For the better or worse {Aiden}

Hij had nog steeds niet gewonnen, zei ze. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht. “Dat komt nog wel,” zei hij rustig. “Voor nu lig ik zo prima.” Al moest hij vroeg of laat toch wel echt even terug naar zijn kamer om zich te wassen, vond hij het nu al veel te fijn dat hij weer zo met haar kon liggen. Dat die haat en nijd over was, want haar echt haten leek hem toch nooit te lukken.
Ze had opgemerkt dat hij wegkeek en trok haar kraag wat omhoog, waarna hij licht fronste. “Doet het nog zeer?” vroeg hij zacht, er toch weer even naar kijkend. Natuurlijk deed het nog zeer. Het was blauw. Hij zuchtte even een keertje en wendde zijn blik wat af. Ksst, pgg, stom schuldgevoel.

Misschien gunde ze hem zo meteen nog wel genade. Een lichte glimlach trok over zijn gezicht. “Ik zal erop hopen,” zei hij met een lichte glimlach. Hij wist ook wel dat hij zoveel sterker was dat als hij op wilde staan, hij zonder al te veel moeite de kamer uit kon stappen. Het probleem was enkel: hij wilde het niet.
Nee. Niet echt. Misschien een beetje. Aiden leunde wat naar voren, sloot zijn ogen toen zijn voorhoofd dat van haar licht raakte en bleef even zo liggen. “Niemand zal je nog aanraken,” mompelde hij zacht. Even was hij stil, voor hij veel te geamuseerd snoof. Hij had wel iets dieps willen zeggen, maar de handigheid van het meisje liet het moment compleet falen. “En al wilde ik je beloven dat dit je laatste blauwe plekken waren,” zei hij, weer naar achteren leunend en héél voorzichtig met zijn vingers eroverheen bewegend. “Denk ik dat je er veel te veel zelf veroorzaakt en dat dat onmogelijk te stoppen is.”

Toen Lilium zijn hand pakte, dacht Aiden in eerste instantie haar zeer gedaan te hebben, tot ze met haar duim over de rug van zijn hand gleed. Haar woorden deden hem licht glimlachen, maar voor hij een reactie klaar had verschoof ze en ging ze met haar voorhoofd tegen zijn borstkas aan liggen. Voorzichtig sloeg hij zijn arm om haar heen en bleef hij zo liggen, op haar neer kijkend. “Ik denk dat dat onmogelijk is,” sprak hij langzaam, zijn vingers wat langs haar rug bewegend. “Je bent te belangrijk om me geen zorgen over te maken.” Wat een diepzinnige ochtend, zeg. Maar, dat was goed. De twee waren al een hele, hele lange tijd toe aan een goed gesprek en het begon er al steeds meer op te lijken.

Insgelijks, zei ze. Haar volgende woorden deden hem even glimlachen. “Wie weet,” zei hij zacht. Hij sloot zijn ogen, met zijn hoofd nog altijd op het kussen leunend en haar in zijn arm gesloten. Dit was absoluut een houding waar hij wel aan zou kunnen wennen. En om dat te doen, moest hij toch eens wat duidelijker zijn. Niet dat hij heldhaftig genoeg was. Hij was een Skitty wat dit betrof. Echt een held op sokken. Niet normaal. “Alle zorgen zijn het meer dan waard,” wist hij er nog wel uit te krijgen. Dat was zoiets waarover hij dus gelogen had. Dat hij er niet aan wilde beginnen. Hij nam de zorgen er met alle plezier bij.

Toen hij haar voorhoofd van zijn borst voelde verdwijnen, opende Aiden zijn ogen en keek hij omlaag naar het blondje. Toen ze haar woorden sprak, glimlachte hij lichtjes. Toen ze met een hand wat haar uit zijn gezicht veeg, drukte hij haar - met de arm die rond haar lag - wat strakker tegen zich aan. “Als je nou eens alles uit het ziekenhuis vergeet,” sprak hij zacht, zijn hand rond haar middel weg halend en deze onder haar kin leggend, haar voorzichtig aanstarend. “En als we dan toch bezig zijn, elk woord gesproken door de alcohol…” Oeps. Een soort, let’s start over. Maar dan niet zo goed gezegd, want Aiden was daar echt super slecht in. Ach, hij bedoelde het dit keer goed. Ongeveer.

Ze zou haar best doen. Hij was allang blij dat dat haar antwoord was. Dat ze er zo zeker van was dat ze het wilde proberen. Dat ze hem niet uitschold, hem niet vertelde op te rotten. Want, hij had haar niets kwalijk genomen als ze dit had gedaan. Hij leunde wat naar haar toe, zo dichtbij dat ze zijn adem waarschijnlijk tegen haar lippen zou voelen. “En anders,” fluisterde hij zacht, even stil vallend. “Dan moet ik mijn best maar gaan doen om die vorige woorden te overtreffen,” kwam er vervolgens nog altijd even zacht uit. Een lichte grijns sierde zijn gezicht, voor hij zijn lippen net naast die van haar liet komen en er plagerig een kus op drukte Arceus, voor hij zijn hoofd weer op het kussen legde. Hoe lang zou het duren voor haar gezicht de kleur van Jynx’ jurk had?

Lilium had weinig meer te vertellen. Als ze op een of andere manier had geweigerd, door terug te deinzen toen hij voor haar bleef hangen, dan was hij nooit door gegaan. Maar, hij probeerde meer op haar te vertrouwen. Ze wist wat hij van haar dacht en hij hoopte ongeveer te weten wat zij van hem dacht. Ze kon wel laten merken wat ze wel en niet waardeerde, dus iets onschuldigs als dit kon er best mee door. Ze verborg haar hoofd alweer tegen zijn borstkas en mompelde een succes, waarna hij kort lachte. “Nou, nou,” zuchtte hij geamuseerd, terwijl hij op haar neerkeek. De geamuseerde snuif deed zijn borstkas bewegen, iets wat ze moest voelen. De sfeer was in ieder geval weer verlicht en toch veel beter geworden, naar zijn mening. Daar was hij blij mee. Maar, nu moest hij toch maar eens gaan douchen. Met een geamuseerde beweging leunde hij op zijn arm, om soepel over haar heen te bewegen (zijn gewicht op zijn armen steunend zodat hij niet boven op haar kwam te liggen), zodat hij naast het bed kwam te staan. “Dan ga ik toch maar ‘ns douchen, wijffie,” knipoogde hij geamuseerd. En gewonnen.

Lilium noemde hem een verlater en Aiden grinnikte even (heel mannelijk en) plagerig. Haar volgende woorden deden hem zijn wenkbrauwen heffen. “Klinkt als een goed idee,” zei hij. “Misschien dat ik Petyr dan ook uit je buurt houd.” Weer een plagerige knipoog. Nee, van Petyr zou ze nog minder vrolijk worden dan hij werd van Alyss. Petyr had de vreemde behoefte mensen te vemoorden, of in ieder geval een poging tot te doen. Het was niet echt fijn om te zien. “Dus, zorg maar dat je klaar bent als ik terug kom, dan gaan we strakjes Leo eens leren hoe Blast Burn werkt.” Tyrion zou blij zijn om de rol van leraar weer eens op zich te nemen. De Pokémon zou een perfecte leraar zijn, als er ooit nood aan was. Hij had zo’n geduld met anderen. In tegenstelling tot zijn trainer.

Eenmaal terug in zijn kamer pakte Aiden wat schone kleren en keek hij Amore even met een schuldig lachje aan, vooral toen deze aan zijn mouw snuffelde en enthousiaste kreetjes slaakte. Ze vond Lilium aardig. Aiden snoof eventjes en besloot niets te zeggen, voor hij de badkamer in stapte en zich klaar maakte voor de douche. Stomme Amore. Ooit moest hij haar maar eens terug die stomme Pokéball in duwen. Waar ze thuis hoorde. Stom.