[Poké fair] You again?

Met een vrolijk gezicht keek North rond. Het kind was in hem naar boven gekomen en dat was duidelijk te zien. Hij was al naar een schietkraampje gegaan – waar hij dik verloren had omdat hij maar één kan omver had gekregen, volgens de gemene lachende eigenaar van het kraampje de slechtste zet van vandaag – en had één euro verspild aan een speelgoedautootje. De kinderen die voor het autootje stonden hadden net als zijn ouders en Petal verbaasd gekeken hoe North zijn handen in de lucht had gestoken en vrolijk ‘whiee!’ riep terwijl het autootje heen en weer bewoog. Het volgende wat hij had gedaan was een suikerspin gaan eten en tegen die tijd was het al wel zeven uur geworden. Hij liet met zijn handen in zijn zakken wat rond te kijken en liet zijn oog naar een redelijk onstabiele achtbaan glijden die zich wat meer tegen het drukkere gedeelte van de kermis bevond. Hij had al de raarste attracties gezien, maar een onstabiele achtbaan nog niet echt. Hij zat er net aan te denken om daarin te gaan toen hij, door niet goed op te letten, tegen iemand botste. Zijn blik gleed automatisch naar voren terwijl hij zijn handen uitstak om de val van de persoon te breken, maar het mislukte. Hij fronste. Niet omdat er zo tegen hem gesist werd – want dat had hij wel verdiend – maar omdat hij het meisje herkende. Hij voelde zijn wangen warm worden toen er door zijn gedachten ging dat ze er niet slecht uitzag in die jurk en met die hakken. En ook gingen zijn gedachten even naar dat moment in de kast, maar daar wilde hij nu niet al te veel aan denken. ‘Sorry, Arryn,’ zei hij terwijl hij zich voorover boog en het meisje aan haar armen naar zich toetrok. Hij trok iets te hard, want haar lichaam klapte tegen de zijne aan. Met een rood hoofd deed hij een stapje achteruit. ‘Dus,’ sprak hij terwijl hij zijn hand nonchalant in zijn zakken stak, ‘jij ook hier?’ Een domme vraag om mee te beginnen, maar goed. ‘Je hebt je hopelijk geen pijn gedaan trouwens?’ liet hij er haastig op volgen wat een facepalm met zijn roede van Petal opleverde.

North zuchtte. Hij had kunnen weten dat Arryn daarop ging reageren. Hij tolde zichtbaar met zijn ogen zodat, dankzij de lichtinval, zijn ogen even groen oplichtten. Zijn ogen waren dan ook echt groen als gif. Hij haalde een hand door zijn bruine jaren. ‘Jammer genoeg wel ja,’ kon hij niet laten om op een plagerige manier te zeggen toen Arryn aangaf dat hij haar kende. Natuurlijk wist hij wel dat ze het niet in die context had bedoeld, maar haar even plagen was altijd leuk. Dit was de derde ontmoeting die ze hadden en dankzij de vorige ontmoeting hadden ze elkaar beter leren kennen. Hij kneep zijn ogen samen toen hij zich besefte dat ze nog altijd zijn kleren had van die keer. ‘Ik krijg trouwens nog kleren van je,’ zei hij op een strenge manier tegen haar terwijl hij zijn handen op een achterlijke manier in zijn zij zette en een quasi boos gezicht trok. Natuurlijk vond hij het niet echt een probleem dat ze zijn kleren nog had. Hij wist zelfs niet eens meer wat het was, maar hij vermoedde dat het een joggingbroek en een trui was geweest. Ach, daar had hij er nog zoveel van. Bovendien had ze er zeker niet slecht mee gestaan. Die trui kon ze immers ook zonder broek dragen omdat het toch lang genoeg was. Even gleden zijn gedachten naar haar zonder die broek en met die lange trui van hem. Oh boy. Hij begon echt op die gasten van zijn generatie te lijken die hij niet echt moest. ‘Zin om iets te gaan doen?’ vroeg hij aan haar terwijl hij gebaarde naar de kermisattracties. Petal keek ondertussen geamuseerd naar de Sylveon die naar hem toekwam. Hij voelde zijn wangen al warm worden en bewoog even ongemakkelijk heen en weer. Hij had haar al vanaf het begin erg gemogen en North had hem daar vreselijk mee geplaagd. Ook nu wist hij niet meteen wat hij tegen de mooie Pokémon moest zeggen. En dus zei hij maar dat het echt druk was hier terwijl hij op zijn kont ging zitten en wachtte tot ze zou reageren.

Een lichte grijns speelde om zijn lippen toen hij Arryn zag nadenken, zich duidelijk niet meteen beseffend waar hij het over had. Dan was ze het dus vergeten. Dat bracht dan twee opties met zich mee. Of ze had die kleren ergens weggestopt en er nooit meer naar gekeken… of ze had ze stiekem aangedaan. Hij zou niet weten waarvoor, maar de meest logische redenering leek hem dat ze erin zou slapen. Wat hij trouwens maar gek zou vinden, want ze waren eigenlijk nog niet eens heel goede vrienden en het was nu ook weer niet dat hij zo aangenaam rook. Maar dat zou hij wel te weten komen als ze zijn kleren op zouden halen. Als zij ze gewassen zou hebben of zijn geur was er helemaal uit, dan wist hij het wel vrij zeker dat ze het voor een ander doel had gebruikt. Maar goed, even terug naar dat vrienden-gedeelte. Hij had echt geen idee wat ze waren. Ze hadden nog niet echt ruzie gehad. Wel al heel kleine meningsverschillen. Ze bleken echter altijd in van die rare situaties te belanden die hij nooit echt onder controle had. Ook leerde hij telkens een beetje meer kennen, een beetje van de echte Arryn. Niet van heel dat schouwspel dat ze opzette om goed over te komen, want daar hield hij sowieso niet zo van. Gewoon jezelf blijven en stoppen met die onzin. Hij schrok op uit zijn gedachten toen hij werd meegesleurd en grijnsde toen ze hem meesleurde naar de botsauto’s. Ja, daar had hij ook wel zin in! Hij trok een raar gezicht toen ze hem vroeg om te sturen, maar keek toen naar haar hakken. ‘Waarom trek je die dingen dan ook aan naar de kermis,’ bracht hij verontwaardigd uit. ‘Vrouwen, je zult ze nooit begrijpen,’ mompelde hij er vervolgens heel zachtjes achteraan, maar expres wat luider zodat ze het toch zou horen. Gheghe. Hij pakte haar hand vast en sleurde haar zonder pardon mee naar het roze autootje. Een Jigglypuff zo te zien, maar het was de enige vrije botsauto. Hij ging achter het stuur zitten en wachtte tot zij ook was ingestapt. Hij zwaaide vrolijk naar Petal en Sylveon die zich aan de zijkant bevonden, maar schrok op toen de attractie startte en er opeens iemand tegen hun aan kwam gereden. Ja, hallo, mochten ze ook even fatsoenlijk instappen?! Snel keek hij opzij. Hij hoopte dat Arryn al fatsoenlijk was gaan zitten, want anders kon ze wel eens goed een blauwe plek hebben. ‘Die gaan we terug pakken, oké?’ vroeg hij aan haar terwijl er een uitdagende glans in zijn ogen verscheen. Oh, wat had hij hier toch een zin in!

North wierp een schuine blik naar opzij op Arryn, maar zo te zien leek het meisje niet al te veel last te hebben van haar blauwe plek. Hij durfde te wedden dat ze die wel had, want hij had het bankje voelen trillen toen ze neergekomen was. Hij wilde de sukkel dan meteen terug pakken. Hij had precies in zijn geheugen gegrift om welk karretje het ging. Het was een Growlithe geweest. Die waren makkelijk te herkennen aan hun korte staart. En inderdaad, toen hij met zijn ogen zocht vond hij inderdaad een Growlithe-karretje. De man die achter het stuur zat leek precies op diegene die North en Arryn’s karretje had aangereden. Goed dan. Nog voordat hij het gaspedaal helemaal kon indrukken, deed Arryn dat al voor hem. Schijnbaar had het meisje haar hakken uitgetrokken en dat was iets goed voor hem. ‘Jij geeft gas, ik rij,’ zei hij terwijl hij zijn voet onder de hare vandaan haalde. Het karretje schoot echter al vooruit omdat Arryn wel heel veel gas gaf. Waarschijnlijk was ze zo fanatiek dat ze het gaspedaal te ver indrukte. Hierdoor gingen ze snel vooruit en vond hij al snel de Growlithe. Hij reed recht tegen de achterkant van het botsautootje waardoor de eigenaar van het ding verbaasd zijnde opzij keek. North begon te lachen omwille van de uitdrukking op het gezicht van de man en stak zijn arm vrolijk in de lucht. Daar leek de man het niet zo mee eens te zijn, want hij reed North weer via de zijkant aan en snelde er vervolgens vandoor. ‘Gas geven en loslaten wanneer ik dat aangeef,’ zei North vrolijk tegen Arryn. Hij draaide zijn stuur met een ruk om zodat ze weer op het juiste pad zaten en begon vervolgens instructies te geven aan Arryn terwijl hij zijn karretje begeleidde naar waar de man van daarnet was. Ze zouden die Growlithe krijgen, verdorie!

Een lach van plezier ontglipte North toen hij vol met zijn karretje tegen dat van de man botste. Al lachend keerde hij zijn aandacht van de man af zodat hij diens geïrriteerde gezicht niet hoefde te zien, want Arryn’s triomfantelijke blik was al leuk genoeg om naar te kijken. Verbaasd zijnde door zijn gedachten liet hij zich even afleiden en het stuur gleed voor even uit zijn handen. Dat werd hem meteen kwalijk genomen, want het karretje van de Growlithe botste weer vol tegen hun op. North blikte opzij en zag de triomfantelijke blik van de man. Hij gromde, rukte aan het stuur en reed achter de man aan. Zijn wangen werden lichtelijk rood omdat hij zich besefte dat Arryn half op zijn schoot zat. Omdat hij weer afgeleid raakte door Arryn zag hij niet dat de man zich gedraaid had en hij botste vol met zijn karretje tegen de voorkant van het karretje van de vervelende man. Hij sloeg zijn arm om Arryn’s middel zodat zij niet voorover zou klappen en bloosde toen ze dankzij deze handeling per ongeluk nog dichter tegen hem kwam. ‘Laten we even net doen alsof we hem niet meer in het oog hebben en laten we daarna vol tegen hem rammen,’ zei hij tegen haar terwijl hij aan het stuur draaide zodat ze uit het zicht van de man kwamen. Hij zette zijn botsauto zo zodat niemand echt tegen hem kon botsen en kreeg daarna weer de man in het oog. ‘Gas geven!’ riep hij vervolgens, zijn arm van haar laten zakkend.

Het besef dat Arryn nog steeds op zijn schoot zat drong maar half tot hem door toen ze opeens gas begon te geven. Hij had zijn ene arm om Arryn geslagen – uit reflex – om haar te ondersteunen zodat ze niet van zijn schoot zou donderen als ze geraakt werden door een ander karretje en met zijn andere arm probeerde hij het stuur te controleren. Dat ging nog redelijk goed, hoewel het beter zou zijn geweest als hij zijn handpalm had gebruikt voor dit soort dingen. Hij ging zo op in het spel dat een ongecontroleerde kreet zijn mond verliet toen het karretje opeens stopte. De muziek was gegaan en Arryn ging van zijn schoot af. Zijn ijzige blik bleef hangen op het karretje alsof hij alleen al met zijn blik het karretje een flinke duw zou kunnen geven. ‘Nou ja,’ zei hij sussend tegen Arryn. ‘Niks tegen te doen.’ Hij merkte dat zijn arm van haar zij was gegleden en bloosde daarom. Hij had haar ondersteund en tegen zich aangedrukt met de bedoeling dat ze niet op haar gezicht zou gaan als een karretje tegen hun zou botsen, maar wat vond zij daarvan? Tot nu toe had ze er niet te veel van laten merken en snel stond de bruinharige jongen op. De man die uit het karretje voor hun kwam keek hun uitdagend aan en gaf Arryn een korte knipoog. Hij leek minstens vijfentwintig te zijn en North rechtte zijn schouders terwijl hij zijn groene blik in die van de man drong. ‘Kom, we gaan,’ zei hij. Hij pakte Arryn’s hand vast, begeleidde haar uit het karretje en nam haar mee naar het gedeelte dat zich veilig van de botsauto’s bevond. ‘Zin in een suikerspin?’ vroeg hij grijzend, maar het zat hem niet lekker dat de man naar haar geknipoogd had. Normaal besteedde hij aan dit soort dingen geen aandacht, maar de man was niet lelijk geweest en hij leek een oogje op Arryn te hebben gehad. Waarom zou hij zich met dit soort onzin bezig houden? Hij keek schuin naar Arryn. Vond hij haar soms leuk?

North beet twijfelend op zijn onderlip. Hij zat nog steeds in een dubio met zijn gevoelens. Want hij had namelijk maar één verklaring waarom hij zo beschermend zou reageren. Hij was voor vrienden sowieso al beschermend en was ook voor Yara opgekomen, maar voor Arryn was dit toch net iets anders. Bij Yara had het hem ook wel niet lekker gezeten dat ze naar haar geknipoogd hadden, maar op een andere manier. Daar vond hij het gewoon vies. Maar bij Arryn was hij daadwerkelijk bang dat ze diegene die naar haar knipoogde wel zou zien zitten. En dat toonde toch aan dat hij… gevoelens voor haar had? Hij beet op zijn onderlip. Hij kon het gevoel vergelijken als voor hij zijn vroegere vriendin in Kanto kreeg, alleen was dit net iets sterker. ‘Oh ja, sorry,’ mompelde hij en hij voelde blosjes op zijn wangen komen. Petal keek hem met een nietszeggende blik aan, maar zijn mondhoeken waren omhoog gegaan. Petal wist wat hij voelde. Misschien moesten ze hier maar eens een uitgebreide conversatie over hebben als de dames weg waren. Want North was er vrij zeker van dat zijn Pokémon de Sylveon van Arryn ook niet alleen leuk vond om naar te kijken. Alsof North zijn gedachten kon lezen, richtte Petal snel zijn blik de andere kant op. Ha, betrapt! ‘Ik zal je wel trakteren,’ zei North als een echte gentleman. ‘En nee, ik verwacht geen tegenspraak.’ Hij stak zijn tong naar haar uit en zocht met zijn gifgroene ogen het kraampje waar ze een suikerspin konden gaan eten. ‘Daar,’ zei hij vervolgens uit het niets en hij wees schijn naar voren. Petal grinnikte en achtervolgde zijn trainer toen deze naar het kraampje liep. ‘Twee grote suikerspinnen alstublieft,’ zei North en hij haalde het gepaste geld tevoorschijn terwijl de man de suikerspinnen draaide. In ruil voor zijn geld kreeg North echt twee joekels van een suikerspinnen en hij gaf er eentje aan Arryn. ‘Waar gaan we dadelijk in?’ vroeg hij. Ze konden naar het spookhuis gaan. Of naar het reuzenrad… Neh, liever het spookhuis dan!