{ Fair with strangers [Poké Fair]

Ragya zat rustig op Sleipnir, ze was gewoon wat rond aan het rijden terwijl ze een goed plekje zocht om te gaan trainen. Ze maakte zich klaar voor een gymbattle en wou dat al haar pokémon was feller waren in hun aanvallen. En misschien ook wat opvoeding kregen. Ze was het commetaar over haar team helemaal beu. Zeker, ze waren niet het dreamteam maar ze luisterde. Meestal. Aldrei was voor haar meer een partner dan een huisdier en in tijden was de gouden vos zelfs slimmer als diens trainster. Ze vulde elkaar aan waar de ander miste en ze begrepen elkaar tot zekere zinnen. Het probleem was dat Aldrei zich kon gedragen als een gek en niet echt interesse had in de veiligheid of belang van andere. Soms was dat heel goed, maar soms wat minder. Dan had je Fenrir, de reu luisterde geweldig naar haar en zou niet tweemaal nadenken bij een bevel. Maar hij wou de positie van Aldrei in het team als hoofdlid. Daardoor konden ze niet beiden tegelijk uit hun bal of het werd vechten, nu was de Ninetales wat hoger van level maar wie weet hoe lang dat zou duren. En dan had ze nog een Rapidash met een enorme ego, verslaving aan appelkoeken en die uit zijn eigen bal kon komen zonder moeite. Leuk. Als laatste had ze nog een ei, die zich nog het beste leek te gedragen nu ze het geval in haar rugzak hielt. Eerst had ze ook Myrt a’ Engill gehad, maar die had ze opgeborgen in de pc aangezien hij te jong was. Nu had ze dus een ongeregeld team van drie om de volgende gym mee op te nemen, dat werd wat. Gelukkig was het gras en dat konden ze vast wel verbranden, al was het met moeite. Daarna zou ze wel werken aan het uitbreiden van haar team. Misschien nog iets wat kon vliegen of wat dat goed was tegen rock types? Ze hielt nogal van dark en fire types, wat ook in haar team te zien was. Maar daardoor was haar team zwak tegen een paar bepaalde dingen. Momenteel had ze ground, water en rock als haar ergste vijanden. Misschien dat er wat in het ei zat wat zou helpen, of anders iets dat op zichzelf leuk was. Of gewoon hopen dat ze niemand tegenkwam met die types in hun team. En als ze er een tegenkwam gewoon niet lastig vallen. Aangezien ze niet echt meer opgelet had in haar gedachtegang keek ze verbaast op toen Sleipnir stopte. Deze stond met grote en twinkelde oogjes te kijken naar de lichtjes verderop. Hmm? Ze keek opzij naar Aldrei, alsof die he antwoord had op haar vraag. De Ninetales schudde haar vacht uit, alsof ze haar schouders ophaalde, en liep verder. Je zag wel wat er was als je er bent. Aan die logica was niet te tippen dus gaf de roodharige been en reed in een drafje op af. Al snel werd het drukker op de weg en was ze gedwongen een keuze te maken tussen afstappen of door de menigte heen rijden. Het tweede was aanlokkelijk maar Sleipnir was al zo afgeleid door het geluid en de lichtjes dat het beter was af te stappen. Ze gleed van zijn rug af en liet hem terugkeren in diens bal. Goed, nu kijken wat deze ophef was. Samen met haar Ninetales werkte ze zichzelf een weg door de mensen en hoorde al snel muziek en harde geluiden. Een kermis? Verbaast keek de roodharige om zich heen, dat was niet wat ze verwacht had. Ze had ook weinig ervaring met kermissen, en deze was zeker de grootste die ze tot nu toe gezien had. Aldrei was echter minder onder de indruk maar eerder gehumeurd door de harde geluiden in haar oren. Duidelijk in een nóg slechter humeur als normaal keek ze omhoog naar diens trainer. Bijna hopend dat deze niet in zou gaan op deze onzin. Maar natuurlijk, altijd als de vos iets niet wou ging ze het toch doen. Want Ragya haalde haar schouders op een onschuldige manier op en liep verder. De gouden vos rolde dramatisch met haar ogen, zuchtte, en besloot toen toch maar te volgen. Wie weet wat er ging gebeuren als ze die gek niet in het oog hielt. Zoals altijd kon het tweetal niet over andere heen kijken, beiden waren kleiner dan hun soortgenoten, al had Ragya er nu het meeste last van. Al snel kwam ze binnen gelopen en liep de drukte wat af, iedereen verspreidde zich nu naar andere dingen en deed wat ze leuk vonden. Enkele dingen hadden ook rij, maar de snellere kraampjes en degene voor eten en drinken gingen snel vooruit. Het waren de echte attracties waar je in een rij zou moeten staan. Die waren dus minder aantrekkelijk, daarbij stond ze er nogal verloren bij. Waar moest ze beginnen? Wat moest ze verwachten? Ze had geen vrienden en dat was ook een redelijk punt. Het was vast leuker met andere, zodat je die wat lastig kon vallen. Daarbij had ze het gevoel dat Aldrei niet mee in die dingen mocht. En zelfs al zou ze mee mogen leek het een gevaarlijk iets de Ninetales erin te dwingen. Zou ze een vreemde aanspreken? Kon best, op zijn slechts werd ze afgewezen en het was niet dat ze om iets dramatisch groots vroeg. Gewoon een rondje over de kermis lopen en genieten van haar aanwezigheid. Wat maakte het ook uit. Daarom draaide ze zich om en keek naar de ingang van de kermis, die nog altijd druk was door een stroom mensen van alle leeftijden. De roodharige zocht een doel uit, iemand rond haar leeftijd en in z’n eentje. Al snel vond ze iemand en keek achterom, om te zien dat Aldrei kennis had gemaakt met een gevallen suikerspin. Ze nam er net een hap uit en was geschokt door de zoete smaak, maar zodra ze over haar ontdekking was gekomen likte ze haar lippen af en volgde haar trainer. Deze stond ondertussen voor een random vreemde. ‘Zin om mee over de kermis te gaan?’ Smooth.

{ Heb de schade van de fair maar herstelt met een lange post :'3 Eerste post Scott en Jane~

Eens kijken of haar spontaniteit in de smaak viel. Want ja, het gebeurde niet vaak dat ze zo sociaal deed. Maar goed, het was kermis en ze mocht wel eens wat geks doen. Wie weet wat er zou gebeuren. Maar ze leek iets te veel van de vreemde te verwachten, want deze trok enkel zijn schouders op en stemde in. Yay. Ragya liet haar pigmentloze rode ogen over de ander heen glijden. Hij was groter dan haar, wat geen verrassing was. Ze was en bleef immers klein. Verder had hij blauw haar, blauwe ogen en leek rond haar leeftijd. Geen slecht uitzicht al zei ze het zelf, maar ze leefde dan ook in een regio waar jongens of knap waren of minderjarig. De jongen voor haar viel in het eerste hokje. Uiteindelijk, na beiden elkaar bekeken hadden, zei de ander zijn naam. Scott. Of ze hem ging onthouden was iets anders maar waarschijnlijk kwam ze er de dag wel mee door zonder hem te vergeten. Hopelijk. Ragya knikte. ‘Skemmtilega, ik ben Ragya’ Zoals altijd leek ze niet door te hebben dat ze het woord aangenaam in haar eigen taal uitsprak. Het was voor de roodharige iets te verwarrend alle talen uit elkaar te houden. En hoewel ze Nederlands en Engels kon, kwam haar eigen taal er altijd doorheen om enkele woorden in te vullen. Ondertussen kwam ook Aldrei aan lopen en keek op naar Scott. Na haar ambere ogen over de ander waren gegleden duwde ze haar oren naar achteren en wendde haar blik af. Blijkbaar was de vreemde niet eens een gegrom waard. Ach, het was niet dat haar inbreng gemist zou worden. Net toen ze aanstalten wou maken aan de ander te vragen waar te beginnen kwam er nog iemand aan. Een roodharige die Scott al kende, waardoor Ragya maar rustig toekeek hoe deze een suikerspin in zijn handen kreeg. Dit trok wel de aandacht van Aldrei, die dus toch verslaafd was geworden aan het roze spul. De gouden vos liep naar de ander toe en keek verwachtingsvol omhoog, alsof ze aan het schatten was hoe ze de suikerspin te pakken kon krijgen. Het leek Ragya echter geen geweldig plan om een Ninetales vol suiker te hebben, dus keek ze haar partner koeltjes aan. Nog voor ze haar pokémon helemaal terug had werd er weer tegen haar gepraat, waardoor ze opkeek. Bij de plagende toon keek ze ongeamuseerd en besloot er niet op te reageren, al stuurde ze wel een begroeting terug. ‘Hea’ antwoorde ze nog altijd was overwelmt door de energieke intro van de vreemde. Ze had niet gedacht dat ze nog iemand zou ontmoeten op zo’n korte basis. Al was ontmoeten een groot woord, ze wist diens naam niet eens. De Ninetales had gebruik gemaakt van haar moment van verbazing en sprong omhoog in een poging een stuk suikerspin af te bijten. Ragya zuchtte en keek naar de richting waar de ander in was verdwenen. ‘Laten we kijken waar je vriendin naar toe is gegaan’ Ze kon moeilijk haar zin zomaar afkappen en ze wist diens naam niet, dus dan maar zo. Zonder nog op een antwoord te wachten, en met een schuine grijns op haar gelaat, volgde ze de ander door de menigte. Of Scott volgde wist ze niet maar ze was benieuwt wat er zo belangrijk was geweest waardoor de ander haar suikerspin af had gegeven.

Ragya leek het allemaal net wat meer te volgen dan de jongen voor haar. Maar goed, het ging allemaal ook wel een beetje snel. Zelf was ze ervan overtuigt dan de andere roodharige Scott hier kende, misschien elkaar eens eerder gezien of wie weet wel meer. Zelf vond ze het niet zo erg, dit was immers een van de karige momenten dat ze vrijwillig met menselijke organismes omging dus nu kon ze het wel hebben. Beetje sociaal contact was heus niet slecht, al dacht haar partner hier anders over. Aldrei leek geen oog te hebben voor de mensen, maar wel voor de suikerspin. Wie had gedacht dat die vos van pure suiker hield. Jammer genoeg was Scott iets te snel waardoor ze lucht hapte en met een doffe klap haar kaken op elkaar kwamen. Meteen keek ze dodelijk naar de oorzaak van haar falen, aka Scott, en gromde diep. Het was pas toen diens trainer in beweging kwam dat ze de poging staakte en terug liep naar Ragya. Deze grijnsde half bij de woorden van de blauwharige. ‘Je zou het niet denken’ reageerde ze terwijl ze naar de attractie liep. Al snel zag ze wat de bedoeling was, Tauros Rodeo. Dit ging grappig worden. Toen ze zag waar de vreemde stond zocht ze een plekje bij het hek, door verschillende mensen een stoot te geven met haar schouder, en stond al snel vooraan. Want ja, anders kon ze met haar grootte niks zien. Eens kijken hoe die vreemde het zou maken.

Ragya leunde tegen het rek aan terwijl ze luisterde naar de weddenschap. Voor haar maakte het niet uit, het leek haar niet zo moeilijk. Maar goed, ze had het dan ook nooit geprobeerd. Het leek haar in ieder geval leuk te kijken hoe andere faalden. Waarom was je anders op een kermis? De roodharige had zich dus al helemaal voorbereid op een potje kijken en lachen, waardoor ze redelijk schrok toen ze mee genomen werd in de weddenschap. Meteen stond ze klaar in de verdediging te schieten, maar ze stond al in de rij. Toen ze ook nog de grijns zag schudde ze haar hoofd. Hier kwam ze zeker niet meer uit of wel dan? Maar al snel moest ook zij toegeven dat het niet te slecht kon zijn. ‘Waarom ook niet?’ Maar nu kwam Scott er wel goed van af, of niet dan? Ach, iemand moest de suikerspin vasthouden. Aldrei keek ondertussen met een glans in haar ogen naar diens trainer, zichtbaar een gebaar alsof ze haar uitlachte. De Ninetales vond het des te leuker mocht haar trainer vliegles krijgen van de Tauros. Zolang zij maar achter het rekje bleef in de buurt van de suikerspin.

Hoewel ze nog niet helemaal overtuigt was dat dit een goed plan was wou ze nu wel winnen. Het had haar niet moeilijk geleken van een afstandje, omdat het ding in tegenstelling tot Sleipnir alleen wat van links naar rechts ging in plaats van vooruit en bokkend. Als ze dat twee van de drie keer redde moest dit toch ook lukken? Het was ook dat ze niet tegen haar verlies kon en beter wou zijn dan de ander. Ragya keek hoe de ander het er van af bracht en grijnsde toen deze met een luidde plof in het kussen terecht kwam. Dit ging niet goed zijn voor haar rug, maar goed. Bij de vraag van de ander realiseerde ze pas dat hun aan de beurt waren. Maar de roodharige stapte naar achteren en maakte een gebaar dat ze mocht gaan. ‘Het was jou idee dus aan jou de eer’ Ondertussen blafte Aldrei uitdagend, alsof ze haar uitjoelde om het feit dat ze niet als eerste wou gaan. Maar de roodharige wou nu eenmaal weten wat ze moest overtreffen en gunde haar beest dus een dodelijke blik. De Ninetales snoof gewoon en sprong nogmaals op naar de suikerspin, hopend dat Scott afgeleid genoeg was zodat ze dat ding te pakken kreeg.