All my sins need holy water

In al die tijd dat er was voorbijgegaan was er niks veranderd. Niks binnen het team, niks in haar en al zeker niks in de algemene omgeving. Langzaam leek de stilte als een laken rond haar romp te vallen, haar schouders, haar lijf. Het dompelde haar onder in een ongekende rust. Was het over? Geen idee... Hoe moest zij het weten. Kalm had ze even haar oogleden over haar ogen laten trekken. Wat was zelfs het punt nog? Aan wat zat ze haar tijd te verspillen? Aan wat voor madness had ze zich uiteindelijk overgegeven? Eentje van macht? Honger naar macht. Het steeg dus echt naar je hoofd, geld... En kracht. Zij was het nummer 1 bewijs ervan. Niemand kon haar iets anders wijsmaken. Haar zachte ogen gleden even naar haar armen, waar Mayori kalm in lag genesteld. Het jonge dier had het uitermate belangrijk gevonden om hier naar binnen te gaan... En aangezien ze toch niks anders te doen had, was ze er maar mee ingestemd. Kalm aaide ze het zilver gekleurde vosje even. Ze was een prachtwezen, dat was een feit. Langzaam dwaalden haar ogen van haar beeld af, om langzaam een opwaartse beweging te maken. Het was toeval dat ook net op dat moment een nogal te bekende persoon in beeld moest komen. Haar ogen hielden even zijn blik vast, voordat ze zuchtend haar ogen terug afwende naar het wezen in haar armen. They were just strangers now... Dus er was geen punt in een interactie, laat staan hier. NIet tussen de talloze mensen die onschuldig waren. Dat had ze vaak genoeg gedaan in het verleden. Toen ze nog verdronk in haar lust naar meer.

Ze had haar blik weer gefocust op het aquarium. Hij zou wel weg gaan, net zoals al haar problemen weg gingen. Zolang ze er maar eerder een laser op had gegooid ging het haar niet meer lastig vallen. Het was iets dat zoal een vloek als een geruststelling was. Ze moest geen uitleg geven. Het was alsof erboven was en dat maakte het alleen maar erger voor haar situatie. Ja want voor wie moest ze verantwoordelijkheden voorleggen? Voor wie moest ze zich schuldig voelen? Voor wie moest ze een gwoon gezond meisje zijn met een normal visie... Voor niemand, misschien haarzelf, maar dat was ook alleen maar zoete broodjes die haar toch niet veel goeds deden. Ze kon beter gewoon doen waar ze zin in had op dat moment. “Tawnee.” ietwat verrast keek ze op. Het was immers wel haar naam, niet veel mensen droegen namelijk zo'n unieke naam als de hare. Rustig, maar behoedzaam richtte ze haar blik naar de maar al te bekende persoon. Het leek alsof de lucht uit haar longen was genomen en alles rondom haar niet langer bestaande leek. Wat deed hij? Langzaam maar zeker kon ze een klein beetje lucht tot zich nemen, het ene seconde van onbewust, ongeloof, was verdwenen. "August," sprak ze kalm. Te koppig om zelf weg te gaan. Ze was geen leeg hulsel, ze had ook karakter. En dat was niet alleen in dingen opblazen. Ze was veel meer dan een psychopaat die graag andere pijn deed... Had ze dat niet al bewezen met Ragya?