_{Één ding was zeker, het woord heftig was meer dan voldoende om het te beschrijven. Hij scrolde verder, hopend dat niet nog meer foto's te voor schijn kwamen. Uiteindelijk klikte hij hem maar dicht met een onaangenaam gevoel. Hij was opgelucht dat in ieder geval Floyd er net zo over dacht als hem. Hou dit tussen elkaar. "Als dit ooit uitkomt .. dan ben ik er geweest". En met ik bedoelde hij vooral zijn carrière. Goede Arceus, waarom overkwam dit hem telkens? Voortaan moest hij opletten dat hij nooit meer iets ging drinken met een mede Rocket lid als hij mentaal niet erg jofel was. Hij legde zijn hand tegen zijn pijnlijke kaak en vroeg zich af waarom het zo'n pijn deed. Hij moest wel meer dan één keer gevallen zijn, minstens. Jezus. "Ugh, ik voel me alsof ik overreden ben". Kreunde hij eigenlijk meer tegen zichzelf dan Floyd. "Vijf keer".}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Instemmend knikte Floyd. Ohja, als dit uit kwam zou het niet de beste tijd zijn. Ze konden toen zelfs alleen maar hopen dat er niemand van het Team juist op dat moment ook in het café was. Dat zou klote zijn. ‘En de avond begon nog zo onschuldig en dan-’ zei Floyd zuchtend terwijl hij zijn hoofd schudden. ‘Arceus darn it,’ mompelde hij er nog achter aan. Een wedde schap om iets - Arceus mag wegen wat het was - en dat verliep zeer fout af.
Floyd keek Marcus wel even terug aan wanneer die beschreef hoe hij zich voelde. ‘Je bent wel tegen een deur aan gelopen,’ sprak Floyd droogjes. En hij was verschillende keren gevallen en die landingen waren meestal ook niet erg zacht aangekomen.}

_{Marcus keek omhoog naar de verdieping waar ze op zaten. Waarom duurde deze godsganze rit zo lang? Maar ze waren bijna op zijn verdieping .. en dan kon hij eindelijk een aspirine nemen en hopen te overlijden in zijn slaap vanavond of zo. Hij keek opzij naar Floyd die zich even ongemakkelijk leek te voelen als hij. Marcus moest toegeven dat hij van geluk mocht spreken dat ze niet samen wakker geworden waren. Hij zag zichzelf daar perfect toe in staat te zien. "Tegen 'n deur? Fijn". Zei hij heel erg enthousiast. Voorzichtig ging zijn tong langs zijn tanden. Hij kromp in één toen hij tegen zijn pijnlijke kaak aanduwde. Hij voelde dat n kies miste. "Goede Arceus, ik ben er lang niet meer zo erg aan toe geweest". Verzuchtte hij, en hij sloot zijn ogen weer. Hij voelde zich mentaal en fysiek als een wrak. Hij wilde gewoon rust. Maar dat zat er niet in als je voor Team Rocket werkte. "Zeg, had je me niet ff wat kunnen remmen, qua drankjes?" Merkte hij zachtjes op tegen Floyd.}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{De zwart harige keek Marcus aan terwijl dat hij aan het spreken was. Oh ze waren er beide erg aan toe geweest. ‘In ieder geval hadden we ons niet verveeld,’ opperde hij schouderophalend.
Floyd haalde even zijn schouders op. ‘Misschien,’ zei hij. Het was die avond nooit in hem op gekomen om de man tegen te houden met zijn drankjes. ‘Had nooit verwacht dat het zo zou af zijn gelopen.’ Als Floyd toen had geweten wat hij op dat moment wist dan had hij vanaf moment één geen alcohol aangeraakt. Een zucht verliet zijn mond terwijl hij zijn ogen weer sloot. Marucs kon mooi blijven waar hij was want hij had vast wel een kamer of zo iets. Floyd zag er echt tegen op helemaal naar huis te gaan strompelen. Zeker niet over die drukke straten.}

_{Tja, daar had hij toch een punt. De roodharige man wist zeker dat hij zich uitstekend vermaakt had die avond. De consequenties erna waren natuurlijk iets waar je niet over nadacht als je een bepaald niveau van dronken had behaald. "Nee, dit had ik ook niet echt verwacht". Gaf hij toe. De lift stopte en hij opende zijn ogen weer. Oh, hij was er! Marcus kwam stroef in beweging en kreunde toen het felle, zomerse licht dat door de ramen van de gang viel zijn ogen bereikte. Bij de liftdeuren bleef hij staan. "Moet je nog 'n aspirientje? Ik heb er genoeg". En hij gebaarde naar de gang met zijn ogen half dicht. Ze waren nu al zo ver gekomen, het interesseerde hem ook niet meer hoe het nu verder ging. Beide wisten ze te veel, Marcus minder dan Floyd.}

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Floyd wilde eigenlijk juist op het lift knopje drukken om er zeker van te zijn dat de lift de volgende keer naar het gelijkvloers ging maar hij keek even op naar Marcus die bij de deur bleef zijn. Aspirientje kon op dat moment zeker geen kwaad. ‘Zou wel van pas kunnen komen,’ zei hij. De hoofdpijn zou dan - hopelijk - verminderen en het zou de terugweg naar huis een stuk beter kunnen maken. Hij verliet de lift dan ook maar om Marcus te volgen. Had hij thuis eigenlijk wel aspirientjes liggen? Niet dat hij wist.
Wanneer Floyd de lift uit stapten wilde hij zich even uit rekken, maar het zorgde er enkel voor dat de hoofdpijn veranderde naar lastig gebonk dat gelukkig na enkele seconden verminderde. Het had wel even voor een duizelig moment gezorgt. ‘Je hebt toevallig niet nog iets straffer?’}

_{Marcus slenterde naar links en pakte de sleutel die, verrassend genoeg, nog in zijn zak zat. Zijn kamer bevond zich aan het einde van de gang. Het was een erg moderne en ruime kamer. "Gezien de dodelijke katers die ik vaak heb kan ik je verzekeren dat ik iets veel sterkers heb". Beantwoordde hij. Aan het einde van de gang stak hij de sleutel in het slot en klikte hij hem open. Hij negeerde de berg met vuile was die voor de deur lag en stapte er overheen. "Kom erin" Bromde hij nors en hij liep in de richting van de badkamer waar ook het medicijnkastje was. Hij deed geen moeite het licht aan te doen aangezien de gordijnen al open waren. Als hij de badkamer deur open liet zou er genoeg licht binnen komen. Hij opende het kastje dat boven de wastafel hing en haalde de ibuprofen te voorschijn. Twee van die en dan zou het ergste weg moeten gaan. Hij liep de kamer uit en gooide Floyd het doosje toe. "Voel vrij om zo veel te nemen als je wilt". Hij liep naar het kleine keukentje en duwde het koffie apparaat aan. Onderweg besloot hij dat hij eigenlijk te veel dorst had om te wachten dus zette hij de kraan maar aan en begon daar aan te drinken.}

_{Terwijl hij naar voren boog besloot zijn kater dat dit een slecht plan was. Hij boog achteruit en trok een gezicht. Zijn kaak en zijn hoofd deed zeer. Dit was echt perfect. En nog beter, hij miste zijn hand. Wat was dit voor nonsense? Marcus schoof opzij om Floyd bij te kraan te laten en plofte neer in een fortui die bij het zit gedeelte zat. Hij sloot zijn ogen en zuchtte diep. "Laat nog 'n paar pillen over voor mij, ik heb geen nieuw doosje meer". Zei hij terloops terwijl hij opstond om de gordijnen dicht te schuiven. Het was veel te licht hier.}

 _{Loom trok hij het grote gordijn dicht dat hing voor de balkondeur. Hij besloot het op een klein kiertje te laten zodat het licht van het andere raam voldoende was dat ze niet geheel in duisternis gehuld waren. Hij pakte het doosje pillen vervolgens van zijn vorige zitplaats en nam met behulp van wat water enkele in. Nu was het hopen ze snel in gingen werken. Hij nam een kop koffie mee terug en zakte terug in zijn fortui. Marcus keek opzij naar Floyd en haalde zijn schouders op. "You tell me, je schijnt er nog genoeg van te herinneren". Hij zocht in zijn zak of hij een sigaret vinden kon, maar helaas. Er zat er geen eentje in. Veel zin om weer op te staan had hij niet. "Waarschijnlijk is het beter dat ik het me niet meer herinner gezien de .. mooie foto's op mijn holo caster". Marcus voelde lichte schaamte op komen maar deed zijn best dat niet door te laten schijnen in zijn expressie.}

_{Marcus probeerde ondertussen heel hard zich ook maar iets te herinneren van gister. Hij was uit het ziekenhuis ontslagen en toen ..? En waar had hij Floyd ontmoet in dit hele verhaal? Wie weet hadden ze elkaar wel ontmoet in de desbetreffende bar. "Een weddenschap?" Vroeg hij oprecht verbaasd. Misschien daarom was hij zo enorm dronken geworden. Hij schudde zijn hoofd en sloot toen zijn ogen maar weer. "Ik had veel liever met een totale vreemde op de foto gestaan dan een werknemer" Zei hij toen hij niet op een beter woord kon komen voor Floyd zijn werk status. "Afijn.. op welk punt gister hebben we eigenlijk ontmoet?" Besloot hij toch maar te vragen om er achter te komen hoe groot het zwarte gat in zijn geheugen werkelijk was.} 

_{Het was erg stil in zijn appartement als er een stilte viel. Het fijne aan zijn appartement was dat hij hoog woonde en dus ook bijna geen last had van de drukte beneden op straat. Altijd fijn als hij op zijn balkon zijn sigaretten ging roken. Hij negeerde Floyd zijn opmerking maar grinnikte wel. Marcus opende zijn ogen langzaam, beledigd door de toon waarop Floyd het zo casual mee deelde. "Waar heb je het over?" Vroeg hij zonder moeite te doen te verbergen dat hij zich op zijn tenen getrapt voelde. Zijn bonkende hoofd maakte zijn humeur er niet beter op. Deze onzin zeer zeker niet.}