A Race gone Wrong [Ranger Quest]

Het was een grauwe regenachtige dag toen Lars zijn weg maakte over de fietswegen van Cyllage City. Het was net een videogame. Met moeite moest hij al het fiets verkeer ontwijken en zich naar voren werken. Het hielp dat Jetterik bij hem vloog zodat die af en toe duidelijk maakte welke kant Lars op moest gaan om ongedeerd te blijven. Met de regen erbij moest hij extra uitkijken. Hij zou nog kunnen uitglijden. Daar had Jetterik dan weer geen last van, hoewel natte vleugels ook niet zo heel praktisch was. Maarja, als Fearow heb je grote sterke vleugels, dus voor alle regen die op zijn vleugels viel, sloeg hij de helft er iedere keer weer af met zijn sterke vleugel slagen.

De setting was gezet en alles was Lars duidelijk. Vandaag zou een hoofdstuk in zijn verhaal komen met een donkere ondertoon. Dat zou namelijk heel goed bij de sfeer passen. Helaas hoorde dit soort momenten ook in een helden verhaal. Momenten van duisternis, momenten van achtergondverhalen. De verhalen die niet over hem zelf gingen. Verhalen die niet duidelijk maakte hoe heldhaftig hij wel niet was. Achja, soms moet je door de zure hoofdstukken heen bijten he. Ofnie? Hij ging er voor vandaag! Want er bleven natuurlijk mensen en pokemon die geholpen moesten worden! Daar was hij voor!

Langs de kant van de weg was een inham in de muur van de berg. Een soort grot van drie meter diep. Hij vond dit een mooie plek om eens uit de regen te gaan. Het was niet de bedoeling om ziek te worden door een nat pak. Ook Jetterik besloot die inham in te gaan. Naast zijn Ranger. Daar stonden ze dan. Beide in de inham te wachten tot de regen zou stoppen. De schaduw viel over ze heen, dus wanneer mensen langs reden op hun fiets konden ze niet eens zien dat er twee figuren stonden. Maar waarschijnlijk gingen de fietsers zelfs te snel om uberhaupt te zien dat er een inham was. Niemand zou daar echt bij stil kunnen staan. Letterlijk en figuurlijk. Anyway, tijd voor een episch innerlijk monoloog. Die zou in dit verhaal ook niet mogen ontbreken. “All the single ladies, all the single ladies! Put your hands up!” Nailed it. Daarna vroeg hij zich af of Jetterik ook wel eens aan innerlijke monologen deed. Hij keek via zijn ooghoeken naar de vogel en probeerde het uit te futselen. Op dat moment had Jetterik daarwerkelijk een innerlijk monoloog. “Het oog is als een spiegel voor de ziel.” Uuhm.. Nailed it? Het was niet episch zoals die innerlijke monologen van Lars.. maar he.. hij probeerde het in ieder geval. Met een beetje werk zou het helemaal goed kunnen komen met Jetterik.

Lars streek zijn hand nog een aantal keer over Jetterik hij hals. Normaal aaide hij hem nooit, maar sinds dat hij geëvolueerd was begon hij hem meer te zien als een nobel ros, dan maar een klein hulpje. Een soort tutorial guide. Hij had hem bijna Navi genoemd, maar daar was Jetterik niet irritant genoeg voor. Jetterik leek er niet zo veel voor te voelen. Het leek erop dat hij de aanrakingen enkel accepteerde. Maar van binnen vond hij het fijn. Het voelde goed. Alsof hij een keer waardering kreeg met iets anders dan woorden. Trots stak hij zijn snavel de lucht in en deed zijn ogen dicht. Ok, alright, duidelijk, dit had hij verdient. Tijdens het aaien keek Lars met een serieuze blik naar de weg die loodrecht voor hen lag. Er ging iets komen. Hij voelde het. Het kwam ieder moment. Wat het zou zijn wist hij niet, maar het zou ernstig zijn. En alleen HIJ zou er wat aan kunnen doen. De held. En hij was serieus een held hoor. Niet zo eentje die dat alleen maar van zichzelf dacht hoor. Wat denk je wel niet van hem..? Hij was een échte. Geen twijfel mogelijk. Achja.. hij gedroeg zich in ieder geval als een held. Het is íéts right? Anyway, er zou dus iets aankomen en het zou niet mooi worden wat er ging gebeuren. Dat was basically waar Lars zich op aan het voorbereiden was. Ditzelfde voelde Jetterik op een gegeven moment ook toen Lars zijn aaien staakte. Hij had enkel nu zijn hand op Jetterik zijn hals. Stil. Het kwam. Er schoot iets over de weg uit. Een stuk erachter riep er iemand “Kijk uit!” Lars snelde er meteen op af. Hij vond zichzelf uiteindelijk bij een man die op de weg lag. Zijn been was helemaal open door de val die hij net had gemaakt. Hij had uit moeten kijken met zoveel water op de weg. Lars zorgde er als eerste voor dat hij de man hielp met rechtop zitten en zijn fiets zette hij aan de kant. Het had geen zin om op de weg te blijven zitten. Dusja, nu zat hij met Jetterik en een fietser in zijn mini grot. Vervolgens kwam de andere fietser aan zetten. Deze had alles gezien en kwam erbij staan. “Oh dankjewel. Gaat het met je Menno?” Het enige dat die echt kon uitbrengen was een pijnlijke kreun. Uit zijn rugzak haalde Lars een handdoek en wikkelde het stevig om het open been. Hij bond het vast met touw. Je moest wat he. Daarna ging hij langzaam rechtop staan en keek de nog mobiele fietser aan. “Wat is er gebeurd?” Vroeg Lars simpelweg. Hier was niks anders episch aan te maken, dus het moest maar zo. Vervolgens kreeg hij een hele verklaring van de andere fietser, die David heette. Ze waren een wedstrijd gaan goed. Ze wilden kijken wie er het eerste de hele weg zou hebben afgelegd. De extra uitdaging was het weer, maar helaas had Menno zichzelf overschat. “Je moet jezelf ook niet overschatten als je de main character niet bent.” Dacht hij. Wacht.. wat zou Jetterik nu denken? “Je moet jezelf ook niet overschatten als je de main character niet bent.” A.. Alright hetzelfde dus. Die twee waren echt goed op elkaar ingespeeld. “Ik weet genoeg.” Zei Lars uiteindelijk. Alles was zo klaar als een klontje voor hem nu. Er was namelijk maar één ding dat hij kón doen. Het was gewoon simpel. Deze persoon had een ziekenhuis nodig. Niks in dit gebied kon de man bieden wat hij nodig had om weer verder met zijn leven te kunnen. Maar het enige ziekenhuis dat in de buurt was, was een stuk verderop midden in een waterbed. Men moest er met een veerpond naartoe komen. Hij instrueerde Jetterik dat hij de man op zijn rug moest nemen en boven hem moest gaan vliegen. Dan zouden Lars zelf en David wel mee fietsen naar het desbetreffende punt. Dit deden ze dan ook.

Uiteindelijk aangekomen bleek het dat de veerpond niet zou varen vanwege het weer. Er was onweer voorspeld. Dat was ook de rede dat Jetterik nu was geland. Hij had de donder al gehoord en de bliksem al gezien. Hier kon hij niet iemand veilig overheen vliegen. Lars stond met zijn vuisten gebald. Arceus, waarom was dit zo moeilijk? Die man had hulp nodig! Was dit een test voor hem om te zien hoe goed hij presteren kon in baggere omstandigheden? Waarom moest hij zich nog bewijzen? Hij was de hoofdpersoon! Nouja, het had geen zin om te klagen. Hadden ze uberhaupt nog wel een weg naar het ziekenhuis? Het water en de lucht waren al bezet.. En waarom moest dat ziekenhuis zich nou op zo’n onhandige plek bevinden? Lars wist niet dat hij gewoon met een hele grote bocht om het water heen kon lopen om er naar toe te komen. Maar zelfs dan had hij dat niet gedaan. Want dat zou te lang duren. Het bloeden van het been werd dan wel bedrukt, maar dit was maar een tijdelijke oplossing. David keek een beetje in paniek naar Menno. Ze hadden nooit moeten gaan racen.. zo’n dom plan. Lars liep naar hem toe en nam zijn hoed af. En dat was speciaal want dat deed hij niet zo maar. “David, ik ga een oplossing verzorgen. Vertrouw me.” De jongen had hen inderdaad al veel geholpen, maar David zag hun kansen slecht in. Dit was ook aan zijn gezicht te zien. Maar dit motiveerde Lars alleen maar meer. Als mensen zeiden dat hij iets niet kon, dan wilde hij enkel harder proberen! Hij zou ze bewijzen dat een main character alles kan! Maarja aan de andere kant zou hij zoiets ook niet zeggen als hij niet al aan een plan had gedacht. Jaja, eigenlijk was hij best slim en had al een oplossing bedacht. De lucht was niet beschikbaar, het land was niet beschikbaar, het water was niet beschikbaar, maar als ze en laag lager zouden gaan zitten kon het wellicht wel! Het enige dat hij nodig had was een pokemon die makkelijk in de grond kon graven. EN aangezien er veel rotsachtig en grotachtig gebied in de buurt was, moest dat geen probleem zijn. Hij vertelde dat David en Jetterik bij Menno moesten blijven. David omdat hij Menno niet alleen kon laten zonder mensen en Jetterik omdat een pokemon die kan vliegen handig kon zijn in de gevallen dat hij de kans kreeg om te vliegen. Hij rende een richting waarvan hij dacht dat er een grot zou zijn. Helaas had hij wel zijn hoed nu op een nat hoofd moeten zetten. In die korte tijd dat hij zijn hoed af had was zijn hoofd helemaal nat geworden. Anyway, hij was aan het rennen dus. Hij had inderdaad een goede route uitgekozen want al snel zag hij de ingang van een grot.

Eenmaal in de grot was het zeer donker. Hij gebruikte een kleine aansteker die hij bij zich had als licht. Het was nog niet eens een fijne grot. Hij moest echt klauteren en verschillende weggetjes nemen om er door heen te gaan. En uiteindelijk was er een soort grote ronde kamer in de grot waar hij uit kwam. Hij voelde dat hier iets belangrijks moest zijn, maar hij kon niet zien wat. Alleen maar steen. Totdat hij wat hoorde rommelen. In het beperkte licht kon hij zien hoe ineens een formatie stenen een soort slang vormden. Dat kon maar één ding zijn. Een Onix! En ja hoor. Een groot hoofd met enorme ogen en een haaienvin was te zien toen hij zijn aansteker die kant op hield. Bang was hij niet, ook al had hij net een Onix uit haar slaap gehaald. Ze keken elkaar episch aan, zonder geluid te maken. Langzaam haalde hij zijn vrije hand naar zijn Styler. Ze stonden tegenover elkaar alsof ze en shoot ‘m cowboy wedstrijd deden. Wie het eerste zou toeslaan was de winnaar. En als een echte meester haalde hij als eerste zijn Styler tevoorschijn en schoot hem op haar af. Met overdreven zwaaien zorgde hij dat de tol om de pokemon heen draaide. De Onix bewoog zich meesterlijk snel over de ruimte heen om het te ontwijken, maar uiteindelijk lukte het Lars, met veel moeite, dan toch om deze pokemon als assistent te krijgen. Nadat het gelukt was droeg hij haar op om hen beide eens eerste uit de grot te krijgen, en dat ging heel gemakkelijk met haar Dig aanval.

Uiteindelijk hadden ze hun weg terug gevonden naar buiten en weer terug naar Menno en de rest. Hij vroeg de Onix om nog één keer voor hen een Dig te doen, maar dan onder de rivier door. Dan konden ze via die weg Menno vervoeren naar het ziekenhuis. En eigenlijk had de Onix ook nog eens heel snel deze weg gegraven en ging weer snel terug naar haar grot. Begrijpelijk. Regen was niet fijn voor een Rock pokemon. Maarja, echt mooi recht was deze weg niet. De tunnel was nou net echt bepaald voor mensenvoeten gemaakt en ze hadden verder niets om Menno op te vervoeren. En tja, met een fiets ging dat dus ook niet lekker. Maar uiteindelijk hadden ze dan maar besloten om Menno te dragen met zijn drieën. Bij de weg omlaag en de weg omhoog om de tunnel uit te komen struikelden ze bijna. Hier moesten ze extra voorzichtig zijn, maar het lukte, zonder Menno verder te beschadigen. Hierna was het nog een kwestie van Menno naar binnen krijgen. Lars bleef bij Menno en David totdat hij bij de dokter naar binnen mocht. Toen wist hij dat het wel goed zou komen. De handdoek en het touw hoefde hij niet terug. Hij zou wel nieuwe halen. Uiteindelijk liep hij met Jetterik het ziekenhuis uit. Hij deed zijn hoed af en keek opzij naar het grote gapende gat naast het ziekenhuis. “Hatsjoe!” Oh.. misschien heeft hij toch kou gevat..

Hij veegde zijn hand langs zijn neus. Hij vond het snot niet erg. Als het zijn neus maar niet kriebelde. Gelukkig begon de lucht wel weer te klaren nu. Hij wilde net met Jetterik de tunnel in stappen toen David nog snel naar hem toe kwam gerend. “Ranger!” Hij draaide zich om. “Menno heeft de pokeball van zijn Magnemite verloren tijdens het vallen!” Lars sloot zijn ogen en trok zijn hoed wat meer over zijn gezicht. Dit was precies een taakje voor hem. “Ik haal die pokemon wel terug.” Een grijns verscheen op zijn gezicht. Dit kon niet anders dan goed gaan.

Na een extreem saaie reis terug naar de plek van het ongeval kwamen ze dan weer aan. Lars en Jetterik begonnen op verschillende plekken op de grond te zoeken. Achter bomen, tussen de struiken, bij de mini grot waar ze eerst waren, op de weg. Echt overal, maar er was niets te vinden. Totdat Lars ineen sporen vond. Het waren voetsporen van een mens. Zijn wenkbrauwen daalde. Dit beviel hem niet. Dit hele gebeuren was geen toeval geweest. Nee. Het was opzet. Iemand wilde die Magnemite stelen en probeerde dat op deze manier te doen. Kon niet anders! Dat is hoe dat in helden verhalen gebeurd! Hij rende achter de voetsporen aan met Jetterik die boven hem vloog. De voetsporen volgde ze totdat ze uiteindelijk bij een nieuwe grot aan kwamen. Dit hoofdstuk zat in ieder geval vol grotten. Het werd hem eigenlijk een beetje te veel al dat gedoe rondom die grotten. Achja, Jetterik hield er niet zo van, dus hij deed hem maar terug in zijn pokeball. Daar zou hij hem zelfs dankbaar voor zijn. Naderhand zette hij zijn tocht voort de grot in. Hij hield zijn aansteker er weer bij. Hij moest iets kunnen zien, en al het hout dat hij kon gebruiken als toorts was nat door de regen. Maar zelfs een held moest zich hier doorheen weten te slepen.

De grot was niet zoals de vorigen. De vorigen waren donker, koud en nat. Maar deze was enkel donker. Voor Lars was dat een teken dat een mens zich absoluut hier binnen hield. Zijn vermoede werd geverifieerd toen hij de rook van vuur zag en het licht een verder stuk van de grot deed oplichten.
Lars verstopte zich achter een steen en deed zijn hoed af. Op die manier kon hij met zijn ogen over de steen net bekijken wat er gaande was bij het vuur. En wat hij zag.. nouja.. hij hief zijn wenkbrauwen allebei tot een astronomisch hoog niveau. What. The. Muk. Het leek wel een holbewoner. Waarschijnlijk was het een holbewoner! Lars kon niets anders verzinnen. Het lange warrige haar, de kleding gemaakt van huiden, de dikke enkele wenkbrauw, en de atletische bouw. Nouja, eens even kijken. Deze gast moest de pokeball wel hebben. Lars keek de door vuur verlichtte kamer rond. In een hoek stonden een aantal potten, ergens anders lag wat primitief gereedschap en in een andere hoek etensresten. Maar wat pas echt opviel was het plekje waar de pokeball op was gelegd. Het was een soort klein plankje aan de rotswand. Maar dan eentje die zelf in de grot zat. Dus die was gewoon van steen. Daaronder was het vuur.
De holbewoner was onbegrijpelijke dingen aan het zeggen en bij het vuur aan het dansen. Het leek wel alsof hij het kleine voorwerp vereerde. Hoe moest Lars dit nu weer gaan aanpakken? Hij vereerde zijn stripboeken ook, en die kreeg je ook niet zo gemakkelijk van hem afgepakt. En had hij ook nog eens te maken met iemand waar hij niet mee kon praten. Zou hij voor een sneaky plan gaan? Zou hij vrienden met de holbewoner proberen te worden? Of.. beter bedacht.. hij kon zich voordoen als een boze geest. Ja! Dat ging hij doen! Hij deed zijn capuchon omhoog en trok zijn hoed wat verder over zijn hoofd, zodat het bijna leek alsof hij geen gezicht had. Daarna zocht hij wat krijt op en ging in het krijtstof rollen om zichzelf zo wit mogelijk te maken. Ook zocht hij nog een scherpe steen en een platte steen op. De preparaties waren gedaan. Uit het niets sprong hij op een wat grotere kei en hij brulde “OOOEEEEEAAAAAAH!” Zoals een echte boze geest dat zou doen. De aandacht van de holbewoner werd meteen getrokken en die keek verschrikt op. “Oega!” Schreeuwde hij van schrik. Onder zijn poncho had hij de twee stenen vast met zijn handen en kraste ze op elkaar om een verschrikkelijk piepgeluid te maken. Normaal zou een mens die niet veel wist dit eng vinden of geloven dat iets bovenaards was, maar deze holbewoner niet. Zijn eerste reactie was het grijpen van een knuppel en naar Lars te meppen. Hij probeerde het te ontwijken, maar verloor zijn balans en viel van de kei af op zijn rug. De holbewoner sprong naar hem toe en probeerde nog een keer te meppen. Lars rolde met al zijn macht weg om het te ontwijken en rende toen weg. In zijn weg de grot uit kwam hij niet meer langs de pokeball, dus die kon hij niet meenemen helaas. Maarja, die lag ook best hoog boven een vuur, dus dat zou wel moeilijk zijn geweest ook. En bij de eerste stappen buiten zag hij dat het weer weer helemaal opgeklaard was. Er waren nog wolken, maar niet veel, en de lucht was verder helder. En toen hoorde hij letterlijke voetstappen en “Oegaboega!” Muk! Wegwezen!
Er waren geen bomen of struiken in de buurt van de grot, dus hij kon alleen maar rechtdoor rennen. De holbewoner rende achter hem aan. Hoe ging hij die wegkrijgen.. pfoe.. hij zag er in ieder geval wel episch uit tijdens het rennen. Dat had hij dan in ieder geval al mee. Daarnaast was het ook weer mogelijk om Jetterik te gebruiken. Dat was ook wel weer even fijn. Hij kon nu nog niet zien hoe hij die kon gebruiken zonder de holbewoner pijn te doen, maar dat kwam nog wel. Hij wilde de holenmens in ieder geval geen pijn doen.

Na een hele poos rennen klonk het alsof het geroep van de holbewoner vager werd. Hij stopte met rennen om zich om te draaien en hij zag dat de holbewoner was gestopt met rennen en gewoon naar hem aan het roepen was nu. Apart. Lars liet kalm terug in de richting van de holbewoner. Die verzette echt geen stap meer.. Wilde die niet verder van zijn huis af gaan? Schijnbaar.. Hm. Lars zette zijn denkgezicht op en verzon een plan. En vrij slim plan zelfs al zei hij het zelf. Hij rende weer verder weg van de holbewoner vandaan en zocht een klein boompje. Deze trok hij uit de grond. Over dit boompje deed hij zijn poncho en op de kleine boom zette hij zijn hoed. Hij tilde het op en liep naar de plek van de holbewoner, maar zo ver weg dat hij hem een beetje onscherp zag. Dat zou namelijk betekenen dat de holbewoner hem zelf ook slecht zou zien. En ja hoor, zoals verwacht kreeg de dummy die hij net van zichzelf had gemaakt een deathstare van de holbewoner. Lars zorgde er voor dat hij ongezien weg kwam en hij rende in een grote boog om terug naar de ingang van de grot. Het leek erop dat de holbewoner nog steeds bezig was met het kijken naar de dummy en hij ging de grot weer in. En precies waar hij had verwacht hem te vinden, vond hij de pokeball. Nu moest hij er alleen nog voor zorgen dat hij hem te pakken kreeg. Hij wist het al! Hij nam zijn Capture Styler in zijn hand, uit de houder die hij aan zijn riem had. Het was net zo’n soort zelfde houder als cowboys die voor hun geweren hadden, maar hij had het voor zijn Capture Styler. Hij richtte het ding op de pokeball en schoot. Klets! Hij schoot de pokeball zó van zijn plateau af en met een plof kwam hij op de grond terecht. Hij klikte de Capture Styler weer in elkaar en zette het terug in de houder. Hij nam de pokeball van de grond en voldaan liep hij terug de grot uit. De grijns van zijn gezicht was van hier tot Johto, ongelofelijk.
Hij liep de grot uit en liep gewoon verder. Hij bleef kijken naar de pokeball. Dat had hij toch maar weer even netjes gedaan. Maar in zijn eigen arrogantie dacht hij er niet bij na dat, als hij rechtdoor zou lopen, hij weer bij de holbewoner terecht zou komen. Het was zelfs zo erg dat hij ook nog tegen de rug van de holbewoner aan liep uiteindelijk. Waren de beproevingen van een held dan nooit voorbij? “Oegaboega!” En er volgde weer een swing met de knuppel. Lars dook over de grond met een koprol. En hij dacht slim te zijn. Hij rende gewoon naar zijn dummy toe! Daar zou die holbewoner toch niet komen! … Mja.. dat had hij dus even mooi mis. Die holbewoner had echt wel gezien dat zijn speciale artefact gestolen was. Dus die wilde voor deze keer echt wel verder rennen dan hij gewend was om die terug te halen! Lars was zich hiervan pijnlijk bewust. Dus hij haalde Jetterik toch maar weer eens tevoorschijn. De holbewoner schrok meteen. Hij had wel eens pokemon gezien, maar deze nog nooit. De grote vleugels waren eng. Maar al snel probeerde de holbewoner Jetterik te meppen met zijn knuppel. “Protect!” Riep Lars. De impact van de knuppel, in combinatie van de kracht van Protect zorgde ervoor dat de knuppel uit de handen van de holbewoner vloog. Snel sprong Lars er naar toe en zwaaide er wild mee. Niet om de holbewoner te raken. Nee. Om hem af te schrikken. En dit lukte. Of de holbewoner het nou op gaf, of dat hem dit allemaal te freaky werd was niet duidelijk. Hij ging in ieder geval pleite. Misschien leek die Protect aanval toch wel veel op magie. Wie weet.

Toen het er dan toch echt op leek dat ze de holbewoner kwijt waren ging Lars naar het kleine boompje toe dat zijn dummy moest voorstellen. Hij haalde zijn poncho en zijn hoed er af en deed deze kledingstukken weer aan. Het voelde best wel raar om ze niet aan te hebben. En hij voelde zich weer helemaal heel toen hij ze wel weer aan had. Op deze manier was hij toch wel weer meer, je raad het al, epischer. Net zoals een held dat hoorde te zijn. Vond hij dan. Ohja, en het was nu ook weer tijd voor een episch innerlijk monoloog. “Ik ben deze scheet echt al veel te lang aan het ophouden.” En nu dat we er toch al weer meer mee bezig zijn laten we ook Jetterik zijn innerlijke monoloog aan bod komen. “Wie liet hier net een scheet?” Ah kijk, die was dus toch ontsnapt.
Lars wist Jetterik uiteindelijk wijs te maken dat hij de scheet niet had gelaten –wel dus- en maakte duidelijk dat ze weer terug moesten gaan. Lars stapte op de rug van Jetterik en ze vlogen terug. Lars had nu al zo veel gerend dat het echt wel even fijn was om te vliegen. Daar was het ook mooi weer voor. Hij kon zijn benen laten rusten. Het enige waar Jetterik zich druk over maakte was of Lars geen scheten meer ging laten. Het leek hem niet zo fijn als iemand scheten op zijn rug zou gaan laten. Anyway, genoeg over scheten. De heren maakten hun weg naar het ziekenhuis. De veerpond was niet nodig, omdat ze nu vliegen konden. Ze konden nu mooi zien hoe aan beide kanten van de rivier een gat zat. Die gebeurtenis zouden ze in ieder geval niet snel meer vergeten. En Menno en David ook niet.
Na het landen liepen ze binnen het ziekenhuis binnen en vernomen ze aan de receptie de kamer waar Menno lag. Het was schijnbaar ernstiger geweest dan ze in eerste instantie hadden gedacht. Anyway, Lars gaf de pokeball af aan Menno. De fietsers wilden hem nog bedanken door hem een cadeau te geven, maar als een echte held wees hij dat af. “De beloning zit hem in het HATSJOE!” Hij wreef weer onder zijn neus “..helpen.” Zei hij met een dichte neus. Great.