[Poké Fair] I Write Sins Not Tragedies [+Jun Lee]

.

Het was Kermis in Kalos iets waar Jun wel naar had uit gekeken, want het was lang geleden voor hem dat hij eens naar een kermis was gegaan. Hij kon het nog wel herinneren toen hij nog bij zijn ouders woonde, daar was er ieder jaar kermis. En ze gingen er ook iedere jaar naar toe, voornamelijk om de breedershow en het vuurwerk op de laatste dag. Voor dat Jun zijn huis wou verlaten voor vertrek, voelde hij zijn vrouwelijke kant enorm aanwezig worden. Dus besloot ze er maar voor om nog vlug om te kleden en klaar te maken voor vertrek. Gelukkig was zij en haar pokémon er tegenwoordig aangewend dat dit soort dingen konden gebeuren in no time. Alleen nu hoopte ze maar dat het niet terug gaat veranderen als ze op de kermis was. Want dan had ze lichtelijk een probleem gehad.  Na een hele omkleed beurt was ze dan eindelijk klaar om naar de kermis te gaan. Ze liep haar huis uit richting het hele gebeuren.

Echt lang hoefde ze gelukkig niet te wandelen en vanaf Lumiose City werd het ook steeds drukker richting de kermis toe. Iets wat logisch was, ook vond ze het logisch dat het niet in Lumiose nu gehouden werd. Anders zou het een echte team rocket kermis geweest zijn. Eenmaal aangekomen op plaats van bestemming was het nog drukker dan Jun had verwacht, en wat hij kon herinneren van vroeger. Echt erg vond ze het niet, alleen was ze nu bang dat er iets zou gebeuren, waardoor mensen zagen dat ze niet een echte vrouw was.

Eenmaal lopend over de kermis, hield ze maar de loop tempo van anderen aan. Natuurlijk moest ze soms wel ontwijken van mensen, omdat ze opeens stil gingen staan of langzamer liepen dan de rest. Maar op zich maakte dat voor haar niet veel uit, ze kon makkelijk rondom haar heen kijken en zag al veel leuke kraampjes en attracties. Ergens hoopte ze er ook op dat ze iemand zou tegen komen dat ze kende. Maar waarschijnlijk was dat echt een moeilijke opgaven in deze drukte. Al gauw zag ze dan toch nog iemand dat haar bekend voor kwam, zeker wist ze er niet van. Dus er naar toe roepen deed ze maar niet, maar ze liep wel zijn richting op. Terwijl ze steeds dichter bij er aan het komen was, werd ze steeds zekerder van haar zaak. Toen ze bijna bij hem was zei ze “Hallo Manolo,” en zwaaide uitbundig met haar armen naar hem toe. Nadat ze dat gedaan had realiseerde ze dat hij haar misschien niet kon herinneren. Aangezien hij alleen nog maar de mannelijke Jun kende en niet de vrouwelijke. Echt een probleem vond ze het niet, ergens kon dit nog best grappig worden.

.

Het duurde niet al te lang of hij kreeg een verbaasde vraag naar zijn hoofd. Jun staarde even verlegen naar de grond en zijn hand ging achter zijn hoofd “Jup ik ben het, verrassing,”zei ze, terwijl ze en beetje met zijn handen zwaaide. Net als of ze een jazz uitvoering gedaan had net. De vraag van de bruin harige had hij dan ook niet anders verwacht, ze glimlachte even en schudde haar hoofd nee “Niet echt, sinds ik in Kalos ben worden dingen me gewoon veel duidelijker. Daarlangs ik ben genderfluid,” vertelde Jun hem. De blond harige kon goed begrijpen, dat Manolo nu nogal verward was. Want ze had het ook nooit echt over gehad met iemand. Dat ze zich soms zo kon voelen, maar door dat ze er meer op was gaan letten. En informatie was gaan zoeken op internet, kwam ze toch meer achter wat ze eigenlijk was. Net zoals het feit dat ze nu ook geen breeder meer was.