Gone [Broertje Aiden]

‘Kan je niet uitkijken?’ klonk er, nadat er iemand vol tegen hem aan gebotst was. Geïrriteerd keek Aiden een jonger meisje aan, zijn groene ogen recht op die van haar gericht. “Ik denk dat jij degene bent die hier uit moet kijken,” gromde hij haar toe. Hij had geen idee wie ze was en oh, wat zou hij later gehoopt hebben dat hij geen woord had gezegd en gewoon door was gelopen. Maar, eigenwijs en licht geïrriteerd als hij was, sloeg hij zijn armen over elkaar heen en keek hij neer op het meisje. “Heb je haast, uk?” vroeg hij daarom. Wat hij hier precies mee wilde bereiken wist hij zelf niet, maar hij hoopte op een excuus voor de botsing, of dat ze zich zou realiseren dat ze inderdaad haast had, zodat ze er weer vandoor kon snellen. Misschien dat ze dan nog meer mensen omver zou lopen, maar in alle eerlijkheid kon dit Aiden echt helemaal niets schelen. Voor zijn part reed ze de halve wereldbevolking aan met een fiets. Zolang hij er geen last van had, maakte het hem echt geen ene Muk uit.

Frustratie begon op te komen, terwijl het rode meisje met een woedende blik naar de oudere jongen keek. Ze bolde haar wangen en snoof zachtjes. "Ja, vast," mompelde ze geïrriteerd en haar ogen gleden naar de ruimte achter de jongen staarde. Daar in een hoekje zag ze iets bekends zitten en ze duwde de jongen opzij. Gelukkig was ze niet echt breed, dus erlangs glippen was niet al te lastig. Al snel greep ze de kleine gele pokémon en hield haar in d'r armen. "Ayla, niet meer weglopen," mompelde ze tegen de Sandshrew, die haar met een verbaasde blik aankeek. Alsof zij er iets aan kon doen. Het rood harige meisje zuchtte zachtjes en richtte haar vlammende blik weer op de jongen, waar ze weer voor was gaan staan. "Wat heb je met d'r gedaan!?" vroeg ze met een scherpe toon, zijn vraag volledig negerend.

Het meisje bleek niet de makkelijkste. Ze maakte geen excuses, maar bleek ook niet van plan om te vertrekken. Wat haar bezielde wist Aiden niet, maar voor zo’n uk had ze een enorme bek. Dat was overigens geen compliment. Absoluut niet.
Toen ze hem aan de kant duwde, wat erin resulteerde dat hij een stapje opzij deed, zag hij hoe ze een Sandshrew pakte en in haar armen hield. Toen Aiden echter beschuldigd werd, hief hij zijn wenkbrauwen. “Wat moet ik in Arceus’ naam met die Sandshrew van je?” vroeg hij. “Zeg, wie denk je wel niet dat je bent? Mensen omver lopen en hen de schuld geven van het niet in bedwang kunnen houden van je eigen Pokémon?” werd er vervolgens gegromd. Arceus, wat een mormel.

Met de Sandshrew in haar handen, voelde de roodharige hoe de meeste van haar woede begon weg te ebben. Ze had immers waar ze de hele tijd naar aan het zoeken was, maar nu stond er alleen nog een of andere bullebak voor haar neus die maar niet weg wilde gaan. Ze snoof zag toen hij opeens begon te spreken, ten eerste vroeg wie ze eigenlijk was en ten tweede haar de schuld gaf voor zijn stierlijk irritante gedrag. Oh ja, het zou eens niet zo zijn. Zíj was altijd de schuldige, zíj veroorzaakte de problemen. Dat verhaaltje kon ze inmiddels wel, dat was ze thuis inmiddels wel gewend. "De naam is Athena Stark," snoof ze toen naar de jongeman toe, waarna ze hem met vlammende ogen aankeek. Nee, hij was nog niet van haar af, nog lang niet. "Ik liep je niet omver, je stond me in de weg. En het feit dat jíj voor míjn weggelopen Sandshrew stond, zorgde ervoor dat het mij een logische redenatie was dat jíj iets met d'r hebt gedaan," ze had één hand los gelaten van de Sandshrew en prikte de jongeman nu in zijn buikstreek, aangevend dat ze het tegen hem had.

‘De naam is Athena Stark.’
Holy Mukkin’ Arceus. Dit was echt wel een Deerling zooitje. Het zou toch niet zo kunnen zijn dat…? Nee, absoluut niet. Zijn vader was vast niet geliefd genoeg om nog een kind op de wereld te hebben gezet. Maar toch kon Aiden niet geloven dat het toeval was. Een roodharig meisje, net jonger dan hij, met dezelfde achternaam.
“Stark, hmn?” vroeg hij daarom, haar gemurmel over de Sandshrew negerende. Immers kon hij met één simpele Pokémon duidelijk maken geen enkel beetje interesse te hebben in de kleine Sandshrew. Tyrion zou de Sandshrew pletten alsof het een baby was. Het zou niet veel betekenen in zijn team.
“Vertel eens… Athena. Kom je uit Kalos?” Zijn blik was vernauwd terwijl hij haar aankeek. Alsjeblieft, zeg geen Kanto. Geen Mukking Kanto alstublieft.

Zijn stem was veranderd, wat was er aan de hand? Het leek wel alsof de hele sfeer opeens een stuk ... donkerder was geworden. Ze wist niet precies waar het aan lag of wat er gebeurde, maar het maakte haar een beetje ongemakkelijk. Ze schuifelde wat onzeker met haar voeten, terwijl ze wachtte op wat de man voor haar zou gaan zeggen. Hij vroeg naar haar achternaam en ze knikte wat verbaast. Wat was er zo erg aan haar achternaam? Stark was niet zo'n heel erg vreemde achternaam hier, hopelijk. Ze gaf de Sandshrew een aai over d'r hoofdje heen en zag hoe de pokémon haar eventjes verbaast aankeek. Ayla wist ook niet echt wat er aan de hand was. De man vroeg waar ze vandaan kwam, of specifieker of ze uit Kalos kwam. Iets wat verbaast keek ze hem aan en zei toen sarcastisch; "Ja, daarom heb ik net enkele uren op een boot gezeten. Even een tourtje rond de kustlijn van Kalos." Ze slaakte een zucht. "Nee, ik kom uit Cerulean City, Kanto."

Aiden vond dit niet oké. Absoluut niet oké. Waar hij eerder nog enig amusement uit het meisje zou kunnen halen, was dat nu compleet van de tafel gegooid. Nee. Hij wist dat het gebeurd had kunnen zijn. Immers woonden zijn ouders niet samen en monogaam had je zijn pa niet kunnen noemen. Hij was de hele reden dat zijn moeder had toegegeven aan haar zwakte, aan de alcohol. Dat ze zichzelf van kant had gemaakt. Maar, dat hij… Dat de man nog ergens een kind had rondlopen? En dat die ook naar Kalos kwam? Nee, dat was absoluut iets geweest wat zelfs niet in zijn ergste nachtmerries voor was gekomen. Familie, hij hoefde het niet. Zijn tante niet, zijn pa niet en een zus nog veel, veel minder. Toen ze dan ook zei uit Kanto te komen, waren zijn vermoedens bevestigd. Aiden legde zijn handen op haar schouders en keek haar doordringend aan. “Dan wil ik dat je heel ver uit mijn buurt blijft,” zei hij, voor hij zich omdraaide.
Nope, nope, nope, nope, nope, nope, nope.

Alles leek zo ontzettend snel te gaan. Net was die vent nog ontzettend onbeschoft tegen haar en nu opeens roepen dat ze zo ver mogelijk bij hem vandaan moest blijven. Nou mooi niet dus. Ze zetten Ayla op de grond en floot Gin, die ergens verder op had gestaan, bij zich. "Gin, Ayla, Rapid Spin op de grond. Laat 'm niet ontsnappen," commandeerde ze de pokémons, waarna ze achter de pokémon blijven staan, die beide op de grond bleven ronddraaien. Ze hoopte maar dat de man er nu niet met haar pokémon vandoor zou gaan, want dan had ze een groter probleem. "En dan wil ik nu eerst antwoorden. Je kan niet zo maar tegen me zeggen dat ik uit je buurt moet blijven, zonder uit te leggen waarom," sprak ze hem met een strenge, en bijna snauwerige, stem toe. Ze snoof en deed d'r armen over elkaar, terwijl de pokémons uit elkaar gingen en ze tussen ze door kon lopen, zodat ze voor de roodharige man ging staan. "Vertel me dan in ieder geval je naam," commandeerde ze hem daarna bijna.

Toen de Sandshrew en Wartortle over de grond begonnen te spinnen, pakte Aiden zijn Pokéball en liet hij Élise eruit. Al was ze n het nadeel tegen beide Pokémon, was duidelijk dat haar vlammen veel meer schade aan zouden richten dan de andere Pokémon zouden kunnen. De Flareon snoof een keertje en vuurde haar ember af tussen de twee Pokémon, simpelweg zodat Aiden kon laten merken dat hij er niet van was gediend dat het meisje dacht de baas over hem te kunnen spelen. Toch reageerde hij op haar woorden, al was het niet op de manier dat ze van hem gehoopt had. Antwoord geven deed hij immers niet. “Wat doe je in Kalos?” vroeg hij. Zou ze van hem afweten? Misschien kon hij anders wel liegen, kon hij hier weglopen zonder ooit nog van haar te horen. Misschien was een andere regio een goed idee.

Wat moest deze gast toch van haar? Echt, serieus, hij werkte ontzettend op haar zenuwen en het liefst wilde ze hier gewoon weg. Maar haar nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ze bleef staan en ervoor zorgde dat haar pokémon de jongeman vast hielden. Jammer genoeg kwam er al snel een Flareon, een shiny zo te zien, die embers begon af te schieten op Gin en Ayla. De Wartortle stopte met zijn Rapid Spin aanval, waardoor de kleine Sandshrew bijna uit de bocht vloog, en begon een Water Gun aanval terug te schieten naar de Flareon. Ze liet de pokémons hun gang maar gaan, deze vent was haar probleem, zijn pokémons niet zo zeer. Ze snoof zachtjes en bleef voor hem staan, terwijl ze wachtte op antwoord op haar vragen. Antwoord kreeg ze echter niet, alleen een nieuwe vraag. "Stop met mijn vragen te antwoorden met vragen," snauwde ze naar hem. "Geef gewoon antwoord, voordat ik ga slaan." Ze ging steviger op de grond staan. Nee, hij zou niet zo snel langs haar komen. "Ik kom hier omdat ik een trainer ben, dat is toch het hele doel, sterker worden. Of niet dan, Seedot," kwam er daarna achteraan. Ze had haar stem nog niet verheven, maar het was duidelijk te merken dat ze niet blij was met deze vent. Nee, hij werkte haar veel te veel op de zenuwen.

Het meisje dreigde te slaan als hij geen fatsoenlijk antwoord gaf en Aiden boog zich licht voorover, keek haar strak aan met zijn groene ogen. Toen ze echter zei hier te zijn gekomen omdat ze een trainer was, hief hij één wenkbrauw, maar het was net iets te duidelijk hoe opgelucht hij was dat ze niet zei op zoek te zijn naar iemand. Stel je voor zeg. Gadverdamme. Alleen nu moest hij nog weten of ze bij zijn pa hoorde, want als ze bij Team Rocket hoorde kon hij haar net zo goed gewoon meesleuren en op laten sluiten. Hoefde hij d’r ook nooit meer tegen te komen.
“Je hoort niet net zoals v-... Veel.. Nieuwe reizigers bij dat… Team Rocket, is het?” Zoals vader. Domoor. Hij kon zichzelf wel slaan, maar hij besloot zich in te houden. Zou er ook weer zo geschift uit zien. “Maar, mijn naam is Aiden.” Als ze er toch niets van wist, was het veilig, toch? Hij hoopte het, anders had hij toch echt wel een probleem. Hij had niet zo’n zin in een nieuw familielid, eigenlijk.

Met een simpele hand beweging liet ze beide pokémon ophouden met hun aanvallen, maar zowel de Wartortle als de Sandshrew bleven naast haar staan. Ayla was iets wat angstig en bleef wat meer naar achter, maar Gin zou zijn trainer beschermen als het nodig was en stond bijna voor Athena. Ze glimlachte eventjes naar haar pokémon en richtte zich toen weer op de vent die voor haar stond. "Team Rocket," ze spuugde de naam op de grond en snoof zachtjes. "Nee dank je, als ik in iemands gezicht mijn vuisten zou willen plaatsen, dan is het het gezicht van een Team Rocket grunt. Of nog beter, die zielige Elite Leiders van ze," gromde ze zachtjes. Onbewust had ze haar handen tot vuisten gebald. Ze wist dat die nietsnut van een vader van haar een Team Rocket lid was en dat had waarschijnlijk haar haat voor die organisatie aangewakkerd. Maar de klappen van haar vader waren de olie op het vuur geweest.

“Nare ervaringen met de diefjes, joh, jongedame? Laat me raden. Je papsie was er lid van?” Zijn stem klonk poeslief terwijl hij het vroeg, voor hij zuchtte. “Maar, het maakt me verder vrij weinig uit. Als je niet van plan bent een poging tot stelen te doen, denk ik dat je me wel genoeg lastig hebt gevallen?” vroeg hij. Lichte irritatie was maar al te duidelijk hoorbaar in zijn stem, terwijl hij één wenkbrauw ophief. Hij zuchtte even en sloeg zijn armen ongeduldig over elkaar, terwijl de Flareon zich aan zijn zijde voegde. De Pokémon likte haar vacht voorzichtig, terwijl ze vanuit haar ooghoeken de twee Pokémon van het meisje strak in de gaten bleef houden. Immers begreep ze dat haar trainer hier weg wilde, wat haar ongemakkelijk maakte.

Meteen rinkelde er allemaal bellen bij de roodharige, wat wist deze vent van haar? Waarom zou hij haar anders zo geniepige vragen stellen. Haar rode ogen vernauwde zich en ze snoof zachtjes. Het maakte niet uit wat voor antwoord ze zou geven, hij zou het waarschijnlijk toch verkeerd opvatten. Ze moest hier slim over nadenken. Of in ieder geval goed op antwoorden. "Nee," sprak ze kalmpjes. "Mijn hometown werd aangevallen door Team Rocket, ik ben daarbij een pokémon kwijt geraakt. Logisch dat ik er een hekel aan heb," ze keek hem recht aan, hopend dat hij niet kon zien dat ze glashard stond te liegen. Ze snoof zachtjes en knikte naar haar pokémon, waarna ze een stap opzij deed. "Ga dan maar jij, als je te bang bent om een meisje onder ogen te komen," zei ze brutaal tegen hem, terwijl ze haar armen over elkaar deed en bleef staan. Jup, ophoepelen hij. Dan kon ze ook eindelijk weg hier.