[Ranger Quest] The Whole Package

Het was hectisch. Zelfs op deze verdieping, terwijl ze van de rest was afgesloten om rustig te kunnen werken, kon Taylor zien dat het ziekenhuis het vandaag druk had. Misschien was dit wel een normale dag voor hen, maar ze had nog nooit zoveel mensen op één plek in de weer gezien. Niet dat het haar veel interesseerde. Het viel haar meer op dan wat anders en ze kon zich er gemakkelijk van af sluiten door zich op het werk voor haar te storten. Geconcentreerd draaide ze met haar sleutel om alles een stukje vaster te kunnen zetten, waarna ze naar de blauwprenten op de vloer keek om te checken of ze het wel goed deed. “Hoe lang denk je dat het nog gaat duren?” vroeg de man die naast haar aan zijn bureau zat aan haar. Hij was zelf ook met een onderdeel bezig en keek Taylor daarom niet in de ogen, want ook hij had zijn focus hard nodig hierbij. “Hopelijk niet lang meer,” bromde de blondine tussen haar tanden door. Ze vond het nu wel welletjes. Tiffany had lang genoeg gewacht, vond ze zelf. Het kwam niet vaak voor dat ze op zichzelf neerkeek, maar het frustreerde haar een beetje dat het nog steeds niet af was.

“Niet helemaal wat ik vroeg, maar ik waardeer je optimisme,” reageerde de man met een geamuseerde glimlach. Hij keek op van zijn werk en haalde een hand door zijn haren. “Ik heb m’n onderdeel af. Wil je zo kijken hoe het bij elkaar kan?” vroeg hij aan de jonge Ranger. Dit zorgde ervoor dat Taylor wel eindelijk van de mechaniek in haar handen opkeek. Ze fronste licht, bedenkelijk, maar knikte al snel instemmend. “Ik moet nog even checken of het wel echt vast zit en dan geef ik het aan je door.” Dit sleutelen was nog niet eens het ergste. Dat was het puzzelen om alle draadjes op de juiste plek te krijgen – en zelfs dan bleef het nog heel spannend of het wel allemaal functioneerde. Taylor had nog nooit zo’n verschrikkelijk zenuwslopend project gehad als nu en dat zei veel, want ze daagde zichzelf graag uit.

Nadat ze het had getest, voelde ze haar Styler tegen haar heup vibreren. Het was schijnbaar ook hoorbaar voor haar gezelschap, want hij keek vragend op. Zijn wenkbrauwen vormden een bezorgde frons en hij stond op het punt om een vraag te stellen toen Taylor hem haar onderdeel toereikte. “Ja ja,” mompelde ze, alsof ze al wist wat hij zou gaan zeggen. “Ik bekijk het al.” De voorwaarde dat ze al het materiaal en de beschikking tot deze ruimte had, was dat ze wel gewoon haar Rangerwerk bleef doen als daarom gevraagd werd. Taylor vond het vreselijk om tussen haar echte werk ook nog eens op patrouille te gaan of andere mensen te helpen, maar ze kon het gewoon niet meer in haar eentje. Daar had ze de middelen niet voor. Om nog maar te zwijgen over het materiaal, wat ze alleen maar van de Rangers had gekregen omdat Tiffany veel voor de organisatie had gedaan. Ze had zich bewezen. Het was dan ook meer een gunst voor de brunette dan voor diens kleine zusje dat Taylor het beste van het beste had gekregen om mee te werken.

Haar ogen verharden bij het lezen van het bericht. Ze moest iets in Snowbelle gaan doen? Dat was niet alleen een end reizen, maar ook nog eens ijskoud! Wat dachten ze wel niet? Dat ze een eigen Ra had om op te vliegen? De blondine wierp een kwade blik op haar Styler, alsof ze daarmee het bericht kon vernietigen en de hogere bazen kon laten weten dat ze het er niet mee eens was. De man aan het bureau zag dit en zuchtte. “Taylor, ik weet dat je dit vervelend vindt, maar ik beloof je dat als je terug bent, ik dit goed heb afgerond. En ik zal op je wachten,” sprak hij tegen haar. Ze richtte haar blik op hem en zweeg voor een aantal tellen. Uiteindelijk slaakte ze een diepere zucht dan hij had gedaan en stond ze van de grond op. “Fine,” beet ze hem toe, niet specifiek kwaad op hem, maar gewoon op de huidige situatie. Hij begreep haar frustratie en ging er verder dan ook niet op in. “Maar als ik merk dat je er niet meer bent, dan sla ik je hoogstpersoonlijk met die onderdelen. Arm of geen arm,” liet ze hem weten.

Hij wierp een speelse grijns haar kant op en knikte. De man kende haar ondertussen wel lang genoeg om te weten dat ze dat daadwerkelijk zou doen, maar hij was toch al van plan om hier al zijn tijd in te steken. Het was immers een project dat niet vaak voorkwam – en in zijn tijd dat hij hier werkte, had hij het nog nooit voorbij zien komen. Voor hem was het alleen maar een hele eer dat hij mocht helpen en hij hoopte dat de dag dat het echt kon functioneren heel snel zou komen. Niet alleen zou dat goede publiciteit voor het ziekenhuis zijn, maar kon hij ook nog eens een dienst bewijzen voor de Rangers, wie hem tot noch toe hielpen om zijn werk te blijven doen. Ze hielden immers het tuig op straat in de gaten.

Taylor verliet het ziekenhuis met een ongemakkelijk gevoel. Ze wist dat zij de leiding hierover had omdat zij het initiatief had getoond – het was immers haar hele idee om het te maken. De blauwprenten waren van haar. Ze had het vanaf de basis stipt proberen te schetsen en wilde niets liever dan het zelf afmaken. Hier en daar had ze wel wat hulp nodig en dat vond ze niet erg, maar ze wilde niet dat iemand anders haar project over ging nemen. Ondanks dat ze wist dat zoiets niet ging gebeuren, vond ze het verschrikkelijk om haar creatie hier achter te laten om andere dingen te doen. En wat voor dingen. Ze had de omschrijving van de opdracht wel gelezen, maar ze had echt absoluut geen zin om blue’s clues te lopen spelen en een pakketje terug te vinden. Waarom was ze ook alweer een Ranger? Oh ja. Voor Tiffany. Om te voorkomen dat zoiets weer met haar grote zus zou gebeuren – en om de maniak die dit had geflikt z’n nek om te draaien.

Om zichzelf gezelschap tijdens de reis naar Snowbelle te gunnen, haalde ze Zer0 uit zijn pokéball. De Froakie had zich flink bewezen tijdens hun gymgevecht en daarom wilde ze ook zijn hulp tijdens het zoeken naar dat achterlijke pakketje. Zer0 was goed in sluipen en geheime plekken vinden, dus misschien kwam dat wel goed van pas. Hij was echter ook stil, dus had Taylor niet echt iets aan hem terwijl ze onderweg waren. Toch liet ze hem niet terugkeren of liet ze een andere pokémon eruit. De reis zelf duurde sowieso al veel langer dan het echt deed, maar dat kwam niet per se omdat ze weinig tot geen aanspraak had. Haar hoofd zat sowieso bij het ziekenhuis en haar project.

Na iets dat een eeuwigheid leek, kwam ze dan eindelijk in de koude stad aan. Ze vervloekte zichzelf dat ze geen extra tussenstop had gemaakt om een dikkere jas op te halen, maar ze moest het nu maar even doen met wat ze had. Taylor sloeg haar armen om haar lijf en ging naar de opdrachtgever op zoek. Ze leidde zichzelf af door af en toe naar het wolkje voor haar mond te staren, wat elke keer werd gecreëerd doordat ze uitademde. Het bracht haar voor een moment terug naar het begin van haar jeugd – in de tijd toen ze grapjes met Raymond uit kon halen. Kunnen ‘roken’ door de temperatuursverandering viel daar ook onder. Taylor betrapte zich erop dat er een verdrietige glimlach op haar gelaat was verschenen en schudde vlug met haar hoofd. Zer0’s vragende blik negeerde ze compleet en ze concentreerde zich compleet op het vinden van de vrouw.

Laatstgenoemde bevond zich in het pokémon center. Meteen toen de blondine naar binnen stapte, werd ze door de vrouw benaderd. “Oh Arceusdank dat je er bent!” begon ze tegen Taylor. Die fronste, want waar had die dame nou zoveel haast voor? Was dat pakketje een bom? “Ik moet mijn kinderen zo op gaan halen.” Oh. Dat was saaier dan ze had verwacht. De blondine voelde haar motivatie nog verder door de grond zakken, maar ze besloot alsnog een aantal vragen te stellen. Waar het pakketje voor het laatst was gezien, waar de vrouw vandaan kwam en hoe het er nou precies uitzag. De dame gaf netjes antwoord. Ze benadrukte echter ook dat Taylor het pakketje niet mocht open maken. Dat zorgde voor wat meer interesse en meer vragen, maar die stelde ze niet. Ze wist dat men geen antwoord gaf op nieuwsgierigheid. De vrouw dacht vast dat Taylor netjes was opgevoed omdat ze niet verder vroeg, maar in werkelijkheid wilde ze het pakketje juist zelf open maken. Nu wilde ze hem echt koste wat het kost gaan vinden.

“Maak je maar geen zorgen,” sprak ze al wat opgewekter tegen haar opdrachtgever. Ze wees met haar duim naar Zer0, wie op haar schouder kwam gesprongen zodra hij doorhad dat ze gingen vertrekken. “Zer0 en ik zullen dat pakketje wel vinden.” Zelfverzekerd draaide ze zich om en stapte ze de deur uit. Dat haar nog een keer werd nageroepen het niet te openen negeerde ze compleet, want ze zat ook al met haar gedachten bij wat haar was verteld. Als ze het zich correct herinnerde, dan was haar verteld dat het bij de bosrand verloren kon zijn gegaan. De vrouw was uit het bos gekomen en wist honderd procent zeker dat ze het toen nog bij zich droeg, maar in de stad was ze het verloren. Dat betekende dat de meest logische stap voor haar zou zijn dat ze naar het bos zou lopen. Zwijgend zocht ze naar het juiste pad dat haar daarheen zou leiden.

“Oké Zer0, tijd om te zoeken,” liet ze aan haar Froakie weten, zodra ze bij de bosrand waren gearriveerd. Ergens was het een geluk dat er hier een laagje sneeuw lag, want dan kon Taylor tenminste zien waar was gelopen en waar niet. Dat er geen nieuwe sneeuwstorm woedde, betekende ook dat ze langer de tijd kreeg naar sporen te zoeken. Waar geen voetsporen waren, hoefde ze ook niet te zijn. Zer0 leek dit ook te beseffen en hupte daarom snel door de sneeuw heen zodra hij van haar schouder was gesprongen. De blondine volgde hem enigszins, maar ging een andere kant op. Het eerste wat ze moesten vinden waren voetsporen en niks anders. Iets wat haar Froakie al snel had ontdekt, want na enkele minuten riep hij zijn trainer bij zich. De Ranger liep schuifelend door de witte deken heen en bekeek de voetsporen aandachtig. “Dit lijken wel voetsporen van een vrouw, yeah,” bevestigde ze. Ze zette haar eigen voetafdruk ernaast om het beter te kunnen vergelijken. Daarna knikte ze naar Zer0 om aan te geven dat ze deze moesten volgen.

De hele weg was saai. Het was enorm stil en haar Froakie deed niets anders dan droog voor zich uitkijken. Niet eens alert. Taylor vond het werk al snel eentonig en herinnerde zich dat ze hier niet eens wilde zijn. Bah. Wat een rotklus. Ze stond op het punt om op te geven toen ze na een half uur nog niets hadden gevonden, maar toen tikte Zer0 haar aan en wees naar een extra paar voetsporen. Die liepen kriskras door de sporen van de vrouw heen en op het punt van samenkomen zag ze ook een rechthoekig vlak als hap uit de sneeuw. “Zou daar het pakketje hebben gelegen?” vroeg ze zich hardop af. Als dat zo was, dan had iemand anders hem meegenomen. En iets zei haar dat die extra paar voetsporen mee te maken hadden. Nieuw volgpunt, dus! Werd het toch nog een beetje spannend. “Kom mee Zer0,” sprak ze tegen haar Froakie, waarna ze een hoger tempo inzette en achter de dief aanging.

Het spoor liep de stad weer in. Taylor had geen flauw idee hoe vers het was geweest, maar de kans bestond dat ze het pakketje niet meer ging vinden. Ging dat haar tegenhouden? Als ze niet wilde weten wat erin zat, dan ja – maar ze was erg nieuwsgierig en kon het niet hebben dat de dief het nu misschien wel al wist en zij niet. De blondine zette dus voort en was vastberaden om de hele stad voor dat onding uit te kammen. Zer0 klauterde via een regenpijp omhoog en hielp zijn trainer vanaf een hoger gebied. Hij mocht dan niet kunnen vliegen; dat betekende niet dat hij het luchtruim niet kon verkiezen om op onderzoek uit te gaan. Terwijl de Ranger door de straten liep, hield Zer0 een oogje via de daken in het zeil. Daar werd hij al snel voor beloond, want na zo’n tien minuten zag hij iemand met een pakketje staan futselen. Hij riep zijn trainer en wees strak naar de luguber uitziende man, welke heel erg stond te klooien met het voorwerp dat Taylor zelf in handen wilde hebben.

Een brede, tevreden grijns sierde haar lippen. Ze mocht het geheim dan nog niet tot haar eigen benoemen, maar de kans was groot dat dat het pakketje was dat ze zocht en ze was niet van plan om hem daarmee te laten ontsnappen. Rustig liep ze naar hem toe, waarbij ze zo nonchalant mogelijk probeerde over te komen, en hield hem nauwlettend in de gaten. Het was een verstopt steegje, tussen twee gebouwen in, dus je wist maar nooit. De man scheen geen geluk met de verpakking te hebben – en dat zorgde er bijna voor dat Taylor haar dekmantel kwijt was omdat ze haar lach niet in kon houden. Net op het nippertje dacht ze aan iets minder leuke dingen, zoals dat ze dit moest doen in plaats van met haar eigen project verder kon, waardoor de lach in haar keel bleef hangen en ze haar lippen stevig op elkaar kreeg geperst. Deze keer niet, Marchetti.

Zer0 had zich ondertussen naar het gebouw, waar de man zich achter verstopte, gewerkt en hield het van boven allemaal in de gaten. Zijn trainer maakte zich kenbaar toen ze eenmaal dicht in de buurt stond. “Pardon meneer,” begon ze poeslief. Haar uniform kon hem afschrikken, dus wilde ze meteen laten zien dat ze hem eigenlijk wilde helpen. “Heeft u hulp nodig met het open maken?” De man keek verwoed naar de blondine en nam haar van top tot teen in zich op. Hij opende zijn mond, maar er kwam geen geluid uit zijn keel. Taylor kon zijn gezichtsuitdrukking alleen maar als bedenkelijk omschrijven; ze gokte erop dat er een miljoen gedachten door zijn hoofd raasde en hij nu probeerde in te schatten of hij haar hulp gewoon aan moest nemen of dat wegrennen een beter idee was. Schijnbaar koos hij toch voor dat laatste. Alsof iemand een startsein had gegeven, draaide hij zich razendsnel om en nam het steegje om van haar weg te kunnen rennen. Taylor vloekte hardop, rolde met haar ogen en zette zich af om achter hem aan te gaan.

De vreemdeling sneed haar de pas af toen ze hem bij zijn jas kon grijpen, waardoor ze bijna over haar eigen voeten struikelde en haar evenwicht opnieuw moest vinden. Gelukkig was ze niet de enige die achter hem aan ging. Haar Froakie volgde hem via de daken en was niet van plan om hem uit het oog te verliezen. Taylor haastte zich erachter aan. Zer0 gebruikte ze als een soort kompas. Waar hij was en waar hij heen keek was een mooie indicatie van waar de dief zat. Misschien kon ze zelfs ontdekken waar hij heen ging. Toen Zer0 echter van het dak sprong, was ze haar kompas kwijt. Het gebeurde zo snel en onverwacht dat de blondine afremde en na moest denken over wat er zojuist was gebeurd. Had haar Froakie hem te pakken? Ze hoorde een harde knal, gevolgd door een doffe klap, waardoor ze zich er weer toe zette om op het gebied af te rennen. Als ze zich niet vergiste, dan had ze Zer0 voor het laatst bij deze straat gezien.

Zodra ze de hoek om kwam, kreeg ze een uitzicht die ze niet had verwacht. Een pokémon lag op de grond – eentje die ze als Makuhita herkende – en daar bovenop zat een blauwe kikker. Het was niet Zer0, daar was hij te groot voor, maar de blik van de pokémon deed haar wel sterk aan hem denken. Was hij geëvolueerd? In zo’n korte tijd? “Zer0?” vroeg ze ongelovig aan de grotere kikker. De pokémon keek op, wat haar vermoedens bevestigde. Nice. “Ik weet niet wie je bent, maar houd je hier buiten!” hoorde de blondine een zware stem roepen. Ze keek naar iets dat zich achter Zer0 en de Makuhita bevond en herkende het figuur als de dief van net. Zijn blik stond paniekerig op Taylor gericht. Ze vermoedde dat hij op het punt stond om verder te rennen, want hij had een pokéball in zijn handen. Dat moest wel die van Makuhita zijn om hem terug te laten keren… En ja hoor, zoals ze al had verwacht, keerde hij zijn pokémon terug en draaide hij zich op z’n hielen om.

“Blijf staan!” gilde Taylor zijn kant op. Ze deed haar best om hem in te halen, maar ze was niet snel genoeg. Tegen de tijd dat ze zijn plek had bereikt, was hij alweer een stuk van haar verwijderd. Zer0 kon dat niet hebben en sprintte langs zijn trainer op de man af. Enkele tellen later sprong hij op en landde hij op zijn doelwit. De dief ging onderuit en viel met een harde plof tegen de grond, waardoor hij van schrik het pakketje los liet. Dat schoof een stuk over de grond naar voren. Taylor zag het gebeuren en rende erop af, zodat ze hem op kon pakken en aandachtig kon bekijken. “Waar heb je dit gevonden?” vroeg ze aan de man. Het klonk eigenlijk niet als een vraag, meer als een bevel dat hij moest antwoorden. Hij kon toch geen kant op nu Zer0 boven op hem zat. “Asjeblieft,” smeekte hij, in plaats van daadwerkelijk antwoord te geven op haar vraag. “Als ik met lege handen terugkeer, dan maken ze me misschien wel af.”

Taylor fronste. Wie waren ze? En wat bedoelde hij met lege handen? “Wat zit er dan in dit pakketje?” vroeg ze aan hem. Het leek haar erg onwaarschijnlijk dat een doorsnee huisvrouw iets bijzonders vervoerde. Drugs kon het ook niet zien, daar stuurde ze niet van zulke zielenpoten voor. Toch? “Dat weet ik ook niet,” reageerde de man van streek. Taylor zag aan zijn gezicht dat hij het meende. Zijn toon klonk ook heel angstig, alsof hij ten einde raad was. Ze had geen flauw idee wat er aan de hand was, maar die dame had een hele hoop uit te leggen als ze dit terugbracht. Zer0 keek zijn trainer vragend aan. “Trek hem overeind,” opperde ze tegen haar pokémon. “We nemen hem mee naar de base. Daar kunnen we hem wel ondervragen.” Die vrouw moest maar even wachten. Hier klopte iets niet en Taylor wilde graag uitvinden wat.

De vreemdeling stribbelde niet tegen. Zer0 kon hem gemakkelijk omhoog werken en meenemen, want hij deed geen poging tot ontsnappen. Ergens leek het wel alsof hij had opgegeven, maar ze begreep niet helemaal waarom. Kwam het door de base? Misschien vond hij dat wel een goede oplossing. Ze kon er niet echt een touw aan vast knopen en besloot daarom maar te wachten tot ze bij de base van Snowbelle aankwam. Daar wisten ze vast wel raad met de situatie. “Volgens mij is het deze kant op,” sprak ze tegen Zer0, terwijl ze naar rechts wees en het pad zelf al insloeg. In haar andere hand hield ze het pakketje stevig vast. De neiging om hem open te maken was honderd keer zo groot geworden, maar dat was niet volgens protocol. Ze ging graag tegen de regels in – totdat haar wellicht een preek stond te wachten. Wie weet was het wel echt een bom en zou ze hem af kunnen laten gaan door het papier eraf te scheuren. Wist zij veel. Nee, dat rebelse kind moest zich maar even gedeisd houden.

De base kwam gelukkig al in beeld en ze werd hartelijk verwelkomd door de Rangers die daar gestationeerd waren. “Wie is dat?” vroeg één van de hogere rangen. Hij keek nieuwsgierig naar de man die Zer0 in zijn greep hield. Taylor hield het pakketje omhoog en legde uit dat ze de opdracht had gekregen om die terug te vinden, maar dat die knakker ermee vandoor wilde gaan. “Ah,” bracht de man vervolgens uit. Hij wenkte naar één van de andere Rangers en die vertrok de ruimte uit. Haar pastelroze ogen volgden de Ranger naar de deur, die naar een kleinere kamer in de base scheen te leiden. Niet veel later kwam de vrouw van eerder naar buiten, terwijl de man die ze hadden gevangen door twee Rangers weg werd gebracht. Taylor was een beetje heel erg in de war. En dat was nog maar een understatement. Ze keek verward naar de hoge rang Ranger. “Wat is hier aan de hand?” vroeg ze verbaasd aan hem. Hij gebaarde naar de vrouw.

“Het spijt me ontzettend,” begon de dame, een bezorgde frons op haar voorhoofd. “Dat pakketje is nep. We wilden het als lokaas gebruiken om een bende op te pakken.” Taylor keek naar het voorwerp in haar handen en voelde de sterke neiging om het de kamer door te gooien. Dat was alles? Het was nep? Wat zat er dan in? Ze scheurde het papier zonder pardon ervan af en werd begroet door een speelgoeddoosje van iets dat ze niet herkende. Wat de Muk? Ze keek beschuldigend naar de vrouw. “Dus je was het niet echt kwijt?” beet ze de vrouw toe. Ze werd gebruikt? Dat was het? Ze was hierheen gekomen om gebruikt te worden, terwijl ze haar tijd net zo goed in haar project had kunnen steken? De vrouw bleef even stil, keek overal behalve naar Taylor en beet zachtjes op haar onderlip. De blondine wilde niets liever dan schreeuwen op dit moment. “… Jawel,” gaf de dame dan eindelijk toe. “Het was de bedoeling om de missie vandaag uit te voeren, maar ik verloor het pakketje echt.”

Ze was met stomheid geslagen. Hoe kon je zoiets belangrijks nou verpesten? Taylor kon zich niet voorstellen hoe je dat zonder opzet zou kunnen doen. Ze was woedend. Razend. Gelukkig was Zer0 er om haar in toom te houden. De Frogadier legde zijn poot op haar schouder in een poging haar te kalmeren en tot haar eigen verbazing werkte het nog ook. Dat betekende echter niet dat ze geen vuur meer wilde spuwen. “Dus jullie dachten: laten we een willekeurige Ranger van ver komen om onze troep op te ruimen?” vroeg ze boos. Dit keer was het de hoge rang Ranger die tussen beide stapte. Hij schudde met zijn hoofd. “Dat was eerst niet onze bedoeling. We dachten uiteindelijk dat het slim was om ons plan nog steeds voort te zetten en daar hadden we een Ranger voor nodig die niet al teveel wist.” Waarom dat dan? Taylor kon zich niet voorstellen dat ze echt dachten dat zoiets slim was.

“We vermoedden dat er misschien een mol in ons midden zat,” voegde de vrouw aan zijn verhaal toe. “Het is allemaal een heel ingewikkeld verhaal, maar we wilden er echt niet zo’n groot probleem van maken.” Taylor hief een wenkbrauw. Ze hadden echt niet door dat alles veel simpeler had kunnen worden gedaan? En dat had dan de leiding over een base. Jirachi, wat was ze blij dat ze niet hier gestationeerd was. Dan was ze nog best tevreden met het beleid van haar eigen base. “Weet je wat?” begon de blondine stug. “Ik heb besloten dat het me niet boeit. Jullie hebben iets om mee te werken.” Ze haalde haar schouders op. “Ben ik klaar hier? Ik was belangrijke dingen aan het doen.” De jonge Ranger wierp de twee een vuile blik toe. Zoveel verspilde tijd en energie. Ach, ze kon eventueel nog de nacht doorhalen, als het nodig was.