The Wild Wolf {SIU}

Het was niet zijn bedoeling geweest om het kind te laten schrikken. ‘Je hebt alleen zijn standpunt gehoord, de mijne heb je nooit gevraagd’. Gromde de roodharige grunt tegen de andere zwartharige grunt. Marcus stond met zijn armen over elkaar geslagen tegen een stapel kratten.

Hij en de twee grunts bevonden zich op een zolder van een oud warenhuis. Beneden stonden kratten vol belangrijke spullen die nu van Team Rocket waren. Keystones, TM’s, heel veel TM’s, Dark Balls en zelfs enkele kooien vol waardevolle pokémon. Hij was samen met de twee hier naartoe gereisd om een order te bevestigen en onderzoek te doen naar een vreemd fenomeen. Sinds een week geleden was de deur naar de zolder, die altijd afgesloten werd, telkens van binnen opengebroken. Vermoedelijk hield een pokémon zich er schuil. Dus besloot hij deze twee onbekwaamde mee te nemen. Ze waren net nieuw en hadden wat veldwerk nodig. Verder vandaag zouden ze wat zaken gaan regelen met een belangrijke handelaar en daar had hij hen bij nodig. Eigenlijk kon hij het zelf ook oplossen maar goed. Grunts onder je hoede nemen nam zo nu en dan hoorde er nu eenmaal bij als je een Elite Officier was. Toen ze eenmaal boven in de zolder aangekomen kwamen ontdekte ze een kleine ruimte achter wat houten panelen. Eentje hing scheef op zijn plaats. Allerlei schitterende dingetjes lagen er. Inclusief geld en sieraden van de warenhuis officier. Één mysterie opgelost. Er kwam ook een immense stinklucht uit. De twee grunts haalde hun neuzen op. Marcus hurkte voor het gat en tuurde er naar binnen. Hij zag of hoorde niets. De twee grunts hadden hun Shuppet en Fletchinder tevoorschijn gehaald voor het geval Marcus’ zijn Houndoom het niet aan kon. Marcus gebruikte de zaklamp van de zwartharige grunt om in het gat te turen. Net toen hij links in de hoek wilde schijnen viel hij uit. “Meneer Anderson, wat voor waardeloos goedkoop prul is dit?”. Gromde hij geërgerd tegen de eigenaar van de zaklamp. Cobus Anderson deed zijn mond open om een excuus te vertellen maar Marcus gooide op dat moment de zaklamp naar hem toe die tussen zijn handen doorschoot en hem tussen zijn ogen raakte. Op dat moment besloot Marina Valentine om haar mede grunt te redden door Marcus een aansteker toe te rijken. ‘H-hier meneer!’ riep ze uit. Haar Shuppet staarde Marcus onafgebroken aan. De Fletchinder was inmiddels naar boven gevlogen en was op een houten balk gaan zitten. “Ik heb zelf een aansteker”. Zei hij enkel en hij stond op. Vix liep naar de planken toe en snoof bij de plek waar Marcus’ nog niet geschenen had. Hij trok zijn kop langzaam terug en keek toen Marcus recht aan met een veelbetekende blik. De dader zat dus nog wel in het hol. Hij keek even om zich heen. Afgezien van hun drie was er niemand anders. Zijn ogen gingen weer naar Vix. “Pak maar”. Zei hij. De dunne plankjes die tussen de lege ruimte achter de muur en hen zaten waren niet erg stevig. Als een pokémon van bijna 40 kilo er met zijn ramshoorns volledig tegen aan beukt was het dus ook een logisch gevolg dat de meegaven. Stofwolken stoven op en ze hoorde iemand schil gillen. Een kleine gedaante schoot het gat uit en dook achter wat dozen. Vix sprong boven op de kratten en keek grommend naar beneden. Marcus hoestte door het stof dat opgewekt was en liep in de richting van de kratten. Hij volgde de blik van zijn Houndoom terwijl hij om de kratten heen liep om de dader te zien. Een klein meisje zat in elkaar gedoken tegen de stevige kisten aan. Ze had een vaalgrijs jurkje aan die vol vlekken zat en haar lange, donkerblonde lokken zaten vol klitten. Ze stonk ook nog. Hij kon haar ruiken. Terwijl de twee grunts nogmaals hun neus ophaalde trok Marcus een wenkbrauw op. Zo te zien was de dader dus geen pokémon maar een jong kind. “Wat doe je hier, ongedierte?” Zei Cobus Andersom tegen het meisje en hij keek haar vuil aan. De Shuppet van Marina Valentine vloog heel langzaam op het meisje af met een verontrustende grijns op zijn smoel. Het meisje kromp in elkaar en begon paniekerig adem te halen. Ze kon niet ouder dan zeven of acht zijn. Marcus keek zwijgend toe terwijl Marina zich nu ook in het gesprek begon te voegen. “Heb je je tong verloren? Kleine kakkerlak?” Sneerde ze. Marcus draaide zich om. “Nou..” Begon hij zodat hij de aandacht van de twee getrokken had. Ze keken tegelijk om naar hem met een vragende blik in hun ogen. “Regel het hier” Zei hij enkel. Ze wisten wel wat hij bedoelde. Vix was gaan zitten op de krat maar stond op toen zijn trainer aanstalten maakte om de zolder te verlaten. Lenig sprong hij naar beneden en liep trouw achter de elite officier aan. Hij sloot de deur achter zich en liep de metalentrap af naar de hoofdruimte van het warenhuis waar hij zich in bevond. De grunts zouden het meisje opruimen en zouden de zaken hier regelen. Dat gaf hem de kans om vandaag vroeger klaar te zijn hier en wat zagen te gaan regelen met een van de leveraars. Hij bracht een van de beste pokémon voor op de zwarte markt, maar sinds drie weken geleden leek zijn waarde van de vracht achteruit te gaan. Bovendien waren de pokémon die hier aankwamen in zulke slechte staat dat sommige ter plekken afgemaakt moesten worden. Ze waren niet meer te redden. De conditie van de pokémon was tot zekere zin belangrijk. Als de pokémon gezond waren boven verwachting waren ze nog meer waard dan de achterblijvertjes die wat ziekelijker waren. Als ze uiterst zeldzaam waren ving je er af en toe wel een flinke duid poen mee. En dat was te merken in je broekzak. Marcus sloot de deur van het warenhuis achter zich en zette zijn fedora op zijn hoofd. Hij keek omhoog naar de grauw lucht en glimlachte flauwtjes.

Met een klap gooide hij de taxideur achter hem dicht. De taxi reed met gierende motor weg en Marcus werd achtergelaten in totale stilte. Hij bevond zich in een van de achterbuurten van Lumiose City. Hier was de armoede het aller ergste. Ergens verbaasde Marcus het dat zijn leveraar hier woonde. Ze spekte hem anders goed genoeg om te zorgen dat hij zijn goede daden kon leveren. Ze kregen altijd het vierdubbele er voor terug. De straten waren vuil. Ramen waren dicht getimmerd en de voortuinen waren overwoekerd met onkruid. Marcus trok één wenkbrauw op en duwde het hek ijzeren hek open die leidde naar overwoekerde tuin en de voordeur van een groezelig, oud uitziend huisje. De stenentrap was gebarsten en miste enkele stukken. De voordeur zag eruit alsof Marcus hem met weinig kracht zo uit zijn scharnieren kon beuken. Toch tikte hij met zijn vuist vrij kalm op de deur. Er kwam geen antwoord. Marcus klopte nogmaals en vernauwde zijn ogen. Vix rende langs hem heen en bleef bij het steegje staan naast zijn huis. Was hij in de achtertuin? Hij liep op zijn gemakje het trapje af en het steegje in. Toch nam hij de tijd om zijn hand in zijn zak te steken en zijn vingers om het lemmet van een kort mes te steken. Je wist maar nooit welke crackheads en dealers er in een achtertuin konden zitten. Hij gebaarde naar Vix dat die voor hem uit moest lopen, immers waren zijn zintuigen stukken beter dan die van een mens. Hij kon de gevaren horen en wellicht zelfs al ruiken voor Marcus nog maar wist of het er was of niet. Er klonk een keihard geluid van een deur die uit zijn scharnieren werd geramd en even later rende er een dikke man door de achtertuin. Vix rende meteen achter hem aan met een diep gegrom en Marcus haalde zijn mes tevoorschijn. Hij rende achter de man aan en moest oppassen niet over tuinstoelen en andere rommel te struikelen. De man probeerde over de houten schutting te glippen maar hij kwam niet erg ver van de grond met zijn dikke lijf. En dus viel hij achteruit en landde hij met een pijnkreet op zijn rug. Vix gromde angstaanjagend naar de man die overeind krabbelde en Marcus angstig aankeek. “O nee, o nee .. ik zweer dat ik het geld vandaag nog heb ik zweer het!” Riep hij uit. De elite officier fronste. “Geld? Ik ben hier om een praatje met jou te houden over de kwaliteit van de handel. Zo te zien-” Hij keek met een spottende blik door de lelijke tuin. “had je toch al niet veel geld, mocht ik het van je willen aftroggelen”. De dikke man duwde zijn brilletje verder op zijn neus en leek nu pas te beseffen dat het Marcus was. Hij en Howard Cockroach hadden al vaker ontmoet. Zo nu en dan moest hij de man een huisbezoekje brengen. Maar daar kwam altijd een goed resultaat uit. Hij had een gevoel dat dit nu wel anders lag. “De kwaliteit van onze producten gaat achteruit, en zo dus ook onze naam op de zwarte markt. Howard, mijn stront is nog meer waar dan die pokémon die je ons aanbied” Spuwde hij meteen. Hij had geen zin om hier lang te blijven. Hij wilde het beter nu afhandelen. De vent laten verdwijnen kwam in hem op, maar hij was een van de top leveranciers. Hij kon eigenlijk niet gemist worden. De man slikte en stak zijn handen op in een verontschuldigend gebaar. “Luister, luister Meneer Ludovic-” Marcus vernauwde zijn ogen. Normaal spraken ze elkaar bij de voornaam aan. Dat hij nu zo’n formele term in zijn mond nam liet Marcus weten dat er iets goed fout was aan zijn kant. “Ik wilde echt betere pokémon voor je leveren.. maar mijn bronnen zijn niet meer zo vertrouwelijk”. “En waarom heb je dat niet al opgelost? We krijgen al meer dan een maand vreselijke pokémon van je. Sommige waren in zulke slechte conditie dat we ze meteen afgemaakt hebben” Zei hij met stemverheffing, nijdig dat Howard tegen hem loog. Tenminste dat dacht hij. Het was een pure gok. Howard Cockroach slikte en trok zijn veel te wijde broek omhoog die van zijn kont gezakt was. “Zoals ik al zei ik werk er aan .. maar ik sta ook onder druk ziet u. Ik heb zelf wat probleempjes met de euh- onderwereld van Lumiose City”. Marcus begon te grinniken. “Nou nou, je bedoelt toch zeker niet ons? Wij hebben je tot nu toe voldoende gespekt om een vrijwel zorgeloos leven te leiden. Waarom woon je eigenlijk in deze bouwval, het stinkt hier naar wiet”. Gromde hij. Die geur kende hij heel goed. In zijn jongere jaren was hij drugsverslaafde geweest. Iets wat hem tot op de dag van vandaag niet goed bespreken kon en dat deed hij dus ook niet. Niemand wist het van hem. Zelfs zijn voormalige gehuwde wist het niet. Niet in alle detail tenminste. Howard Cockroach slikte en keek gespannen naar Marcus zonder antwoord te geven. Hij keek met zijn amberkleurige ogen zijn voormalige leverancier tussen toegeknepen ogen aan. “Nog 1 kans, Howard, de volgende keer kan ik je niet meer helpen” Bromde hij en hij draaide zich om. Hij kon niet een van zijn top leveranciers kwijt raken. Dat kon niet. Dat was een van de redenen dat Allison hem tot nu toe nog niet eigenhandig had vermoord omdat ze hem waardeloos vond. Ze wist dondersgoed dat hij beter was dan ze hem voorhield. “Kom, Vix” Zei hij enkel tegen zijn Houndoom die nog steeds wantrouwig naar de kalende man met overgewicht keek. Hij draaide zich om bij het commando van zijn trainer en liep schoorvoetend met hem mee. Toch hield hij hem in de gaten. Net toen Marcus de hoek om wilde slaan hoorde hij een soort gezoem achter zich, gevolgd door een boos geblaf. Marcus draaide zich om en dook nog net opzij om een mesachtige klauw te ontwijken die langs zijn gezicht streek. Een enorme vuurzee schoot langs Marcus heen, die keek opzij met een woedende blik op Howard. Die had de nu lege bal van zijn Scyther in zijn hand en ademde zwaar. “Ik kan me niet veroorloven ook nog bij jullie in de schuld te staan, ik wil niet eindigen als een dode rat in de goot!” Riep hij hysterisch uit. “Ik eindig het hier, je zult me nooit meer vinden!” Riep de kakkerlak uit. De Scizor nam een duik toen de man met zijn vinger naar Marcus wees. “Je begaat een grove fout, vuile kakkerlak!” Schreeuwde de roodharige elite officier. Hij kwam overeind maar hoefde Vix niet te zeggen wat te doen. Automatisch sprong hij voor zijn trainer in verdediging en blies een straal vuur naar de Scyther. Die was enorm vlug en ontweek hem gemakkelijk. Hij kruiste zijn scharen en dook op Vix af. De X-Scizor aanval raakte hem tegen zijn borst en een x vormige wond vormde zich op die plek. De Houndoom wankelde achteruit maar dook weer naar Marcus en liet nog een Flamethrowe los, heter, intenser, groter deze keer. Het dak van het huis werd geraakt en vatte vlam. Door de hitte vloog de Scyther achteruit en aarzelde hij eventjes. “Scyther, doe je Double Team”. Waar de Scyther in de lucht zweefde verschenen er tientallen kopieën om hem heen. Ze begonnen allemaal in een duizelingwekkende cirkel te vliegen zodat het onmogelijk was om de echte Scyther te onderscheiden. Marcus’ ogen gingen langs ze allemaal maar het had geen nut. Er was geen manier dat hij ze van elkaar kon onderscheiden. Misschien was het maar een goed idee om voor nu dekking te zoeken en de man later op te komen zoeken met een hele groep. Nee! Dat klonk zwak. Het idee al liet Marcus’ walgen. Waarom overwoog hij het überhaupt?  Zijn Vix had een voordeel over die Scyther. Twee vliegen in 1 klap kon hij slaan. “Vix desoriënteer hem met je Smog aanval”. Dikke, stinkende rook vloog de tuin in en omhulde de twee mannen en Marcus’ Houndoom in dikke rook. De Scyther kon vanaf boven niet zien waar het doelwit nu was. Marcus ging tegen de muur staan zodat hij niet direct in het gezichtsveld was van de meeste Scyther. Zo te zien leken ze het op hem te hebben voorzien en hij durfde te wedden dat die messen vlijmscherp waren. Hij voelde hoe een warm lichaam zich tegen hem aandrukte. Hij legde zijn hand op de rug van zijn Houndoom. Hij vertrouwde er op dat hem niets overkomen zou zolang hij in de buurt was. “Zullen we onze lieve vriend eens laten zien hoe sterk wij zijn?” Zei hij op gedempte, zelfverzekerde toon. Vix ontblootte zijn vlijmscherpe tanden in een grijns. Marcus nam de fedora van zijn hoofd af en legde zijn vingers op de keystone die aan de zijkant van de hoed verwerkt was. “Vix, mega evole!” Riep hij uit. De keystone sloeg energie uit en de stralen schoten op de Houndoom af. De rood met zwarte mega Stone die in de enkelband om Vix’ zijn linker achterpoot zat vatte vlam en zijn lichaam begon te gloeien. Toen de gloed wegtrok en de rook vervaagde stond Mega Houndoom voor hen. De dunne witte structuren die normaal over het midden van zijn rug liepen hadden zich vermenigvuldigd en waren vier keer zo dik geworden. Ze liepen nu over zijn hele rug heen. Zijn ramshoorns waren terug gekruld en stonden nu recht omhoog als een immens groot, recht gewei. Om zijn staart kreeg hij grotere, botachtige ringen dan voorheen. Om zijn nek stonden gekartelde, scherpe structuren in plaats van het doodshoofdje wat hij altijd op zijn borst had gedragen. Zijn nek was langer en stond wat meer gebogen. Zijn klauwen waren donkerrood door de hitte die van hem af kwam. Marcus stond pal achter hem en ademde uit. De hitte was zo enorm die van zijn Houndoom af kwam dat hij het spontaan benauwd kreeg. Marcus grijnsde vals. Mega evolueren was niet een noodzaak geweest in dit gevecht, maar het was nou net genoeg om er voor te zorgen dat de kakkerlak met zijn rug tegen het hek stond en aan het hyperventileren was. Vix ontblootte zijn grote, witte tanden en stootte een angstaanjagend, diep gehuil uit. Zwermen vogels vlogen luid krijsend op uit bomen en vanaf dakpannen. De Scyther’s die boven hen vlogen maakte een duik. “Vix, laat je de kracht zien van een mega flamethrower!” Riep Marcus vol zelfvertrouwen, vals grijnzend als een kind dat zo net de snoepwinkel in mocht van zijn moeder. Vix trok zijn kop naar achteren, ademde diep in. Zijn ogen begonnen felrood te gloeien. “X-Scizor!” Riep de man bevend. Toen Vix de vuurstraal losliet werden alle Scyther er mee omringd. De straal was zo groot dat het naburige huizen raakte en die in lichterlaaie zette. De hemel kleurde rood van de vuurzee die onder haar aanwakkerde. De hitte was intens. Intenser dan Marcus ooit gevoeld had. Marcus zag dat alle Scyther verdwenen waren. De laatste had ernstige brandwonden en vloog niet meer zo snel. “Eindig het met je Fire Fang” Vlammen ontsprongen tussen de kaken van de Houndoom. Die sprong naar voren. De Scyther wist nog maar net te ontwijken. Marcus dook opzij toen hij zijn kant op kwam. Vix draaide zich om en wilde de Scyther aanvallen maar als hij nu een Flamethrower los zou laten zou hij Marcus ook raken. Dus sprong hij naar voren en blies boven hem uit. Marcus dook in elkaar op het gras en verloor zijn Fedora. Hij strekte zijn hand er naar uit om hem te pakken. Het gebeurde plotseling. Onverwachts. Hij zag het gebeuren. Het dunne mes van de Scyther kwam neer enkele millimeters boven Marcus’ pols. Zonder veel druk er op te oefenen gleed hij door het vlees en door het bot heen en sneed Marcus’ hand één keer los van Marcus’ rechterarm. Zijn hand was zojuist afgesneden.

Verblindende pijn schoot door Marcus’ arm heen en het onwerkelijke gevoel alsof zijn hand er nog aan zat. Maar hij zag hem daar liggen, omhuld door bloed! Hij opende zijn mond en slaakte een kreet zoals hij nog nooit gedaan had. Puur hysterisch gebrul van de verblindende pijn die er op die plek was waar zijn hand zo net nog aan zijn pols had gezeten. Hij rolde op zijn rug en hield zijn arm tegen zich aangedrukt terwijl hij bleef brullen. Zijn ogen zagen niet eens meer. Het voelde alsof hij niet langer op deze aarde was. Maar alsof hij ergens rond zweefde omringd door withete pijn die maar niet ophield! Het laatste wat hij nog herinnerde was heerlijke gelukzaligheid toen de bewusteloosheid hem dan uiteindelijk toch trof. Te wijten aan bloedverlies en de onbeschrijfelijke pijn.

Toen Marcus ontwaakte hield hij zijn ogen gesloten. Langzaam werd hij wakker uit zo’n slaap die hij zich wel herinnerde. Dat was een speciale slaap. Eentje die je had als je werd verdoofd door verdovingsmiddelen. Ziekenhuisslaap. Hij voelde zich misselijk, en zijn hoofd draaide ondanks dat hij gewoon op zijn rug lag. De zachte kussens en dekens om hem heen bevestigde zijn vermoedens. De gore ziekenhuis geur drong zijn neusgaten binnen toen hij zich bewust van zichzelf werd. Hij opende zijn ogen die zwaar aanvoelde. Eigenlijk wilde hij nog wel blijven liggen. Hij had geen vrij meer. Enkel werken, werken en nog meer werken. De witte muren waren walgelijk. Ziekenhuis walgelijk. Marcus zijn hoofd ging opzij naar zijn nachtkastje. Hij verwachtte daar zijn pokéballs te zien, maar die waren er niet. Zijn Houndoom was er ook niet. Hij keek verward om zich heen. Maar, waarom lag hij eigenlijk in het ziekenhuis? Zijn ogen namen de bos bloemen maar nauwelijks in zich op. Ze waren mooi blauw.. en groot. Hij stak zijn rechterhand er naar uit om ze aan te raken. Enkel om te ontdekken dat zijn hand in verband was gewikkeld. Zijn hele arm. Maar .. waarom kon hij zijn vingers niet bewegen? Besef drong tot hem door. Waarom er geen hand in het verband zat maar een .. stompje? Zijn ademhaling begon haveloos te worden, gejaagd. Zijn lichaam begon te beven toen hij het zich herinnerde. Marcus boog voorover en gaf over op die walgelijke, witte ziekenhuisvloer.

Kort erna toen er geen infectie op getreden was en de doktoren er zeker van waren dat hij stabiel genoeg was om het ziekenhuis te verlaten stond Marcus op straat. Zijn pokémon waren bij hem, maar waar was zijn Houndoom? Toch leek het maar een verre zorg. Hij stond voor het ziekenhuis met zijn rug er naar toe gekeerd. Hij staarde voor zich uit in de verte zonder iets te zien. Vaag merkte hij dat hij dan maar terug moest gaan naar het Team Rocket hoofdkwartier. Toen hij begon te lopen merkte hij niet een waar hij heen ging. Het leek alsof de hele wereld hem voorbij ging. Op puur instinct liep hij door de straten heen, doelloos voor zichzelf uitstarend.  Twee dagen geleden was het echt bij hem er in geslagen. Zijn rechterhand was zojuist afgehakt. Hij slikte om niet weer over zijn nek te gaan. Als iemand hem nu uitdaagde om met hem op de vuist te gaan zou hij neergeslagen zijn met één slag. Hij liep niet vast op zijn benen en raakte uit balans van andere mensen die langs hem liepen. Hij had zijn dikke jas niet aangetrokken maar los om hem heen gehangen. Niemand mocht het zien. Niemand mocht het weten. Maar hoe verborg je een verloren, rechterhand? Hij sloeg een steegje in die verlaten en kil was. Zijn voet bleef haken achter een stoeptegel en hij viel voorover. Hij boog af en landde op zijn linker schouder. Hij kreunde en rolde op zijn rug. Waar was zijn Houndoom? Waar was zijn hand? Zweetdruppels dropen van zijn hoofd af toen hij overeind kwam. Hij slikte en probeerde door te lopen maar hij bezweek en moest tegen de muur leunen op niet om te vallen. Zijn ogen waren groot. Vol vrees. Zijn keel voelde aan als schuurpapier als hij slikte en zijn arm .. zijn hand. Hij voelde hem nog. Maar hij was er niet. Marcus had het zelf gezien. Zijn hand. Was. Er. Niet. Meer. Een hevige paniekaanval raakte hem als een muur. Hij gleed naar beneden en begon te beven. Zijn keel kneep dicht. Hij kon geen lucht meer krijgen. Iemand .. help .. De paniekaanval deed hem terugdenken aan zijn afkick periode. Toen had hij ook zo veel paniekaanvallen gehad. Hij sloot zijn ogen en kromp in elkaar. Hevig bevend, klam van het zweet.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

De lange, slungelige negentienjarige stond afwachtend voor de balie. Vandaag was dan toch de dag aangebroken. Hij was succesvol afgekickt. De vrouw achter de balie was even weggelopen om zijn spullen op te halen die hij had moeten inleveren toen hij hier kwam. Twee amberkleurige ogen gingen naar de klok en automatisch ook naar de kalender die er onder hing. Was het vandaag ..? Dat kon toch niet? Marcus Ludovic fronste. Vandaag was zijn verjaardag? Het leek een eeuwigheid geleden sinds hij die gevierd had. De laatste keer dat zoiets gebeurd was toen kon hij niet ouder dan acht? Misschien? Hij wist het niet meer. Tenslotte deed het er niet toe. Hij had toch geen vrienden om het mee te vieren, en hij voelde zich nou niet echt in feeststemming. De vrouw kam terug met een kleine schoenendoos. Ze zette hem neer op de balie en glimlachte naar hem. Hij opende de doos en keek er in. Het enige wat er in zat was een sleutelbos, drie aanstekers die allemaal leeg waren en een lelijke portemonnee met brandplekken er in. Was dit alles geweest toen hij hier kwam? "Is dit het?" Vroeg hij, de doos optillend om te kijken of er misschien nog iets onder zat. De vrouw knikte. "Ik ben bang val wel". De foto van zijn moeder en zusje ontbrak. Hij moest hem verloren hebben toen hij naar het ziekenhuis gebracht werd. Man, wat een grap. Hij schoof de doos achteruit en draaide zich om. "Hou maar, ik hoef het niet" Bromde hij nors. De vrouw zei nog wat met stemverheffing maar Marcus hoorde haar al niet meer. Toen hij de deuren naderde stak een bewaker een kaart in een elektrisch slot en de deur ging voor hem open. Toen hij eenmaal buiten stond voelde hij zich erg klein. Hij had een jaar doorgebracht binnen. Hij mocht enkel af en toe in de tuin voor recreatie maar die was afgesloten door hoge, onder stroom gezette hekken. Erg buiten voelde dat niet. Maar nu.. Nu was hij weer omringd door gebouwen en geluid! Misschien moet je kalmeren, hier bereik je niet veel mee. Zei een andere stem door zijn herinnering heen. Marcus keek naar beneden toen hij wat zag bewegen. Een Houndour kwam om het gebouw heen lopen en liep nieuwsgierig op hem af. Marcus glimlachte en ging door zijn knieën. "Ben je er klaar voor om mee te gaan?" Vroeg hij zelfverzekerd terwijl hij de Houndour over zijn hoofd aaide. Die kwispelde en blafte beamend.

De paniekaanval was al aan het wegebben. Marcus luisterde wel naar Floyd maar leek nu pas door te krijgen dat hij er ook was. Hij keek omhoog naar hem met holle ogen en probeerde op een onvriendelijk antwoord te komen. Maar voor het eerst kwam die gewoon niet. Dus wendde hij zijn blik weer af. Hij was zo wit als een doek en hij voelde zich alsof hij uren in de zon had gezeten. Zijn hart klopte als een gek. Wat was het lang geleden dat hij een paniekaanval gehad had. Zwijgend staarde hij naar de lelijke, vieze muur die voor hen lag. Zijn hand was weg. Hoe vaak in de afgelopen dagen had hij dat nou al tegen zichzelf gezegd? Hij pakte de fedora van zijn hoofd af en staarde er strak naar in zijn handen. Met zijn vingers voelde hij de structuren van de key stone die er in verwerkt was. Uiteindelijk was er maar één probleem hier. Zijn Houndoom was weg. Hij schaamde zich enorm omdat iemand, een Team Rocket lid hem zo had gezien. Hij maakte zich zorgen dat het wel eens terug kon kaatsen naar hem. Hij keek weer opzij naar Floyd en zuchtte. "De hele wereld aan hand grappen ligt binnen handbereik.. en jij zegt 'Probeer het positief te bekijken, je zal met Halloween het meest realistische kostuum hebben'" Hij moest zijn muurtje weer opbouwen. Zichzelf in de hand houden tot hij helemaal alleen was ergens waar niemand hem zien of horen kon. Hij snoof. "Man mijn leven is zwaar klote" Zei hij feitelijk met een boze uitdrukking op zijn gelaat. Het was zo stil op straat. Als hij fluisterde zou Floyd hem nog gewoon kunnen verstaan. "Als je iemand dit ooit verteld vermoord ik je in je slaap" Zei hij nogal droogjes en hij zette zijn fedora weer op zijn hoofd zodat een schaduw over zijn ogen viel. Dat voelde veilig. Floyd had door kunnen lopen.. maar dat deed hij niet. Moest hij wat van hem? Promotie? Dat kon hij regelen. En toch..

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

Het was een geruststelling dat Floyd het niet door zou vertellen. Hij wilde hem vertrouwen maar hij had geleerd dat vertrouwen iets was dat bijna niemand verdiende. Niemand lang vast kon houden. Vroeger of later staken ze je in de rug. Hij had het te vaak gehad om zijn vertrouwen zo maar in iemand te steken. Hij zuchtte vermoeid. Paniekaanvallen waren vermoeiend, damn. "Trouwens.. waren die verlepte bloemen die naar tankstation roken van jou?" Merkte hij op, in een poging zichzelf ook een beetje op te vrolijken. Onbewust trok hij zijn jas iets verder over zijn gewonde arm heen. Hij was er niet echt comfortabel bij om zijn lelijke verminking te laten zien. Ook met verband er omheen was het nou niet echt aantrekkelijk. Hij zocht met een nog na bevende hand in zijn zakken naar sigaretten, om tot de ontdekking te komen dat die weg waren. Natuurlijk. In een ziekenhuis mocht je niet roken. "Verdomme, geen sigaretten" Mompelde hij binnensmonds in het algemeen.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

Een flauw glimlach trok over Marcus' gelaat. Hij was al verbaasd dat iemand hem bloemen had gestuurd. Als het hartstikke mooie bloemen waren geweest met een kaartje: "Verlies de volgende keer ook je hoofd" van Allison had hij het nog meer geloofd. Toch vond hij het helemaal niet erg dat Floyd ze van een of ander winkeltje had gejat. Hij vond het eigenlijk best wel hilarisch. Toen Floyd in zijn jaszak begon te rommelen en er een sigaret uithaalde legde Marcus zijn linkerhand tegen zijn hart aan. "Ik hou van je" Mompelde hij op een droge, ongeloofwaardige toon terwijl hij de sigaret aanpakte. Hij duwde hem tussen zijn lippen en vond zijn aansteker terug. Mooi, die had hij dus wel. Hij knipte hem aan en nam een hijs. Hij slaakte een zucht van verlichting en legde zijn hoofd tegen de muur aan. "Mijn kont gaat zeer doen van deze stenen.." Hij blies een rookwolk uit. Man wat wilde hij zichzelf helemaal de hemel in zuipen. Eventjes alles vergeten. Een hand vergeten ging niet zo gemakkelijk, zijn Houndoom vergeten evenmin. Hij maakte zich zorgen over hem terwijl hij wel wist dat hij zichzelf zeker redden kon. Hij hoopte maar dat hij snel terug komen ging. Houndoom waren uitzonderlijk slim, dus hij kon de weg vast ook herinneren.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

Zijn sigaretje roken was fijn. En gewoon met een iemand praten die hij al eens eerder ontmoet had en lekker had mee zitten plotten was ook fijn. Toen de vraag kwam over zijn hand was hij dan toch ook overrompeld. Hij had het moeten verwachten. Hij zei niet meteen iets. Hij nam enkel een trek van zijn sigaret en keek norser dan voorheen. Hij krabde aan zijn kin en smeet zijn sigaret weg toen die opgebrand was. Hij dacht na en het kwam in zo veel detail terug dat hij misselijk werd. Hij zag het weer, dat mes dat door zijn pols sneed alsof het een dun stuk boter was.
Met een misselijk gevoel in zijn maag wendde hij zich tot Floyd. "Ik ging op bezoek bij een leveraar. Hij is een van de beste in het leveren van waardevolle pokémon op de zwarte markt. Zijn omzet ging achteruit de afgelopen weken. Lang verhaal kort, het liep een beetje uit de hand" Dat was zachtzinnig uitgedrukt. Wacht, en ook heel ironisch. Ha, uit de hand gelopen. Hij maakte zelfs al grappen erover zonder dat eens te bedoelen. "Hij haalde een Scyther tevoorschijn terwijl ik hem nog een tweede kans gegeven had. Om hem te intimideren liet ik mijn Houndoom mega evolueren. Ik struikelde, stak mijn arm uit om mijn fedora te pakken en .." Hij zweeg weer toen hij het misselijkmakende geluid hoorde. Het was op zijn netvlies gebrand. Het ergste was nog dat terwijl hij het zei pijn voelde in zijn pols. Het vreemde gevoel weer ervoer toen hij dacht zijn vingers te bewegen maar realiseerde dat er helemaal geen vingers meer waren om te bewegen. "Mijn Houndoom is nog steeds niet terug" Mompelde hij afwezig op een benauwde toon.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

Marcus knikte beamend toen Floyd een gepaste reactie gaf op zijn verhaal. Precies. "Amen" Zei hij als reactie op Floyd zijn uitspatting over Bug types. Sowieso vond Marcus ze 100x meer dan niets, en het feit dat eentje zojuist zijn hand eraf gehakt had versterkte dat alleen maar meer. Hij keek Floyd recht aan toen die een voorstel deed waar Vix mocht zijn. Hij Marcus schudde zijn hoofd vol overtuiging. "Als ik 1 ding zeker weet, dan is het dat mijn Houndoom zich niet laat vangen. Niet door die vent, en geloof me. Die vent was een kakkerlak, die kan niet veel uitrichten" Zei hij eigenlijk om zichzelf meer moed in te spreken. Dat was zo, dat wist Marcus met zekerheid. "Wellicht heeft iets hem afgeleid waardoor hij later is, maar hij komt terug, dat weet ik. En als hij dood is dan vermoord ik hem persoonlijk nog een keer" Zei hij met stemverheffing. "Hij is sterk en slim, slimmer dan de meeste denken. Hij red zich wel, het is een kwetie van tijd voor hij opduikt' Zijn keel was droog geworden en hij schraapte hem.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

De roodharige elite officier gaf geen antwoord. Zijn lontje was een beetje uitgeblust. Hij wilde eigenlijk zelf omhoog maar omdat Floyd hem toch al had zien beven als een meisje nam hij de hand dan toch maar aan en kwam overeind. Zijn jas gleed weg van zijn arm. Droogjes schoof hij hem weer terug waar hij hoorde en duwde hij hem achter zijn arm zodat hij niet meer los zou gaan. Iets drinken? Tegenwoordig deed Marcus niets anders meer als hij even een pauze had van Team Rocket. Hij twijfelde toch wel. Hij was net uit het ziekenhuis en had volgens de zusters rust nodig. Veel rust om zich mentaal niet te overwerken .. "Laten we gaan" Zei hij schor en een flauw glimlachje ging over zijn gelaat. "Ik denk dat jij net als ik nu wel weet waar je het beste iets kan gaan drinken, dus ik laat de keuze totaal aan jou over". Zei hij op een opgewektere toon dan die hij net had. Hij streek met zijn linker hand over de pokebal van Cersei en liep met Floyd mee.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN

Marcus knikte en kwam naast Floyd lopen. Hij nam zich op dat moment voor om genoeg alcohol binnen te krijgen om die hand er weer aan te fantaseren. Genoeg om alles even heel lang te vergeten. "Jammer, ik kon de beweging wel gebruiken" Zei hij grappend en hij legde zijn linkerhand op zijn platte buik. Gelukkig kreeg hij veel beweging en kwam er nauwelijks vet aan omdat hij gewoon niet een erg grote eter was. Plotseling kreeg hij een idee. "Zeg, kerel, ik durf te wedden dat ik vanavond met mijn ene hand een dame in mijn bed kan krijgen" Zei hij uitdagend en zijn ogen begonnen te glimmen. Vrouwen en drank. Volgens mij had het universum Floyd naar hem gezonden. Niets kon Marcus beter opvrolijken dan die twee. En er een wedstrijd van maken maakte het alleen nog maar spannender. Hij was zich op dat moment er ook sterk van bewust dat er bijna 10 jaar tussen de twee zat. 8 jaar om precies te zijn. "Ik neem aan dat je niet langer een maagd bent" Zei hij op een pesterige toon en hij hij begon te lachen.

WE'RE ON THE SAME SIDE NOW

CREATED BY POSY AT BTN