The Wild Wolf {SIU}

_{Natuurlijk zou het fout afgelopen zijn als hij Marcus de weg had laten zoeken. Het richtingsgevoel bleek niet zo goed als anders, maar daar merkte Marcus zelf niet veel van. '‘Naar daar! We zullen die weg vervolgen!'. Marcus keek op en zei toen droog alsof hij het altijd al geweten had "Natuurlijk! Ik testte alleen of jij het wist". Hij was zich er vaag van bewust dat Floyd een arm om hem sloeg. Zwalkend begon hij samen met hem te lopen, deze keer wel in de goede richting die Floyd aangegeven had. Het was echt meer zwalken. Want recht kon je het echt niet noemen. Van links, naar rechts, naar links, naar rechts .. Ha, ze leken wel een boot op golven.}

_{Zelfs al zou Floyd recht kunnen blijven wandelen op zich zelf, ging dat niet wanneer dat hij Marcus zou moeten ondersteunen. Hij was al een pak kleiner dus het was niet erg gemakkelijk. In ieder geval gingen ze vooruit, wel van rechts naar links en weer terug maar ze gingen vooruit. 'Maar natuurlijk mijn vriend, hoe het ik daar ooit aan kunnen twijfelen.' Natuurlijk wist Marcus de weg ook. Maar in ieder geval, als ze beiden zeiden dat het de juiste weg was dan zouden ze er zeker wel geraken.
Wanneer dat hij de Prism Tower zag, of toch de onderkant wist hij zeker dat ze juist zaten. 'Kijk! Daar is dat ene ding! We zijn ur bijna!' Floyd kon er niet aan doen. Hij was gewoon blij dat ze eindelijk hun weg hadden gevonden. Of toch de weg naar de toren.}

_{Gelukkig was Floyd zo'n goede navigator. Het duurde wel even voor ze waren waar ze wilde zijn. Toen ze bij de voet van de Prism Tower stonden moest Marcus toegeven dat ze beter waren dan de zijne. Hé, in zijn geval liepen ze er alles behalve naartoe. "Ja we zijn er inderdaad bijna! Zelfs ik weet de weg vanaf hier". Zei hij met hernieuwde energie nu ze weer dicht genoeg bij het hoofdkwartier kwamen. Hij hield Floyd stevig vast terwijl hij een hik onderdrukte. "Maar waar gaan we heen als we eenmaal binnen zijn .. Oh ik weet het!". Zo plotseling kreeg hij een idee die je alleen kon durven bedenken als je dronken was. "Laten we naar het kantoor van Allison gaan .. en heel haar kantoor verbouwen". Zijn dronken ogen fonkelde. "Ze kan wel een kleine her inrichting gebruiken, het ziet er niet uit". Grinnikte hij duivels.}

_{Ze weren bij de Prism Tower aangekomen, maar vanaf daar was het toch even zoeken. Zoveel verschillende zijstraatjes. Marcus zei echter dat hij vanaf daar zelfs de weg wist. Ha-ha! Perfect. ‘Dan mag jij de rest van de weg leiden, mijn beste.’ Zo, daar kwam hij dan weer even goed van af.
Marcus was ondertussen al aan het bedenken wat ze gingen doen als ze eenmaal binnen waren. Hij stelde het verbouwen van Allison haar kantoor voor, wat eigenlijk nog helemaal geen slecht idee was. ‘Doen we! Ze gaat zo blij zijn als ze dan eenmaal ziet hoe fancy haar kantoor zal zijn,’ zei Floyd. Marcus ook altijd met zijn goede ideeën. Wat een geluk dat die kerel er bij was, anders was de avond lang niet zo goed geworden. Dat Allison hen nog ging vermoorden maakten op dat moment helemaal niks uit.}

_{Marcus voelde zich sterk genoeg om weer op eigen benen te staan. Maar toen hij Floyd los wilde laten en de grond drastisch begon te tollen besloot hij het maar niet te doen. Even rustig aan doen tot hij binnen was. "Goed!". Hij klapte met zijn stompje tegen zijn linkerhand als een gebaar van zelfvertrouwen en begon te glimlachen. "Deze kant op!". Zelfverzekerd begon hij te lopen in de richtign die hij na dit alles nog wel kon herinneren. De Prism Tower scheen een fel licht op hen neer. Het deed hem denken aan een kersboom. Geintrigeerd staard hij er naar maar toen hij over zijn voeten struikelde besloot hij toch maar voor zich te kijken. "Allison haar kantoor moet wel echt .. SUPER fabulous worden!! Met .. glitters en .." Begon hij te brainstormen. "We hebben verf nodig!" Oh Arceus, Marcus, hier kon hij voor ontslagen worden.}

_{Marcus zijn hoofd zoemde van de herdecoratie ideen. De mogelijkheden waren eindeoloos. Je kon verven, en nieuwe meubels er in zetten .. Natuurlijk kwam het bij de roodharige eliteofficier niet op dat zoiets natuurlijk niet in 1 nacht gedaan kon worden. Het was ook nog maar hopen dat Allison niet toevallig juist op deze avond aan het werken was. Vast niet. "Oh je hebt gelijk!" Riep hij uit. Hij had ook geen verf op zak en wist niet zo snel waar hij het op dit uur vandaan kon halen. "Geeft niet, zodra we er eenmaal zijn ... dan uh .. dan vinden we wel uit wat". Bromde hij nadenkend. "Ja! Haar papieren sorteren we sowieso, dan hoeft ze al dat werk niet zelf te doen. We kunnen ook alvast wat handtekeningen zetten op andere belangrijke zaken!" Marcus had al in een heel vroeg stadium haar handtekening zitten oefenen. Toen hij net eliteleider geworden was vond hij dat het wel een handigheid was die wellicht later vanpas zou komen. Nou, wat een geluk dat het ook zo bleek!}

_{Of dat Allison wel zo blij ging zijn met alles wat er zou gebeuren was iets totaal anders. Ze kon vast hun nekken gaan omwringen en eigenlijk was dat niet geruststellend. De alcohol zorgde er echter voor dat hij het een heel pak minder serieus bekeek. Alles ging wel meevallen. ‘Misschien moeten we die lelijke bureaustoel ook eens doen verdwijnen~’ stelde hij nog voor. Er waren zoveel ideeën en de mogelijkheden waren gewoon weg eindeloos.
Wanneer dat ze eenmaal bij het gebouw waren aangekomen probeerde hij met één arm Marcus nog vast te houden maar met het andere de deur te openen. De man mocht echt niet, maar ook echt niet de grond op vallen. Straks kreeg Floyd nog wat in zijn rug als hij hem weer recht moest trekken. ‘Pfff, tis hier ma stil ze.’ Floyd keek ondertussen om zich heen maar er was niet één grunt te zien. Wel ja, dat was minder drukte en minder idioten die voor hun voeten zouden kunnen komen lopen.}

_{Het hoofdkwartier kwam in zicht. Marcus voelde hoe zijn glimlach zich uitstrekte over zijn hele gezicht. Zo dadelijk zou hij het TV programma Extreme Home Makeover kunnen toepassen in Allison haar kamer. En hij had hulp van zijn beste vriend! Daarna kon hij in vrede in een diepe, dronken slaap vallen. Dan zou zijn missie geslaagd zijn. Hij zou Allison gelukkig maken met een nieuwe kantoor en zo gepromoveerd worden tot Executive, en dan kon hij zorgen dat Floyd werd gepromoveerd tot Elite Officier. Alles klonk zo logisch in zijn hoofd. "Oh Floyd! Ik ben gewoon duizelig van de opwinding". Zei hij als een klein schoolmeisje. Maar de duizeligheid was van iets heel anders. De alcohol. Het hoofdgebouw was zo'n beetje verlaten. "Inderdaad, ze zullen vast wel aan het feesten zijn net als wij" Suggereerde hij sufjes. Hij duwde Floyd van zich af en wankelde heel moeizaam naar de lift. Hij duwde met zijn gewonde arm tegen de knop van de lift en drukte per ongeluk naar beneden en naar boven in. "Cloyster". Gromde hij.}

_{Marcus leek te denken dat hij zelf kon recht staan en had zich los gemaakt uit Floyd zijn greep. De jongeman liet hem maar gewoon rustig doen. Voor zover stond de andere nog recht. ‘Pas maar op dat je niet op de grond valt door opgewondenheid.’ Dat laatste...bestond dat woord zelfs wel? Nee. Nee waarschijnlijk niet. Damn! Dat betekende dan dat hij een nieuw woord had verzonnen. Fantastisch! Of misschien bestond het wel. Haaa, who knows.
Floyd wachten maar tot de lift kwam, waarvan dat Marcus beide knoppen had ingedrukt. ‘MAN dit duurt EE-EEUWEN,’ begon hij te klagen wanneer de lift niet meteen kwam, al waren ze maar enkele seconden verder. Het leek veel, veel langer te duren. Wat ongeduldig sloeg hij dan ook zijn armen over elkaar en tikte hij met zijn voet op de grond.}

_{Terwijl Marcus daar stond voor de lift draaide hij zich kwaad om naar Floyd. "Hé, jij!" Riep hij verhit. "Heb respect voor mensen met handicaps". En hij zwaaide zijn gewonde arm langs Floyd zijn gezicht. Hij verloor zijn evenwicht weer dus wankelde hij naar achteren. Gelukkig waren daar de comfortabele liftdeuren die hem opvingen. Hij slaakte een op geluchten zucht. Hij had vandaag wel vaak genoeg een ontmoeting met de grond gehad. "En doe niet zo zenuwachtig, we komen er uiteindelijk wel". Al zou zelfs de lift nu vast komen te zitten, dan pakte hij de trap wel. Want hij ging vannacht nog Allison haar kantoor een make over geven. Al hing zijn leven er vanaf, wat het ook zou gaan doen zodra hij er klaar mee was. Maar hij moest Floyd gelijk geven. Die seconde die nu al anderhalve minuut duurde kostte inderdaad eeuwen! Toen de liftdeuren zacht open gleden maaide Marcus met zijn armen in de lucht om achterover de vallen en half in de lift te belanden. Alle lucht werd uit zijn longen geperst en hij kreunde. Daar lag hij dan, alweer! Misschien moest hij maar gewoon blijven liggen om hem al die valpartijen te besparen hierna.}

_{Hij moest respect hebben, mocht niet zenuwachtig zijn...dat was zeer moeilijk. Hij stopte maar met het tikken op de grond terwijl hij keek naar de arm die voor zijn gezicht heen en weer ging. ‘Duuuuude, rustig.’ Het was geen grote verrassing om de man weer half te zien vallen. Eerst tegen de lift, maar wanneer de deuren EINDELIJK open gingen viel hij achterover. Moest Floyd zijn reactievermogen iets sneller zijn geweest had hij hem misschien tegen kunnen houden.
Nee, nope, vergeet het maar. Hij ging de man niet terug recht helpen. In plaats daarvan duwde hij met één voet tegen de man zijn benen in een poging die in de lift te duwen. Het klonk werkelijk makkelijker dan het was. ‘Ik ga nog denke da ge verliefd zijt op de grond ofzo.’ De deuren van de lift wilde even dicht gaan maar wanneer die verstandige dingen merkte dat er nog obstakels waren bleven ze maar open staan. Ze moesten zich nog gaan haasten, straks sloten de deuren toch en zaten zei er tussen! Dat mocht niet gebeuren. Floyd liet zich dan ook door zijn knieën zakken en probeerde zo de benen van de man in de lift te duwen/draaien. Doordat hij zich te hard haasten lukten het alles behalve.}

_{Maar blijven liggen was er niet bij voor Marcus. Hij was op een missie samen met zijn beste vriend. En die missie was, het liefst niet in stukken, Allison haar kantoor bereiken. De make over die hij haar geven zou dat zou hem en Floyd meteen een promotie geven dat was zeker. "De vloer en ik hebben een moeilijke relatie". Verklaarde hij droog en hij keek om zich heen of er iets was waar hij zich aan vast kon houden. Natuurlijk niet in een lift. De receptioniste had het tumult gehoord en staarde sceptisch naar de Team Rocket agent en de Team Rocket Elite Officier. Marcus snoof toen de liftdeuren met een stramme botsing tegen zijn benen kwamen en toen maar weer open gleden toen ze niet dicht konden. Ondertussen probeerde Floyd hem overeind te krijgen. Hoeveelste keer was dit al deze nacht? Marcus wuifde met zijn gewonde hand in de lucht en zei, met knallende hoofdpijn, "Het lukt me zelf wel!". Hij wist niet hoe, maar het lukte hem op een of andere manier om op zijn buik te belanden. Hij trok zijn benen in zodat de liftdeur dicht kon. Met zijn kont in de lucht gestoken zag hij er vast heel erg .. kansloos uit. Hij zette onderarm van zijn gewonde arm en zijn linkerhand tegen de grond en duwde zich omhoog. De wereld tolde en zijn hoofd voelde aan alsof het uit elkaar barsten kon. "Heb je toevallig wat drank verstopt in die mooie kleding van je? Dan kan ik de hoofdpijn wegkrijgen". Vroeg hij terwijl hij daar op de grond zat en het er totaal mee eens was dat hij in zijn dronken staat nog meer alcohol zou moeten hebben.}  

''WEAKLINGS CAN'T PICK THEIR WAY OF DEATH,,

_{Marcus beweerde zelf recht te kunnen staan, dus liet Floyd het aan de man over terwijl hij zelf wel weer recht wist te geraken, al moest hij even steun zoeken bij een rand van de lift. Hoe Marcus er ondertussen bij lag was...wel ja...elegant? De blik die ze kregen van de receptioniste negeerde hij volkomen. Dat ze zich eens moeide met haar eigen zaken en eerst naar zichzelf keek.
Alcohol. Had hij alcohol in zijn kleren zitten? 'Niet dat ik weet....kzal het effe checken,' zei Floyd. Wie weet was er wel een magisch wezen dat drank in je kleding kon toveren. Dat zou pas geweldig zijn, moest je geen alcohol meer gaan kopen! De zwart harige nam ondertussen de kraag vast van zijn shirt en trok die zo naar voor open zodat hij erin kon kijken. 'Hm,' kwam er bedenkelijk uit. Hij zag zijn buik, borstkas maar daar was al geen alcohol te vinden. Tenzij dat hij erover heen keek. 'Ik zie in ieder geval geen alcohol,' zei hij op een teleurstellende toon. Geen magisch alcohol wezen dus. Een mens zou voor minder depressief worden. 'Misschien dat jij het vind?'
Het wel bekende ping geluidje dat een lift maakten wanneer dat die aangekomen was op zijn bestemming klonk en de zwart harige keek even op wanneer dat de deuren open gingen. Goed. Nu moesten ze er nog uit en dan hop naar het kantoor van Allison.}

_{Helaas, teleurstellend genoeg was er geen alcohol meer. Wellicht had Allison wat in haar kantoor. Toen hij dat zei ontkrachte hij die theorie meteen. Allison had geen alcohol in haar kantoor, want alcohol betekende plezier. Allison had en was geen plezier. Wonder boven wonder was hij uiteindelijk in staat om overeind te komen. Hij leunde tegen de zijkant van de lift aan en keek Floyd droog aan. Hij stond, de wereld tolde en zijn hoofd voelde alsof het uit elkaar ging barsten. Maar, hij stond. "Wel nu, " De lift ging tergend langzaam. Waarom zat Allison haar kantoor nu ook bovenaan. "Wanneer ik klaar ben met het kantoor van onze lieve baas, kan ik in vrede sterven". Zei hij plechtig en hij legde zijn hand op zijn hart, al raakte hij halverwege ergens de weg kwijt en landde zijn hand eerst op zijn schouder en toen buik.}