For the better or worse {Aiden}

Bij het vissen was het de bedoeling dat zowel jij als de vis op het droge kwam. “Meestal wel, ja,” merkte hij met een glimlachje op. “Totdat die vis minstens vijfenzestig kilo weegt, dan ga je mee het water in, geloof me,” ging hij rustig door. Het gemiddelde gewicht van een Tentacool was vijfenvijftig kilo, had hij geleerd vroeger. Maar, zijn vangst was echt een gigant geweest, dus dat moest flink schelen. Hij was er dan ook blij mee, afgezien van het feit dat hij nat was geworden door de vallen in het water.
Terwijl ze de deur uit liepen van het politiebureau, kwam Aiden langzaam tot stilstand en hij keek Lilium even aan. “Sorry,” zei hij kort, voor hij zijn blik weer afwendde. “Het moest weer mijn vader zijn,” mompelde hij. “Iets wat ik zelf op had moeten lossen.”

Dat was zwaarder dan zij. Aiden glimlachte even. Toen ze ook zei dat ze hem al een keer het water mee in had getrokken, knikte hij. “Ja, dat was ook niet de meest fijne wending.” Destijds was het immers de bedoeling geweest dat zij het water in ging. Hij had er zelf niet echt achteraan gewild. Absoluut niet, zelfs. Toen ze hem vroeg wat hij had gevangen, snoof hij geamuseerd. “Een Tentacruel,” zei hij geamuseerd. Ja, hij vond het een leuke Pokémon.
Helaas sloeg de sfeer al snel genoeg om. Hij wilde niet door zonder de woorden te spreken die hij had gesproken, maar Lilium leek er geen genoegen mee te nemen. Als hij een Eevee was, hadden zijn oren in zijn nek gelegen en waren ze steeds platter gegaan terwijl ze sprak. Hij wendde zijn blik dan ook weer af, zijn kaken op elkaar klemmend terwijl ze sprak. Ze bleef spreken, tot die laatste, zachtere woordjes die ervoor zorgden dat hij haar weer aankeek en een keer zuchtte. “Bedankt,” mompelde hij. Hij hoopte, ging er maar vanuit, dat ze haar woorden zelf geloofde. Het beste wat hij nu kon doen was goed voor haar zijn, misschien dat hij het zichzelf dan ook wel eens zou vergeven. “En… Dat is niet nodig,” bracht hij uit, toch weer weg kijkend. “Alles is oké.”

Hij zag er alles behalve oké uit. Zijn blik gleed terug naar het blondje toen ze zei dat ze hem zo onderhand lang genoeg zou kennen om dat correct in te schatten. “Nee,” zei hij langzaam, zijn hoofd even heel zachtjes heen en weer schuddend alsof hij zijn woorden daarmee kracht bij wilde doen. “Nee, ik denk niet dat je het begrijpt,” merkte hij rustig op, even naar beneden kijkend, maar zijn blik uiteindelijk strak op haar richtend. “Want, wat wil je dat ik zeg, dan, Lil?” vroeg hij langzaam, waarna hij even glimlachte. Geen gelukkige glimlach, meer zo’n wanhoopslachje. Spottend, bijna. “Dat ik je vertel dat ik wel om je geef? Dat ik je vertel dat-” Hij viel even stil en glimlachte opnieuw, op diezelfde manier. “Dat ik je vertel dat ik het haat dat alles wat ik je eigenlijk kan geven bescherming is?”

Hier kon ze niets mee. Ze wilde dat alles wat hij zei de waarheid was en hij knarste zijn kiezen voor een moment. ‘Je geeft me niet alleen bescherming. Je gaf me ook gezelligheid,’ had ze gezegd. Het verschil in tegenwoordige en verleden tijd deed hem opnieuw even zuchten. Hij was even stil, maar om te zeggen dat hij nadacht over haar woorden was misschien wat te enthousiast. Hij dacht eerder na over zijn eigen, al leek ook dat niet veel te helpen. “Ik ben eerlijk,” vertelde hij haar. “Hoe ver weg denk je dat ik al zou zijn als het me niet uitmaakte?” ging hij door, voor hij zijn vrije arm richting het politiebureau hield. “En dan gebeurt er weer zoiets en is alleen maar duidelijk hoe… Hoe je beter gewoon met iemand kan gaan met een vader die er niet op uit is om je nek te breken.” Ja, dat zou helpen.

Zijn arm werd nog altijd vastgehouden. Hij moest ook toegeven dat het hielp. Normaal had hij allang een poging gedaan tot weg lopen, maar ze hield hem hier. En al zou hij het wel winnen, was het ‘t niet waard. Hij kon het er beter uit gooien, want wat werd er nou beter op op deze manier? Haar woorden deden hem iets kalmeren op zijn eerdere bui, waarin hij met spot en grijnsjes had geprobeerd het makkelijker te maken. Dat deed het echter niet en hij had weinig tegen haar woorden in te brengen, wat ervoor zorgde dat hij weer opzij keek, weg van haar. “Misschien, ja…” Het kwam er twijfelend uit. Wat moest hij nou dan.

Ze vond het vreselijk om hem zo te zien. Hij wilde er iets op zeggen, maar kreeg het niet over zijn lippen. Misschien was het wel de eerste keer dat zij haar woorden nog klaar had, terwijl hij compleet zonder zat. Maar, hij kon niets zeggen. Hij kon het niet ontkennen, niet als ze precies juist zat met haar woorden. Maar, wat wilde ze dat hij deed? Spijt hebben van al zijn fouten? Dat had hij namelijk al.
En ineens was zijn arm los gelaten en was ze begonnen te lopen. Haar woorden drongen pas tot hem door toen ze al liep en enkele meters voor hem was, waarna hij even met wat snelle passen zich aan haar zijde voegde. Even was hij stil, voor een lichte glimlach zijn gezicht sierde.
“Je helpt al genoeg,” besloot hij te zeggen.

Duidelijk nog niet genoeg. Het blondje zei heel wat terug te moeten doen en een frons ontstond op Aiden’s gezicht, terwijl hij tot stilstand kwam en opkeek naar het blondje. Iets terug doen, hmn? Hij keek even weg, duidelijk twijfelend over iets. Hij bleef even staan, voor hij naar het blondje toe stapte - aannemend dat zij ook was gestopt met lopen - en haar met een glimlachje aankeek. “Ik kan stoppen,” begon hij, waarna hij zijn hoofd schudde. “Ik stop ermee als je me toestaat Leo Blast Burn te leren.” Het zou hem gerust stellen als de Charizard kon wat Tyrion kon en… Met dit achter de rug, moest hij er misschien toch eens aan gaan geloven, was het niet? Hij kon zo niet verder. Of wel? Hij wilde niet eindigen zoals zijn moeder.

Deal. Aiden glimlachte lichtjes. Het zou misschien niet al te gemakkelijk gaan, maar hij moest… Hij moest een andere outlet zoeken. Iets vinden waarmee hij het even kwijt kon als het allemaal niet meer mee zat. Misschien dat hij zich daar eens in verdiepen zou, maar voor nu zou het leren van Blast Burn aan Leo een goed begin zijn. Hij zou zich heel wat rustiger voelen als ze Blast Burn kon gebruiken in een noodsituatie, immers. “Prima, al eh… Wil ik me wel eerst opfrissen,” merkte hij met een lichte grijns op. “En jij hebt je rust nodig. Dus dan kunnen we morgen de Badlands wel op zoeken.” Het was immers niet iets wat je vlak naast de stad kon gaan oefenen, vooral aangezien Tyrion het waarschijnlijk eerst voor moest doen en dat was al verwoestend genoeg.