Play a little game

Water... Hij haatte water. Haat was misschien nog te zachtaardig gezegd, want echt, hij had er een hekel aan. Het rook vies en het was nat. Oké... Misschien was het wel lekker om te drinken, maar daar bleef het dan ook bij. Waarom bevond hij zich hier dan?. Well... Dat was niet zo'n moeilijk vraag. Zijn trainer had het namelijk een goed idee gevonden om met dit slechte weer naar het strand te gaan. Het was veel te koud om de zee in te gaan, maar goed. Het was niet alleen te koud, maar het was ook zo dat Fae niet kon zwemmen. Vandaar dat hij op het zand lag en zijn trainer vanaf een nogal verre afstand in de gaten hield. Ze was niet alleen, gelukkig. Fae had wat idiote vrienden weten te maken waarmee ze nu plezier aan het maken was, dus dat ging wel goed komen, toch? Misschien was het een idee voor hem om een strandwandeling te maken? Ja, dat ging hij doen. Met een brom kwam de Charmeleon dan ook overeind om het op het lopen te zetten. Heerlijk die rust.

+Rolo.

Nadat de Charmeleon uiteindelijk overeind was gekomen wierp hij nog een blik achterom. Zou zijn trainster het echt zonder zijn toezicht redden? Hij bedoelde... Ze was niet de handigste en de slimste, maar ze was met andere mensen, dus die konden toch toezicht op haar houden, niet? Uiteindelijk nam Igneel toch een besluit. Ja, hij ging het doen. Als ze in levensnood was zou hij het wel voelen, want die dingen kon hij voelen.
Schuivend over het zand zette Igneel zijn passen voort. Het windje wat er stond was lekker fris, bijna koud, maar toch te doen. Een tevreden zucht rolde dan ook even later over zijn lippen. Arceus... Wat zou hij graag vleugels willen hebben, vleugels om met de wind meegevoerd te worden. Helaas voor hem werd zijn zonet nog heerlijke rust verstoord door een irritante stem. Het was van een kleine, vliegende Pokémon die zo te horen opzoek was naar haar verloren trainster. Arm ding toch.. "Wie zoek je?" riep de Charmeleon dan ook voor de zerkeeheid naar de vleermuis. Ja... Je kon het nooit zeker weten. Misschien was dit alles wel één groot misverstand.

Uit medelijden was Igneel naar de kleine Pokémon gestapt. Het was dat hij snel medelijden had met andere, want anders had hij het kleine blauwe beest lekker haar eigen gang laten gaan. De Woobat bevestigde niet veel later dat zij inderdaad haar trainer was kwijtgeraakt. Nu al voelde Igneel verantwoordelijkheid, de verantwoordelijkheid om mee te helpen zoeken naar de vermiste trainer. Hij had zichzelf niet eens voorgesteld, maar goed, hij wist hoe rot het was om je trainer kwijt te raken, want ook hij had zich de eerste paar keer zo gevoeld. Al was zijn trainster Fae... en dat kind bleef maar spoorloos verdwijnen. Vandaar dat hij zich nu minder zorgde maakte dan eerst, want hij wist haar op de meest wonderbaarlijke manieren uiteindelijk toch weer terug te vinden. "Ik wil je anders wel helpen zoeken?" stelde de Charmeleon voorzichtig voor. "En hoezo kan ze je niet roepen dan? Is ze haar stem verloren?" vervolgde Igneel nieuwsgierig. Als hij de Woobat mee ging helpen zoeken moest hij eerst te weten zien komen met wie hij te maken had.

De vraag of hij mee mocht zoeken naar de trainer deed de Woobat duidelijk goed, want deze kreeg een brede glimlach. Het deed Igneel goed dat de Pokémon zich al wat beter begon te voelen, want de hele tijd met een verdrietige Woobat op stap gaan was ook niet bepaald... gezellig. Op zijn tweede vraag gaf de Woobat, tot zijn verbazing, een best vrolijk antwoord. Net zo vrolijk als het vorige antwoord eigenlijk. Een mens zonder stem... Dat was nou niet bepaald handig, toch? Igneel kon het zich niet voorstellen nee. Hoe kon je dan commando's krijgen en gevechten houden met andere trainers? Niet dus... Raar dit. "Maar... Hoe kun jij dan met je trainer communiceren?" vervolgde hij net zo nieuwsgierig als altijd. Hij was benieuwd naar dit verhaal en helemaal vergeten dat het eigenlijk de bedoeling was om nu al te zoeken, maar goed, eerst even dit.

De ene na de andere vraag volgde waardoor hun gesprek al snel op een verhoring begon te lijken. Hij bedoelde het niet slecht hoor, hij was enkel nieuwsgierig. Tot nu toe waren Fae en hij namelijk veel gekke mensen tegengekomen maar iemand zonder stem had daar nog niet tussen gezeten. Mooie aanvulling voor hun lijstje dus. "Je kunt dus horen wat ze zegt zonder dat ze eigenlijk iets zegt?" herhaalde hij ter bevestiging. "Cool." Een brede grijns verscheen op het gelaat van de Charmeleon na zijn uitgesproken woorden. Als enkel de Woobat kon horen wat Vera deze opdroeg waren ze in het voordeel bij een gevecht, dat was iets wat zeker was. "Gebarentaal?" gokte hij toen de ander een poging waagde tot een uitleg. Fae gebruikte dat toch ook?! Nou ja... Bij haar was het eigenlijk meer spastisch bewegen onder het vertellen van een verhaal, dus of dat onder gebarentaal viel? Hij had geen idee.

Nog steeds had de kleine Woobat een brede glimlach op haar snoet die verraadde dat Igneel's woorden haar goed deden. Dat was enkel mooi meegenomen, toch? Het kleine ding had immers wat afleiding nodig na het kwijtraken van haar trainer en daar kon hij mooi voor zorgen. Hij was al lekker op dreef zo te zien, want na het uitgesproken woord 'cool' reageerde de Woobat alleen nog maar enthousiaster. Wat een leuk ding was het toch. "Lijkt me moeilijk, dat gebarentaal," bevestigde Igneel toen de Woobat toegaf dat het inderdaad gebarentaal was wat haar trainster gebruikte. Hoe men hele zinnen kon maken met enkel handgebaren... Knap werk. Hij kon het dan zich ook niet voorstellen hoe het moest zijn om zonder stem te leven. Heel even was hij dan ook in gedachten verzonken, maar schrok wakker toen de Woobat lang hem heen vloog en iets zei over meneer Charmeleon. Werd hij serieus waar nou meneer genoemd door iemand? Damn... Ineens voelde hij zich ouder. "Je hoeft me geen meneer te noemen hoor," grinnikte Igneel dan ook geamuseerd. "Noem me maar gewoon Igneel als je dat wilt."

De sfeer tussen hen beide werd als maar beter en dat was te merken ook. Na zijn uitgesproken opmerking volgde namelijk een nogal flauwe grap, het feit dat de Woobat gebarentaal ook moeilijk vond aangezien ze geen handen of poten had. De grap was flauw, maar alsnog kon Igneel een lichte grijns niet onderdrukken. Hij mocht dan al aan de wat oudere kant zijn, grappen konden er altijd in, ongeacht hoe flauw ze ook waren. Helaas kwam de grap al snel aan een einde, want nadat hij zich voorgesteld had vond de Woobat dat deze het ook moest doen. Gelukkig had de jeugd van tegenwoordig nog wel wat manieren...
Mabel was dus de naam van de Woobat. Hoe leuk en schattig was die naam wel niet? "Ook leuk om jou te ontmoeten Mabel." Even was hij vergeten dat ze eigenlijk opzoek waren naar de trainer van Mabel, maar dat veranderde toen hij haar afwezige blik zag. "Laten we maar verder zoeken," was dan ook zijn antwoord om al vooruit te lopen. Haar trainster moest in de buurt zijn, toch?