For the better or worse {Aiden}

Aiden keek even met een lichte frons opzij, hoe Lilium heel wat vrolijker leek dan daarnet. Oh Arceus, die belofte moest hij waar gaan maken. Dat zou nog iets worden. Hij zuchtte een keer, maar keek weer op toen het blondje sprak. Ze zei ijsjes te gaan halen als hij zich ging opfrissen en zijn wenkbrauwen gingen omhoog. “IJsjes? Daar is ‘t nou niet echt weer voor,” merkte hij hoofdschuddend op. Haar opmerking over Garrett negeerde hij met opzet. Hij had niet echt zin om te praten over hoe Garrett haar destijds had geprobeerd te wurgen. Dat was immers nog zoiets waar hij zich nog wel eens schuldig over had gevoeld en dat was een gevoel wat hij nogal beu begon te raken. En op dit moment waren zijn gedachten vooral gericht op zijn soppende kleren, die echt in de weg zaten.

Keelpijn. Ah. “Klinkt logisch,” zei Aiden daarom. Al zou het niet echt helpen, zou het de pijn wel even verzachten. Hij wist nog dat hij ooit een vriendin had gehad met een keelontsteking. Heilige Arceus, die had wel drie pakken Raketjes achterover gewerkt. Al was dat ook gewoon een vreetzak. Vrouwen en hun voer…
Hij liep, samen met haar, door de deuren van het Center en haalde de sleutels uit zijn broekzak, waarna hij haar even aankeek. “Loop je eerst even mee?” vroeg hij. Dan kon ze desnoods van daaruit weer naar het ijs-gebeuren, maar dan wist ze in ieder geval waar ze elkaar weer konden zien, want het opfrissen zou in zijn huidige staat wat langer duren dan het ijs halen, mocht hij hopen.

Ja, dat was prima. Aiden begon weer te stappen en keek haar met een glimlachje aan toen ze zei niet te hebben geweten dat hij het geduld had voor vissen. “Ik heb deze hengel gekregen, dus vond ‘t zonde om ‘t niet te gebruiken,” vertelde hij rustig. “Het is ook wel echt iets waar ik zin in moet hebben, want negen van de tien keer is ‘t saai en duurt het lang. Helaas ging dat dit keer niet op…” Nee, saai was het niet geweest. Met twee keer het water in duiken. “Ben allang blij dat Tyrion me even een handje kwam helpen onderwater.” Anders was hij nooit meer boven gekomen.
Hij draaide de sleutel in de deur en opende deze, om de kamer binnen te wandelen. Amore sprong van zijn schouder op het bed en Aiden keek Lil even aan. “Ik zie je vanzelf wel verschijnen?” merkte hij op, voor hij richting zijn tas liep en er schone kleding uit viste (haha, viste).

“Investeren… als een hengel?” vroeg Aiden met een frons, waarna hij begon te lachen. “Niet in?” kwam er nog geamuseerd uit. Hij zag het al helemaal voor zich. Een Lilium die verkleed als hengel een bank binnen liep, pratende over investeringen. Het was een veel te mooi beeld.
Aiden trok zijn plakkerige shirt uit zodra hij nieuwe kleren had gevonden en drukte met zijn vinger op zijn ijskoude buik, om een keer te zuchten. Dat Lilium er nog was deerde haar waarschijnlijk meer dan het met hem deed, dus toen ze zei de deur op een kier te laten knikte hij. “Prima,” antwoordde hij. “En niet verdwalen hè,” kwam er nog met een geamuseerde knipoog achteraan, voor hij zijn drijfnatte shirt en nieuwe kleding beetpakte om de badkamer in te lopen.

Elk geloosde kledingsstuk voelde een stuk beter en de warme straal was hemels geweest. Hij had er dan ook net wat te lang onder gestaan en kwam, deze keer volledig aangekleed maar wel nog altijd met de handdoek door zijn haar wrijvend, weer naar buiten wandelen, om Lilium op de bank aan te treffen. Zijn ene wenkbrauw trok omhoog toen hij zag dat ze uit een schatkistje zat te eten en opnieuw lachte hij kort. “Af en toe ben je net een kind,” merkte hij hoofdschuddend op.

Kind en trots, zei Lilium. Aiden wreef nog wat met de handdoek door zijn haar en glimlachte. “Dan is ‘t goed,” kwam er rustig uit. Haar opmerking over het cadeautje deed hem even zuchten. “Heb jij niet al genoeg cadeautjes gehad?” vroeg hij onschuldig. Een grijns ontstond op zijn gezicht, terwijl zijn blik gleed naar Ruddles. Het was nog altijd wat vreemd, want alles was wel veranderd sinds eh… Sinds Hoenn. Hij gooide de handdoek in de ring op het bed en ging even met zijn hand door zijn haren, Lilium aankijkend. “Wilde je vandaag nog iets doen?” Even peilen hoe moe ze was.

Nooit genoeg cadeautjes, zei het meisje. Aiden snoof eventjes geamuseerd. “Zal ik aan denken,” merkte hij met een klein glimlachje op. Nou ja, het was niet zo dat hij bewust op zoek zou gaan naar een cadeau voor d’r, maar hij kende zichzelf en zou haar iets geven als hij iets tegen kwam waarvan hij dacht dat ze het waarderen zou. Nam bijvoorbeeld Snowflake. Dat was er een juist voorbeeld van geweest. Ruddles was wel een met opzet gevonden cadeau.
Lilium zei nog niet te kunnen slapen en wilde nog even buiten gaan lopen. “Hmn,” kwam er even uit. “Klinkt prima. Heb je er iets tegen als ‘k mee wandel?” vroeg hij met een grijnsje. Na hun recente gesprek kon het immers ook zijn dat ze juist even alleen wilde zijn, even haar hoofd wilde legen. Hij wist niet of het een wijs idee zou zijn als hij zou gaan nadenken.

Oh, wat voelde het toch fijn om droge kleding aan te hebben. Aiden ging nog even met zijn hand door zijn haren en snoof geamuseerd toen het blondje een Spinarak gum uit haar kistje haalde. “Nee? Niet eens tevreden?” vroeg hij met een lichte zucht, waarna hij even kort grijnsde. “Je eist wel veel van ‘t schatkistje, hoor.” Hij lette verder niet op Ruddles, aangezien Amore ook vaak genoeg op verkenning uit ging en dat meestal goed eindigde.
Ze vond het niet erg als hij mee ging en zette zich al overeind. Aiden griste zijn hoedje van het bed en keek Amore even aan. “Blijf jij hier?” vroeg hij de Pikachu, welke knikte en op het voeteneind sprong, om zich daar te enstelen. “Prima.” Hierna zette hij zich achter Lilium aan en keek hij nog even achterom naar de rommel. “Nah, da komt nog wel,” zei hij, voor hij de deur achter hen sloot.