Mop-thief

Als je van de andere kant van het glas naar haar zou kijken, leek het vast net alsof ze een platgedrukt voorhoofd had. Ook leek het vast alsof het zwartharige meisje niet al te geamuseerd was, maar dat kwam niet doordat ze met haar hoofd tegen het glas aan stond. Lynn was namelijk gewoon niet in het beste humeur, met dank aan het wezen achter het glas voor haar.
Een diepe zucht verliet de mond van de jonge Trainer. Een diepe frons stond op haar gezicht toen ze een natte lok haar uit haar gezicht veegde en haar blik op de Pokémon in het aquarium richtte. "Was dat nou echt nodig?" De stem van het meisje klonk wat vermoeid. Het schildpadachtige wezen hield zijn kop schuin en keek terug met een onschuldige blik. Langzaam schudde de zwartharige haar hoofd en keek met haar handen in haar zij neer op de grote plas water die om haar heen lag. Fantastisch. Waarschijnlijk moest ze dit gaan opruimen, voordat er een medewerker  langskwam en haar de wind van voren zou geven. Ten minste, als die medewerker niet eerst een bijna twee meter grote verstekeling in het aquarium zou opmerken, want dan zou ze waarschijnlijk gewoon meteen uit het gebouw geschopt worden. Met een tweede zucht draaide Lynn zich van het bassin af met het plan om een dweil te gaan zoeken. Over haar schouder wierp ze een blik naar haar Carracosta, die vrolijk tussen de bonte verzameling aan waterwezens in het rond zwom. "Probeer gewoon maar niet op te vallen totdat ik terug ben, oké? We willen geen problemen," Sprak het meisje, nu al wat meer vergevingsgezind. De Prototurtle Pokémon, die de verandering in stemgeluid opgemerkt had en allang blij was dat zijn Trainer niet meer boos was, knikte braafjes. Oké, dat was al één zorg minder, bedacht Lynn zich, en zo stil als haar soppende schoenen dat toelieten, begon ze door het Ambrette Aquarium te sluipen. Tijd om een dweil te stelen.

Alex was hier al eens geweest. Het aquarium. Maar hij was erg afgeleid geweest tijdens zijn bezoek en hij wist dat zijn Squirtle wel kon genieten van het gebouw en het water, dus bevond hij zich wederom in het aquarium hier. Gelukkig was het gratis, anders had hij wel een probleempje ermee gehad, maar hij kon Aquarius dat pleziertje wel gunnen. Bovendien moest de jongeman wel wat meer studie verrichten naar waterpokémon – zeker nu hij twee in bezit had en die toch moest verzorgen. Daar zou hij niet minder dan zijn uiterste best voor willen doen. “Aquarius, wil jij evolueren?” vroeg de jongen uit het niets, zijn blik gericht op een aantal langs zwemmende Gorebyss en Huntail. Dat waren geëvolueerde vormen, niet? Alex wist dat Aquarius niet zo van vechten hield, dus misschien wilde ze wel helemaal geen Wartortle of Blastoise worden. Als hij heel eerlijk moest zijn, dan paste de uit de kluiten gewassen schildpad ook niet bij haar. Wartortle zou eventueel nog kunnen, maar hij kon zijn partner niet echt voorstellen als een Blastoise. De Squirtle zelf leek er nog geen antwoord op te weten, want ze gaf niet echt een reactie. “... Dat is oké. Je hebt genoeg tijd om te kiezen. En je keuze staat ook niet vast hoor, je bent vrij om van gedachten te veranderen.” Oké, het stond niet vast totdat ze geëvolueerd was. Teruggaan zou immers niet echt kunnen.

Zijn aandacht werd getrokken door een meisje die langsliep. Of was ze aan het sluipen? Alex kon het niet echt beschrijven, maar wat het ook was wat ze deed, het zag er wel interessant uit. Bovendien herkende hij haar ergens van; al kon hij niet met zekerheid zeggen waar hij haar van herkende. Nieuwsgierig liep hij naar haar toe, maar niet voordat hij zijn Squirtle van de grond had getild en in zijn armen vasthield, zodat hij haar niet zomaar kwijtraakte. Als hij niet beter wist, dan leek het erop dat het meisje iets kwijt was. “Ben je naar iets op zoek?” vroeg hij voorzichtig en niet al te hard, in de hoop haar niet te laten schrikken. “Als je wilt, kan ik je wel helpen.”  

Iedere keer als ze haar voeten optilde, klonk er een zuigend geluid. Niet echt handig als je als druipnat persoon ongezien door een museum probeerde te sluipen. Lynn was net een aquarium met een soort roze en blauw-oranje slangachtige Pokémon gepasseerd, waarbij haar Pokédex twee registratiepiepjes had laten horen die het meisje verschrikt hadden doen verstijven. Misschien was de situatie wel minder erg dan ze dacht, maar toch was de jonge Trainer niet helemaal op haar gemak: haar alles druipte en er lag een gigantische plas bij het grote aquarium op de tweede verdieping, met in het aqarium zelf een Pokémon die er normaal gesproken niet in hoorde en best wel opviel. En te oordelen naar de bordjes die door het hele aquarium stonden en je erop attent maakten wat je allemaal niet mocht doen, hielden ze hier niet echt van regelbrekers.
Een stem, achter haar. Abrupt stopte Lynn en draaide zich om. Kort haar, grijzige ogen en een Squirtle. Het zwartharige meisje fronste. Kende ze deze persoon? Ze meende he-.. Haar? Hm. Het was lastig uit te maken, maar voor nu was dat niet echt van belang. Wat dat wel was, was dat deze persoon haar gezien had en dat ook had laten weten. In ieder geval leek het er niet op dat de onbekende bij het personeel hoorde en alarm ging slaan, of zoiets. Lynns spieren ontspanden en een klein grijnsje verscheen op haar gezicht terwijl ze die irritante, natte pluk haar die steeds weer voor haar ogen schoof achter haar oor deed. "Ja," antwoorde ze simpelweg, maar niet op een botte manier, "al weet ik niet zeker of jij wel weet waar ik het kan vinden." Meestal was het voor bezoekers niet belangrijk om te weten waar de schoonmaakkast was, en daar was Lynn zelf nu de uitzondering op geworden.

De jongedame kwam hem nog niet echt bekend voor, maar dat was ook niet echt wat hem nog opviel. Wat hem wel opviel, was dat ze zeiknat was. Door en door doorweekt. Even vroeg hij zich af wat er in hemelsnaam gebeurd was. “Als je daarmee een handdoek bedoeld, dan kan ik je daar inderdaad niet mee helpen, want die heb ik niet,” merkte hij op. Ging ze zo niet ziek worden? Dat was niet echt de bedoeling van een uitje. Alex zette Aquarius terug op de grond en haalde toen de pokéball van Sagittarius van zijn riem met zijn niet-gekneusde hand. De Squirtle zou hij nooit met zijn hand in het verband kunnen vasthouden, daarom begaf de pokémon zich nu weer op de grond. “Ik heb wel twee vuurpokémon, die kunnen je wel opdrogen als we er geen voor je vinden,” stelde hij voor, waarbij de pokéball van Sagi omhoog werd geheven. Die van Aries kon hij momenteel niet echt vasthouden, dus die bevond zich nog aan zijn riem. “Wat is er eigenlijk gebeurd?” vroeg hij maar aan het meisje. Nu was hij toch wel erg nieuwsgierig. Dat er op de tweede verdieping een verstekeling en een enorme poel water te vinden was, daar was hij zich immers nog niet van bewust.

Pas toen ze de woorden van de vaag bekend voorkomende persoon hoorde, namelijk dat ze misschien op zoek zou kunnen zijn naar een handdoek, drong het tot Lynn door dat ze het nog best koud had. Het zwartharige meisje blikte op zichzelf neer en zag hoe enkele druppels van haar haren en vest op de grond dropen. Een blik achter haar maakte haar duidelijk dat ze ook een niet al te opvallend, maar toch aanwezig druppelspoor door het aquarium getrokken had. Oeps. Ze richtte haar blik weer op de andere persoon, die de Squirtle op de grond gezet had en nu een Pokéball in zijn hand hield. “Ik heb wel twee vuurpokémon, die kunnen je wel opdrogen als we er geen voor je vinden,” werd er voorgesteld. Lynn glimlachte dankbaar, maar antwoordde toch: "Bedankt, maar ik moet eerst de schoonmaakkast weten te vinden." Het leek haar beter om er eerst voor te zorgen dat niemand erachter kon komen wat er gebeurd was voordat ze zich over zichzelf ging bekommeren. Daarbij zou het waarschijnlijk wel even duren om haar kleding op te laten drogen als dat door een vuurpokémon - want Lynn nam voor nu aan dat dat was wat er in de Pokéball zat - gedaan moest worden. De volgende vraag luidde wat er gebeurd was, en op het moment dat het zwartharige meisje antwoord wilde geven, hoorde ze een stem, waardoor ze er weer aan herinnerd werd waarom zo ook alweer zo stil had gedaan. Gespannen wachtte ze het geluid van voetstappen in haar richting, gevolgd door boos geroep af, maar dat kwam niet. Opgelucht haalde Lynn adem, waarna ze naar de blondharige persoon fluisterde: "Is het goed als ik je dat later uitleg?" Na een snelle blik om een blok aquariums geworpen te hebben, vervolgde ze: "Ik wil niet dat ze me ontdekken." Ergens kon Lynn zich wel voorstellen dat dit hele gebeuren best onduidelijk klonk, maar ze had niet het idee dat ze genoeg tijd had om het allemaal nu uit te leggen. De stem van eerder klonk nog een keer, ditmaal wat dichterbij, en zo stilletjes mogelijk zette het zwartharige meisje zich in beweging, naar de andere persoon het kom-meegebaar makend.

Een dankbaar glimlachje werd op de vreemdelinge – die niet zo vreemd leek – haar gezicht zichtbaar. Desondanks sloeg ze zijn aanbod af; haar prioriteiten lagen namelijk bij het vinden van de schoonmaakkast. Alex hief een wenkbrauw hierop, want ze leek hem een beetje te jong om hier te werken. Bovendien had ze geen uniform aan, dus was het wel een mysterie voor hem waar ze die kast voor nodig had. Hij besloot haar echter het voordeel van de twijfel te geven en liet Sagittarius vrij uit zijn pokéball. “In een schoonmaakkast staan vaak middelen die een sterke geur hebben, right?” vroeg hij aan het meisje, al was het meer een retorische vraag. “Sagittarius hier kan die wel vinden, toch jochie?” De Growlithe begon vrolijk te kwispelen en kefte een keer, alsof hij hiermee wilde zeggen dat zijn trainer gelijk daarin had. Vervolgens duwde hij zijn neus de lucht in en nam een flinke hoeveelheid lucht ermee naar binnen, zoekend naar die ene vieze geur van schoonmaakmiddel. Op zijn volgende vraag kreeg hij een antwoord waar hij eigenlijk niet wijzer van werd, maar hij besloot er verder niet naar te vragen – zeker niet omdat ze nogal geheimzinnig erover deed. Jirachi mocht weten waarom en een ander had haar waarschijnlijk aangegeven bij de balie voor, maar Alex besloot haar te helpen. Zeker omdat ze hem naar zich toewenkte en dat deed een vreemde niet zomaar. Hij liep stilletjes achter de zwartharige aan, proberend het natte spoor dat ze achter liet te vermijden. Aquarius waggelde wat achter haar trainer aan en Sagittarius nam het roer nu in hand – euh, poten, want hij had wat geuren opgepikt. Goed, nu die kast nog vinden. Hopelijk bracht de Growlithe hen daar nu heen.

OOC: Ik laat het aan jou over of ze de kast vinden of wat anders, daar mag je Sagittarius en/of Alex best voor godmodden c:

Op het optrekken van een wenkbrouw na, liet de blondharige aan niets merken dat haar woorden raar gevonden werden. In ieder geval leek het er niet op dat ze door deze persoon verraden zou worden aan het personeel, en daar was Lynn al blij genoeg mee. Een Pokémon die de jonge Trainer herkende als een Growlithe werd tevoorschijn gehaald, waarop de vraag of er sterk ruikende middelen in een schoonmaakkosten stonden, volgde. Het zwartharige meisje knikte even. Ammonia, bleek en meer van dat spul.. Vaak had het een sterke geur, dat wist ze nog wel van die keren dat ze bij de schoonmaakploeg van het weeshuis gehoord had. De Growlithe, Sagittarius, zou de kast wel kunnen vinden, werd er gezegd. Als om dat te bevestigen, kefte de fire-type al kwispelend. Even was Lynn bang dat iemand het gehoord had, maar dat bleek het geval niet te zijn, gelukkig. Verder had de Pokémon geen aansporing meer nodig; na een flinke ademteug genomen te hebben, nam hij de voorhoede. Stilletjes, of nou ja, zo stil mogelijk, volgde Lynn, af en toe een blik om zich heen werpend om te zien of er nog andere mensen in de buurt waren. Ze haatte het dat ze niet zo stil was als normaal en dat ze daarom extra op haar hoede moest zijn. Sluipen was tijdens haar periode op straat Een vereiste geworden, maar nu werd al die tijd en moeite die ze er toen in had gestoken teniet gedaan door zompige schoenen. Heerlijk.
Op een gegeven moment ging leidde de Growlithe de groep een aantal trappen af en door een deur naar een wat slecht belichte hal waar een tiental andere deuren ook op uitkwamen. Dit leek een goede plek te zijn voor personeelstoiletten en meer van die dingen die je in een aquarium niet in het zicht wilde hebben, wat zou moeten betekenen dat er ook wel een bezemkast te vinden zou zijn. Lynn zakte door haar knieën en aaide de hondachtige Pokémon even. "Bedankt, Sagittarius," glimlachte ze. Growlithes waren leuke Pokémon, het was dat ze niet echt behoefte had aan een tweede fire-type in haar team: ze had haar handen al vol aan de energieke Vesta. De jonge Trainer richtte zich weer op en nam de deuren snel in zich op. Allen waren ze identiek, er zou niets anders op zitten dan ze allemaal te controleren. Misschien eerst maar eens zorgen dat er ook niemand zomaar binnen zou komen terwijl ze dat aan het doen was. Lynn liep naar de deur waar ze doorheen gekomen waren en deed die dicht, waarna ze zich naar de blondharige persoon omdraaide. "Jij ook bedankt, dat je me niet verlinkt hebt," sprak ze met een vleugje dankbaarheid in haar stem, waarna ze grinnikte: "Ik denk dat ik je wel een uitleg verschuldigd ben." Door iemand meegevoerd worden naar één of andere shady kelder, ook al was het meer gedaan door diens eigen Pokémon, was namelijk toch niet echt iets dat je dagelijks overkwam.

Alex merkte het eerst niet op, maar tijdens hun sluiptocht naar de schoonmaakkast voor het vinden van een dweil, hoorde de jongeman het zuigende geluid van het meisje haar schoenen. Vast omdat haar sokken en zolen ook door en door nat waren, want anders zou dat geluid niet zomaar gemaakt kunnen worden door kledingstukken. De jongen wist niet of hij moest lachen of niet, want het was waarschijnlijk een bloedserieuze situatie en hij was bang het meisje anders te beledigen, maar het klonk gewoon zo gek. En die stilte, buiten dat geluid dan, maakte het ook niet veel beter voor Alex. Hij kon zich echter inhouden door zijn blik op de vele deuren her en der te richten, want bij sommigen was ernaast te lezen waar het voor was. Voor een groot deel werd hij echter al afgeleid door de grote letters op de deuren zelf. ‘Verboden toegang voor onbevoegden’, zei in de meeste gevallen al genoeg. Ergens kreeg Alex nu het gevoel alsof ze verkeerd bezig waren – wat op zich ook wel zo was, want hoe verder ze de gangen door liepen, hoe stiller het werd. En dat betekende meestal dat ze hier niet mochten komen.

Desondanks bleef de jongen doorlopen. Sagittarius bracht hen hierheen en hij vertrouwde op de neus van zijn Growlithe. Al moest hij toegeven dat het toch wel een beetje griezelig werd toen ze in een slecht verlichte hal stonden na het afdalen van een aantal trappen. Het meisje scheen echter door te hebben dat ze hier in de buurt waren en bedankte Sagi dan ook met een aai over zijn bol. De Growlithe hijgde vrolijk naar de vreemdelinge, alsof hij wist dat hij hier niet mocht blaffen om de aandacht niet te trekken – wat waarschijnlijk ook wel zo was. Het meisje stond vervolgens op en deed de deur achter Alex dicht, waarop ze hem bedankte voor het niet verlinken. Toen ze vertelde hem een uitleg schuldig te zijn, glimlachte hij. “Geen idee wat je gedaan hebt, maar je wilt het duidelijk oplossen,” begon hij vriendelijk. “Waarom zou ik je dan verlinken? Dan help ik je liever.” Dat was wat een goed persoon immers zou doen, niet? En dat was het meisje zelf ook. Dat hij werd meegenomen naar een slecht verlichte hal terzijde; al was dat meer de schuld van zijn eigen Growlithe. Deze was inmiddels naar één van de verschillende deuren toegelopen en begon eraan te snuffelen, zijn zoektocht nog lang niet afgelopen.  

De blondharige persoon glimlachte. De woorden die op die glimlach volgden, deden ook opgeluchte versie van een glimlach op Lynns gezicht ontstaan. "Dan ben ik blij dat je het zou ziet, de hele situatie is nogal.. Raar," besloot het zwartharige meisje, waarna ze zich herinnerde dat ze van plan was geweest om te vertellen waarom ze nou eigenlijk kleddernat door het aquarium sloop en vervolgde: "Het komt er een soort van op neer dat mijn Pokémon, die nogal groot is en niet weet dat aquariums geen openbare zwembaden zijn, in een bassin gedoken is." Lynn schudde even met haar hoofd toen ze terugdacht aan het moment dat ze zich omdraaide op het moment dat Atlas met een vrolijke blik op zijn snuit het water in plonsde. Opnieuw zag ze het water in slow motion op haar afkomen. "En dat is dus waarom ik er nu uitzie alsof in met m'n kleren aan in het water ben gesprongen," besloot ze met een glimlachje, waarbij ze even naar zichzelf gebaarde. Vervolgens gingen haar ogen naar de Growlithe, die naar een deur was gelopen en daaraan snuffelde. Lynn liep naar de Pokémon toe, van plan om de deur open te doen. Sop, sop, sop. Met een zuchtje hield het meisje halt, waarna ze prompt haar schoenen en sokken uittrok. Ze had even genoeg van dat geluid. "En," begon Lynn nadat ze haar schoenveters aan elkaar gebonden en haar schoenen over haar schouder gehangen had. Ze had de deur bereikt en duwde de hendel naar beneden. "Wat brengt jou hier, als ik mag vragen?"

Het meisje vertelde dat de gehele situatie nogal raar was en Alex kon niet anders dan zwijgzaam toestemmen. Hij reageerde daar echter niet op, want hij wist zeker dat na een uitleg het al een beetje duidelijker voor hem was. Wat hem echter wel al de gehele tijd dwars zat, was dat hij het meisje niet meteen in zijn geheugen kon plaatsen. Ze kwam hem bekend voor, maar zijn brein besloot niet bepaald mee te werken. Gelukkig werd hij afgeleid door de persoon in kwestie, want ze besloot hem dan toch te vertellen over wat er nou precies gebeurd was. Haar pokémon, die waarschijnlijk van het watertype was, had besloten een duik te nemen in één van de bassins. Wat er verder precies was gebeurd, dat kreeg Alex niet in gedetailleerde woorden te horen, maar hij kon in ieder geval gokken waarom het meisje er zo doorweekt uitzag. “En dat probeer jij natuurlijk op te ruimen voordat iemand het ziet,” besloot de blonde jongen maar te gokken en voor haar af te maken. Zie je wel? Goed persoon. Blijkbaar had het meisje ook genoeg van haar natte voeten, want ze besloot ter plekke haar schoenen uit te trekken en vroeg toen aan hem wat hem hier bracht. Alex grijnsde scheefjes. “Een zwartharig meisje die me vaag bekend voorkomt. En mijn eigen Growlithe, natuurlijk,” merkte hij flauwtjes op. Hij schudde vervolgens licht met zijn hoofd. “Ik ben hier eigenlijk al een keer geweest, maar ik heb niet veel van het aquarium kunnen zien. Dat, en Aquarius, mijn Squirtle, houdt hier wel van,” besloot hij uiteindelijk maar te vertellen. Vervolgens liep hij naar het meisje toe, want hij was ook wel nieuwsgierig naar wat Sagittarius gevonden had.

“En dat probeer jij natuurlijk op te ruimen voordat iemand het ziet,” De deurklink gaf mee en het zwartharige meisje tuurde in de kamer. Met opgetrokken neus deed ze de deur echter al snel weer dicht. Ze had het geweten: de personeelstoiletten, en niet al te frisse. Ja, de geur van schoonmaakmiddelen hing daar ook wel duidelijk, maar de stank overheerste naar haar idee toch net wat meer. "Klopt," beaamde ze de veronderstelling van eerder terwijl ze snel naar de deur naast die van de wc's stapte. Op haar vraag werd geantwoord dat een vaag bekend voorkomend, zwartharig meisje en Sagittarius de niet zo onbekende persoon hier gebracht had. Lynn grinnikte even. "Ik heb het gevoel dat ik jou ook al eerder heb gezien," reageerde ze terwijl ze zich van de deur afwendde om de andere persoon in de ruimte aan te kunnen kijken, "maar waar precies.." Het schoot haar gewoon niet te binnen. De jonge Trainer bedacht zich dat het wel ernstig zou zijn als ze al een heel gesprek met deze blondharige gehad had, maar het zich gewoon niet kon herinneren, en dat terwijl ze normaal gesproken redelijk goed was in het onthouden van namen en de gezichten die erbij hoorden. Hm, maar waarschijnlijk was dat niet het geval. Ze hoopte ten minste dat haar geheugen niet zo'n erge gatenkaas was. "Misschien helpt een naam? Ik ben Lynn," er verscheen een grijnsje op haar gezicht, "normaal gesproken een Trainer, dweilrover wanneer het nodig is."
Niet veel later werd er verteld dat de oudere persoon hier al eens geweest was, maar dat die het aquarium toen niet helemaal gezien had. Daarbij hield Aquarius, de Squirtle van eerder, er blijkbaar wel van om tussen de waterwezens rond te lopen. Lynn knikte even. Een rustig uitje, dus. "Klinkt.. Ontspannend," sprak ze met een glimlachje bij gebrek aan een betere reactie. Het zwartharige meisje keek toe hoe de vaag bekend voorkomende persoon naar de deur toeliep waar zij zelf net bij had gestaan en waarschuwde: "Ik zou je neus dichtknijpen als ik jou was,"en daarna, om haar uitspraak te verduidelijken: "toiletten."

Het meisje grinnikte en bekende dat Alex haar ook vaag bekend voorkwam. Ze zei echter niet waarvan, want dat wist zij kennelijk ook niet. Hm. Dan moesten ze elkaar wel eerder hebben getroffen, niet waar? De jongen voelde zich nu iets minder schuldig, omdat het probleem dus wederzijds was, maar hij had alsnog graag gewild dat hij haar wel kon plaatsen. “Waarschijnlijk hebben we dan geen echt gesprek gehad,” probeerde Alex. “Zoals nu.” Dat moest haast wel, want een stem en gezicht kon hij tezamen toch wel onthouden zeker? Het was niet alsof hij veel contact legde met mensen. De vreemdelinge besloot toen een poging te wagen hun geheugens op te frissen en stelde zich voor als Lynn. Alex lachte even om het grapje die ze maakte. De naam klonk inderdaad bekend. “Lynn... Misschien valt het me zo wel in...” mompelde hij bedachtzaam. Hij keek op en besefte zich dat hij zichzelf dan ook maar moest voorstellen; iets dat hij schijnbaar nog niet gedaan had. Goed gedaan, Alex, dit was precies hoe je een vriendschap kon opbouwen met iemand. Al moest hij toegeven dat in donkere gangen rondsluipen op zoek naar een dweil toch wel erg goed kon zijn voor het vertrouwen. “Alex,” sprak hij uiteindelijk. “Alex Beaumont.” Misschien hielp een achternaam nog meer, al betwijfelde hij of hij die ooit genoemd had bij een vreemde. “Normaal gesproken een breeder, maar John Watchog wanneer dweilen gevonden moeten worden.”

Op zijn uitleg wat hij hier eigenlijk deed, reageerde ze dat het ontspannen klonk en de jongen knikte instemmend. Het bracht hem in ieder geval op andere gedachten dan zijn eigen familie, al moest hij toegeven dat hij dit nu ook niet erg vond. Minder ontspannend, maar het werkte wel. “Ah,” reageerde Alex toen hem werd verteld wat er achter de deur zat. Hij haalde meteen zijn hand van de deurknop. “Dan zal ik daar maar niet naar binnen gaan.” Hij keek Sagittarius even aan. “Wat heb jij een rare neus,” vertelde hij de Growlithe, die hem schuldig aankeek en toen naar de overige deuren liep om te snuffelen. Alex liep nu op een willekeurige deur af. Misschien vond hij het hier wel. Voorzichtig duwde hij de klink omlaag en ging de deur zachtjes open, maar na een grondige inspectie bleek ook deze niet te bevatten wat ze zochten. Hier stond namelijk het voer. “Huh. Hoeveel deuren moeten we openen voor we raak hebben, denk je?”

“Waarschijnlijk hebben we dan geen echt gesprek gehad, zoals nu.” Lynn beaamde dat door te knikken, waarna er een lichte grijns op haar gezicht verscheen. "Anders zou het wel heel ernstig zijn, niet?" Sprak ze, waarbij ze even aan haar achterhoofd krabde. "Maar ik moet zeggen dat ik je stem wel herken. Waarschijnlijk ben ik je dus niet gewoon ooit voorbij gelopen." Ze wist dat het er zat, ergens in haar geheugen, maar het wilde gewoon net niet komen. Hm. De oudere persoon zei dat het hem misschien nog te binnen zou schieten, waarop Lynn eventjes knikte. Wie wist. Wie wist kwam zij er ook nog op, maar dat moment leek nog niet aangebroken te zijn. Nou ja, voor nu viel daar weinig aan te doen. Het was waarschijnlijk beter zich te gaan concentreren op iets dat hopelijk wel opgelost zou kunnen worden, bedacht Lynn zich, zoals het opruimen van de troep die Atlas gemaakt had. Maar eerst noemde de blondharige zijn naam nog, die Alex luidde, waarna er een Frans klinkende achternaam volgde. Het zwartharige meisje voelde gewoon dat er aan die achternaam een gebeurtenis verbonden was, maar toch wist ze nog steeds niet waar ze deze persoon van kende. “Normaal gesproken een breeder, maar John Watchog wanneer dweilen gevonden moeten worden.” Lynn lachte haar heldere, niet vaak te horen lach. "Nou, John, ik ben bang dat ik nog steeds niet weet waar ik je van ken. Mijn achternaam is Xavier, mocht dat je iets zeggen," reageerde ze. Normaal gesproken was ze er niet zo van om haar achternaam te noemen, gewoon omdat haar leefwijze in haar thuisregio haar dat afgeleerd had, maar voor deze keer maakte ze een uitzondering. Het irriteerde haar gewoon net wat te veel dat ze deze bekend voorkomende persoon niet wist te plaatsen.
Meteen nadat de jonge Trainer haar waarschuwing gegeven had, haalde Alex zijn hand van de deurknop, waarna hij sprak dat hij er dan maar niet naar binnen zou gaan en vervolgens tegen zijn Pokémon zei dat die een rare neus had. Lynn grinnikte even en merkte toen op: "Waarschijnlijk zullen we nooit weten wat er precies omgaat in de hoofden van onze Pokémon." Daar was zelf ze wel achter gekomen na die vele keren dat ze hardop aan Zara gevraagd had waarom ze in hemelsnaam deed wat ze op dat moment ook aan het doen was. Met de Liepard wist je het nooit, en dat was eigenlijk een van de dingen die Lynn zo leuk vond aan haar maatje, al zou ze het niet snel aan de Pokémon toegeven. Toen de blondharige persoon naar een willekeurige deur liep, draaide de jonge Trainer zich weer om naar de deur waar ze bij had gestaan. Er klonk een 'huh' op het moment dat ze de deurknop van haar eigen deur omdraaide, gevolgd door de vraag hoeveel deuren zij dacht dat er geopend moesten worden voordat ze de juiste vonden. Lynn haalde haar schouders even op, wat waarschijnlijk niet te zien was omdat ze half de ruimte in leunde om die goed te kunnen inspecteren, en reageerde: "Als ik goed was een rekenen had ik daar vast een precies antwoord op kunnen geven, maar dat ben ik niet. Misschien nog vijf, of zo? Daarna zullen er niet veel ongeopende ruimtes meer over zijn.."

Hij lachte even en knikte, maar dan zou het van beide kanten wel heel ernstig zijn. Lynn vertelde vervolgens dat ze zijn stem wel herkende en Alex wist niet hoe hij zich hierbij moest voelen. Wat als ze hem op een meisjesdag had ontmoet? Betekende dat dan niet dat hij wel een erg slechte, mannelijke stem had? Maar dat was niet zeker en de jongeman besloot er maar niet al teveel aandacht aan te besteden. Hij had immers geen vragen over zijn geslacht gehoord, dus hij ging ervan uit dat Lynn het idee had dat ze met een jongen sprak en dat was wel de bedoeling. Ze lachte zelfs om zijn grap, maar deelde vervolgens mee nog steeds niet te weten waar ze hem van kende. Alex beet gefrustreerd op zijn onderlip. Jirachi, hoe moeilijk was het om hier achter te komen? Blijkbaar ontzettend, want het bleef een kwestie van informatie uitwisselen en ze kwamen geen steek verder. Lynn gaf echter nu ook haar achternaam prijs en het bracht de jongeman in ieder geval dichterbij de ontrafeling. Dacht hij. Hij meende zich te herinneren haar naam niet met haar stem te hebben gehoord, maar juist een compleet andere. Een hele vreemde.

Net op het moment dat het hem inviel, trok Lynn opnieuw zijn aandacht met haar woorden. Hierdoor raakte hij helaas de draad weer kwijt, maar hij besloot het niet op het meisje af te reageren. Integendeel zelfs, zo iemand was hij niet, dus hij grinnikte gewoon om de opmerking. “Ik denk het ook niet. Misschien is dat maar beter ook.” Sagittarius zou hem waarschijnlijk gek maken met zijn gedachten. De Growlithe had echt de aandachtsspan van een vlieg. “Ik meen me trouwens te herinneren dat ik je naam wel heb horen vallen, maar dat heb je zelf niet gezegd geloof ik,” besloot hij in de groep te gooien, terwijl hij naar een volgende deur stapte om deze te openen. Lynn sprak toen dat ze wellicht nog zeker vijf moesten openen, want daarna bleven niet veel deuren meer open. “Ik ben ook niet goed in rekenen, hoor,” lachte hij. “Soort zoekt soort?” voegde hij er grappend aan toe. Zijn hand ging naar de deurklink en nieuwsgierig keek hij de ruimte in zodra de deur open was. Een klein tafeltje stond in het midden van het kamertje, met daarbovenop een mini tv. Een aantal stoelen stonden om het tafeltje heen. “Dit lijkt me iets om pauze in te houden,” zuchtte de jongeman. “Heb jij meer geluk?” vroeg hij over zijn schouder heen.

Een jongen. Voor nu zou Lynn maar even aannemen dat ze met een jongen (of man, of jongeman) te maken had. Misschien zou ze daar later nog op terug moeten komen, maar voor nu leek dit haar nog het aannemelijkst. Gefrustreerd beet de blondharige op zijn onderlip, voor Lynn duidelijk makend dat het hem ook irriteerde dat ze elkaar niet wisten te plaatsen. Even had de zwartharige geprobeerd om een herinnering op te halen door de naam een paar keer in zichzelf te herhalen, maar het had haar niet verder geholpen. Grr.
Alex grinnikte en sprak onder andere dat het misschien maar beter was dat ze het nooit zouden weten. Lynn glimlachte lichtjes en reageerde op luchtige toon: "Daar ben ik het helemaal mee eens, soms is het zelfs beter als je niet zou weten wat er in de hoofden van sommige mensen omgaat." Als sommigen zich konden gedragen als beesten, hoe dachten echte beesten dan? Waarschijnlijk minder erg dan die personen, bedacht Lynn zich grimmig. Ja, ze zag alles altijd van de zonnige kant. Ahum. Maar goed, het was niet haar bedoeling om het gesprek te versomberen, en daarom had haar stemgeluid niet overeengekomen met haar gedachtengang. Nu had het, hopelijk, meer als een grapje geklonken. Lynn was blij toen er iets anders kwam waarover gesproken kon worden, namelijk dat Alex zich meende te herinneren dat hij haar naam gehoord had van iemand anders dan zijzelf. "Hm, apart," deed Lynn. Ze kon de mensen die ze ontmoet had in Kalos en haar naam verteld had dan misschien niet meer op haar handen tellen, maar het waren er nog steeds niet al te veel.. "Wie zei het dan, eigenlijk? Iemand die je kent?" Besloot ze te vragen. Op de één of andere manier moesten ze hier achter kunnen komen.
“Ik ben ook niet goed in rekenen, hoor. Soort zoekt soort?” Lynn lachte even. "Ja, wij gefaalde wiskundigen tegen de rest, geholpen door een dweil, als we die ooit nog gaan vinden." Eindelijk waren haar ogen gewend aan het duister dat in de kamer gehangen had, waardoor ze nu verschillende lege aquaria en kartonnen dozen kon zien staan. Ze had de opslag gevonden, maar dat was niet wat ze zocht. Toen er gevraagd werd of Lynn meer geluk had, antwoordde ze dan ook: "Als je nog een aquarium zoekt wel, maar anders niet." Ze zuchtte even en liep naar een volgende deur. Ze hadden nu in totaal vier deuren gehad, zonder resultaat. Wie wist hadden ze deze keer wel geluk?