Let's play!

Een lach gevuld met onschuld zou men zeggen. Ze vond het wonderschoon... nee, beeldschoon als ze er een echte term op moest plakken. Hoe naïef de bevolking de dag van vandaag wel niet was. Met een slag van haar hand sloeg ze haar lange, slordige haren naar achter, enkel en alleen om naar achter te leunen op de schommel en haar benen ietwat de lucht in te tillen. Ze zat op een speelplein. Naast haar lag een hoopje guns, die ze met veel plezier mee had gedragen naar het speelpark. Ze had zo de kinderen van het park kunnen jagen, die ook zo jankend naar hun ouders was gegaan. Het wa smaar goed dat ze dat hadden gedaan want het meisje was niet bang haar handen vuil te maken mochten ze haar hint niet snappen. Dit was haar speelpleintje nu. Ze lachte even en zette een van haar toppen van haar voeten op de grond neer, waarna haar zachtrode ogen zich even richten op dat deel, die nu contact maakte met de aarde. Ze hield haar kopje schuin, een lach op haar gezicht, en legde haar hoofd tegen een van de kettingen aan die koud tegen haar gezicht aanvoelde. Ja, dat was ergens wel heerlijk ja. Ze grinnikte even, sloot haar ogen en leunde naar voren, waarbij haar licht zwevende been terug de grond raakte... Ze streek even met het topje van haar schoen door het zand heen en begon cirkels te maken met een kalme glimlach. Ja, dit was wel mooi. "Dit is mooi rond... Tacey houd van rond..." zei ze met haar gebruikelijke, licht kapotte stem. het leek erop Dat Tace nog niet gewoon was met de manier van spreken. Sommige wisten het, maar Tawn haar lichaam was al jaren geleden beschadigd daarbinnen, waardoor elke ademhaling, elk woord, een hell voor haar was. Ook Tace kon het voelen, maar zij leek er niet zoveel last van te hebben als dat het oudere meisje gehad had, in tegendeel. Het was zo'n fijn pijnlijk gevoel, eentje die je levend liet voelen, misschien zelfs menselijk. Het was een verslavend iets als ze er echt goed over nadacht, maar ah... Het was niet dat ze zich zorgen hoefde te maken over iets zoals dat. er waren veel ergere dingen om verslaafd aan te zijn. Een van de dingen was iets waar Tawn nog naar geneigd had. Drugs, drank, geweld. Ook Tacey was een sucker voor dat laatste, maar haar kinderelijke aard had gewoon geen nood aan het gif dat zich alcohol noemde. Ondanks haar kinderlijke uitstraling en gedrag, benutte ze wel een goed deel van de analyserende en goede werkende hersens van haar host. Zelf snapte ze niet goed waarom ze hier was. het enigste wat ze wilde doen was mensen trots maken. EN om eerlijk te ziijn wist ze niet eens welke mensen. Ouders, ja. Maar dat had ze niet. "Papa en mama zijn niet Tacey's ouders. Alleen Riddle is grote zus van Tacey... Maar grote zus ziet Tacey nooit staan..." haar mondhoeken trokken wat naar beneden terwijl haar hand langs de ijzeren ketting van de schommel streek. Tot ze plots deze steviger vastgreep en even woester opkeek. "Tacey vind het niet eerlijk dat grote zus zogezegd beter is dan Tacey! Tacey kan beter zijn dan grote su Riddle!" Ze sprong op en schopte even een van haar guns van het bergje af, voordat ze even een cirkeltje liep met een boos gezicht... Voordat ze even stopte, opkeek en even kalm knipperde. Wacht es even. Hm... Ze zuchtte even en bukte bij de guns neer om een van te nemen en even over de loop van het wapen te strijken, voordat ze deze voor zich hield, een oog dichtkneep en met gemak de trekker overhaalde. Zonder echt een doelwit te hebben voor ogen wist ze een vluchtende Wingull te raken. Deze kraaide even luid, verloor evenwicht in het luchtruim en storte neer op de aarde. Wel meteen liet dit meerdere Pokémons opschieten en Tacey kantelde haar hoofd lichtjes, voordat ze glimlachend het wapen liet zaken. "Bye bye birdie, vlieg nu maar naar Arceus en zeg hem dat Tacey snel een heleboel leuke mensen naar hem zal brengen!" zei ze op de meest kinderlijke en happy manier. Ze grinnikte en bukte bij de wapens neer waarna ze nog een in haar hand nam en even een lolly tussen haar vingers duwde, om deze in haar mond te pletten, voordat ze het eerst opgenoemde wapen terug in haar goede hand legde. Ze grinnikte even en begon rondjes te draaien, waarbij ze af en toe de trekker overhaalde en een luid, knallend geluid de lucht liet trillen. Ze lachte luidkeels, kinderlijk, speels en sloot genietend haar ogen terwijl het geluid van schoten enkel maar hoorbaar was. Opnieuw en opnieuw en opnieuw. Toen de kogels na enkele minuten op waren, liet ze ze gewoon vallen en wandelde ze terug nar haar schommel toe, waar ze op ging zitten en even heen en weer wiegde. Haar handen vonden al snel grip op de ijzeren kettingen die de paal en de plastic schommel aan elkaar verbond. Ze leunde naar achter, hield zichzelf in balans met haar uitgestrekte benen en haar handen en staarde naar de hemelsblauwe lucht, die geen enkel probleempje aan de lucht toonde. Ze grinnikte, sloot haar ogen en liet zichzelf nog een keer heen en weer gaan voordat e haar voeten neerzette en haar hoofd wat liet zakken. "Tacey is beter, dat zal Tacey laten zien aan papa en mama... En ja, dat zal Tacey zelfs tonen aan grote zus Riddle!" ze sloot haar ogen en barstte daarna plots in een lachen uit. "Tacey krijgt dan papa en mama die van haar houden en ook mensen die Tacey aanzien als een grote Tacey." zei ze al lachend. "Ja... Dat is een goede plan... Soms is Tacey te slim... Hehe..." ze grinnikte even en legde haar hoofd weer tegen haaar hand aan, waardoor deze ook tegen het koude metaal va de ketting aankwam. en voor het eerst leek het speelpleintje in een stilte te vallen. Eens zien hoe lang dat zou duren met het gestoorde kind erop.

-Nathan

Waarom the hell was hij hier heen gegaan? Of eerder, waarom was Nathan hierheen gegaan? Vragen waarop Eric geen antwoord antwoord zou gaan krijgen. Hij zuchtte kort, om een trekje te nemen van de blijkbare sigaret die zich tussen zijn handen had plaatsgenomen. Dat ding had de groenharigr dus maar blijkbaar opgestoken, ach, hij deed het er gewoon maar mee. Zijn gele hoodie had hij verrassend genoeg aan, waarbij de capuchon ook al over diens hoofd was getrokken, netjes. Hij wist niet wat te doen nu, al klonk gewoon teruggaan naar hun appartement goed.. Tot er een kogelschot klonk, meerdere. What the Muk? Hij wist honestly niet wat te doen. Erheen gaan, kijken was er was of gewoon doorlopen? Door de magie van de RPG koos de jongeman voor optie nummer een, ernaartoe gaan. Want dat was ook natuurlijk altijd een goed idee: als je schoten hoorde, erheen te gaan. Hij was zo een idioot die het deed ook nog. Hij was er erg in de buurt van, al op het moment van toen hij ze had gehoord, dus het had al zeker niet lang voor hem geduurd om naar de desbetreffende plek te komen. Een speeltuintje, dat was de plek waar hij was aangekomen. Van alle plekken in de wereld, een speeltuintje. Er was niemand, op een persoon na op de schommels met een hoopje iets naast zich. Bij nader inzien was dit persoon nogsl nekend voor hem, veel meer bekend voor Nathan zelfs en het hoopje dingen naar haar, om de een of andere reden pistolen. Hij zuchtte even, maar het was luid ge neog om te horen voor haar. "Wat the hell ben je aan 't doen?"

Het was heerlijk hier. De zon was heerlijk op der huid. Tacey leunde even naar voren, waarbij haar kaak van het koude metaal kwam en ze even kon grinniken. Niet echt om iets speciaals. Er was niks grappigs, het was gewoon zo dat ze even moest lachen.... Aangezien ze voetstappen hoorde komen. ja, ze kon het horen hoe iemand haar benaderde en dat amuseerde haar echt wel. Toen ze groene haren zag kreeg zze meteen beelden van papieren voor zich... Nathan, elite spy van die organisatie waar haar kindje zat. Een dick, had ze ook zo opgepikt. "Wat the hell ben je aan 't doen?" De paarsharige kantelde haar kopje wat en kon de grijns niet van haar prachtige smoelwerk halen. "Wat bedoel je~?" klonk er enkel van het meisje af alsof er niks aan de hand was.

Hij leek opgemerkt te zijn door de paarsharige, welke hem aankeek met een enorme grijns op haar gezicht. Oke ja, haar nu lang genoeg kennende betekende dat maar weinig goeds. Maar goed, het was Tawn. Hoeveel anders was er van haar te verwachten? Er klonk een vraag, wat hij bedoelde. Kort haalde hij een wenkbrauw op, om naar voren te lopen en hierbij ook een van de geweren te pakken die voor wat voor reden dan ook er zo bij lagen. "Wat je hiermee van plan was, bijvoorbeeld." klonk er verassend rustig van de jongeman. Hij was er gewoon niet zo verbaast meer mee, met dat dit soort dingen gebeuren bij sommige mensen die hij kon. Zij was er geen uitzondering van.. Op een ding na. Nu voelde het gewoon anders, ze deed niet 'normaal', als een heel ander persoon eerder. Hij balanceerde het geweer wat op zijn hand, maar bleef de de ander vragend aankijken. Nou? Kwam er nog een antwoord waar hij wat aan zou gaan hebben? Half, dat was wat hij nu verwachtte. En trouwens, zou hij het geweer geowon gaan claimen? Waarschijnlijk wel, waarom ook niet, ze had er toch genoeg van zoals nu te zien was.

Het leek erop dat deze gast interesse had in haar guns. Het enigste wat Tacey kon doen was zijn gestalte volgen. Ze bewoog niet toen hij een van de guns nam. Ah het was niet haar probleem als hij er een wilde. Het probleem was eerder dat ze niet wist wat hij ermee ging doen. Zo te zien aan zijn houding, zijn manier van praten en hoe hij hier naartoe was gegaan... Geen levensbedreiging. Ze gokte op hooguit een knal in de schouder mocht het uit de hand lopen... Dus ja, dat kon er wel mee door. "Wat je hiermee van plan was, bijvoorbeeld." klonk er van de ander. "Tacey wilde dit alles voor haarzelf~" zei ze enkel waarna ze even zachtjes begon te lachen en haar ogen sloot. Haar gegrinik zacht, maar ergens ook wel gemeen. Oh ja... Van haar alleen.