Just Like Ice Cream [+Justin]

Ze leek nog geen verkeerde beweging te hebben gemaakt, want ze sprongen niet met z’n allen op haar af. Niet dat Diglett konden springen, voor zover zij wist… Die beesten leefden immers voor een groot deel van hun leven ondergrond. Het enige dat zich boven de grond liet zien was hun hoofd. Abby wilde haar spieren al ontspannen toen ze opzij keek en merkte dat de jongeman naast haar wat kleiner was geworden. Of was hij dat altijd al geweest en had ze zich zijn extra centimeters gewoon verbeeld? Abby fronste. “Ben je nou gekrompen, love?” vroeg ze. Zijn geschrokken uitdrukking gaf haar de indruk van niet.

De jongeman schudde zijn hoofd. Abby fronste. Was de grond dan ingezakt? Haar blik gleed omlaag, naar zijn voeten, en ze zag inderdaad dat dit het geval bleek te zijn. Haast instinctief bewoog ze haar vrije hand om hem bij zijn arm te pakken, maar ze raakte afgeleid toen hij haar een vraag stelde. “Genoeg om te weten dat de grond onder je voeten niet veilig is,” reageerde ze, waarna ze haar eerder gevormde plan probeerde uit te voeren. “Te weinig om te weten waarom er hier zoveel zijn.” Onrustig liet ze haar blik rond glijden. Zolang ze maar niet de grond onder hun voeten gingen verplaatsen, want racen met Digletts was wel het laatste wat ze wilde.

Abby was geen fan meer van snelheid. Daarom was ze ook niet snel genoeg om de jongeman in veiligheid te brengen voor de grond drie meter inzakte. Het frustreerde de brunette dat ze haar medemens niet direct kon helpen, maar ze had dit ook niet aan kunnen zien komen. Mercy kon haar in deze situatie niet echt helpen; ze kon zelf niet graven of vliegen. Een Diglett wel, maar zou die hen hieruit kunnen redden? Abby keek inschattend naar de Diglett die zichtbaar voor haar waren. “Denk je dat we eentje hierheen kunnen lokken?” vroeg ze aan haar metgezel. “It might be a long stretch, maar misschien kan ik er eentje met mijn Capture Styler vangen en ons hieruit laten graven.” Voor de zekerheid gleed haar hand al naar de pokéball van haar Fennekin.

In de tijd dat de jongeman om zich heen keek, deed Abby een poging om langzaam dichter bij een Diglett te komen. Ze schuifelde steeds voorzichtig over de grond in de hoop wat minder afstand tussen haar en de pokémon te hebben, zodat ze meer grip op de situatie had en sneller de vangst af kon kappen als ze doorkreeg dat haar Styler zou worden aangevallen. Abby was zo geconcentreerd bezig, dat ze de Wooper niet echt opmerkte. Pas toen ze een rondje of twee om de Diglett wist te tekenen, want precies op dat moment werd ze natgespoten. De brunette kon een klein gilletje van schrik niet achterwege laten en keek meteen alert om zich heen, de disc van haar Styler vergetend.

Abby zag eindelijk de Wooper aan de rand van de kuil staan en fronste. Al helemaal toen meer Woopers verschenen en hun Water Gun gebruikten. Haar metgezel onderging hetzelfde lot als haar, maar dat was niet het enige, want toen de brunette op hem af wilde lopen om hem op de één of andere manier te beschermen, voelde ze een klein laagje water onder haar schoenen vormen. Abby keek verbaasd naar de grond. Wat waren ze aan het doen? Waren ze de kuil aan het vullen met water om – Natuurlijk! “Ik geloof dat de Diglett en Wooper een gratis zwembad aan het maken zijn!” riep ze enthousiast naar de jongeman. “Dat is geniaal.” Op die manier kon iedereen namelijk afkoelen. Abby’s blik viel op de Capture Disc die nu langs haar kwam gedreven en raapte hem op, zodat ze hem veilig terug kon stoppen waar het hoorde en ze niet op haar kop kon krijgen van de base of haar moeder.

Haar metgezel was verbaasd. Althans, zo kwam hij voor Abby nu over. Dat kon de brunette wel begrijpen, want ze had dit zeer zeker niet snel verwacht. Misschien met behulp van trainers, maar van wilde pokémon? Wie weet waren ze niet eens wild. Then again, het waren wel erg veel van dezelfde pokémon op één plek, dus dat kon eigenlijk niet anders, tenzij er één of andere fokkerij in de buurt lag. Abby schrok op uit haar gedachten toen ze de jongeman iets hoorde zeggen over vliegen. Meteen keek ze op en zag ze dat hij een Altaria tevoorschijn had gehaald. Abby vermoedde meteen dat zij de mevrouw was waar hij het over had en schoot in paniek. Vliegen? Dat betekende dat ze – no way.

“Ah – Euh,” stamelde ze meteen, terwijl ze haar handen defensief de lucht in gooide. “Dat hoeft niet! Ik hou van zwemmen en een paar baantjes trekken houdt me weer in conditie!” Abby had niet eens een flauw idee hoe ze baantjes moest trekken, maar alles liever dan op een pokémon zitten.

Schuldgevoel bekroop haar toen ze de jongeman zijn reactie hoorde en hij vervolgens op zijn Altaria stapte. Abby kreeg niet alleen daardoor spijt van haar woorden, maar ook omdat het water haar nu al in de schoenen liep en haar sokken compleet doorweekte. Dat was echt een vervelend gevoel. De brunette zuchtte en bereidde zich op het ergste voor. Ze zou straks van top tot teen nat zijn en daar zat ze niet bepaald op te wachten, zelfs niet met dit warme weer. Misschien met wat minder kleren aan, maar of ze hier ter plekke kon strippen? Bovendien moest ze haar kleren dan aan land krijgen en dat ging niet zo makkelijk. Wat nog wel het ergste zou zijn, was dat ze haar Holocaster niet meer kon gebruiken. Dat was een ouder model en die was niet bestand tegen water.

Gelukkig bood de jongeman zijn hulp alsnog aan. Hij wilde haar op een andere manier naar boven zien te krijgen. Abby schatte de afstand tussen hem en de moddermuur in en kreeg toen een idee. “Ga plat op je buik liggen en steek je hand uit, love?” vroeg ze aan hem.