ons al missen op het hoofdkwartier" Vroeg marcus zich hardop af en hij krabde zijn kin met zijn in verband gewikkelde arm. "Vast wel" Vervolgde hij overtuigd.}  

_{De twee waren gewoon ergens in gegaan, en aangezien beide niet bepaald een goede rechte lijn konden lopen had Floyd besloten om de arm/elleboog van de man vast te nemen. Straks zou hij hem nog kwijt raken in de stad dat Lumiose City noemde. Dan zou hij echt niet weten wat hij moest doen.
‘Ze missen ons iedere minuut, NEE iedere seconde dat we er niet zijn,’ bevestigde hij. ‘Ik zou ons ook missen,’ zei hij nadien met een korte zucht, haast alsof dat hij over zichzelf aan het dromen was. ja, hij zou zichzelf zeker missen. Wanneer dat ze bij een kruising kwamen bleef Floyd meteen staan. Hij keek naar links, naar rechts, rechtdoor en zelfs naar boven. ‘Uhm...’ oké, hij wist niet welke kant hij op moest. Er waren zo veel verschillende kanten! Er was zelfs een rioolput waar ze in konden klimmen. Wanneer dat hij nog geen keuze moest maken van richting was het toch makkelijker geweest om te wandelen. Nu bracht het hem enkel in de war. ‘Marcus….ik-ik weet niet meer naar waar we moeten,’ nog steeds was hij om zich heen aan het kijken.}

_{Hoe laat was het? Op dat moment vroeg Marcus zich dat af en het leek heel belangrijk. Hij keek omhoog naar de maan, maar ja, daar kon je ook niet veel aan aflezen. Hij stond .. niet in het midden .. of toch wel? Intens staarde hij er naar tot hij struikelde. Hij kon nog net voorkomen dat hij weer viel. Het trok zijn aandacht weer naar voren, waar hij kijken moest. Niet naar de maan, maar naar zijn eigen voeten voor hij zou vallen. Toen er een kruispunt aankwam stopte hij samen met Floyd en keek hij om zich heen. Dit zag er niet bekend uit. Maar Floyd wist waar ze heen moesten. "Wat is ter?" Vroeg hij verbaasd. "Huh, hoe kan dat? Jij bent hier de tour gids" Zei hij teleurgesteld. "Ik weet ut ook niet hoor.. maar ik weet het denk ik wel vanaf.." Vanaf .. hoe heette dat ding ook weer. "Prisum Touwer" Zei hij met dubbele tong. Maar ja .. waar was die Prism Tower dan? Je zou hem moeten zien vanaf de straat, zeker 's nachts als hij verlicht was. Marcus keek omhoog alsof hij hem direct boven zich zou moeten zien. Niets .. "Hmmm..." Gromde hij terwijl hij zocht. En toen zag hij hem. Daar, torent boven wat gebouwen. "Daaro!" Brulde hij en hij begon weer te snelwandelen.}  

_{Floyd had de teleurstellende toon wel gehoord in de man zijn stem en haalde even zijn schouders kort op. ‘Alles ziet er zo hetzelfduh uit.’ Nog steeds was hij aan het rond kijken, of toch vooral naar het riool aan het zien. Als het aan hem lag was dat de beste plek om heen te gaan. Waarom wist hij zelf niet maar het klonk logisch. Het was een secret base, en wat was meer geheim dan het riool? Marcus zei dat hij het echter wel zou weten, vanaf een bepaalde plek. Prisum Touwer...daar had Floyd nog nooit van gehoord.
De oudere man begon sneller te wandelen dan dat Floyd eigenlijk kon volgen in het begin. Hij was half over zijn voeten gestruikeld maar wist te blijven staan. Aan een korte looppas wist hij de andere bij te houden. ‘Wat een geluk dat jij de weg toch ook nog wat weet,’ zei Floyd opgelucht. Nee, hij wilde niet heel de avond op straat rond zwerven.}

<sub>Inderdaad, wat een geluk dat hij het nog wist. De toren die in het midden van Lumiose stond was zelfs van hoge hoogte te zien. Há, hij kon zelfs vanaf de rug van zijn Salamence de toren zien. Waarom had hij hem nou thuis gelaten al die tijd .. als ze hem hadden konden ze er zo naartoe vliegen. Zelfverzekerd liep hij door de straat en ging linksaf, en toen een keer rechts, nog een keer rechts, links .. Na een hele lange tijd bleef Marcus staan. Hij keek om zich heen en toen weer omhoog, zoekend naar de Prism Tower. Ha daar was hij .. maar waarom leek hij nog even ver weg als net? "Hé! Die toren komt niet dichterbij" Zei hij verbaasd. "Wat is dit voor hekserij!?" Zei hij in lichte paniek.

OOC: He, beiden hebben ze geen grietje gekregen. De verliezer(s) moest wat ook weer doen bij Allison? X'D</sub>  

<sub>Zonder wat te zeggen volgde Floyd Marcus maar gewoon. Hij wist namelijk de weg, dus veel andere keus had hij niet. Als hij ooit weer een bekende plek wilde zien moest hij wel volgen. Op zijn weg kwam hij echter verschillende fascinerende zaken tegen. Pokémon die vanuit de schaduwen toekeken, een kapotte kast. Twee kapotte kasten om preciezer te zijn, want eerder had hij er nog één gezien. Eén die verdacht veel leek om de kast die hij toen weer zag. Floyd keek om zich heen terwijl Marcus zich zorgen maakten om de toren die niet dichter in de buurt kwam. ‘Best grappig dat al die straten hier zo hard op elkaar lijken, die kapotte kast stond precies ook in de straat waar we zonet nog waren geweest,’ zei Floyd lachend terwijl dat hij wees naar de kast die daar stond onder de brandtrap. Ze waren dus een rondje gewandeld, en dat had de zwart harige niet door gehad.
Wanneer dat Floyd uiteindelijk een geeuw voelde opkomen hield hij zijn hand tegen zijn mond aan. Door de harde geeuw waren zijn ogen wat vochtig geworden. Nu dat hij er eigenlijk over na dacht, hij begon best moe te worden...Marcus had de grond al enkele keren getest, misschien wist hij of dat het goed lag of niet. Dat moest hij maar eens vragen. Ooit.

OOC: Sssssst, dat zijn ze toch al lang vergeten~</sub>

_{Marcus keek met toegeknepen ogen naar de toren en stak zijn vinger er naar uit. Misschien bedroog zijn zicht hem, .. misschien leek het maar zo. Hij keek naar Floyd toen die hem er op wees dat ze langs een kast waren gekomen die hij al vaker gezien had. Hij keek aandachtig naar de kast en wankelde er naartoe. "Nee dat kan niet, mijn richtingsgevoel is zo goed.. die kast komt uit de toekomst" Zei hij overtuigd en hij liep door. "Ik wil naar huis, kom!" Zei hij krachtig en hij begon weer te lopen, nou ja, het was meer slenteren nu. Hij begon erg moe te worden, het soort moe dat je plotseling zo meteen knock out kon gaan.}  

_{‘Werkelijk?’ Floyd stapte maar achter de man aan, maar al snel draaide hij zich om zodat hij achterstevoren kwam te wandelen. Een kast uit de toekomst. Die had ooit verwacht dat hij dat tegen zou komen. ‘Hoooo! Hej, hej, hej Marcus, Marcus,’ zei Floyd vluchtig. Al snel stond de zwart harige naast de grotere man en was hij aan die zijn shirt aan het trekken. Alles om de aandacht te kunnen krijgen. Daar wachten hij echter niet op, hij draaide zich om en wees naar één van de gebouwen die er stond. ‘Die miezerige bouwval is mijn woning~’ zei hij best nog vrolijk, hoe kon het ook anders, hij kon de buitenkant van zijn huis nu laten zien aan zijn bestie. Het appartement waar hij in woonde trok op niet zeer veel, het had wat hij nodig had en meer moest hij niet hebben. Het was in ieder geval geen vier sterren waard. 'Volgens mij weet ik nu de weg!' Jaja, Floyd was er zeker van dat hij nu wel wist waar hij heen moest gaan om bij de basis te geraken. Zijn huis lag er namelijk maar enkele straten bij vandaan.}

_{"Ja" Beaamde Marcus krachtig. Hij liep met een boze frons door, boos op de Prism Tower. Waarom was dat ding zo ver weg, en toch ook zo dichtbij. "Jaa waaat?" zong hij toen Floyd zijn aandacht wou hebben. Hij keek vermoeid opzij naar hem en keek naar de vinger van Floyd. Wat is er nou zo interessant aan een vinger? Hij kwam er nader hier en bestudeerde de vinger. Hmm.. twas wel een mooie. "Woning!?" Riep hij verbaasder dan had moeten en hij keek eindelijk naar wat Floyd bedoelde. Zijn gezicht klaarde op en hij kreeg weer energie toen Floyd aangaf de weg te weten. "Yea!! Laten we naar de lichtjes gaan!" Joelde hij met zijn armen omhoog en hij begon te lopen.}

_{Floyd was zeker wel trots op zichzelf dat hij de weg eindelijk weer wist. Zag je nu wel dat hij wist waar ze heen moeten? Even was hij de weg kwijt geweest maat ta-da! Hij had het toch terug gevonden. Een nieuwe vlaag van energie kwam terug, maar niet zoveel als eerder. Zijn arme voetjes deden pijn van het wandelen (:c), maar het feit dat ze de lichtjes zouden vinden maakten het allemaal beter. ‘Yeah eindelijk!’ riep hij vrolijk. Lichtjes! Lichtjes!
‘Waaaaaaaaacht!’ riep Floyd naar de man die al verder begon te lopen. ‘Dat is de verkeerde kant,’ het had niet veel gescholen of Floyd had met zijn armen zitten zwaaien, maar daar had hij geen zin in. Nope, te vermoeiend. Hij wachten echter niet tot de man zou omkeren ofzo, en liet gewoon al een andere straat in. Marcus zou vast wel volgen~}

_{Zelfverzekerd ging Marcus de verkeerde kant op. Met grote passen en zwaaiend met zijn armen liep hij door. Toen Floyd hem riep draaide hij zich niet meteen om. Hij werd afgeleid door een Murkrow die van boven op een gebouw naar beneden kwam vliegen en luid krijsend langs hem vloog. "Jaaa?" Beantwoordde hij Floyd en hij draaide zich om. Maar .. hé, waar was hij heen? Marcus liep terug naar het kruispunt van straten en keek om zich heen. Nope, geen Floyd. Hij zette zijn handen om zijn mond en riep: "Floyd, laat me niet achter! Ik weet de weg niet hoor!" Tja, het klonk een beetje wanhopig maar op dit moment was hij dit ook. Op deze manier zou hij nooit bij de lichtjes komen.}

_{‘Ik heb geen idee wat je net zei maar je zal wel gelijk hebben!’ riep Floyd over zijn schouder naar achter. Waarom had het geklonken alsof de man zo ver weg was? De zwart harige keek toch maar eens achter hem, maar er was geen teken van de rood harige te zien. Gek. Daarstraks was ‘ie er toch nog?Misschien was hij wel achter komen te liggen. Floyd besloot dan maar zijn passen terug te gaan tot ongeveer aan het kruispunt waar hij de man weer zag. ‘Haaaalllooooo! Ik ben hier!’ hevig zwaaide Floyd ondertussen met zijn armen in de lucht om het nog duidelijker te maken. Moest Marcus nu eens niet zo sloom zijn waren ze er misschien al bijna geweest.}

_{Marcus draaide zijn hoofd van links naar rechts, zijn roodharige haar ging alle kanten op. Door de plotselinge bewegingen begon de wereld weer onvoorspelbaar te tollen en moest hij moeite doen niet te vallen. Floyd heeft me achter gelaten.. ik dacht dat we beste vrienden waren. Dacht zijn dronken brein. Dat scheen hem erg treurig te maken en hij zuchtte. Wat nu .. verder zonder zijn beste vriend klonk ook weer zo .. En toen kwam hij weer aanlopen. "Floyd!" Brulde hij opgetogen en hij liep hem tegemoet. "Ik dacht dat je me achter gelaten had! Ik dacht echt even dat onze vriendschap voorbij was" Zei hij dramatisch en hij omhelsde hem stevig, wankelend verloor hij zijn evenwicht en stortte naar beneden, Floyd met zich meenemend.}