Just Like Ice Cream [+Justin]

"Ik geloof het ook." Zei hij terwijl hij met plezier naar Colin's capriolen keek. Het was me er eentje. Zeker niet zoals de meeste mensen een Crawdaunt zouden verwachten. Het ontroerde hem tegelijkertijd dat de kinderen ook zo leuk met hem aan het spelen waren. Volwassenen konden nog wel eens vervelend naar hem doen, gewoon omdat het een Crawdaunt was. Schijnbaar konden kinderen langs iemands uiterlijk kijken. Het was dan ook dat moment dat het handje van het meisje van zijn mouw naar zijn hand gleed en die vastgreep. Oh dear. Straks zou hij ook nog écht gaan huilen. Ohja, en de Ranger was opgestaan. Ze was lekker snel altijd kon hij nu al merken. "Zullen we dan maar?" Zei hij terwijl hij de dames richting het centrum gebaarde.

Ze liepen al eens rustig aan richting het centrum en Jean-Pierre kon voelen dat hij een heel klein warm handje in de zijne geschoven kreeg. Het deed hem een beetje aan zijn jeugd denken. Toen gingen zijn zusje en hij altijd op zaterdag brood halen bij de bakker, zodat hun moeder een ochtendje rust had. En toen moest hij ook altijd handen vasthouden met zijn zusje. Hij had natuurlijk de opdracht gekregen goed op haar te letten als grotere broer. Toen hij hoorde wat Abby had gezegd keek hij meteen naar Sofie zelf die er helemaal rood van werd. Oh wat schattig dat dát haar nu net verlegen zou maken. Jean-Pierre vermoedde meteen dat ze eigenlijk stiekem een beetje verliefd was op Willem. Maar hij moest toch echt een volwassen keuze gaan maken nu. Hij schoot het idee niet af, maar het was belangrijk dit even te hebben uitgesproken. "Ik weet eigenlijk niet of ik Colin zo lang alleen wil laten hoor." Colin was sterk, en Colin was al heel lang bij hem. Maar voor zo'n lange tijd kon de pokemon echt niet voor zichzelf zorgen. Colin had nu eenmaal moeite met dingen begrijpen. En daar vielen gevolgen ook onder. Maar hey, als iemand er een oplossing voor had, laat maar komen.

"Nou dat klinkt wel leuk zeg." Sprak meneer Dupuit toen hij de glimlach teruggaf aan de Ranger. "Vind je niet Sofie?" Sofie was een beetje haar glunderende gezicht aan het verbergen, maar knikte wel. Ok, dat was hét bewijs! Ze vond Willem leuk. Wat geweldig schattig. Én ze gingen op een speciale manier appeltaart maken. Dat was me een dagje wel zeg. Maar goed, terug naar Sofie. Ze had op haar manier ingestemd met het idee. "Is goed." Kwam er nog even zachtjes en glunderend uit. Jean-Pierre keek vervolgens Abby aan met een speciale blik. Een combinatie van trots en geluk. Zei wist ook wat er aan de hand was toch?

Helemaal in sync. Op een lijn. Dezelfde golfengte. Allemaal! Abby werd vast een goede Ranger. Jean-Pierre maakte een mini buiging en keek naar Sofie. "Dat klinkt wel als een goed idee denk ik." Het meisje verborg haar glunderen niet meer en keek de lange blonde man aan en knikte. Die stralende ogen, daar deed je het toch gewoon voor? Nog helemaal nieuw, nog helemaal zonder zorgen, zonder ooit pijn gekend te hebben. Deze ervaring móésten ze geweldig maken! Het was misschien haar eerste keer om verliefd te zijn. Dus ze gingen het ook gewoon een mooie eerste keer maken! "Tot straks Abby." Zei Jean-Pierre zwaaiend naar haar terwijl ze een andere kant op liepen. Het zijn de kleine dingen die het hem doen, laten we maar zeggen. Hij moest bijna huilen. Hoe zou Sofie zich voelen? Verliefd natuurlijk, maar denk er maar eens aan hoeveel indruk het op haar maakt dat twee volwassenen haar zo goed helpen! Hier had de wereld meer van nodig. Het was het waard om daar eens meer over na te denken.

Ingrediënten shoppen. Jean-Pierre woonde al een hele tijd op zichzelf, maar had tot nu toe eigenlijk nog steeds maar vrij simpele recepten voor zichzelf gemaakt. En soms voor gezelschap. Noodles of Spaghetti was makkelijk te doen als je er niet zo veel moeite in wilde steken. Maar nu moest hij voor een appeltaart gaan. Dingen zoals suiker, eieren en natuurlijk de appels zelf wist hij nog wel, maar de rest moest hij toch echt gaan opzoeken op zijn Holo Caster waarschijnlijk. Maar ze konden eigenlijk al naar de appels op zoek gaan. Er was een marktje op het plein. En hier werden ook heerlijke appels verkocht. Sofie trok Jean-Pierre al meteen mee naar het kraampje toen ze het zag. Opvallend genoeg leek de verkoper Sofie te kennen. En hij zwaaide hen nog na toen ze genoeg appels hadden gekocht. Okay, volgende stop: de supermarkt.

Sofie werd werkelijk door iedereen op straat begroet. Dit was erg leuk om mee te maken. Ook niemand leek het apart te vinden dat dit bekende meisje aan het rondlopen was met een onbekende volwassenen. Naja, dat hoefde misschien ook niet als iedereen zo goed op haar aan het letten was. Met een glimlach keek hij rond over de gezellige markt. Het leek erop dat de volwassenen hier in het algemeen erg gesteld waren op de kinderen. Wat leuk om te zien. "Waar gaan we nu heen?" Vroeg sofie terwijl ze aan zijn jasje trok. "Ohja, ik zou het haast vergeten. We moeten nog wat ingrediënten halen bij de supermarkt." "Mm, okay ik weet wel waar dat is." En ze huppelde een kant uit. Jean-Pierre haalde zijn schouders op. Ach, waarom ook niet? En hij huppelde mee. Totdat ze uiteindelijk inderdaad bij de supermarkt uitkwamen. De schuifdeur ging open en het voelde meteen koel aan. "Wel dicht bij me blijven nu hoor." Hij zag het niet zo zitten om haar te gaan verliezen in de winkel. Wat een cliché.

Sofie knikte instemmend naar hem. Schijnbaar wilde ze wel luisteren dus. Op dat moment werd Jean-Pierre aangestoten. Hij keek op. "Sorry." Iemand was per ongeluk tegen hem aan gelopen. "Geen probleem." Zei hij en keerde zijn blik terug naar Sofie. Uhm.. waar was ze? Sofie was weg! Paniekerig keek hij om zich heen. Waar kon ze zijn!? Hij had een kind verloren.. dat niet eens van hem was! Hoe ging hij dit aan haar ouders uitleggen? Of ging hij op de vlucht? Zou de politie dan achter hem aan komen? Oh jee.. Hij besloot maar om haar gewoon te gaan zoeken. Hij kwam eerst aan bij de broodafdeling. Hij keek onder alle stokbroden, de tafels en in de rekken. Geen Sofie. Hij vroeg zelfs of de oven even open gedaan kon worden. Je kon niet zeker genoeg zijn. Maar daar zat ze gelukkig niet in. Hij sprintte naar het volgende onderdeel van de supermarkt.