[Poké Fair] Unlikeable isn't being Fair[+Jayde Margrave]

Na een paar maanden was er weer een festival gaande, maar hoewel de vorige hem amper aan ging had hij zeker interesse in deze. Het was een reden om Santalune City weer te bezoeken waar mevrouw strohaar zat en haar afgebrande gymgebouw. Niet alleen dat, want hij was ook tamelijk nerveus nu hij Jayde via de HC uitgenodigd had om mee te gaan en vlak bij de gym te ontmoeten. Het was gênant om haar weer aan te spreken na de laatste patrouille met hen samen, waarin hij over zijn ‘fase’ verteld had. Zelfs de gedachte eraan maakte het hem heet onder zijn voeten. Ook moest hij weer aan Jeanne denken, wat ze gezegd had. Dat hij nog een kans bij Jayde dan maakte. Haar enige reden was namelijk hun leeftijdsverschil, dus er was ‘hoop’, volgens haar. Daar geloofde hij geen woord van! Hoewel… Ciro snoof en leunde tegen een lantaarnpaal aan. Hij wílde het geloven. ‘J-Jij..?!’ Hmm? Een dame stapte plotseling de gym uit en keek vol afschuw en verschrikking naar hem, waarna hij haar wist te herkennen. Natuurlijk had hij haar kunnen verwachten. “Mevrouw Strohaar, hoe gaat het?” begroette Ciro haar met een valse grimas, waarna hij zich verwijderde van de lantaarnpaal, “Alles goed met je ‘kunstwerken’ en je vlinder?” De blondine had er niets op te zeggen en schreeuwde enkel naar hem dat hij moest verdwijnen, voordat ze overstuur verdween in het festival bezoekende menigte. Tsk, was ze in haar maandelijkse of wat? Ciro leunde weer tegen de paal aan en wachtte gespannen af op Jayde. Voor de verandering was hij zelfs vroeg aangekomen dan net té laat. Waar bleef ze echter nou? Deels wilde hij dat ze opschoot, maar deels wilde hij dat ze gewoon niet zou komen. Hij zuchtte luid en zette zijn koptelefoon maar op, zette de radio op en hoorde direct ‘Love me like you do’. Serieus, een zoetsappig lied op een moment als deze? Ach, ergens hoopte hij ook op dat Jayde eens wederzijds hem leuk zou vinden, zonder last te hebben van het verschil in leeftijd. Onbewust glimlachte hij en sloot zijn ogen, wachtend op haar.

Terwijl het liedje voortdurende merkte Ciro pas op dat het nogal pakkend was en voordat hij het wist neuriënde hij mee met het lied. Het was zeker niet zijn muzieksmaak, maar veel kon je niet van de beste hits verwachten die een radio draaide. Damn. Het was écht pakkend. Voordat hij het wist zong hij zachtjes zelfs een paar zinnen mee. “Touch me like you-WHAA!” Iets raakte zijn schouder aan en geschrokken sprong hij naar achteren, maar knalde daarmee pijnlijk zijn achterhoofd tegen de lantaarnpaal. Au! Pfoe, oké, deed aardig veel pijn. Direct hing de koptelefoon weer om zijn nek en greep hij met beide handen naar zijn hoofd. Het deed Arceusdomme veel pijn! Wie had dit op zijn geweten?! Met een vrij zuur gezicht keek hij op en zag toen Jayde vlak voor hem staan. Ow. Waar had hij dit voor verdiend? “Volgende keer schreeuwen, ja?” snauwde Ciro geagiteerd, waarna hij zijn handen van zijn hoofd vandaan haalde. Tsk, natuurlijk. Hij moest zijn beste kant gaan laten zien, en het begon nu al aardig rampzalig. Of het te redden viel was nog maar de vraag. “Laten we maar gaan…” mompelde hij zachtjes, beschaamd over zijn uitval en liet Jayde voorop lopen. Dames eerst, toch? Ugh, hoe moest je als een net persoon gedragen? Als een.. man?! Grmpf, vooruit met de geit. Wat hem allereerst opviel in de drukbezochte festival was een apparaat waar diverse knuffels in zaten, elk van een behoorlijke grootte. Hij meende een Blastoise, Aerodactyl en zelfs Flippy’s lievelingsPokémon – ‘Charizard’- te zien. Onbewust gleed zijn blik kort naar haar, zich afvragend wat ze leuk zou vinden om te hebben. Vreselijk voelde hij zich echter met al die.. sympathieke gedachten. Erger nog; hij voelde zich als een vulkaan op uitbarsten met de warmte die hij in zijn gezicht voelde. Het leek haast weer als hun missie, maar ditmaal was Jayde er heerlijk bewust van. Geweldig. Maar goed, zou ze de knuffel anders willen, mensen hielden van cadeaus, toch?

“Wacht even! Ik ga even gamen!” Met die woorden snelde hij naar het apparaat, wierp een munt erin en greep de control stick vast met zijn bevende handen. Nooit eerder was hij zo nerveus met iets wat onder ‘gamen’ kon worden gezien, maar het was niet om het spel zelf, maar het gevolg daarvan. Zijn doel. Oké, Ciro haalde diep in en uit adem en ging maar voor de Aerodactyl die boven de rest uitstak. Beheerst liet hij de grijper –een Corphish claw- naar beneden zakken door een knop in te drukken, waarna deze zich klemde om de kop van de knuffel. Nu.. heel rustig naar de afvoerpijp brengen. Rustig… ‘Klong!’ En de knuffel viel erin en verscheen in de ruimte aan de onderzijde van het apparaat. Gelukt! “Yes!” bracht Ciro er vrolijk uit, waarna hij trots de knuffel vastgreep en op Jayde afliep. Herstel, nu schaamde hij zich het meest; hij ging het aan háár geven en erger, hij liep met een knuffel rond op zijn leeftijd. Als schaamte kon doden… Hmm, hij had trouwens een beter idee. Met een speelse grijns wapperde hij de vleugels van de knuffel vlak achter Jayde. “I believe I can fly,” Direct grinnikte hij om zijn eigen ironische grap, eerder om zijn schaamte te verhullen. Er was geen sprake van dat hij het met een strak gezicht aan haar kon overhandigen. Dan maar met een lach. “Deze is voor jou!” Zonder haar direct in de ogen aan te kijken en met een rood gezicht overhandigde hij de knuffel door zodanig aan de vleugels te trekken dat het leek alsof deze naar haar vloog. Oké, kon hij nu gewoon ter plekke smelten?

De vraag of hij na de knal met zijn hoofd tegen de lantaarnpaal nog oké was leek hem overbodig. Zag het eruit alsof hij zich geweldig voelde dan? Zo te zien was Jayde ook half blind om dát zelfs niet bij hem te kunnen zien, maar de bonzende pijn bij zijn achterhoofd zakte al weg. Dat scheelde al een boel, want om straks rond te lopen met barstende hoofdpijn leek hem niet heel leuk. “Soort van,” snauwde Ciro maar terug. Damn, het was moeilijk om zich netter gedragen en minder als zichzelf. Waarom was dat beeld van een gentleman zo moeilijk om naar te streven? Ach, zo te zien werkte zijn knuffel-idee uit. Al schaamde hij zich diep met zijn actie. Hij hield geeneens van knuffels en op zijn leeftijd ermee rondlopen en te geven aan iemand? Dat persoon waar hij ‘zulke’ gedachten had.. Oh nee. Ciro wendde ditmaal helemaal zijn blik beschamend af. Huh? Gelach? Moeizaam keek hij op en zag tot zijn verbazing dat Jayde om hem lachte, iets wat ze maar tweemaal eerder gedaan had. Gek genoeg bleef het hem elke keer weer verassen. Ze was immers de serieuze ijzeren dame voor hem, in een ninja kostuum. Vreemder nog; ze scheen de knuffel geweldig te vinden en b-bedankte.. h-hem? Was het een grapje of..? Direct keek hij haar weer aan met een rood gezicht en zijn mond viel uit verbazing open. Serieus? Echt? Een glimlach verscheen op zijn gezicht dat dit hem ten minste gelukt was. Yes! Hij was dus al goed bezig. Complimenten ontvangen was echter nog steeds iets waar hij niet mee om kon gaan en weer beschaamd draaide hij deels van haar af. “Natuurlijk, alles wat ik geef is geweldig” mompelde hij erachter na, al klonk het waarschijnlijk net te zacht. Damn, hij schaamde zich echt. M-Maar.. ze vond het leuk! Urgh, hij wilde weer smelten.

Op dat moment weerklonk echter een onbekende stem en met een ruk draaide hij zich verrast om, enkel om één of ander mega Mudkip te zien met tasjes bij zich die vol leken te zitten met spulletjes. Met een frons nam hij de… Pokémon op, maar toen hij de Mega Mudkip liet uitpraten keerde zijn rode gezicht terug. W-Wat.. T-tortelduifjes? Direct liet hij zijn hoofd wat hangen, niet wetend hoe hij daarop moest reageren. G-Gaven ze echt die indruk.. ? Dan was hij dus degelijk goed bezig, toch? Als andere hen al zo zagen… Geweldig. Gek genoeg was het Jayde die de illusie doorbrak door Mega Mudkip te corrigeren en te vermelden dat ze vrienden waren. Haast direct wilde Ciro ter plekke op de grond vallen en een bolletje vormen. “Ja, ‘vrienden’” spuugde hij vol afschuw uit, waarna hij met zijn ogen tot spleetjes getrokken haar recht aankeek. Hij wilde meer zijn, maar het was nóg niet wederzijds, maar daar zorgde hij wel voor. Dat was eenmaal zijn missie, onofficiële missie die enkel hij kon volbrengen. Als hij er zo over nadacht klonk het beter dan een TR-missie, zelfs. De Mega Mudkip overhandigde hen vervolgens twee tassen, waarvan hij er één vastgreep en wat mee heen en weer schudde. Er zat duidelijk een boel voorwerpen in, maar op dit punt hoopte hij maar dat het niets met liefde te maken had of nog erger; ‘vriendschap’. Pff. Zijn humeur was naar de maan. “Het is toch geen ‘I heard you like Mudkip’-actie, of wel?” vroeg Ciro voor de zekerheid, want daar had hij ook geen zin in. Antwoord kreeg hij niet, maar wel een aanbod om met zijn drieën op de foto te gaan. Yay. Als ‘vrienden’. Tsk. Het irriteerde hem mateloos. Jayde besloot doodleuk aan hem te vragen of hij dat wilde, waarop hij zijn blik afwende en met zijn ogen rolde. “Doe maar, ‘vriend’” Ja, hij werd nu ook van haar geagiteerd. O wee als Mega Mudkip weer zou benadrukken betreft hun geweldige vriendschap, dan bleef er niets van hem over, daar was hij wel zeker van. Dan at hij straks een Mega Mudkip kop op een stokje dan de gebruikelijke suikerspin. Inmiddels ging hij maar bij de Mudkip staan die tussen hem en Jayde stond, terwijl de kerel een camera tevoorschijn haalde en deze liet aftellen. ‘Zeg ‘Kip’!’ Ow, dat was wellicht zijn lievelingswoord.. Kip, zalige vlees. Yum. Ciro glimlachte bij de gedachte en sloeg daarbij zijn armen over elkaar. Gebraden kippenpoten.. yum. ‘De foto’s worden aan het einde van het festival ontwikkeld en dan kan je hem halen bij de kraam achter mij. Hierbij wens ik jullie nog veel plezier!,’ Met die woorden verscheen Mega Mudkip weer in de mensenmassa, waarop hij een zucht slaakte en kort naar de overige kraampjes keek.

“Zie jij iets leuks?” Hmm? Bij één van hen zag hij een Tauros een kerel van zich afwerpen, waarna er luid gejuich te horen was en iets dat hij boven de drie minuten op de Pokémon wist te blijven zitten. Deze kreeg daarna een cowboyhoed van een of andere kerel, voordat hij de vierkante door hooi aangegeven ruimte verliet. Zou dat wat zijn? Hij had immers weten te overleven op de rug van een Rapidash die vol van zichzelf was en doodleuk nog spongen maakte. Dat leek hem vele malen erger dan een Tauros. “Laten we onze innerlijke cowboy oproepen,” stelde Ciro voor, wijzend naar de kraam, waarna hij er vol goede moed op afliep. Als dit niet zou werken, dan wist hij het écht niet meer. Na wat geld betaald te hebben stapte hij op de rug van de Tauros wat net wat breder aanvoelde dan de Ponyta of Rapidash. Oké, gewoon de nek vasthouden en al je kracht in de strijd gooien. Dit was een eitje! En.. de tijd ging in! Direct slingerde zijn lichaam alle kanten op en lachte al een deel van het publiek hem uit. Aah! Vervloek hén. Gewoon op de.. WHaa! Rug zitten. Uit alle macht trok hij zijn lichaam zo dicht tegen de rug van de wild om zich heen schoppende Tauros aan, maar toen deze blotseling met zijn achterbenen de lucht in ging, verloor hij net zijn grip. Arceusdomme! Argh! En pijnlijk kwam hij vlak voor de stier terecht in het hooi. “Auw,” Ciro had erger meegemaakt, maar dit was geen pretje; zijn stuitje bonkte als een gek. Zijn blik gleed direct naar de digitale klok en die stond amper op anderhalve minuut. Tsk. “Ik kan beter, véél beter!” Hij durfde Jayde zelfs niet aan te kijken en probeerde het voor een tweede keer, maar toen de Tauros weer een plotselinge beweging maakte verloor hij weer zijn grip. Tsk, niet weer! Na een tweede, pijnlijke knal op zijn stuitje gaf hij het maar op, zeker nu de digitale klok een lagere tijd dan voorheen gaf. Direct volgde er gelach en boegeroep van het publiek welk hij furieus aankeek. “Probeer het dan zelf, hufters!” snauwde hij, waarna hij de ruimte verliet. Laat maar. Het was allemaal oplichting. Het had geen zin wat hij deed. Jayde’s blik negerend nam hij bij een bank plaats wat vlak naast de rodeo kraampje zat. “Lach me maar uit,” Zijn humeur was nou volledig naar de maan, misschien zelfs naar Pluto.