Some things need to be done

Raven draaide de kraan van de douche dicht tot het warme water niet langer meer op zijn lichaam neerviel. Vervolgens stapte hij met zijn voeten op de koude tegels van de badkamer. Op zijn hoofd had hij nonchalant een handdoek hangen en hij begon aan de bijna onmogelijke taak om zijn warrige, zwarte haar weer droog te krijgen. Hij was diep in gedachten verzonken, dus de jonge man schrok op toen het geluid van de bel ineens door zijn appartement galmde. Omdat hij zeker rond deze tijd geen bezoek verwachtte, keek hij eerst even stiekem wie het was die voor zijn deur stond. Hij ontspande toen hij de aura van Seven herkende. "De deur is open!" riep hij luid vanuit de badkamer, zodat ze het zou horen. Het was niet nodig om zich te gaan haasten, Seven kwam nu zo geregeld bij hem langs voor informatie dat het bijna gewoon was geworden. Ze wist haar weg te vinden. Vandaar dat Raven rustig verder ging met afdrogen, terwijl hij luisterde hoe ze naar binnen stapte en enthousiast begroet werd door Diaval. Zoals altijd stootte de onhandige Deino overal tegenop, alsof hij nog nooit eerder in dit huis was geweest. Raven had het maar opgegeven het beest te leren omgaan met zijn blindheid, en hoopte maar dat het minder zou worden eenmaal het geëvolueerd was. Een Zweilous zag slecht, maar kon in ieder geval iets zien, wat al meer was dan de complete duisternis die zowel hij als Diaval moesten ervaren. Toen er iets viel wat klonk als zijn tas, schudde Raven even geamuseerd met zijn hoofd en sloeg toen de handdoek om zich heen om op zoek te gaan naar zijn kleding.

Hij trok een joggingbroek en t-shirt uit zijn kast en eenmaal hij zich in de kleding had gehesen, liep hij naar de woonkamer om te horen waarom Seven was langs gekomen. Sinds haar laatste bezoek had hij geen nieuwe informatie gevonden en - niet dat hij er problemen mee had -, maar hij zou het haar laten weten als hij wat vond. Misschien dat ze zelf iets had gevonden. Raven stapte zwijgend over de drempel die de scheiding vormde tussen zijn kamer en de woonkamer en merkte toen dat Seven gehurkt op de grond zat. Eerst dacht hij dat ze de spullen aan het opruimen was die Diaval had omgegooid, maar kreeg toen door dat ze in zijn tas aan het rommelen was. Fronsend hield Raven halt en probeerde hij te ontdekken waar ze naar op zoek was. Er verscheen een geamuseerde glimlach op zijn gezicht, en hij liet zich toen achter haar met gevouwen armen tegen de muur aan vallen. "Weet je," sprak hij plotseling, verwachtende dat ze zou schrikken gezien ze zo gespannen bezig was. "Ze zeggen dat het niet verstandig is om van een dief te stelen." Hij wachtte even en trok toen zijn wenkbrauwen op eenmaal Seven zich naar hem had omgedraaid. Wat wilde ze zo graag hebben?

Ze schrok duidelijk bij het horen van zijn stem, zo erg dat de tas uit haar handen glipte en met een plof op de houten vloer neerviel. Zo nerveus had hij haar nog niet eerder meegemaakt. Raven fronste en liet zijn pigmentloze ogen recht in de hare vallen toen ze hem rechtstreeks vroeg of hij Pokémon stal. Hij begreep niet waar dit opeens allemaal vandaan kwam."Je weet dat ik daar niet echt een keus in heb," reageerde hij donker, een herinnering hoe onverstandig het eigenlijk was dat ze met hem om ging. Pokémon stelen was wel één van de minst slechte klussen die hij moest doen. Hij liep naar zijn tas en duwde zachtjes het hoofd van Diaval weg die nieuwsgierig zijn neus tussen zijn spullen had gestoken, ondertussen wel radend waar Seven naar op zoek was. Hij tilde zijn tas op en viste de Team Rocket pokéball eruit. "Zocht je dit?" mompelde hij, terwijl hij het in zijn hand omhoog hield en wachtte hoe ze zou reageren. Hij wist dat ze meteen in de verdediging zou schieten als hij vroeg of ze zich weer in zaken had gemengd waar hij haar liever buiten had, maar zijn verdenking hiervan was zeer groot. Waarom zou ze anders door zijn spullen zoeken en meteen vragen of hij Pokémon stal. Als ze een reden zocht om boos op hem te zijn of afstand te nemen, had ze dat al veel eerder kunnen doen.

Ze kwam in ieder geval niet met een excuus en melde simpel dat de pokéball inderdaad was wat ze zocht. Raven trok zijn wenkbrauwen op. "En waarom..?" vroeg hij toen, niet van plan haar het ding zomaar te overhandigen als ze niet eerst vertelde waarom ze het moest hebben. Hij gokte dat ze met iemand gesproken had, waarom anders wilde ze ineens zo graag bevestiging dat hij een Pokémon in beslag had genomen. Ze wist dat dat was wat Team Rocket deed, ze had het zelf ervaren. Ze wist met welke mensen hij te maken had. En toch had ze zich daar niet eerder door laten tegenhouden. Raven wilde weten wie het was en of hij zich zorgen moest maken. Noem het uit veiligheidsmaatregelen. Hij draaide de pokéball even rustig in zijn hand, maar hield hem in haar zicht, in de hoop dat het haar zou aansporen te gaan praten.

Raven trok zijn mondhoek op toen het allemaal precies bleek te zijn zoals hij voorspelde. Hoewel hij het niks vond voor Seven om zich te mengen met andermans problemen, was het aan de andere kant ook wel weer typisch haar om zich het lot aan te trekken van een meisje zonder haar huisdier. Hij schudde even met zijn hoofd om zijn eigen zwakte en gooide toen laconiek de pokéball haar kant op zodat ze hem kon vangen. "Hier," mompelde hij. "Ik ga er van uit dat ze haar lesje heeft geleerd." Het feit dat hij zo makkelijk toegaf deed misschien vermoeden dat er een dubbele betekenis achter zat, maar de waarheid was dat Raven geen reden zag om het beest nog langer in zijn bezit te houden. Allison had geen interesse in een konijn met een speciaal vachtje en hij had er verder ook niets aan. Hij had het ding alleen gestolen als straf omdat ze één van zijn collega's had aangevallen. De angst die hij het meisje echter had aangebracht was waarschijnlijk al meer dan genoeg om haar nooit weer zo'n actie te laten ondernemen. Dat hoopte hij althans voor der, want de volgende keer zou hij een stuk minder schappelijk zijn.

Hij knikte even goedkeurend toen bleek dat het meisje en haar valse Zoroark nogal overstuur waren van het feit dat hij het konijn in beslag had genomen. "Goed," mompelde hij kort. Misschien wat ongevoelig, maar Raven weigerde het goed te praten door uit te gaan leggen wat er gebeurd was. Hij knikte enkel kort toen ze hem bedankte en fronste eenmaal het onderwerp naar haar ouders viel. "Ik ook niet," sprak hij, dit keer met iets meer gevoel in zijn stem. Hij wist dat elke dag die voorbij gleed zonder antwoorden een teleurstelling voor haar was. Maar ze waren zich er allebei van bewust dat het niet makkelijk, dan wel onmogelijk was om veel informatie te vinden van een gebeurtenis dat 10 jaar geleden had plaatsgevonden. Raven stopte zijn handen in zijn zakken en knikte opnieuw toen Seven zei dat ze de Pokémon ging terug brengen. Hij begreep nog steeds niet hoe ze hier bij betrokken was geraakt, en het beviel hem totaal niet, maar het zag er niet naar uit dat Seven hem dit ging uitleggen. "Zeg maar dat je hem terug vond op de zwarte markt ofzo, ze hoeft niet te weten dat ik hem zo aan je overhandigde," zei hij toonloos. Seven zou dat wel begrijpen. Als de dreiging weg was, zou ze ook niks geleerd hebben. "Oh en Seven." sprak hij haar waarschuwend na, toen hij zich iets leek te herinneren. "Probeer je er verder buiten te houden, dit zijn dingen die je niet aangaan."