Boo! || &Lilium

Taking this to the grave

Een zucht kwam uit de mond van een roodharige jongen, terwijl hij keek naar de Pikachu die zich met een gefrustreerd koppie voor hem bevond. Haar lichaampje was bedekt door het meest schattige vestje ooit, namelijk dat van een Mega Charizard X. De capuchon die over haar koppie hing maakte vrij duidelijk om welke Pokémon het ging en Aiden grijnsde droogjes. “Kijk, nu zie je d’r ook ‘ns lief uit,” merkte hij op tegen het ding, wat haar lippen dreigend optrok. Even grinnikte Aiden kort, voor hij richting zijn schouder knikte. Het duurde niet lang voor het gele monster erheen sprong en zich aan zijn schouder zette, hem nieuwsgierig aankijkend.

Bij het zien van een veel te bekend blond koppie, schoot Aiden erachteraan. “Pak d’r maar, Amore,” sprak hij met een grijnsje, waarna de Pikachu van zijn schouder af sprong en richting het meisje rende. Het duurde niet lang voor het gele monster haar voorpootjes tegen de rug van het meisje zette en zich afzette, om op haar buik boven het hoofd van de blondine te landen en enthousiast naar beneden te kijken, waardoor de capuchon half naar beneden begon te hangen.
Aiden bleef rustig op een afstandje toekijken hoe het gele monster een poging deed het blondje te laten schrikken. Zodra het blondje wist van wie de Pikachu was, zou hij het ontvoeringsplan wel gaan inzetten. Want, hey, ze moest en zou mee naar het festival en het leek er niet op dat dat vrijwillig zou gaan.

Taking this to the grave

‘Pikaaa!’ kwam er veel te enthousiast uit de jonge Pikachu, wie op het hoofd van de blondine lag. Het hoge stemmetje van de Pikachu klonk veel vriendelijker dan dat ze even geleden nog tegen haar trainer had geklonken, dus het was maar goed dat die nog niet dichtbij genoeg was om het te horen. Toen Aiden echter dichtbij kwam schoot de Pikachu omhoog en droop ze af naar de schouder van de blondine, waar ze bleef hangen. Naar haar trainer stak ze dan ook haar tong uit en Aiden zuchtte.
“Ey, Lilium,” zei hij met een niet veel goeds betekenend grijnsje. Heel, heel misschien zou ze wel gewoon vrijwillig meegaan en was het hele ontvoeringsplan niet nodig? De kans was klein, maar hij besloot het er maar op te wagen. “Nog niet onderweg naar het festival? Valt me toch wel tegen van je, niet dan Amore?” vroeg hij liefjes en de Pikachu slaakte een enthousiast kreetje, het blondje aankijkend.
Even fronste Aiden kort naar het monster. Waarom kon dat ding nou wel lief zijn bij Lilium? Als ze Lilium zo leuk vond, mocht ze ook met Lilium mee hoor. Pf. Hij had er nou niet echt om gevraagd en Lilium zou best een Pikachu willen, vond hij.

Taking this to the grave

‘Je bent een schatje, weet je dat?’ Al wist Aiden dondersgoed dat het hierbij ging om de Pikachu die gekriebeld werd (iets wat de Pikachu leek te accepteren, vervelend geel monster dat het was), besloot Aiden dat dit zijn moment was om er een opmerking over te maken. “Weet ik toch,” zei hij daarom, volkomen serieus. Hij was ook een schatje, al zei hij het zelf. Echt een lieverd.
Toen het blondje zei dit festival even over te slaan, glimlachte Aiden koeltjes. “Nee, dat denk ik niet,” sprak hij onschuldig. “Denk dat zij ‘t daar ook niet mee eens is,” zei hij, blikkend op de Pikachu die haar ogen gesloten had en zachtjes tegen de hand van Lilium aanduwde, duidelijk genietend van het gekriebel. Rotding. Vroeg of laat zou hij die Pokéball nog eens in Lilium d’r handen duwen. Dag, Amore.
Toen Lilium zich realiseerde hoe de Pokémon heette zuchtte Aiden. “Ja, ik ben oh zo romantisch,” bracht hij droogjes uit, voor hij zijn hoofd schudde. “Zo heette ze schijnbaar al. Ik heb honderd namen voorgelegd, maar ‘t monster luistert - voor zover het luistert - alleen naar Amore,” zuchtte hij.

Taking this to the grave

Terwijl Lilium sprak tegen de Pikachu, moest Aiden zich inhouden niet met zijn ogen te rollen. In plaats daarvan trok hij licht geïrriteerd een wenkbrauw op. “Je mag ‘r hebben, hoor,” sprak Aiden droogjes tegen het blondje. Onmiddelijk kreeg hij een boze ‘Pii’ toegeworpen van het gele monster. Hij grijnsde even en schudde zijn hoofd zacht heen en weer. Hij werd maar gebeten, maar toch leek ze niet weg te willen. Raar wezen. Echt een vrouw weer.
Toen het meisje opmerkte spijt te hebben van de vorige keer, keek Aiden haar droogjes aan. “Ey, na de vorige keer krijg je sowieso geen druppel alcohol als ik in de buurt ben,” zei hij strak. Echt, voor geen goud dat hij haar nog liet drinken in zijn buurt. “En er is geen toernooi. Kom op?” Hey, hij vond het best goede redenen. “De vorige keer liep het niet helemaal oké, maar deze keer heb ik niets raars gepland,” probeerde hij. Hey, het was waar.
Toen het ging over zijn romantische karakter zuchtte hij even dramatisch. “Dat zou wat zijn, zeg,” fronste hij vervolgens. Stel je voor. Zo’n ongeluksbrenger aan je voeten. “Hey, Garrett is niet pluizig,” merkte Aiden grijnzend op toen het blondje begon over hoe zijn hele team zou gaan bestaan uit schattige, pluizige dingen. Hij besloot maar even stil te houden dat hij Arya had, want hij kon zich niet herinneren dat het blondje de Mawile ooit gezien had en die was de onschuld zelve qua karakter.

Taking this to the grave

Toen het meisje opmerkte dat ze de Pikachu blijkbaar niet mocht hebben, snoof Aiden eventjes zacht. Rare, rare Pikachu. Hij zou het ding vast en zeker nooit begrijpen. Misschien moest hij het maar gewoon opgeven en accepteren dat hij nog maar een team van vijf zinnige Pokémon plus dit aanhangsel zou hebben. Raar wezen.
Toen het meisje begon over haar gebrek aan vertrouwen in hem zuchtte Aiden even. “Nou ja, zeg. Wat zou ik nou kunnen doen wat jou niet zou bevallen?” vroeg Aiden liefjes, terwijl hij haar onschuldig aankeek. Oh, Arceus, hij moest en zou d’r in alles stoppen wat eng was. Spookhuis, spookbos, wat er ook was, ze zou erin gaan. En hij wist heus wel hoe hij haar zo ver zou krijgen.
Toen Lilium vluchtplannen scheen te maken, schudde Aiden zacht zijn hoofd. Gelukkig besloot de Pikachu voor de verandering te blijven en hield ze zich vast aan de schouder, terwijl Aiden twee Pokéballs tevoorschijn haalde. “Kijk, je mag kiezen,” glimlachte hij liefjes. “Of je loopt netjes hand in hand met Garrett mee,” sprak hij, de rechter Pokéball omhoog houdend, om aan te duiden wie erin zat. “Of Tyrion… Draagt je,” grijnsde hij vervolgens, dit keer de linker Pokéball ophoudend. “Natuurlijk kan je deze lieve gebaren van deze schatten van Pokémon ook afwijzen en liefjes meekomen. Ik weet zéker dat ik-... Jij je prima zal vermaken,” grijnsde hij droogjes.

Taking this to the grave

Toen het meisje opmerkte dat Aiden goed was in het ter plekke verzinnen van slechte dingen knikte Aiden. “Ik ben er trots op,” sprak hij droogjes, alsof het iets was waar hij zijn gehele leven aan gewerkt had. Maar, het zorgde meestal voor leuke situaties. … Voor hem, tenminste. Meestal wat minder voor de slachtoffers van zijn verveling.
Toen het blondje begon te trillen zuchtte Aiden even. De Pikachu sprong geschrokken over op de schouder van haar trainer en hield haar koppie schuin, terwijl Lilium een Pokéball tevoorschijn haalde. Aiden rolde even met zijn ogen toen ze dreigde de politie te bellen en klikte Tyrion’s ball terug aan zijn riem, waarna hij de zogenaamde ball van Garrett voor zich hield.
“Ontmoet Garrett,” zei hij droogjes, het ding openend. Uit de ball kwam een Mawile die nog niet eens tot zijn heupen kwam. Het gele ding opende voorzichtig haar rode oogjes en keek omhoog naar het meisje die doodsangsten uit leek te stralen. Haar kop hield ze lichtelijk scheef, alsof ze zich afvroeg wat er aan de hand was.
“Arya, ze wil je aangeven bij de politie,” zuchtte Aiden en de Mawile draaide haar kop even vragend om naar haar trainer. Beide gele Pokémon leken compleet in de war, terwijl Aiden één wenkbrauw ophief en het blondje aankeek. “Garrett blijft netjes in zijn ball, wees maar niet bang,” zei Aiden uiteindelijk tegen het blondje. Nee, hij had niet graag dat de Scizor serieus verantwoordelijk was voor een moord.

Taking this to the grave

Toen Lilium het op een lopen zette hief Aiden één wenkbrauw op. Dacht ze nou serieus dat dat zou lukken? Allereerst was hij vele malen sneller en dan had je ook nog eens Tyrion, die haar uit de lucht zou oppikken alsof het niets was. Maar, vandaag zou hij een keer origineler zijn dan dat. Met een grijnsje tilde hij zijn mouw op en drukte hij op de Keystone rond zijn pols, waardoor er een licht ontstond en de Mawile groeide. Haar ene tot bek gevormde hoorn vormde zich tot twee van deze monsterachtige dingen, waardoor ze meteen een stuk intimiderender was dan ervoor.
“Ga jij Lilium eens voor me stoppen,” zei Aiden rustig. De Mawile knikte en schoot vooruit, om uiteindelijk voor Lilium tot stilstand te komen. Ze stond met haar rug naar de blondine toe, waardoor de twee gigantische bekken vlak voor haar te vinden waren, zachtjes open en dichtgaand alsof ze zou bijten als Lilium niet uitkeek. Gelukkig zat er geen kwaad in de Mawile en volgde ze enkel de bevelen van haar trainer op.
“Niet zo moeilijk doen,” glimlachte Aiden liefjes toen hij achter Lilium stond, in een poging haar pols beet te pakken. “De vorige keer ging niet zoals gepland. Kom deze keer liefjes mee? Alsjeblíeft?” vroeg hij liefjes. Anders moest hij Tyrion er ook nog uitlaten en d’r gaan tillen…

Taking this to the grave

Het blondje deed geschrokken een stap naar achteren bij het zien van de gigantische bekken van de Mawile, waarbij ze tegen Aiden aanbotste. Deze keek haar met dat slechte grijnsje aan, terwijl ze hem vroeg waarom. Droogjes hief Aiden zijn schouders op, zijn groene ogen strak op haar richtend. “Omdat je er zo tegenop ziet,” sprak hij liefjes. Hij wierp zijn blik op de Mawile, wie zich omdraaide en haar verkleurde ogen op het meisje richtte, haar kop licht schuin houdend. Het was duidelijk dat de Mawile er helemaal niets meer van begreep: want, zoiets had de kleine gele Pokémon nog nooit gedaan. “Het is wel goed zo, Arya,” knikte Aiden, waardoor de Mawile terug ging naar haar normale vorm en liefjes naar het meisje staarde.
“Dus, ben je er klaar voor, Lillipupje?” vroeg Aiden veel te liefjes. Oh, voor deze extra moeite die hij had moeten doen zou ze gaan gillen, joh. Hij zou d’r gewoon meesleuren dat spookhuis in. Hah! Wraak.