Lets look around[Lilium]

Zwijgend rekte Lilium zich eventjes uit en gaapte diep. Eventjes wierp het blonde meisje een licht chagrijnige blik op haar nieuwe teamlid, Rosa de Trapinch, haar vanochtend het wel een leuk idee gevonden om in Lilium's teen te bijten terwijl ze nog sliep. En niet zo zachtjes ook. De Trapinch was om de één of andere reden nog altijd zeer bijtgraag, ondanks dat ze gevangen was. Rosa dartelde echter gewoon achter haar aan alsof er niks gebeurd was en staarde met haar eeuwige gekartelde glimlach op haar mond vrolijk vooruit. Lilium keek wat ongemakkelijk naar de Pokémon. Het was lastig om haar humeur in te schatten, gezien het feit dat Trapinch áltijd zo keek. Lilium kon op zich niet wachten tot de Pokémon zou evolueren. Ze had de laatste evolutie opgezocht en ze vond Flygon's bij deze echt geweldig.
Gedachteloos liep ze een pleintje op en staarde naar de lucht, tenminste, tot een vogel vlak over haar heen scheerde. Lilium had op haar beurt de Pokémon helemaal niet zien aankomen en slaakte een zachte kreet van schrik. Waar kwam zo'n grote Pokémon nou weer vandaan? Ze fronste lichtjes en zag de vogel landen op een bankje wat verderop. Haar haar zat door de war en haar vlinder glip was er wat los bij gaan hangen. Maar ja, een grote vogel verplaatste ook wel veel lucht. Wat zou ze doen? Benaderen of niet? Rosa deelde deze twijfel echter niet en hobbelde met onhandige passen richting het bankje. "Oi, Rosa, kom terug!" Riep ze de Trapinch toe.

notes notes notes notes

Rosa trok, zoals wel vaker, totaal haar eigen plan en zette haar pootjes onhandig neer op de stenen. Voor een Pokémon die gewend was om altijd door zand heen te ploegen, ging dit maar heel erg lastig. En ze kon hier ook niet graven, wat ook wat de Trapinch betrof een groot probleem was. Lilium had ondertussen al een paar passen naar de Pokémon gezet, toen ze de stem hoorde van het meisje die bij de Fletchinder zat. Arceusverdomme Rosa. "Ja, is van mij," reageerde Lilium, waarna ze de afstand tussen haar en Rosa overbrugde en de Pokémon van de straat plukte. Straks kwam er een verdwaalde fietser ofzo langs. Platte Trapinch, kon ze niet hebben. Ze had er ook weinig vertrouwen in dat Nurse Joy dat nog kon oplappen eigenlijk. "En die Fletchinder, is die van jou?" Besloot Lilium vervolgens maar te vragen. Redelijk voor de hand liggend, maar goed. Wie weet. Rosa strekte haar poten iets in Lilium's armen. De Trapinch was het er niet mee eens dat ze in de lucht hing en maakte een licht kermend geluid ter protest. "Rustig nou," murmelde ze de Pokémon toe.

notes notes notes notes

Dus de Fletchinder was inderdaad van het meisje. Lilium trok Rosa wat dichter tegen zich aan. De Ant Pit Pokémon keek eventjes wat omhoog naar haar trainer, maar liet haar blik al snel weer afdwalen naar de rest van het plein. Zoveel interessante dingen... "Ze vloog daarstraks best laag," merkte Lilium op, waarna ze haar vingers door haar haar liet glijden om het weer wat netter te trekken. Maar hier kon ze niet al te lang mee doorgaan, Rosa was namelijk nog best wel zwaar. Lilium fronste eventjes lichtjes door de opmerking van het blonde meisje tegenover haar. Ja, Rosa zou vast wel zelf willen lopen, maar dat ging niet gebeuren. "Ja, dat weet ik, maar dat ga ik haar niet laten doen," zei Lilium dan ook. "Met al die fietsers hier enzo. Rosa is ongeveer dezelfde kleur als de stoeptegels en ik wil niet dat iemand haar over het hoofd ziet en aanrijdt. Ze houdt immers van afdwalen."

notes notes notes notes

Lilium glimlachte wat toen de Fletchinder schuldig wegkeek. Wat leken de meeste Pokémon toch op elkaar. Ze had die houding ook al best vaak gezien bij haar eigen Pokémon, vooral bij Jack. Maar dat kwam ook grotendeels omdat Jack de grootste ondeugd van het team was. Die deed altijd wel iets fout leek het wel. Nou ja, niet altijd, maar hij was wel degene die zich het meeste in de problemen werkte. En dan vooral door zijn grote eetlust. Dat hielp totaal niet mee eigenlijk. "Geeft niet, ik snap het wel, het is hier zo volgebouwd, niet veel vleugelruimte denk ik," reageerde Lilium, waarna ze zich wat uitrekte. Rosa hing nogal zwaar in haar armen en ze besefte zich dat ze de Trapinch binnenkort wel moest neerzetten. 15 Kilogram was immers niet niks. Ze kon het al best goed voelen in haar armen hoe zwaar Rosa was.
Lilium zweeg eventjes toen het meisje reageerde op haar woorden. "Nee, dus Rosa kan nu even naar haar vrijheid fluiten." Ze viste de Pokéball uit haar broekzak. "Maar madame is een beetje zwaar," cue protestgeluiden, "dus ik laat haar maar weer even in haar Pokéball." Dan kon zij ook normaal praten zonder dat ze of door haar rug ging, of dat ez constant moest opletten dat Rosa ervandoor ging. De Trapinch verdween in het rode licht en ze kon de Pokéball weer in haar broekzak laten verdwijnen. Dagdag Rosa.

notes notes notes notes

Lilium glimlachte voorzichtig en sloeg haar armen over elkaar heen. Wat moest ze in Arceus naam nog meer vertellen? Het gesprek ging voor haar gevoel best wel moeizaam en prettig vond ze het niet. Ze had geen idee meer wat ze het meisje überhaupt zou moeten melden. Ze schoof dan ook met haar voet over de grond heen en zocht eigenlijk een uitweg. Haar vingers haakten zich in haar blonde lokken en in een nerveus gebaar begon ze deze rond haar vingers te draaien. Misschien was het beter om gewoon excuses aan te bieden voor het storen, haar om te draaien en weg te gaan. Maar dat voelde tegelijkertijd ook weer onbeleefd. Lilium was sociaal nooit echt een heldin geweest en dit soort situaties benauwden haar altijd. Als ze een beetje een goed idee had van wat ze kon zeggen, dan waren er geen problemen, dan kon ze zich met de geringe sociale skills die ze had redden. Maar deze keer ging deze vlieger niet op. Ze was dan ook dankbaar dat het meisje tegenover haar weer wat zei. Maar ook hierop wist ze nog niet zo zeker hoe ze hierop in moest gaan. “Dat is mooi ja,“ reageerde Lilium dus maar. “Ik heb Rosa nog maar net, dus het is nog eventjes puzzelen hoe we er samen uit gaan komen.“ Zei het blonde meisje. Het was wel zo, het was aftasten en aanvoelen wat er nou precies goed zou gaan en wat niet. Het ging met nieuwe Pokémon moeizaam, ze had de slechte ervaring met Gilbert immers nog vers in haar geheugen. “Je hebt Ruby al lang, of niet?“ Zei Lilium na kort stil geweest te zijn. Het meisje sprak over haar Pokémon met een zekere genegenheid, het zou haar dan ook niet verbazen dat dit haar eerste Pokémon was geweest.

notes notes notes notes

Lilium knikte toen het meisje bevestigde dat ze Ruby inderdaad al heel erg lang had. Als ze even oud was als Lilium, wie dat niet goed in kon schatten, had ze hem dus al langer dan dat zij Oz had. "Dat is inderdaad best lang," besloot Lilium dus maar. Ze knipperde eventjes licht verbaasd met haar ogen toen het blonde meisje aan haar vroeg wie haar begin Pokémon was. Lilium glimlachte eventjes iets voorzichtig, maar vervolgens besloot ze de Pokéball van Oz uit haar vestzak te halen, ze moest echt eens zo'n klik-riem kopen, en liet deze open springen. Oz rekte zich eventjes uit terwijl hij met zijn vleugels flapte en keek daarna wat verbaasd rond. Nog steeds hier in deze stad met al zijn nepbloemen? Wat saai. "Mijn eerste Pokémon is deze Vivillon hier," vertelde Lilium kalmpjes, een blik richtende op de blauw gevleugelde Pokémon. "Zijn naam is Oz." Stelde ze de Vivillon voor. Oz keek eventjes verbaasd op toen hij zijn naam hoorde, maar kirde toen vrolijk om aan te geven dat hij inderdaad Oz was.

notes notes notes notes