Just Like Ice Cream [+Justin]

Jean-Pierre volgde al snel en begon zelfs te zingen. Abby kon een lach niet laten en deed een poging met hem mee te doen, maar net als hem kende ze de tekst niet helemaal en kwam het er heel amateuristisch uit, zeker met haar accent. De brunette zag tot haar verbazing dat langzaam maar zeker ook een aantal kinderen mee begonnen te doen en dat was het beste wat ze op die dag had gezien. Abby was er vrij zeker van dat het heel moeilijk was om dit te overtreffen.

Ondanks de hitte die de dag met zich meebracht, was dit toch wel één van haar favoriete dagen als je het Abby vroeg. Ze stonden met compleet vreemden de macarena te dansen en zingen – wat toch wel een soort saamhorigheid teweeg wist te brengen. De brunette kon haar geluk niet op en dat zette zich om in overtollige energie die ze eigenlijk kwijt moest. De jongedame begon dan ook iets intensiever te dansen, waardoor ze zich langzaam maar zeker naar de rand van het bad verplaatste en… “Hey maca–whoa!” Er met een grote plons in viel. Abby kwam drijfnat boven water en spuwde verward een straaltje water uit haar mond. Dat had ze niet verwacht. Desondanks begon ze te lachen en niet alleen uit schaamte. Het was een geluk dat een Capture Styler tegen water kon… Al was haar Holocaster wel een ander verhaal. Oeps.

Abby keek met een tevreden grijns naar de grinnikende omstanders en zat er helemaal niet over in dat ze enorm gefaald had. Als mensen maar konden lachen ermee, dan vond zij alles prima. Haar actie had echter ook een ander effect en dat was het bommetje van Jean-Pierre’s Crawdaunt. De brunette week een beetje uit voor de pokémon en lachte opnieuw. “Hey joh,” sprak ze, haar toon alles behalve streng, waarna ze water zijn kant op spetterde om hem terug te pakken. “Is het water lekker?” vroeg ze daarna aan de Crawdaunt.

Er werd enthousiast op gereageerd en niet alleen door de pokémon. Een aantal kinderen sprongen nu ook het zelfgemaakte zwembad in, waardoor Abby alleen maar meer werd onder gespetterd. Het scheelde dat de gel in haar haren nu toch al eruit was geweekt door haar eerdere val in het water, anders had ze zich toch echt heel even zorgen gemaakt om haar haren. Ach, het was niet alsof ze het niet opnieuw kon fatsoeneren zodra ze droog was. Een tweetal jongens spetterden in het rond en Abby besloot om met ze mee te doen. “Oi, waar blijf je love?” grinnikte de brunette over haar schouder naar Jean-Pierre, maar toen haar blik op hem viel, zag ze waarom hij nog niet in het water was gesprongen. Nieuwsgierig keek ze de twee op het droge aan.

Abby zwom naar de rand toe om beter te kunnen luisteren, waardoor ze meekreeg dat het meisje Sofie heette. Even kreeg ze de neiging om op de rand van het bad te gaan zitten en met het gesprek mee te doen, maar ze kreeg het idee dat Jean-Pierre wel wist wat hij deed en dat ze hen dus alleen moest laten. Ondanks dat begaf ze zich niet terug naar de jongens van eerder om wraak te nemen, maar dat kwam voornamelijk omdat ze nieuwsgierig was. Ze was benieuwd naar de uitkomst en waarom Sofie niet zomaar het water in durfde.

Abby hoorde een flink spettergevecht achter haar, maar ze hield haar aandacht netjes bij Jean-Pierre en Sofie. Het warme weer kwam ter sprake. Dat was echter niet wat haar aandacht trok. Willem wel. Het meisje legde in eerste instantie niet uit wie Willem nou eigenlijk was, maar ze bekende later dat hij niet in het water lag. Abby kon zich twee opties bedenken bij Willem zoals het gesprek nu ging. Hij was of een pokémon, die netjes in zijn pokéball zat te rusten tot hij eruit mocht, of hij was een denkbeeldige vriend van Sofie en was daarom niet te zien. Ze gokte eigenlijk meer op het laatste. “Wilt Willem ook het water in?” vroeg ze vriendelijk aan het meisje, haar gelaatsuitdrukking hopelijk geruststellend en niet eng, terwijl ze zich in het gesprek probeerde te voegen.

Willem was boos? Oh, dat klonk niet heel goed. Abby besloot dan toch maar om op de kant te komen zitten en duwde zichzelf omhoog, waarna ze haar lichaam draaide en op de rand van het zwembad plaatsnam. Jean-Pierre was haar voor met een reactie erop te geven. Zijn prioriteiten lagen bij het oplossen van de situatie en als Ranger kon ze niet trotser zijn op zijn manier van aanpak. “Misschien kunnen we Willem verrassen met iets dat hij leuk vindt,” stelde de brunette voor. Ze kende Willem verder niet, maar meestal werkte dat wel. Of, in ieder geval bij het verzachten van woede. Of het dan meteen was opgelost was nog maar de vraag.