For the better or worse {Aiden}

Goed om te horen, zei Lilium. Aiden knikte langzaam. Ja, het was wel een beetje goed. Of niet? Het was vreemd. Aan de ene kant was hij zo bang alles te verpesten, maar aan de andere kant… Zou hij dat al doen als hij het weer zou afkappen. Hij was, waarschijnlijk door de realisatie dat hij haar veel liever rijk dan kwijt was, tot de conclusie gekomen dat hij haar toch nooit los zou laten. Of in ieder geval, niet nu. Voor nu hield ze een te grote waarde. Of ze hem nou deed denken aan de onschuld die hij miste in zijn leven, of wat het ook was, maakte hem niet uit. Ze wist wat ze deed. Misschien wel beter dan hij.
Toen ze ging douchen, knikte hij en zodra ze de deur sloot, sloeg hij de dekens over zich heen en legde hij zijn hoofd op het kussen, om zijn ogen te sluiten. Natuurlijk was het voor hem ook verwarrend. Zijn brein deed zeer. Maar, hij wist heel zeker dat als haar ooit iets zou overkomen, het hem op zou breken. En om die simpele reden moest hij zichzelf gaan toegeven dat ze veel voor hem betekende. Hoe ze het ook voor elkaar had gekregen. Al was ze niet de eerste, was ze zeker wel een van de weinigen.
Het duurde niet lang voor zijn gedachten vager werden en hij weer in slaap dommelde.

Zoals altijd was zijn slaap diep en droomloos, zelfs al waren zijn gedachten compleet chaotisch voor hij weg viel. Waar hij er aan de ene kant zo zeker van was wat hij wilde, had hij aan de andere kant echt geen idee wat hij kon willen. Zijn hoofd deed zeer door alle voorgaande wispelturigheid. Hij kon toch niet compleet verkeerd hebben gezeten? En wat vond Lil daar nou van?
Maar, een echte conclusie was er niet gekomen. En zelfs al was die er gekomen, herinnerde hij zich er niets van. Hij werd wakker gemaakt door vingers in zijn zijen en als automatisch pakte hij het shirt van het blondje beet en trok hij haar naar zich toe, waardoor ze waarschijnlijk half, of zelfs geheel, boven hem terecht zou komen. “Het voordeel van geen zwak pupje zijn, is dat die plek niet zo gevoelig is.” Een grijnsje sierde zijn gezicht, voor hij haar los liet en met zijn handen in zijn ogen wreef. Heilige Arceus, moest hij nou echt op staan?

Wat het met het zijn van een zwak pupje te maken had. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht, terwijl hij zich ondersteunde met zijn ellebogen waardoor zijn bovenlijf een klein stukje van het bed af kwam, haar aankijkend. “Alles,” glimlachte hij. Haar opmerking over Ruddles maakte het niet veel beter. “Dan had Ruddles wel leren vliegen. Voor jou ben ik nog zachtjes,” knipoogde hij. Nee, ze had geluk Lilium te zijn. Elk ander moest niet proberen hem ‘s ochtends wakker te maken, want dan kreeg degene de wind van voren. En Aiden’s wind was een heuse orkaan. Een orkaan van voren was best wel heftig. “Maar goed… Misschien moet ik me zo ook maar ‘ns gaan wassen dan,” merkte hij op, zich weer terug in het bed laten vallend. Of ze bleven gezellig liggen. Dat kon ook. Klonk prima.

Wie aan Ruddles kwam, kwam aan haar. “Wie weet wil ik we-” Stop Aiden, stop. Dit is Lilium. Niet doen. Dat kan niet. Doe eens niet. Stoute jongen. Goed zo. Braaf. “Laat maar.” Hij kon dit, zie je. Hij wilde haar onschuld niet verpesten. Haar onschuld was nog te perfect om door hem aangetast te worden. Nee, haar onschuld was iets wat hij zo lang mogelijk intact wilde houden. Voor zover die niet al verpest was. Ze had het immers tegen zijn pa opgenomen, iets wat hij zelf niet had gekund.
En wat als ze zei dat hij niet weg mocht. Zijn wenkbrauwen schoten omhoog en een geamuseerde grijns trok over zijn gezicht. “Dan wil ik dat je wat comfortabeler komt liggen en houd ik je nog eventjes hier,” zei hij met een lichte glimlach, zijn ogen gesloten. Hij was benieuwd of ze spijt zou hebben van haar woorden, dan.

Foei. Aiden gniffelde. “Ach,” kwam er enkel uit. Hij besloot er maar niet al te veel over te zeggen. Immers was het wel een soort compliment geweest, zou hij zijn zin af hebben gemaakt. Er was immers niets mis met hoe het blondje eruit zag en- … Ja, lieten ze maar niet verder gaan. In ieder geval: het was een compliment. Dus, dat was goed. Al was het wel echt een Seedot-compliment.
Slapen was opgeven. Aiden hief zijn wenkbrauwen weer en keek het blondje geamuseerd aan. Er werd in zijn wangen gepord, waardoor hij haar handen beetpakte met de zijne. “Och pupseltje toch,” zuchtte hij, voor hij zijn handen om haar middel zette en haar wat omhoog trok, zodat ze wat meer op ooghoogte zat. “Ik geef nooit op.” Een onschuldig grijnsje trok over zijn gezicht heen terwijl hij haar aankeek. Well, dit was eh.. close. Zo kon hij sowieso niet slapen.

Toen ze zijn handen probeerde los te wrikken, liet Aiden haar weer op zijn buik zakken en sloeg hij zijn armen met een grijnsje rond haar middel, haar aankijkend terwijl ze boven hem hing. Ze zou niet opgeven, hmn? Hij had niet eens echt een idee wat nou echt de challenge was, maar dat maakte niet uit. Als ze bang was dat hij in slaap zou vallen, dan had ze niets te vrezen, want al kon hij veel hebben, was dit geen houding waarin hij in slaap wilde vallen. En als ze dacht dat hij op zou staan en weg zou lopen… Nah. Hij had haar veel liever nog even zo. Een grijnsje ontstond daarom op zijn gezicht. “Dan lijkt het erop dat we zo blijven liggen tot het je niet meer zint.” Hij keek haar onschuldig aan. Hihi.

Dat was een luie strategie. Aiden glimlachte onschuldig naar het meisje en keek haar aan. “Dan past het prima bij me,” zei hij met een kleine glimlach. Hij was nou eenmaal een lui persoon. En bovendien vond hij dit geen vreselijke houding. Hij keek haar dan met een nog veel te geamuseerde glimlach aan, tot zijn blik weer op haar nek viel en zijn glimlach als sneeuw voor de zon van zijn gezicht verdween. Met een simpele beweging schoof hij wat opzij en tilde hij haar van zich af, om zelf een kwartslag te draaien. Zo zouden de beiden op hun zij op t bed komen te liggen, elkaar aankijkend. Misschien was dat iets beter. “Zo,” zei hij, waarna hij haar met een plagerig glimlachje aankeek. Nee, ze moest haar nek niet te veel belasten. En met het tachtig centimeter brede bed lagen ze nu alsnog vrij dicht op elkaar. Zijn blik gleed dan ook even weg van haar ogen nee, niet naar dr shirt ksst, al gleed deze al gauw genoeg weer terug.