I'm just playing with you. [&JAYDE MARGRAVE]

Lichtgrijze ogen openden zich. Lichtblauw haar werd in de war gebracht door een stevige wind. Een hand werd door het lichtblauw haar gehaald om het weer goed te leggen. Want ook al zag hij er zo niet uit, Kaito was best ijdel als het om zijn haar ging. Kaito Stone, 23 jaar, een pas geworden Team Rocket grunt lag in het gras. Zijn grijze ogen keken naar de bewolkte hemel boven hem. Psycho, zijn Pokémon, lag naast hem. Wel, eigenlijk was het niet echt zijn Pokémon, maar meer die van zijn oppasser. Zijn vroegere oppasser. Die Kaito zo vertrouwde dat hij niet had gedacht dat het toen 12-jarige jongetje hem zou aanvallen met een Confusion, gebruikt door zijn toen geëvolueerde Abra. De Kadabra had het toen misschien niet echt gewild, maar hij had alles willen doen om Kaito blij te maken. En dat wilde hij nu nog steeds, een eigenschap die Kaito wel koesterde. In principe hield hij wel van Psycho, hij wist het alleen niet goed te uiten. En dan kwam er ook nog bij kijken dat hij Psycho vooral koesterde als deze deed wat van hem gevraagd werd. Ach, men zou hun band toch nooit begrijpen. Kaito richtte zich op en keek nogmaals naar de blauwe hemel. ‘Psycho, gebruik Teleport,’ zei hij toen met zijn diepe stem. Het volgende moment zat hij op de grond vlak voor het Pokémon Center van Lumiose City. Een goedkeurend knikje werd geschonken naar Psycho en deze glimlachte. ‘Wat zullen we vandaag eens gaan doen…’ Zijn lichtblauwe haren waaiden met een ruk opzij toen hij recht in de harde wind keek. Jeetje, hij haatte het als het zo… winderig was. Hij grinnikte even om de benaming, draaide zich toen om en begon te lopen. Hij wist dat Psycho toch wel zou volgen. Een tikkeltje verveeld liep de man doelloos rond in Lumiose City tot hij opeens iemand verderop in de gaten kreeg. ‘Psycho, gebruik Confusion op die tak om haar te laten struikelen,’ zei Kaito grijnzend. Konden ze nog eens wat beleven. En dus bewoog de Alakazam zijn lepel lichtelijk waardoor de tak verschoof tot onopgemerkt vlak voor de voeten van de persoon. ‘Kijk uit!’ riep Kaito zogenaamd bezorgd naar de persoon.

Het was grappig. Meer dan grappig. Het was leuk. Meer dan leuk. Het was eigenlijk gewoon super hilarisch. Vooral toen ze op het laatste moment pas wat doorhad, maar het toen al te laat was om terug te keren. Ze kwam dan ook met een rotvaart terecht op de grond en Kaito beet op de binnenkant van zijn wangen om niet in lachen uit te barsten. Die drang werd trouwens nog erger toen hij een Fennekin naar hem zag grommen. Fennekin. Nog niet geëvolueerd. Waarschijnlijk nog onder het niveau van Psycho. Laat hem niet lachen. ‘Nee, dat zie ik,’ sprak hij vervolgens zo rustig mogelijk tegen de vrouw. Hij liep naar haar toe en Psycho volgde hem. ‘Heb je je erg pijn gedaan?’ Hij was erg goed in liegen en acteren. Zijn zeegroene ogen keken haar zo bezorgd mogelijk aan als hij kon. Het kon hem echt geen zier schelen of ze zichzelf nu wel of niet pijn had gedaan. En die Fennekin moest niet te hard grommen of hij zou ook een tak voor zijn voeten geschoven krijgen. ‘Het moet vast door die harde wind hier beland zijn,’ zei hij vervolgens nog. Alsof het aan de wind lag terwijl het eigenlijk zijn schuld was. En grotendeels ook die van Psycho, want hij was diegene die de tak werkelijk had verschoven. Kaito had hem enkel opdracht gegeven. Dus ze waren samen voor de helft schuldig. En beiden voelden zich er niet schuldig over. Psycho had niet echt ergens emoties over, maar ook hij kon goed acteren. Kaito boog zich en stak vervolgens zijn hand naar haar uit. Het viel hem op dat ze een sjaal om haar mond en neus had, alsof ze een ninja probeerde te zijn. Of ze probeerde iets te verbergen, dat kon ook natuurlijk. Ja, het zou waarschijnlijk dat laatste zijn.

Of ze zich erg pijn had gedaan? Alsof je zo'n klap tegen de grond nauwelijks voelde. “Gaat wel,” mompelde ze, waarna ze alsnog even haar handen inspecteerde. Op elke hand zat een kleine schaafwond die toch wat brandend aanvoelden – al was het natuurlijk lang niet zo erg als echt verbranden, dat wist Jayde ook wel. Verder deden haar knieën wat zeer, maar aangezien er niets aan de hand leek te zijn met haar broek zou die schade ook wel meevallen. Ze keek de man wat ongelovig aan toen hij zei dat de tak wel hier zou zijn beland door de wind. Ja, zo was die tak wel op de weg beland, maar het verklaarde niet hoe hij bijna een meter was opgeschoven en vlak voor de voeten van Jayde was terechtgekomen. De man stak zijn hand naar haar uit, maar ze nam deze niet aan. Ze was toch al bezig met opstaan en het was niet zo dat ze haar benen gebroken had of zo. Zodra ze stond merkte ze op dat de man een Alakazam had, een vrij sterke psychische Pokémon. Meteen werd Jayde weer wantrouwend, want zo'n Alakazam zou met gemak een tak kunnen verplaatsen en deze voor haar voeten laten vallen. De man deed wel aardig en zo, maar ze had zo onderhand wel geleerd dat niet iedereen te vertrouwen was. “De wind, juist ja...” zei ze, terwijl ze het zand van haar broek afklopte. Wacht... er klopte iets niet. Waar was haar Holo Caster? Die moest er wel zijn uitgevallen terwijl Jayde tegen de grond was gesmakt. “Waar is-” Ze keek vlug om zich heen en zuchtte opgelucht toen ze zag dat Fennec het voorwerp al had gevonden. Dat haar Team Rocket ledenpas aan de achterkant van de Holo Caster zat en dat de grote, rode “R” op de zwarte achtergrond goed zichtbaar was voor iedereen die in de buurt stond, maakte op dat moment even niets uit voor haar.

Kaito voelde dat zijn hart een slag oversloeg toen de blik van de vrouw op Psycho bleef hangen. En niet voor heel even, maar wel voor wat langer. Alsof ze iets aan het overdenken was. Alsof ze kon zien aan Psycho dat hij die tak verschoven had. Kaito wist dat als hij nu zijn mond open ging doen en ging zeggen dat Psycho onschuldig was, dat haar vermoeden alleen maar groter zou worden en dat hij dan echt in de problemen zou raken. Niet dat hij zou moeten vluchten voor zijn leven, maar hij zou wel niet meer in staat zijn om haar vertrouwen te winnen en zou haar Pokémon dus met geweld van haar moeten stelen. En dan had je ook nog het feit dat hij geen Dark Ball’s had. Dat werd een missie die niet te voltooien viel. Hij keek haar een beetje afwezig aan toen ze iets kwijt leek te zijn. Zijn oog viel op haar Holo Caster en zijn pupillen verwijdden. Dat ze het ding had was nog niet zo interessant, maar het feit dat er een grote roze ‘R’ op de achterkant van het ding stond, was wel interessant. Dus ze was van Team Rocket. En hij had haar daarnet laten struikelen. Oeps. Hij had eerlijk waar respect voor zijn collega’s omdat hij wist dat ze allemaal wel iets slechts in hun hadden om Team Rocket te joinen en dat ze, net als hem, niet bang zouden zijn om het vertrouwen van een ander te misbruiken. Zij waren het type waar hij naar opzoek was. Samen konden ze veel, maar als individuen was alles mogelijk. Toch was het van belang dat de vrouw wist dat ze collega’s waren. ‘Wel wel,’ sprak hij terwijl hij naar de achterkant van haar Holo Caster wees. ‘Aangenaam kennismaking, collega. De naam is Kaito.’ Hij grijnsde. Als het haar nu al niet duidelijk werd dat ze beiden van Team Rocket waren, was ze wel erg slecht in hints begrijpen. Het zou echter ook een probleem vormen als ze die zelf gestolen had van een Team Rocket grunt. Oh well. Hij zou wel zien wat het zou worden, maar dat plannetje om haar Fennekin te stelen kon hij dus mooi vergeten. Toch best wel jammer, als je het hem vroeg.

Fennec trippelde braaf naar zijn trainer toe met de Holo Caster in zijn mond en Jayde nam het aan, maar voordat ze het weer in haar broekzak liet glijden, merkte ze op dat de man naar het ding wees. De vriendelijke toon in zijn stem leek wat te zijn veranderd toen hij zichzelf voorstelde als Kaito... en Jayde als een collega aansprak. Al snel viel het kwartje en de vrouw grijnsde – al was dat onzichtbaar voor anderen – en liet de Holo Caster weer in haar zak kijken. “Kijk eens aan, dat verklaart al het één en ander,” zei ze. “Jayde is de naam.” Ze liet haar blik even naar Fennec glijden, die al heel wat kalmer leek te zijn nu de twee mensen door hadden dat ze in feite collega's waren. “Dus, Kaito, hadden jij en je Alakazam toevallig wat te maken met die tak daar?” vroeg ze vervolgens, al had haar stem wel een geamuseerde ondertoon. Ze had het al een wel erg groot toeval gevonden dat de tak voor haar voeten was beland en dat de man een Alakazam bij zich had.

Kaito wist niet precies hoe hij zich moest voelen. Het was vreemd om hier recht naast een collega te staan. Hij had haar zomaar wel eens voor het leven kunnen verwonden zonder ooit te hebben geweten dat ze een collega van hem was. Misschien moest hij met dit soort dingen in het vervolg toch beter oppassen. Hij had zichzelf al voorgenomen dat hij iedereen die in Team Rocket zat zou respecteren. Ze streefden allemaal naar hetzelfde doel en hadden ook allemaal dezelfde taken, uitgezonderd de hogere rangen uiteraard. Daar zou hij ook naar streven. Naar een hogere rang. Maar hij wist dat hij er nog veel voor zou moeten doen en dat het niet vanzelf in zijn schoot geworpen werd, dus er iets voor doen was ook wat hij wilde. De vrouw stelde zich voor als Jayde en Kaito knikte deze keer met een oprechte glimlach – lees: zonder bijbedoelingen – naar haar. Hij haalde grijnzend en onschuldig zijnde zijn schouders op toen ze vroeg naar de tak. ‘In een mysterieuze stad gebeuren mysterieuze dingen,’ zei hij vervolgens zo geheimzinnig mogelijk, maar barstte daarna in lachen uit. ‘Ja, die tak was mijn schuld. Excuseer. Als ik had geweten dat je een collega was, had ik dat natuurlijk niet gedaan. Soms is iemand op die manier treiteren best leuk, vooral dan als je een slechte dag hebt.’ Niet dat hij het haar probeerde aan te praten om het ook zo te doen. Oké, misschien een beetje, maar alleen omdat het soms écht hielp als je je rot voelde. Hij sloeg zijn armen over elkaar en wachtte vervolgens af tot ze zou antwoorden.

OOC: Kaito heeft bij z'n collega's ook nooit kwade bijbedoelingen omdat hij weet dat ze pretty much in hetzelfde schuitje zitten en wss ook voor hetzelfde streven c:

Zo te zien probeerde Kaito de mysterieuze persoon uit te hangen, maar eigenlijk was het gewoon hilarisch en toen de man in lachen uitbarstte kreeg Jayde haar lach ook niet meer inhouden. Alsof Lumiose City zo'n geheimzinnige stad was! Vervolgens kreeg ze de verklaring voor de tak: het was inderdaad de schuld van Kaito, maar hij liet wel weten dat hij het niet zou hebben gedaan als hij had geweten dat Jayde een collega van hem was. De jonge vrouw knikte begrijpend. “Ze zouden toch eens iets moeten verzinnen zodat grunts elkaar herkennen, al is het maar een kleine 'R' op een kledingstuk,” zei ze. Ze hadden natuurlijk wel uniformen, maar om daar de hele dag mee rond te moeten lopen zodat grunts elkaar zouden kunnen herkennen? Nee, bedankt. Verder ging Jayde niet meer in op de mening dat het treiteren van mensen weleens leuk kon zijn. Ze had het nog niet uitgeprobeerd en ze was ook al geen kei in acteren, in tegenstelling tot Kaito die toch erg overtuigend was overgekomen.

Het was wel redelijk geluk hebben dat Jayde ermee kon lachen. Hij zou er niks mee zijn om nu heibel te hebben met een collega. Zijn collega’s waren de personen waar hij, zonder bijbedoelingen, goed mee om zou gaan. Zij zaten in hetzelfde schuitje, streefden voor hetzelfde doel en hadden waarschijnlijk elk hun eigen persoonlijke reden waarom ze in Team Rocket zaten. Dus, zo goed als hij het kon, zou hij respect voor elke grunt opbrengen. Tenzij het een enorme Seedot was die hem de hele tijd dwarszat, dan zou hij misschien nog wel eens een geintje uithalen. ‘Tja…’ Hij twijfelde even. ‘Dat valt onder de normale mensen natuurlijk ook op. De meesten hier hebben niet zo’n hoge dunk van Team Rocket grunts. Maar je hebt gelijk dat er wel een manier zou moeten zijn zodat we elkaar beter kunnen herkennen, ja.’ Hij keek even nadenkend naar de grond. Misschien dat ze een logo aan de binnenkant van hun jas konden naaien? Nee. Je ging de binnenkant van je jas niet zomaar tonen aan een wildvreemde. Dan zou je op een wilde gok je uniform moeten tonen en dat had ook geen zin. Tja. Misschien een voorstel die ze konden doen bij de hogere rangen. ‘Maar wat zijn jouw redenen eigenlijk dat je bij Team Rocket bent gekomen? Als je dat wilt vertellen, natuurlijk,’ sprak hij met een klein, respectvol knikje naar haar. Ze hoefde niet als ze niet wilde, maar het was wel interessant om te weten.

OOC: Volgens mij heb ik 'in een mysterieuze stad gebeuren mysterieuze dingen' van mijn vorige post van Avatar. Ik denk zelfs van die episode met dat enge oude vrouwtje dat een bloodbender was en Katara probeerde te bloodbenden o.O

Het was waar dat de meeste mensen niet zo'n grote fan waren van Team Rocket, zeker niet sinds ze de stad hadden overgenomen en allerlei regels hadden gesteld. Helaas zorgde dat er wel voor dat niemand zomaar z'n uniform droeg en grunts herkenden elkaar dus niet. Ze zouden iets nodig hebben dat niet opviel, maar wat viel er nou niet op aan het logo van TR? “Een ring, misschien?” stelde Jayde toen voor. “Het valt niet erg op, maar als het unieke ringen zijn kunnen leden elkaar herkennen.” Of haar theorie klopte wist ze niet, maar het leek haar beter dan met een enorme “R” op je kleding te moeten rondlopen. Plotseling vroeg Kaito naar de reden dat ze bij Team Rocket was gekomen. Jayde haalde haar schouders quasi-onverschillig op. “Och... het is nogal cliché.” Eigenlijk had ze het er liever niet over en ze hoopte dat ze dat zo duidelijk genoeg had gemaakt.

Kaito had even kort gegrinnikt toen Jayde een voorstel over een ring had gedaan. Het was natuurlijk wel effectief en het zou misschien ook wel helpen, maar zouden mensen niet achterdochtig worden als ze verschillende personen met dezelfde ring zagen rondlopen? Natuurlijk werd er op de vingers van een persoon niet zo veel gelet, maar er liepen hier tegenwoordig genoeg snotneuzen rond die hun neus in andermans zaken staken en té oplettend waren naar Kaito’s goesting. ‘Ik wel dan wel zo’n sexy roze ring, hoor,’ sprak hij grijnzend. Hij fronste zijn wenkbrauwen kort toen ze antwoord gaf, duidelijk aangevend dat ze het er niet over wilde hebben. ‘Ach, ieder heeft zijn eigen redenen,’ sprak hij en daarmee probeerde hij het onderwerp ook af te kappen. Hij ging haar niet dwingen om het te vertellen als ze daar geen zin in had. Het was dan wel weer jammer dat hij haar nooit zou kunnen manipuleren of een Pokémon van haar zou kunnen stelen, maar dat had je nu eenmaal als je collega’s van elkaar was. Misschien als ze ooit uit Team Rocket zou gaan, maar dat leek hem sterk. Voor nu moest hij haar als een collega behandelen: vol respect. Misschien kwam er zelfs ooit een dag dat ze met elkaar om konden gaan als vrienden, hoewel hij geen idee had of zijn vertrouwen in de mensheid ooit zo zou toenemen. Hij betwijfelde het ten zeerste, dus als collega’s was nu goed genoeg voor hem. ‘Ik hoop dat ik vanavond trouwens geen patrouille moet doen,’ sprak hij lui. ‘Ik heb wel zin om lekker te gaan feesten. Wil je soms meegaan?’ Hij grijnsde naar haar.

Jayde grinnikte even toen Kaito opmerkte dat hij dan zo'n sexy roze ring wilde. Ze zag het al voor zich, zo'n volwassen man met een schattig roze ringetje. Het feit dat ze als tiener weleens een ring had gedragen met een rozenkwarts, negeerde ze. Die tijd was voorbij en ze leefde in het hier en nu. Gelukkig werd het onderwerp “verleden” al afgesloten en merkte op dat hij hoopte dat hij geen patrouille moest doen, iets waar Jayde zelf ook geen grote fan van was. Ze was typisch een persoon die haar slaap nodig had en een onverwachte patrouille kon dat helemaal doorbreken. “...Feesten?” Ze hief een wenkbrauw op. “Wat voor een feest is dat dan?” Echt een feestbeest was Jayde niet, aangezien de kans dan groter was dat haar sjaal per ongeluk zou wegglijden. Ergens miste ze het feesten ook wel en misschien zou ze wel meegaan... Mits er zo min mogelijk risico aan verbonden was.

Kaito zag al aan haar uitdrukking dat ze geen type was om lekker los te gaan. Hij kon het ergens wel begrijpen. Je moest er natuurlijk wel iets mee hebben. Hij vond het bijvoorbeeld geen probleem om elke avond dronken te raken en dan met een mooie vrouw mee te gaan, maar er waren natuurlijk persoontjes die hem daarop afkeurden. Die er heilig in bleven geloven dat de ‘ware’ nog rondliep en dat met verschillende personen een paar hevige avondjes beleven gewoon geen manier van leven was. Dat waren de personen die hij niet echt geweldig vond. Hij vond het allemaal prima als ze wachtten op hun Mister Right or Miss Right, maar hij was iemand die zijn leven wilde leven zoals hij dat graag deed en niet zoals anderen hem dat vertelden. Maar goed, het was nu ook weer niet dat hij er zo te koop mee stond. Maar hij zou nooit een vrouw afwijzen, dat was iets wat zeker was. Hoe mooier ze was, hoe sneller hij geneigd was om mee te gaan. Soms deed hij het ook gewoon puur voor zijn eigen plezier. Dan boeide het hem niet echt dat hij gevoelens zou kwetsen. Maar ja, dat boeide hem eigenlijk nooit. ‘Ja, feesten ja,’ herhaalde hij luid en duidelijk. ‘Je weet wel. Naar een kroeg gaan, iets drinken, eventueel zat worden en dan dansen. Wie weet vind je daar nog wel wat leuks om de avond mee door te brengen.’ Hij gaf haar een knipoog. Hij bedoelde er niet per se zichzelf mee, maar hij zou het ook niet afwijzen als ze hem zou versieren. Maar wie wees hij nu wel af? Oké, van die hele enge heksen misschien, maar die kwam hij daar niet veel tegen. De zilverharige man streek met één hand door zijn haren. ‘Je kunt het toch ook proberen?’ probeerde hij haar te overhalen. ‘Als je het niets vindt, kunnen we nog altijd weggaan.’

Naar een kroeg gaan en wat drinken ging nog wel, maar het idee van dronken zijn, dansen en “wat leuks vinden om de avond mee door te brengen” stond haar helemaal niet aan. De knipoog die Kaito had gegeven terwijl hij dat had gezegd vond ze ook maar niets en de neiging was groot om hem ter plekke een klap te verkopen. Jayde wist zich echter in bedwang te houden en ze kruiste haar armen over elkaar. Ze had wel door dat Kaito haar probeerde over te halen om mee te gaan, maar de risico's waren simpelweg te groot en niet alleen door haar sjaal die kon afvallen. Nee, er zat nog meer achter: ze dronk niet en als ze dat al zou doen, zou ze geen flauw idee hebben hoe ze daarop zou reageren. Bovendien was ze te trots om zomaar met een wildvreemde mee te gaan. “Ik vind het nu al niets,” zei ze zonder enige twijfel in haar stem. “Is er niet iets te doen waar ik géén spijt van ga krijgen?”

Kaito zag al aan haar gezicht dat het niet ging lukken om haar over te halen. Dat vond hij eigenlijk best wel jammer, want hij wist zeker dat ze best veel lol konden hebben samen. Dan zou hij kunnen lachen als ze versierd werd door één van die eikels die dachten dat ze een kans konden maken. Oké, ze waren misschien collega’s en hij had zijn eeuwige trouw beloofd dat hij hun zou steunen en geen nare streken uit zou halen, maar een beetje amusement kon toch geen kwaad? Hij liet een dramatische zucht varen toen ze er echt niet comfortabel bij leek te zijn en wuifde met zijn hand ten teken dat het wel goed was. ‘Goed dan,’ sprak hij. ‘Maar je gaat een hoop missen.’ Hij liet zijn stem plagerig, maar ook een tikkeltje waarschuwend klinken. Want hij meende het echt. Het uitgaansleven was heus niet zo erg als men zich voorstelde. Oké, natuurlijk zaten er van die eikels bij die het leuk vonden om je zonder toestemming zomaar even te betasten, maar daar moest je gewoon even langs kijken. Als een meid bij hem was en ze wilde niet aangeraakt worden, dan deed hij dat ook niet. Een beetje respect voor het vrouwelijke volk zat er namelijk bij hem nog wel in en hij sloeg de gasten die die grens overschreden ook maar wat graag op hun gezicht. ‘Oké, ik weet iets,’ zei hij grijzend. ‘Wat als we nu langs de supermarkt gaan om voor mij wat drank in te slaan en voor jouw iets anders en wat gaan chillen bij mij thuis?’ Hij glimlachte naar haar, zijn vragende blik op haar gericht.