Twee uur in de nacht. De cafés waren net allemaal gesloten. Drie zatte kerels, die hun overwinning vierde met alcohol, waggelde over straat. “Jimmy, die sukkels zijn zo dom, volgende keer wil ík ze afleiden.” “Jij? Hamish? Jij kan nog niemand afleiden als had je een bom om je middel.” “Niet zo hard idioten.” “Ja baas..” Zeiden Hamish en Jimmy samen. De man die ze had uitgescholden leek iemand te zijn die er niet gezelliger op werd door de alcohol. “We moeten misschien een chickie voor Kees scoren.” Grapte Jimmy tegen Hamish. Die kreeg nu een mep tegen zijn achterhoofd. “Volgende keer zorg ik ervoor dat je niet meer kunt lopen.” De remmen waren bij alledrie de heren wat versleten zo te zien. Hamish knipperde een paar keer slaperig met zijn ogen en plaatste toen zijn hand op een lantaarnpaal, hij leunde ertegen, en begon te pissen. Na een paar seconden begon de lantaarnpaal te flikkeren en ging uiteindelijk uit. “Ja wat doe je nu dan?” Zei Jimmy boos. Die kreeg weer een mep tegen zijn achterhoofd. “Daar gaan lantaarnpalen niet van stuk idioot.” Zei Kees. Al gauw begonnen alle lantaarnpalen in de straat te flikkeren, totdat ze uiteindelijk ook uit gingen. Het was nu zeer donker. “Ja fok..” Zei Hamish, die nu zijn rits weer dicht deed. “Denk liever na over hoe we nu thuis komen sukkels.” “Een blindegeleideHerdier?” Kees was gefrustreerd dat hij nu niet genoeg kon zien om Jimmy een mep te geven voor die opmerking. “Huh?” Zei Hamish toen. “Wat?” Vroeg Kees. “Daar.” “Ik weet niet waar daar is malloot.” Maar er was niet veel anders te zien. De volgende seconde zagen ze het allemaal. Twee rode ogen verderop in de straat, die hen aanstaarde. Ze leken licht te geven in de duisternis. Maar er was niets dat dat kon doen. Niet weten, maakte de heren toch wel lichtelijk nerveus. “Van ruilen komt huilen.” Galmde een elektronische stem door de straat. Het was dat Hamish al gepist had.. anders liep het nu door zijn broek. “Wij doen niet aan ruilen.” Kees hield zijn ‘ik ben de baas’ mentaliteit vast. De drie heren verwachtte een reactie, maar die kwam niet. “Laat jezelf zien, anders geef ik je een pak rammel.” Sprak Kees verder. “Niet valsspelen hoor.” Zei de elektronische stem. “Genoeg!” Riep Jimmy bang. “Doe de lichten weer aan!” En na een paar seconden gingen, zoals Jimmy had geëist, de lichten van de straatlantaarns aan. Maar de ogen die ze net nog in de duisternis hadden kunnen zien was verdwenen. Het bleef even stil bij de drie heren. Er lag een ehm.. plas water onder Jimmy’s voeten. Het was uiteindelijk Kees die de stilte brak. “Naar huis. Dat was gewoon de alcohol.” “Maar.. hoe konden we allemaal hetzelfde zien door de alcohol?” Vroeg Hamish, die nu ook een mep tegen zijn achterhoofd kreeg. Daarna begonnen ze maar richting huis te lopen. Kees wilde het niet toegeven, maar waarschijnlijk was hij het meest bang hierdoor van alledrie. Hij was ervaren genoeg om dit soort dingen serieus te nemen, in hun lijn van werk. Eenmaal thuis, gingen de mannen wat ongemakkelijk slapen. Jimmy was de eerste die in slaap viel, daarna Hamish, en daarna Kees.
De volgende ochtend werden ze allemaal vermoeid wakker. Gek genoeg hadden Jimmy en Hamish ook spierpijn overal. En allemaal werden ze wakker met teksten geschilderd op de muren van hun slaapkamers. “Vergelding” was het woord dat meerdere malen over de muur geschilderd was. Het was eigenlijk best wel jammer. De heren hadden een best mooi herenhuis. Klassiek, doch modern weetje. En nu was er over de muur heen gekliederd. Hamish zat nu op de bank in de woonkamer, voorovergebogen met zijn handen in zijn haren. Jimmy was aan het ijsberen door de woonkamer heen, en Kees zat op zijn relaxstoel. “Stop dat Jimmy!” Zei Kees boos naar hem, maar Jimmy leek het niet gehoord te hebben door zijn nervositeit. “We hebben een geest boos gemaakt, ik weet het zeker.” Jammerde Hamish. Toen stond Kees boos op. Hij stapte naar Hamish en gaf hem een mep. Hij stapte naar Jimmy en gaf hem een mep. “En nu stoppen jullie.” Zei hij streng. “Er is geen geest. En er is niks aan de hand.” Hij was vooral tegen zichzelf aan het liegen. “We gaan vanavond gewoon weer naar de arcade zoals altijd en vergeten dat er ooit iets is gebeurd. En als jullie niet luisteren zorg ik ervoor dat een boze geest niet het enige is waar jullie bang voor moeten zijn.” Als je maar boos genoeg bent, en maar hard genoeg duwt, verdwijnt de realiteit. Dat is nu eenmaal hoe dat werkt. Toch? Kijk maar naar Kees. Wees zoals Kees. Daarna hadden de heren een ongemakkelijk ontbijt. En eenmaal in de avond gingen ze weer aan de slag. Bij het pakken van hun gereedschap vonden ze allemaal briefjes bij hun gereedschap liggen. De letters die erop stonden waren uitgeknipte letters uit de krant, zodat er geen handschrift herkend kon worden. “What comes around, goes around” stond er op de briefjes. In eerste instantie wilden Hamish en Jimmy naar Kees toe gaan om het hem te laten zien. Maar toen ze één blik op Kees wierpen waren ze te bang om iets te zeggen. Kees verscheurde zijn briefje en stak het in de fik, waarna hij zijn sigaret ermee aanstak. De sigaret die hij nodig had om te kalmeren. Hamish en Jimmy staken hun briefjes in hun broekzakken, toen Kees even niet keek. Ze waren bang om de boze geest nóg bozer te maken. Kees liep naar de deur en maakte die open. “Kom mee.” Zei hij, en hij begon, nu samen met Jimmy en Hamish, aan hun weg naar de arcade. De hele weg daar naartoe waren ze stil. Kees was sigaret na sigaret aan het oproken. Hamish was zijn nagels aan het bijten, bijna tot op het punt dat hij niet meer verder kon knagen en Jimmy was de hele weg zijn uiterste best aan doen om zijn plas in te houden. Eigenlijk wilde niemand van hun vanavond werken. En Hamish en Jimmy wilde eigenlijk helemaal nooit meer werken. Maar dat zou Kees nooit toelaten. Maar goed, de avond verliep eigenlijk gewoon zonder problemen. De heren hadden weer geld kunnen jatten uit de arcade. Ze waren wel wat eerder gestopt dan normaal, maar niemand sprak daarover. Waarschijnlijk hadden ze allemaal dezelfde reden om wat eerder te willen stoppen. Maar deze keer gingen ze niet naar de bar om hun overwinning te vieren. Nee, de heren gingen direct naar huis. Niet dat ze zich daar veilig voelden, gezien de verf van vanochtend, maar daar waren ze met z’n drieën in een ruimte die ze goed kenden. In plaats van dronken en temidden van onbekenden.
Toen Kees de lichtschakelaar om wilde zetten thuis werkte die niet. “Goddomme..” Vloekte hij binnensmonds. Hamish en Jimmy wilde op dit moment eigenlijk geen stap naar binnen zetten. Maar een wind met de kracht van een orkaan duwde hen drieën naar binnen, op de grond, en sloeg de deur dicht. “Niet weer..” Jammerde Jimmy. “Ga van me af schlemiel.” Bromde Kees. “Dat was ik niet.” Klaagde Hamish. “Jimmy dan..” “I-ik ook niet..” “Dat geld is niet van jouw.” Fluisterde iemand in Kees zijn oor. “Die ga ik even terugnemen.” En voor Kees er erg in had glipte de zak met geld uit zijn handen. Kees krabbelde overeind en keek de duisternis in. “Je gaat boeten..” Dreigde hij, zonder een goede onderhandelingspositie te hebben. Het slot van de deur achter hen klikte dicht, en er waren wat stappen te horen langs hen heen. Alsof iemand met platte slippers tegen de vloer aan sloeg. “Hm, maar dit is helemaal niet genoeg geld.” Klonk een normale stem dieper in het huis. “S-stop! Het spijt ons! We zullen alles teruggeven!” Probeerde Jimmy. “Ja! Wat hij zegt!” Steunde Hamish hem. Ze wisten niet eens waar de man van de stem het over had, maar ze wilden graag alles doen om hun leven te redden. “Dat zal niet gaan.” Zei de stem. “Jullie hebben al dat geld al uitgegeven.” Jimmy ging op zijn knieën en boog voorover. “Het spijt ons..” Jammerde hij. “Dat weet ik Jimmy.” Ineens was iedereen geschrokken dat de eigenaar van de stem daadwerkelijk zijn naam wist. “En gelukkig weet ik ook al iets waarmee jullie me terug kunnen betalen.” Je wist maar nooit wat je had gedaan om een geest boos te maken. Maar Hamish wilde er ook niet naar vragen. Wat nou als hij daarmee de geest extra boos maakte? “En wat moet dat dan zijn?” Vroeg Kees skeptisch. Maar ze kregen geen antwoord. Het bleef voor een goede tien minuten nog stil. En toen de heren eindelijk een beetje gewend raakten aan de duisternis sprongen alle lampen aan. Het deed even pijn. Maar na wat knipperen en wrijven konden ze weer fatsoenlijk kijken. Jimmy had trouwens weer een plas water rondom zijn knieën en voeten. Maar hun rust was van korte duur. Uit de hoeken tussen de muur en de vloer, en alle spleten tussen de vloer, kwam ineens een gas naar boven. Die zagen ze niet, maar ze konden het zeker ruiken. Echter, toen ze er erg in kregen wat het was, was het eigenlijk al te laat. Het laatste dat ze nog konden zien was Picklenose die hen aan stond te staren in de gang. Meestal was het aanzicht van een Ducklett met een zonnebril wel leuk, maar in deze situatie maakte het alles alleen nog maar meer eng. Alsof het al niet erg genoeg was geweest vandaag en gisteren.
Geloof het of niet. Nu kwam voor Terry pas het écht moeilijke werk. Eerst moest hij het geld dat ze hadden gestolen terug halen. Het kostte een paar uur, maar na wat precieze procedures had hij wel wat hij nodig had, en die plaatste hij dan ook veilig in een kistje speciaal gemaakt om vlees in te bewaren. Wat hem verder nog restte was het vuilnis buiten zetten. Het was even vermoeiend om alledrie de heren in de wagen te krijgen, maar toen het uiteindelijk gelukt was, zou het makkelijke werk gaan beginnen. Hij reed wat door Mauville City heen totdat de wagen uiteindelijk helemaal leeg was. Daarna wisselde hij de kist in voor het geld dat de mannen verschuldigd waren en bracht de zakken geld naar de eigenaar van de arcade. Het was heel erg laat, maar hij was ook heel erg blij. Zo werkt dat. Als je met Team Rocket samenwerkt, dan wordt je zo goed mogelijk behandeld. Mits je Team Rocket natuurlijk ook goed behandeld. Terry besloot om voor wat welverdiende slaap te zorgen. De volgende ochtend koos hij ervoor om uitgebreid te ontbijten in een van die kekke ontbijtrestaurants en eens rustig de krant te lezen. Oh maar kijk daar eens. Wat stond daar nou op de voorpagina? De politie had schijnbaar drie criminelen opgepakt nadat ze bewusteloos op verschillende plekken in de stad lagen. Ze waren al bekend bij de politie en hadden al genoeg basis om hen op te pakken. Maar er was wel iets eigenaardigs aan de heren, buiten het feit dat ze op verschillende plekken in de stad lagen. Ze waren alledrie hun vingers verloren. Daarnaast hadden ze vreemde littekens bij hun onderrug en bij hun heupen. Verder onderzoek moest duidelijk maken wat er precies was gebeurd. Terry keek trots naar de voorpagina en las de krant verder. Eigenlijk maakte de rest van het nieuws in Mauville hem niet zoveel uit, maar hij las het toch maar. Gewoon om het te laten lijken alsof hij niet enkel de krant had voor de voorpagina. Toen ging hij verder aan zijn ontbijt. Deze opdracht had hij gewaardeerd. Hij kon hier zijn creatieve geest de vrije loop op laten. En hij had Team Rocket kunnen beschermen. Hoe meer bondgenoten de organisatie had, hoe veiliger iedereen was. Nu hij die bond heeft weten te versterken door een gunst te doen voor de arcade, kon hij gerust zijn op de veiligheid van zijn collega’s.
