“If you're going to die, do it on your own.”

Wanneer had ze dat berichtje van Aiden ook al weer gehad? Een aantal dagen geleden. Haar holocaster was teruggevonden en het eerste wat ze erop ontving was een bericht van Aiden en een aanmeldingsbevestiging voor de blind dates die er gehouden zouden worden op valentijn. Als ze op dat moment in de buurt was geweest van de roodharige man had ze hem gewurgd. Helaas was dat niet het geval geweest en zat ze nu vast aan haar date. Om nu niet te gaan zou geen goed plan zijn om twee redenen. De eerste was dat ze daar nooit het einde van zou horen dat ze een arme stakker had laten staan op valentijnsdag, de tweede dat de persoon in kwestie misschien veel moeite had gedaan en zo koud was ze nu ook weer niet. Al hoopte ze dat de ander zich niet al te veel had uitgesloofd.

Haar jurk was in dit weer misschien een tikkeltje te fris, maar erg veel last had ze er niet van terwijl ze over straat liep op weg naar de afgesproken plaats. Ze had een adres meegekregen. De jurk was wijnrood en liep ongeveer tot haar knieën. Seven overdreef nooit met dit soort dingen, zeker als iemand anders haar tegen haar wil in had opgegeven. Toen ze de hoek om liep en een eindje verderop een jonge man zag staan compleet in smoking met grote bos witte rozen, was ze bijna omgedraaid om er weer vandoor te gaan. Dat was precies wat ze had gevreesd dat er zou gebeuren, iemand die er tijd in had gestopt. Toch stapte ze door want laf was ze niet. De vriendelijke glimlach die hij opzette forceerde haar zo'n beetje om hetzelfde terug te doen, want om iemand nu af te gaan katten omdat zij hier niet voor gekozen had. Seven glimlachte terug. "Ik neem aan dat jij mijn date bent voor vanavond? Tenzij je toevallig met iemand hebt afgesproken op dezelfde plek," besloot ze maar gelijk te vragen. Ze kende hem niet dus je wist maar nooit.

“If you're going to die, do it on your own.”

De jonge man bevestigde haar date te zijn, wat zowel een opluchting als het tegenovergestelde was. Hij had zich dus zo opgedoft voor zijn date met haar, dat ging nog wat worden. Toen hij zich voorstelde als Ace en zijn hand uitstak schudde ze die beleefd. "Seven," stelde ze zich voor met een kort knikje. Ace vroeg haar of ze het niet te koud had, gezien ze nog een eindje moesten wandelen. "Deze jurk is minder koud als ie lijkt," antwoordde ze. Als ze het toch fris zou krijgen had ze ook nog een jasje bij zich in haar tas, waar verbazingwekkend veel in paste voor iets dat geen rugzak was. "Zullen we dan maar gaan lopen?" vroeg ze vervolgens. Ze had geen idee waar ze heen zouden gaan dus ze kon hem ook niet voor gaan zoals ze wel een beetje gewend was om te doen. Nee, vandaag lag alle planning bij een ander en dat was toch wel even wennen.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven knikte toen Ace tegen haar zei dat ze het maar moest zeggen mocht ze het toch koud krijgen. Of ze dat ook werkelijk zou doen was nog maar de vraag, maar het had geen zin moeilijk te gaan lopen doen zo vroeg op de avond. Ze wist immers nog niet wát hij überhaupt allemaal van plan was, misschien viel het wel mee allemaal. De jonge vrouw keek even naar zijn arm terwijl ze zich bedacht of ze de hare er in zou haken of niet. Het was normaliter niets voor haar, maar deze avond was sowieso al verre van normaal. Ze wachtte echter toen hij weer sprak. Haar blik flitste naar zijn gezicht terwijl ze luisterde naar zijn uitleg. Wacht wat?? Seven fronste licht bij het horen van het woord blinddoek. Dat ging haar wat ver, gezien ze Ace helemaal niet kende. "Ik kan ook gewoon mijn ogen dicht doen," zei ze tegen hem, terwijl ze hem met een scherpe blik aankeek. Sev had absoluut geen zin om voor vreemde verassingen te komen staan die avond.

“If you're going to die, do it on your own.”

Gewoon haar ogen dicht doen bleek geen probleem te zijn, al kwam het er wat hakkelig uit. Het was echter bedachtzaam van hem om het eerst te vragen voor ze opeens een sjaal voor haar ogen geboden kreeg. Dat had waarschijnlijk niet zo prettig afgelopen. "Bedankt," kwam er luchtig uit om te laten merken dat ze het op prijs stelde dat hij eerst nadacht voordat hij iets deed. Dit keer was het zijn beurt om te vragen of ze zouden gaan lopen en Seven zette een pas vooruit zodat ze naast hem kwam te lopen. Ze wist immers niet waar ze heen zouden gaan dus ze moest maar afwachten waar ze uiteindelijk terecht zou komen. Het was een tikkeltje ongemakkelijk om zo met iemand uit te gaan die van alles gepland leek te hebben, maar tot nu toe ging het nog redelijk.

“If you're going to die, do it on your own.”

Seven keek opzij toen Ace haar vroeg of ze pokémon had. Dat was redelijk apart, meestal vroeg men meteen welke pokémon je had. "Ja. Ik heb bijna een vol team," antwoordde ze, terwijl ze in haar hoofd een voor een haar pokémon af ging. "Een Zebstrika, Spheal, Vulpix, Oshawott en nog een ei," vervolgde ze. Meestal als iemand vroeg naar je pokémon wilde hij of zij ook weten welke je dan wel niet had. Er miste eentje uit het lijstje, maar daar zou ze vanavond niet over beginnen. Dat zou de sfeer enkel verpesten en dat was niet haar bedoeling. Nu ze hier toch was kon ze er beter wat van maken, anders zou ze Aiden er al helemaal voor betaald moeten zetten. "En jij?" vroeg ze aan de jonge man naast haar.