{ Tonight even the sky felt like a prison

De roodharige had eens een avond voor zichzelf. Goed, die had ze wel eens vaker maar nu had ze er eens gebruik van gemaakt. Ook niet eens doelbewust. Ze was begonnen met netjes optijd het bed in te duiken. Maar toen ging haar kop weer moeilijk doen en dit samen met de enorme pijn van het gat in haar borst wist ze wel dat slapen er niet meer van zou komen. Dus had ze dit simpelweg opgegeven en was maar op de bank gaan zitten, om hierna de tv aan te zetten en Netflix op te zoeken. Ze verbleef voor nu in een klein hotelletje in Hoenn. Lucian was er op het moment niet bij, wat betekende dat hij niet hoefde te weten dat ze toegaf aan de insomnia. Ze had wat voedsel gepakt uit de keuken en zette koffie voor zichzelf en Aldrei. De Ninetales had hetzelfde lot als haar en moest ook wakker blijven als de roodharige dit deed. In ieder geval, dat deed de teef zichzelf aan. Deze lag nu dus ook bank te wachten tot ze wat gingen doen. In dit geval serie kijken. De roodharige was begonnen met een horror serie toen ze eens de nacht niet kon volbrengen aan slapen. En tja, nu was het haar persoonlijke slechte gewoonte. Met het eten en drinken kwam ze terug, waarna ze een comfortabele positie zocht waar de schotwond geen pijn deed en hierna de serie weer aanzette. Aflevering 7. Ze nam een een slok koffie en legde haar benen over de Ninetales heen, die onverstoord verder keek naar het scherm. Sleep is for the weak.

{ Eerste post Fae + Replaced the topic

Ragya bleef rustig verder keek, en ze zakte nog wat verder onderuit, waardoor er en klagend geluid ontstond van de vos half onder haar. “Niet klagen” Mopperde ze richting de teef. Ze had het gevoel dat ze zo in slaap zou kunnen vallen, maar neeee, zo gemakkelijk zou het nooit gaan. Damnit mensen, geef haar slaap. Zo kon ze nog wel even door blijven klagen als je haar de kans zou geven. Maar aangezien er niemand was haar klaagrede aan te horen bleef ze gewoon als een zoutzak liggen en naar de tv kijken. Het was best spannend en het plot was leuk om te volgen. Normaal keek ze niet eens zo veel series, meer tja, nu kon ze toch niet productief zijn dus kon ze er best aan toegeven. Haar plan was dus ook alleen omhoog te komen voor koffie en niks meer of minders dan dat. Of misschien een bezoek naar de badkamer om de zoveel uur. Maar nee, zelfs dit werd haar niet gegund. Nope, er werd aangeklopt. Ze kreunde even, en overwoog het gewoon te negeren. Hé, zolang er geen ‘police, open up’ achterna werd geroepen was ze nergens tot verplicht. Maar aan de andere kant zag ze best gebeuren dat er gewoon aangeklopt bleef worden… en ze was nieuwsgierig. Kort keek ze naar de teef op de bank. “Aldrei, doe eens open” Sprak ze zeer vriendelijk richting haar partner. Deze gromde diep terug, en zoals gewoonlijk gokte de roodharige de reacties er maar van. Doe zelf open “Dan moet ik opstaan” Gefeliciteerd, je hebt benen, opstaan is een functie van die dingen. “Jij hebt er vier, dus je bent sneller” Ik heb geen handen en ga niet met mijn muil aan de klink van een hoteldeur zitten. “Thuis doe je het wel” Die verkopen geen kamer op uur. “Dit ook niet” Ik heb anders gehoord “Je luistert toch niet” Hmm, precies. “je gat zeker niet die deur open doen of wel soms?” Nee, niet echt. En hiermee leek het eenzijdige gesprek over te zijn, want met een klagelijk geluid kwam ze omhoog en opende de deur, om zwaar humeurig naar de meid te kijken. "Wát?" Ze was duidelijk niet in de mood voor bezoekers, in haar pyjama en al. Waarom kwam dit zo veel voor de laatste tijd?

Daar stond dus ergens in de holst van de nacht een drijfnat persoon voor de deur die ze niet eens kende. Haar altijd al koude blik gleed over de doorweekte meid heen, al voelde ze weinig medeleven voor de situatie. Kom aan, wat voor uur was het om aan te bellen bij mensen? Ze onderzocht de ander met haar pigmentloze blik. Roze haar en ogen die deze kleur leken te delen, misschien iets jonger dan haar, en ook maar net wat groter bij een paar centimeter. Ze snoof even als reactie op de korte glimlach. Bij de vraag trok ze kort haar wenkbrauw op, sceptisch, alsof ze wou vragen of dit nu echt gemeend werd of niet. Al zette ze hierna droogjes een stap naar achteren. “Zie ik eruit als de dakloze opvang? Nee” Verklaarde ze dus humeurig, om hierna een poging te doen de deur te sluiten. Ze was wel lekker duidelijk en draaide er ook niet omheen, dat was een eigenschap die je moest waarderen.

Ragya was niet onder de indruk van hetgene wat nu weer voor haar deur stond. Kom op ze was toch geen dakloze opvang? Moest ze nu echt liefdadig zijn en ieder rot jong naar binnen laten wat toevallig had ondekt dat regen nat was? Dat meende je toch niet serieus. Haar rode blik straalde dan ook deze oninteresse uit. Tja… je had bij betere mensen aan kunnen kloppen voor hulp in het midden van de nacht. De ander leek een smeekbede te willen starten toen ze deur al vast had gepakt. Ja, ja ze was inderdaad van plan de ander een hele mooie close up te geven van de deur. Misschien was het dan duidelijk hoe ze zich erover voelde. De ander zette echter haar voet al in de deuropening, waar de roodharige dan ook even uitgebreid naar staren. Wedden dat ze dat ding kon breken als ze maar had genoeg die deur dichtsloeg? Zou ze het proberen? Maar de ander leek geluk te hebben dat Ragya te moe was om deze mishandeling een poging te geven. En ze richtte haar aandacht weer op de meid die nu wanhoping verder vroeg. Ze zuchtte diep en leidend terug. “Goed” kwam er ijskoud uit, terwijl ze opzij stapte om de ander binnen te laten. “Maar zorg ervoor dat je morgen weer weg bent” Ze wachtte net lang genoeg voor de ander om binnen te komen voor ze de deur weer sloot en weer terug op haar eerdere locatie ging zitten. Meteen sprong de gouden vos nu van de bank af en liep richting de indringer toe, om zeer bedreigend en agressief naar de meid te grommen. Alles in de bedoelingen van Ninetales straalde uit dat ze de ander ging aanvallen. Ragya leek zich er ook van bewust zijn… maar ze deed simpelweg de moeite niet om Aldrei te stoppen.