Just Like Ice Cream [+Justin]

Het was ontzettend warm voor een lentedag en Mauville was geen uitzondering op de getroffen steden. Hoenn had sowieso al een warm klimaat richting de zomer, maar deze dag sloeg echt alles als het op benauwdheid aankwam. Daarom was het belangrijk dat de ijscoman rond kon rijden in zijn wagentje en daarom hielp Abby hem nu om zijn band te verwisselen. De arme man had een lekke band opgelopen en daarmee liepen een hele hoop mensen een lekker, verkoelend ijsje mis. Gelukkig was er een Ranger aanwezig, wie het niet erg vond om haar handen vuil te maken aan het verwisselen van een autoband. Ze had er immers zelf ervaring mee, al had ze niet gedacht dit ooit nog te hoeven toepassen. Abby grijnsde tevreden zodra de nieuwe band erop zat en rolde de kapotte naar de man toe. Die zou hem wel weggooien, of zoiets. “Hoe kan ik je ooit bedanken, lieve Ranger?” vroeg deze opgewekt aan haar. Ze had graag willen zeggen dat zijn glimlach al genoeg was, maar ze bedacht zich nog net op tijd iets waar de rest van de aanwezigen hier nog wel baat bij konden hebben. “Wat dacht je van… Gratis ijsjes voor de mensen hier, love?” Omdat hij in zo’n goeie bui was door haar hulp, stemde hij al snel in met het idee.

Tevreden hielp Abby de ijsboer zijn ijsjes uit te delen. Zodra ze het idee had dat bijna iedereen wel aan de beurt was geweest, plaatste ze haar handen in haar zij en keek ze rustig om zich heen, een brede glimlach op haar gezicht aanwezig. Net op dat moment viel haar blik op een jongeman die wel heel raar aan het lopen was. Ze hief vragend een wenkbrauw, maar kon het niet laten om zacht te grinniken bij het zien van het vreemde verschijnsel. Zo te zien had hij nog geen ijsje. Abby twijfelde geen moment, pakte twee ijsjes en liep meteen op de blondharige af. “Asjeblieft love,” sprak ze met een grijnsje, waarna ze één van de twee verpakkingen naar hem uitstak.

Abby vond het wel grappig om naar te kijken, maar toen ze zo beleefd werd aangesproken door de jongen en hij het ijsje in zijn mond stak zoals ze kinderen wel vaker had zien doen, vroeg ze zich even af of er iets mis met hem was. Die gedachte liet ze echter al snel varen. Vooroordelen hoorde niet bij het werk van een Ranger. “Graag gedaan,” reageerde ze, waarna ze de verpakking van haar eigen ijsje opende en daar van proefde. Dat had ze zelf ook wel verdiend in deze hitte. Abby keek hem met een scheef hoofd aan toen hij haar stopwoordje verbaasd herhaalde. “Ja,” begon ze. Misschien had hij haar accent niet opgemerkt. Of misschien wilde hij liever niet zo worden aangesproken. “Heb je liever mate?” vroeg ze glimlachend, haar accent nu iets duidelijker.

Hij keek haar nog verbaasder aan dan net. Abby begreep nog steeds niet waarom, maar het werd haar al snel duidelijk gemaakt. Dit keer was het haar beurt om haar verbazing duidelijk te maken door een paar keer met haar ogen te knipperen, waarna ze in de lach schoot. “Dat is ook goed, ieder zo zijn voorkeur, hm?” reageerde ze met een geamuseerde glimlach. Nu klonk het alsof zij dat niet had, maar Abby leerde liever iemand beter kennen voor ze zo’n oordeel van een persoon had. “Zolang je het ijsje maar lekker vindt.” Ze knipoogde naar de blondharige en genoot toen weer van haar eigen ijsje. Die vond ze nog best lekker, ondanks dat ze het nog nooit eerder had gehad.

De vraag die de jongeman stelde had ze kunnen verwachten. Daarom wees ze meteen vol trots naar het groene hesje dat ze aan had. “Ik ben een Ranger in opleiding,” begon ze, waarna ze gebaarde naar de ijscowagen achter hen. De man was zich zo te zien klaar aan het maken om verder te gaan. Abby zwaaide nog even naar hem. “En ik heb die aardige meneer geholpen met zijn lekke band in ruil voor gratis ijsjes. Het is zo warm.” Mercy had het weer vast lekker gevonden, maar op het moment had ze de Fennekin toch maar even in haar pokéball gelaten. Het was hier immers heel druk.

Hij vond het lief. Abby reageerde er niet op omdat ze geen flauw idee had wat ze erop kon zeggen, maar hij stelde uit zichzelf al een vraag waar ze wel wat mee kon. Ze haalde de koude substantie uit haar mond en kreeg toen een compliment te horen. Hierdoor moest ze nog even de tijd nemen om haar woorden op een rijtje te kunnen zetten, maar ze vermande zich al snel. “Thanks,” bedankte ze de jongeman dan ook, waarna ze glimlachend met haar hoofd schudde. “Ik zeg het eigenlijk niet expres. Ik heb er niet echt controle over,” legde ze aan hem uit. “Het is een stopwoordje die ik ooit heb opgepakt en niet meer heb verleerd.” Abby had werkelijk geen flauw idee wanneer ze ermee was begonnen, maar dat was ook niet zo belangrijk. Ze had het zelfs niet eens meer in de gaten dat ze het gebruikte. “Heb jij er geen, love?”

De jongeman leek even niet uit zijn woorden te komen. Dat vond Abby helemaal niet erg, want tijdens het wachten kon ze geduldig aan haar ijsje verder. Hij constateerde dat hij niet van herhaling hield en dat kon ze wel begrijpen. De bruinharige liet dit merken door een keer te knikken. “Ieder zo zijn eigen smaak,” reageerde ze met een scheve glimlach, terwijl haar blik op hun ijsjes viel. Die waren ook allebei anders, maar zoals het haar nu smaakte zou ze niet met hem willen ruilen. Op dat moment verscheen er een pokémon uit de grond en trok Abby’s aandacht. Een kleine staarwedstrijd tussen haar en de Diglett ontstond, waarna ze door haar knieën hurkte en haar ijsje wat naar hem uitstak. “Hey daar! Heb je het ook warm?”

De Diglett trok een raar hoofd, maar voor Abby daar überhaupt op kon reageren, verschenen er een heel stuk meer Digletts in hun buurt. De brunette keek verbluft om zich heen en zag dat sommigen een boze uitdrukking op hun gelaat hadden. “Ik weet niet zeker of ze wel een ijsje willen,” reageerde ze wat verward. Kon het misschien zijn dat ze van mening waren dat Abby hun soortgenoot aanviel? Zo had ze het helemaal niet bedoeld. Langzaam kwam ze overeind, proberend niet dreigend over te komen terwijl ze dat deed. Zoveel tegelijk kon ze namelijk niet kalmeren met haar styler en Mercy was nog steeds maar een simpele Fennekin.