For the better or worse {Aiden}

De zon was al langzaam onder de horizon gegleden terwijl ze terug liep in de richting van Dendemille Town. Lilium rekte zich eventjes uit en gaapte diep, waarbij haar ogen wat afwezig op de horizon gericht waren. Ruddles had zich diep weggenesteld in haar capuchon, zachtjes snurkend. De Dedenne sliep al zeker een uur, een baby zijnde. De Pokémon had veel meer slaap nodig dan zij. Ze had de hele dag zitten trainen met Alyss en Leo, stiekem zich al een beetje voorbereidend op een Blast Burn training met Aiden. Alyss kon immers elke vuur aanval feilloos absorberen dankzij Flash Fire en Leo en zij waren altijd al beste maatjes geweest, sinds Leo nog een baby was. Met een lichte glimlach begon ze in haar hoofd af te spelen wat ze morgen ging doen qua training. Misschien dat ze eerst nog even langs de markt ging en nog een TM zou halen, dan zou Cheshire misschien...Tijd om haar gedachten af te maken had ze niet. Het gezoem van vleugels dat in een akelig rap tempo dichterbij kwam was alle waarschuwing die ze kreeg. Lilium draaide zich om, zag een rode flits haar richting op komen en het volgende moment stond ze tegen een boom gepind, een schaar rond haar nek. Ze staarde in de kille ogen van een Scizor, die al vlug steeds erger begon te knijpen. Haar luchtpijp werd dichtgeknepen en Lilium was al snel genoeg naar adem aan het happen. Lucht!... Ze had lucht nodig!... Ze greep naar de scharen terwijl er zwarte vlekken voor haar ogen begonnen te dansen. De scharen gaven echter voor geen centimeter mee, sterker nog, ze begonnen alleen maar harder te knijpen, tot op het punt dat haar nek voelde alsof het zou breken. Echt lang was Lilium zich er echter niet van bewust, ze voelde haar bewustzijn al weglekken samen met het zeurende gevoel van zuurstoftekort. Maar toen voelde ze nog iets anders. Elektriciteit. Een schok kwam uit haar capuchon, raakte de klauw van de Scizor en liet deze eventjes wat schrikken. Welk mens kon immers dan ook een elektrische aanval? De grip van de Scizor verviel iets, waardoor Lilium los kon glippen, hoestend en happend naar adem. Maar ergens, in een moment van verstandsverbijstering, wist ze nog wel zichzelf zo ver te krijgen de Pokéball van Cheshire los te trekken van haar riem en de Pokémon los te laten. De Banette keek eventjes wat verrast om zich heen, maar toen hij zijn trainer zag met de striemen rond haar nek en de Scizor die alweer klaar stond om aan te vallen. De Banette siste luid en kwaad, duidelijk niet blij met wat hier aan de hand was.

De struiken ritselden terwijl er een oudere man tevoorschijn kwam. Die kende ze, die kende ze maar al te goed. Die was ze al een keer tegen gekomen. Hij had verschillende toch wel licht herkenbare gelaatstrekken, maar een overmatig lieve glimlach. Hij was het, de moordenaar van haar ouders… Lichtjes hijgend en angstig staarde ze naar de persoon die achter de Scizor was komen te staan. Aiden’s vader. Degene die haar ouders vermoord had. “Heh… Dat is nou jammer, ik had niet verwacht dat je je rat los had lopen,“ sprak de man op een rustige toon, al kon ze zijn frustratie in zijn ogen zien, “maar dat maakt niet uit.“ Lilium staarde terug, haar ogen wijd. Cheshire had zich tussen haar en de man in geplaatst. De Banette zag er woedend uit, siste zachtjes en had zijn armen wat gespreid. “Team Rocket zou me met rust laten, als ik mezelf ook koest hield,“ sprak Lilium, haar toon verstikt. Ze had haar Holocaster in haar hand ondertussen, maar was niet van plan om Aiden te bellen. Op dit conflict zou ze Aiden niet bellen, niet als zijn vader betrokken was. Dit keer zou de politie het moeten fixen. Ze was nu immers niet meer aan het wegvluchten voor een voogdij programma, dus problemen met de overheid had ze niet meer. Als ze de man nu maar lang genoeg van zich weg kon houden… Het was duidelijk dat hij hier niet was om gezellig koffie te drinken. “Ik ben hier om het laatste losse eindje op te lossen, ik doe niet graag half werk,“ sprak de man met een zoete glimlach, “maar als je van plan bent het onvermijdelijke uit te stellen.. Wat mij betreft mag je me nog wel even amuseren.“ Arceus, dit was menens ook. Lilium voelde zich benauwd, maar probeerde zich rustig te houden. Ze moest dit sowieso winnen, want anders had ze een gigantisch probleem. Cheshire wist het ook. De Banette stond gespannen klaar voor de strijd. Ze moesten dit samen doen. Deze man was sterk, ze zag het aan zijn Scizor. Maar ze kende Scizors… Ze waren heel erg snel, taai dankzij hun staaltype en aan hun attack powers was ook niks mis. De man leek haar angst te kunnen zien, haar terughoudendheid. “Je kan nog proberen te vluchten als een kleine rat,“ tartte hij haar, terwijl de Scizor met zijn scharen klapte. Waarom had het een Scizor. Waarom net die Pokémon, maar Lilium wilde zich niet laten intimideren en klemde haar kaken op elkaar. Maar ze moest vertrouwen hebben in Cheshire. Samen konden ze dit. Het meisje legde haar vingers tegen haar Keystone en zag hoe Cheshire opgloeide en uiteindelijk uit de bol brak, maniakaal lachend. De Pokémon hield van kracht. “Ik ben klaar met vluchten.“

Nee, ze zou niet meer vluchten. Ze zou dit winnen, wraak nemen op deze man en ervoor zorgen dat ze voor eens en altijd zou bewijzen dat ze zichzelf kon rennen. Aan Team Rocket, aan de mensen om haar heen, aan haar Pokémon en aan zichzelf. En er was niemand die haar op dat vlak kon tegenhouden. “Cheshire, dit is de man die het allemaal mis heeft laten gaan, zeg eens hallo,“ sprak Lilium gespannen tegen haar Pokémon, wie alleen maar harder begon te sissen. Zijn ogen gloeiden wat op en de man achter de Scizor keek er toch eventjes met een lichte frons naar. Hij moest niet denken dat ze een zwakke trainer was. Maar als hij haar onderschatte zou het wel makkelijk zijn. “Gebruik je Curse,“ klonk haar stem vervolgens kil. Ze gebruikte de move normaliter nooit. Maar het zou zekerweten raken aangezien het geen contact nodig had en het zou de Scizor sowieso dus kreupel maken op het vlak van damage. Want als ze één ding wist, dan was het dat Curse een zeer pijnlijke move was voor Pokémon. Cheshire liet een naald verschijnen, gloeiend van blauw licht en stak deze lachend door zijn eigen lichaam heen. Het mocht dan wel een pop zijn, maar het bleef een naar gezicht en Lilium wist ook wel dat Cheshire zelf ook schade kreeg. Dat maakte niet uit. Dat konden ze hebben. De Scizor zakte in elkaar en leek eventjes gepijnigd te zijn. De Curse had dan ook wel degelijk effect gehad en Lilium glimlachte toch eventjes wakjes. “Goed zo“ prevelde het meisje, terwijl ze haar Holocaster uitklapte. Maar tijd om te bellen kreeg ze niet. De Scizor schoot naar voren met een Bullet Punch voordat Lilium ook maar de kans kon krijgen om een commando uit te voeren. De Bullet Punch sloeg Cheshire naar achter, wie toch lichtjes gromde door de kracht van de aanvallen. De Banette had de helft van zijn energie immers al gelopen met curse en Lilium vroeg zich af of het wel de juiste keuze was geweest. Ze had wel vaker grove fouten gemaakt bij stress immers… Maar nee, ze kon nu geen fouten maken, juist nu niet. Fouten waren op dit moment fataal… “Gebruik je Will-o-wisp! Nu hij zo dichtbij is!“ Ze kende de aanval maar al te goed van Alyss. Het zou zeker helpen.. Zeker in combinatie met Hex… De Scizor deinsde achteruit toen deze geraakt werd door de withete vlammen en Cheshire lachte opnieuw. “Wat is er Florbelle? Geen echte aanvallen?“ sprak de man op een tartende toon, maar Lilium weigerde om zich uit haar concentratie te laten brengen. Ze zou dit eindigen, voor eens en altijd. “Cheshire, Thunder,“ sprak het meisje en de Banette hief zijn armen de lucht in, donderwolken bijeen brengend. De Banette liet de donderslagen neerkomen, gaten makend in de grond terwijl ze neerkwamen. Maar de Scizor was te snel, het spurtte tussen de donderslagen neer en was niet te stoppen. Zelfs toen het vol door een Thunder geraakt werd ging het nog door. De scharen van de Scizor kruisten zich en begonnen te gloeien. Een X-scissor. “Shadow Sneak!“ Riep Lilium vlug. Cheshire kon nog maar net verdwijnen in de schaduwen voordat de Scizor hem bereikt had. De Pokémon wist de Scizor onderuit te halen met zijn aanval en Lilium riep gespannen haar volgende commando. Ze zou die engerd eens echte aanvallen laten zien. ”Hex!” riep het meisje gespannen. De aanval zou extra moeten werken omdat het doelwit geburned was… En inderdaad, de Scizor bevroor in de lucht en kreunde toen deze werd opgesloten in de Hex. Het probeerde los te breken en zette duidelijk kracht op z’n spieren, maar kon geen kant uit. Pas toen de aanval op z’n einde liep wist de Pokémon los te breken en hoe. Een Nightslash raakte Cheshire vol over z’n borstkas en het had duidelijk effect. Er zat een scheur in het stoffen lichaam van de Banette en hij keek eventjes met een kwade blik in de richting van de Scizor. Deze keek triomfantelijk, al was het duidelijk dat deze ook al flink wat schade opgelopen had. Lilium beet lichtjes op haar lip. Ze moest dit niet al te lang meer rekken. De Rocket man tegenover haar leek er echter nog altijd heilig van overtuigd dat hij zou winnen. En Lilium was ondertussen niet meer zo zeker van haar winst en dat hielp ook niet. Het feit dat de Scizor Night slash kon was een massief blok aan haar been… “Thunder Cheshire!“ riep Lilium opnieuw. De Pokémon deed meteen wat hem werd opgedragen, helemaal klaar zijnde met de tegenstander. Opnieuw begon de Scizor te versnellen, tussen de donderslagen doorschietend. Maar door de schade die het was opgelopen was het minder behendig en snel. Toen de eerste donderslag raakte, raakten er al vlug meer. De Scizor zakte eventjes op de grond neer en voor de eerste keer verviel de glimlach van het gezicht van Aiden’s vader, voor het eerst leek de man licht gealarmeerd. De Scizor kwam echter weer op Cheshire afschieten met een Night Slash en Lilium wist dat dit de genadeslag zou zijn voor de Banette, zelfs met de verminderde kracht die de aanval had dankzij de burn. “Phantom Force!“ riep het meisje gejaagd. Ze moesten deze Scizor plat leggen en Shadow Sneak was er niet sterk genoeg voor. Net voordat de Scizor wilde slaan, was Cheshire verdwenen, in de lucht opgelost. Eventjes keek ze Scizor verward om zich heen, maar de klap van de Phantom Force kwam snel genoeg. De Scizor leek nog eventjes een poging te doen om te blijven staan, maar daarna zakte het in elkaar, uitgeteld. Cheshire wendde zich tot de man, nog altijd sissend. De Banette was nog lang niet klaar met hem. De man greep naar zijn zak, wie weet wat eruit zou komen… Hij zag er in ieder geval niet blij uit. “Sucker Punch!“ riep Lilium, haar stem een octaaf hoger van schrik. Cheshire twijfelde echter geen seconde. De Pokémon schoot naar voren en nog voordat de man de Pokéball die in zijn hand lag groot kon maken, lag deze tegen de grond, uitgeteld. Cheshire had niet echt ingehouden toen hij de aanval uitvoerde. Nog eventjes bleef Lilium staan terwijl de adrenaline uit haar ledematen weglekte… Ze had het gehaald, het was haar gelukt. Het meisje zakte rillend door haar benen, diep in en uit ademend. “Dank je Cheshire, dank je,“ sprak het meisje, de Pokémon dankbaar aankijkend. Cheshire knikte eventjes goedkeurend en keek nog eventjes een keer naar de man, terwijl zijn handen knetterden van de elektriciteit. “Nee,“ sprak Lilium ferm. Ze zou de man niet vermoorden. Dan zou ze Aiden niet meer in de ogen kunnen staren. Zwijgend tikte ze echter het nummer in van de politie op haar Holocaster. Nog geen uur later zat ze op het politiebureau om te vertellen dat de man haar had aangevallen. Vrij zou hij in ieder geval niet meer komen de eerst komende tijd… Zwijgend pakte ze haar holocaster erbij en tikte ze Aiden's nummer in...

Lilium bleef een beetje ineengedoken afwachten. Ze wist niet hoe Aiden zou reageren. Het was immers zijn vader. In Arceus naam, ze had ervoor gezorgd dat Aiden's vader opgepakt was. Maar de jongen reageerde wat rustiger dan ze verwacht had. Lilium keek eventjes licht verrast op toen de jongen zijn hand liet neerploffen op haar hoofd. Hij leek niet eens boos... Lilium keek eventjes licht ongemakkelijk weg toen Aiden haar vroeg of ze pijn gedaan was. Voor een moment twijfelde het meisje, maar strekte daarna toch iets haar nek, haar sjaal wat naar beneden trekkend. De blauwe plekken begonnen zich al flink te vormen, veel erger dan de keer met Garrett. Maar ja, deze Scizor had écht geknepen om te doden. "Ruddles zat in mijn capuchon... Al een tijdje.. Die had hij niet gezien, dus de Scizor schrok van 'm.. Dus ik kon Cheshire er op tijd uitlaten.." mompelde het meisje.

Lilium knikte kort toen Aiden haar vroeg of ze al mee mocht. "Ja, ik mag hier al een tijdje weg.. Ik wachtte op jou," bekende het meisje. Het zou toch sneu zijn als ze plots belde, NOPE TOCH NIET. Toch verscheen een licht trotse glimlach op haar lippen. "Vind je het niet knap van me? Ik heb het zelf gedaan!" Ze stak haar hand eventjes in lichte overwinning de lucht in, al triggerde de beweging een flinke hoestbui. Ze paket haar keel eventjes beet en schudde haar hoofd wat. "Arceus, dit doet nog wel eventjes zeer," mompelde het meisje. Hierna keek ze toch wat bezorgd naar Aiden. "Je wil 'm zeker niet meer zien? Je vader bedoel ik?" besloot ze zachtjes te vragen.

Lilium fronste eventjes lichtjes, Aiden leek er niet blij mee te zijn dat ze dit gefixt had, ook niet trots. Lilium snoof kort en legde haar hand eventjes tegen haar borstkas aan. "Ik vind dat ik nu pup af ben," merkte het meisje op een nog redelijk rustige toon. "En ik weet dat het verre van ideaal was.. Maar als ik het niet zelf had kunnen fixen was ik dood geweest Aiden." Misschien was haar manier van uitleggen een beetje cru. Maar het was toch echt zo.. Ze was wel blij dat ze ook aan zichzelf had kunnen bewijzen dat ze niet weerloos was, want als ze daar vanaf het begin aan had toegegeven dan was ze hier nu niet meer...
Ze keek vervolgens op toen Aiden aangaf dat bloed niet zo dik was en knikte langzaam. Zou zij haar vader willen zien als hij dat soort dingen gedaan had..? Ze knikte dan ook kort en hief zich wat wankel overeind van de stoel. Ruddles stak zijn koppie uit haar capuchon en piepte vrolijk. "Ja, ik kom," sprak het meisje zachtjes.

Lilium keek eventjes op toen Aiden sprak, zacht van toon. Als ze een hond was geweest, hadden haar oren plat in haar nek gelegen. Toch probeerde ze een glimlach op haar mond te forceren. "Aiden.. Misschien klink ik als een egoïst.. maar ik heb liever dat jij me beschermt.." kwam er wat kleintjes uit. Want, het zelf fixen was toch wel heel erg eng geweest en dat het zo erg kantje boord was geweest.. dat liet ze ook maar terzijde.. "Maar het lopen lukt wel," sprak het meisje, zich eventjes kort uitrekkend. Nee, auw, niet doen. Pijn. Hierna viel het haar pas op dat Aiden enorm nat was. "..Wat heb jij eigenlijk gedaan..?"

Lilium keek met een voorzichtige glimlach naar Aiden en knikte hem zachtjes toe. Als hij tevreden was.. soort van, naar omstandigheden, dan was het ook goed toch? Het meisje trok haar sjaal weer wat meer rond haar nek en liep achter Aiden aan, wie aangaf dat hij aan het vissen was. Time-out. Heh. Het meisje knipperde wat verbijsterd en keek Aiden oprecht verbaasd aan. "Is het bij vissen niet de bedoeling dat de vis op het droge komt en dat jij daar ook blijft?" sprak het meisje, haar wenkbrauwen iets optrekkend. Ze was al veel blijer met dit onderwerp dan dat ze met het andere onderwerp was geweest. Aiden leek ook niet gelukkig te zijn immers ermee.. En kon ze hem ongelijk geven? Het was z'n vader, in Arceusnaam.