A skele-ton things to do...

De knul had eerlijk gezegd geen idee wat hij nu moest doen. Een ongure man was uit wat struiken gesprongen en had hem zomaar een Pokéball overhandigd. Geen woord had hij er meer over gesproken en weg was de struikenman. Niet eens de vraag ‘waarom’ hij hem het gaf had hij kunnen stellen. Hij had nu wel een Pokémon… Al had hij nog geen idee welke. Het verbaasde hem wel dat hij hem zo makkelijk had kunnen krijgen. Kostte het niet moeite en energie om er één te vangen? Met een frons staarde hij naar het vies uitziende Pokéball in zijn hand. Hij hield niet van viezigheid, maar onmogelijk kon hij het van zich afgooien, toch? Een Pokémon was eenmaal datgene wat hij nodig had om zijn reis te kunnen beginnen. En bovendien… Zijn kleren zaten ook onder de modder en zelfs bladeren van het vluchten. Een beetje vuil erbij kon dan geen kwaad. Maar goed, de Pokémon, dus. Zou hij hem er al uit vrijlaten of zou hij er even mee wachten? Hij liet het voorwerp wat over zijn palm glijden, totdat deze plotseling een eigen leven scheen te leiden. “Nee!” schreeuwde hij al, maar het was te laat. De Pokéball knalde al op het hoofd neer van een voorbijganger. Hij was en bleef een kluns.

Ramp, dit was een regelrechte ramp! Hij had zojuist zijn eerste Pokéball recht op iemands hoofd weten te laten stuiteren en het was maar de vraag of hij hem ongeschonden terug kreeg. Toen hij echter het persoon in kwestie zag kreeg hij zowaar een hartverzakking… om meerdere redenen. Het eerste punt was dat ze een meid was en hij daar zacht gezegd al slecht mee om kon gaan. Bij een enkele aanraking lag hij een aantal minuten buiten westen en wie weet wat ze hem aan zou doen. Dat ze zijn spullen zou bestelen was eigenlijk zijn minste zorg; veel had hij niet bij zich. Een trompet, manga’s…. Hmm, nee, die waren hem té dierbaar. Dan het tweede; ze had een hondachtige Pokémon bij zich en als die dat wilde kon hij hem flink bijten. Nerveus slikte hij dan ook toen hij opgemerkt werd door de ander, gelijk een woeste hond achter zich verwachtend. Zou hij dan al op het rennen zetten, of proberen er iets tegen te doen? Namens het beschermen van zijn bezit koos hij automatisch het tweede en bleef stilstaan, maar zonder in staat te zijn iets uit te kramen. Nerveus keek hij haar recht in haar ogen aan, maar toen de hond zijn Pokéball plotseling vast greep kreeg die toch het meeste aandacht. “M-Mijn Pokéball…” begon hij stamelend, waarna hij uit frustratie zuchtte, “is... geen speeltje,” Eigenlijk was het pas sinds een minuut of vijf pas van hem, maar vooralsnog geen hondenspeeltje. Het kon wel zo gebruikt worden als je écht wanhopig was. De ander had inmiddels opgemerkt dat haar hond zijn voorwerp vastgegrepen had en maakte dat gelijk schoon. Stomverbaasd staarde hij van de Pokéball naar haar toen ze het naar hem uit stak. Sinds wanneer waren mensen zo aardig? Wacht, het bleef de hand van haar en nou had hij zojuist zijn handschoenen nog uit gedaan! Oké, rustig, Otis, dit kan je! Heel voorzichtig en geconcentreerd stak hij zijn trillende hand er naar uit, en tikte met zijn vingertoppen zijn Pokéball uit haar handen. Yes, het viel uit haar hand en.. benaderde de grond! Eww dat was juist helemaal niet zo goed. Snel greep hij deze vast en ademde opgelucht uit toen dat hem gelukt was. Tevreden nam hij deze op, waarna hij zijn rug weer rechtte.
Nou moest hij haar zeker bedanken, maar weer was hij sprakeloos. Hij was dan ook meer dan opgelucht toen zij het woord nam, al had hij liever de struiken weer in willen dwalen. Ze stelde echter de vraag wat hij gedaan had en gelijk begon hij ongemakkelijk zijn wang te krabben en de andere kant op te kijken. Als hij eerlijk moest wezen… “G-Gevlucht… en meer gevlucht… Oja! E een man… die mij een Pokémon gaf, en… tja… dit,” sprak hij zacht en ongemakkelijk, met zijn wangen al rood gekleurd. Zijn verhaal klonk wel heel vaag maar dit was het eenmaal. Haar gegrinnik maakte hem nerveuzer en haast gedwongen om ook vrolijk te reageren, maar zijn glimlach was weerzinwekkend. Kort trok hij maar zijn mondhoeken enkel omhoog, niet meer dan dat. “E-Ehm.. oké, maar is moeilijk,” reageerde hij beschaamd op haar opmerking over het gooien van spullen, “Overkomt mij a-altijd, dus... ja. Heel gek.. als het.. dus niet gebeurd,”

Nou begon hij zich zorgen te maken over zijn o zo geloofwaardige antwoorden. Beter kon hij ze gewoon niet geven en het was toch echt de waarheid. Of de meid dat echter ook zou vinden was echt de vraag en al helemaal over zijn Pokéball. Als een knul al stotterend en onder smurrie dat stotterend zou zeggen had ieder ander hem voor een zwerver aan gezien. Wacht, was hij nu geen zwerver, omdat hij geen thuis meer had? Muk. Hij had hier niet eerder bij stil gestaan; hij had geen onderkomen! En bij nader inzien was hij helemaal blut op één euro en dertig cent na. Terwijl hij mentaal een drama onderging en zijn mannelijke tranen in controle probeerde te houden, glimlachte de ander. Ze had duidelijk niets door van zijn falen, dat was goed… voor haar. Ze leek hem op het gebied van lomp zijn te willen geruststellen, maar ze had zonet het topje van de ijsberg ervaren. Het laten vallen van een Pokéball op het hoofd van een voorbijganger was nog te overzien in vergelijking met zijn vlucht actie. De zorgen namen ook toe in zijn achterhoofd, naarmate de tijd vorderde, omdat hij zonder een thuis en geld zelfs geen eten kon betalen. En dus ook geen toilet, dus die struiken achter hem konden weleens zijn huis worden. De plek waar hij vruchten zou eten, zijn behoefte zou doen én zelfs zou gaan slapen. Onbewust was hij al naar de struik achter hem aan het staren met het verschrikkelijke beeld al op zijn netvlies. No... Mukking way. Nog steeds had de ander amper zijn mentale ramp in de gaten en vroeg ze zelfs naar de Pokémon die in zijn Pokéball zat. Dat was zijn laatste zorg op het moment. “E-Ehm… Nee, niet aan.. toe g-g-gekomen,” stamelde hij zachtjes, en staarde naar het voorwerp. Wacht eens even…. Dit kon wellicht zijn oplossing bieden, want als het een Pokémon was die eten kon produceren dan was er al een probleem verholpen! Heel misschien kon het zelfs hem helpen om zeldzame voorwerpen te zoeken en samen met hem te verkopen. Hoopvol verschenen er pretlichtjes in zijn ogen en alsof de Pokéball als heilig was verklaard – was het ook- drukte hij het open.
Een straal spatte eruit en vormde tot een klein silhouet naast zijn voet. Kom op, wees iets geweldigs! Het licht dempte een tel later en eerst zag hij enkel de groene kleur van de Pokémon. Een Grass type moest het dan wel zijn én die konden vruchten produceren… yes! En pas toen merkte hij de broccoli vormige haardos op het hoofd van de Pokémon. Geen vruchten, maar groenten produceren... dat was ook een optie. Zijn maar werd er ten minste door gevuld en broccoli was niet het lekkerste, maar voedzaam! Positief blijven, Otis! Dus de Pokémon die hem uit de put kon redden was een… “…E-Een.. Br-Broccoli a-aapje?!” kraamde hij verward uit, waarna er gelijk een donkere schaduw over hem hing. Dit was zijn geschenk, een aapje met een groente haardos? Hij liet zijn schouders automatisch zakken en zijn hoofd hangen. “Z-Zelfs in… G-Geluk.. f-faal ik,” mompelde hij zwaar teleurgesteld. Het aapje in kwestie schudde enkel zijn kopje en keek de blauwharige jongen met een frons aan toen hij de teleurstelling hoorde. Ontevreden snoof hij door zijn neusgaten, voordat hij zijn rug naar hem toekeerde.

Aan eten kon hij met zijn broccoliaapje wel komen, maar hij had wel iets beters verwacht. Iets wat een woning tevoorschijn kon halen of hem aan geld kon krijgen. Niet alleen aan broccoli wat zijn maag niet voor altijd zou vullen. Zelfs een week moeten doorgaan met enkel broccoli op een steen – een bord zou hij vast niet hebben- kon hij al amper voor ogen houden. Hij hield gewoon niet van broccoli… Somber staarde hij naar de grond en merkte iets in zijn ooghoek op. Het aapje van zonet had zijn groene rug naar hem toegekeerd. Oja, Pokémon hadden oren met een betere gehoor, dus… die woorden die hij zonet had uitgesproken had hij luid en duidelijk gehoord. Zijn dag werd er enkel slechter op door zijn enige hoop een ‘geweldige’ eerste indruk te geven door hem te beledigen. Hij was een volslagen kluns. Hij zakte door zijn knieën en trok moeizaam zijn mondhoeken omhoog. “E-Ehm.. ik m-meende het niet… –e-echt waar,” stamelde hij, maar het aapje weigerde hem aan te kijken. Hij had het schijnbaar echt verpest, maar wonder boven wonder kwam de ander met een oplossing. Haar posiviteit werkte aanstekelijk op het aapje en na het horen van het woord ‘Pansage’ keek hij haar vrolijk aan. Otis daarentegen keek haar haast als een Godin aan. Ze had de manier ontrafeld om positief over te komen op het aa-Pansage! Hij wachtte echter vastberaden op het juiste moment om iets te zeggen en net toen het meest zoetsappige deel gesproken was, rustte hij zijn handen op de schouders van de Pansage. Zijn hart ging eigenlijk als een razende tekeer en eigenlijk had hij willen veranderen in een regenplas, bleef hij hurkend zitten. ‘Pan?’ bromde de Pokémon, waarna hij hem recht aankeek en vragend zijn minuscule wenkbrauw omhoog trok. Hij had nu eindelijk zijn aandacht getrokken, maar… hoe ging hij zijn excuses aanbieden én hoe zou hij vastberaden klinken? Hier was hij een ramp in! Bijna had hij een Shounen-manga uit zijn rugtas willen halen om te lezen hoe hij dat gedaan had en-Waarom deed hij dat gewoon niet? Het aapje keek hem inmiddels ongeduldig aan, maar hij moest toch zijn manga erbij halen. “W-Wacht…“ zei hij snel, keerde zich tot zijn rugtas en viste een Fairy Tail manga uit. Met trillende handen bladderde hij er doorheen, hopend Natsu of een ander personage te zien die zich verontschuldigde.
‘PANSAGE!’ krijste het aapje ongeduldig die de manga recht in het gezicht van Otis gedrukt had. “W-Waah!” kraamde hij, zonder helemaal te kunnen bevatten en zwaaide onhandig met zijn armen. Hij zag enkel de kleur zwart en… Was dat niet Lucy in haar… k-kostuum?! Zijn wangen werden vuurrood en hij haalde de manga vast en wierp die op dramatische wijze zijn rugtas weer in. D-Dat was zeker niet iets wat hij in zijn gezicht geduwd hoefde te krijgen en zeker niet door een broccoli aapje. Het was een manga vol fanservice, maar op magische wijze kreeg hij het enige stukje daarvan in de hele volume recht tegen zijn netvlies. Ongemakkelijk ging hij met zijn hand langs zijn haar en keek hij nors naar de Pansage die… zijn rug weer naar hem toegekeerd had? Kom op, zeg! Ugh, hij had zijn kans verspild door weer gebruik te moeten maken van een manga, maar kon hij het niet weer proberen? “H-het… spijt me, P-Pansage,” Het aapje snoof tevreden, maar nog steeds werd hem geen blik gegund door het aapje. Hij probeerde er het positieve in te zien; hij stond weer als ‘neutraal’ aangegeven in het contactenlijstje van de Pansage. Hij had dus toch degelijk iets tot een goed einde gebracht en dat verdiende een feestje met… broccoli… Jak. Maar goed, hij had de ander iets horen zeggen en volgde haar blik naar een blonde man die zich achter een boom verstopte. “W-Wat...” mompelde hij verrast, waarna hij zich bewust werd van zijn hurkende houding. O-Oja! Hij rechtte weer zijn rug en kon gelijk het derde persoon beter opnemen, maar veel was er niet aan hem op te merken buiten dat hij ouder was. En dat hij zich achter een boom verschool. Ja, dat was wat minder normaal. Zou hij ook verlegen zijn of dacht hij Konohamaru van Naruto te imiteren die in het begin het hoofdpersonage veel stalkte? “H-Het wordt w-wel s-steeds gezelliger, huh?” zei Otis maar met een zeer krom glimlachje. Nee, hij was zelf absoluut geen Naruto. Believe it!

Spannend. Nee, het was de slechte vorm van ‘spannend’. Het leek vanuit deze hoek een onschuldige, blonde man, maar dat was Naruto ook of was dat een slecht voorbeeld? Die twee hadden wel gelijkenissen met hun blonde haar en blauwe ogen, maar dan was er nog het leeftijdsverschil. Weet je wat, hij moest dapper blijven staan en afwachten en niet een wildvreemde met een manga karakter vergelijken. Nerveus wachtte hij af tot de man stapte achter de boom afstapte met een… Had hij nou een wolk in zijn armen liggen met een vogelkop? Nee, dat was absoluut niet een Naruto figuur, maar ook niet dreigend. Tenzij de vogel natuurlijk zijn snavel open zou trekken en het vol giftige slangen en tanden zou zitten. Tot zover zag het er kalm uit, dus hoefde hij zich daar hopelijk geen zorgen over te maken. Wat wel heel verassend was dat de man aan hen vroeg hoe ze hem opgemerkt hadden. Ehm, hij stond achter een boom en zijn ledematen en haardos stak eruit. Dan was het niet meer zo heel moeilijk, maar hiervoor kon hij de credit niet nemen. Hij was bezig geweest het goed te maken met de Pansage, totdat de ander iets over de man gezegd had. Vanzelfsprekend reageerde ze er daar ook allereerst op dat Mightyena’s een goed reuk en gehoorvermogen hadden. Gelijk knikte hij instemmend, totaal niet-begrijpend wat ze gezegd had. Het enige wat hij kende en daarop leek as een Poochyena. Zou dat dan de evolutie van zijn, of een daarop lijkende term? Wat als het misschien iets heel gruwelijks was en hij dus naast een monster stond. Gealarmeerd keek hij haar gelijk aan, maar volgde haar blik naar de hond die vrolijk kwispelde. O…. Dát was dus een Mightyena. Dat kon natuurlijk ook.
Teleurgesteld om het feit dat hij voor niets bang was geweest voor zijn leven keerde hij zich richting de blonde man. Hij had nou écht geen waardigheid over, maar niemand kon zijn angsten aflezen. Gelukkig, maar. Hmm, hij zag de man ineens een band vaster trekken rondom een keyboard die hij op zijn rug droeg. Dat was niet heel gebruikelijk te noemen, maar… écht een keyboard? Voor wie ging de man dan spelen op een verlaten – meestal dan- pad als deze? Zelf had hij in het verleden ook vaak keyboard gespeeld, maar of hij daar een genie in was? Nee. Hij had geen talent, maar hij had wel leuk gevonden om stukken te kunnen spelen. Hij raakte toch el nieuwsgierig in de man en schraapte nerveus zijn keel. Hij moest gewoon deze vraag stellen. “S-Speelt u ook d-de keyboard, m-meneer?” kwam er stamelend, maar hoorbaar uit en gelijk voelde hij zijn hart in zijn keel slaan. Dit was al een prestatie op zich nu hij zelf een vreemde aangesproken had. Het ging dus goed tot nu toe, dus zou hij nog een poging wagen? “B-Bent u er goed in?” Woehoe, twee vragen achter elkaar gesteld aan een vreemdeling! Gelijk had hij gejuich verwacht, maar na een droge blik van de Pansage hoorde hij het maar intern aan. Oké, communiceren was normaal voor de meeste mensen.

Met nog tig vragen over de vreemde man in zijn achterhoofd cirkelend besloot ineens de dame de Pansage iets te geven. Zomaar uit het niets had ze iets wat een bes voorstelde aan hem gegeven. Gelijk kraakte hij zijn hersens daarvoor om zich weer te herinneren dat Pokémon dat ook aten. Dit was echter een Grass type en die at het product van moeder natuur. Was hij daarmee niet een kannibaal, omdat het zelfs een bes kon zijn wat een Grass type geproduceerd had? Ze konden eigenlijk ook nog een vegetariër zijn, of een alles eter, want vleesetende plant Pokémon had je ook. Een wantrouwende blik liet hij kort op het aapje vallen die ongestoord een hap nam van de bes. “W-Wat ben jij…” mompelde hij bedenkelijk. Het broccoli-aapje gaf er geen gehoor op en genoot van zijn bes. Het zou verwarrender geweest zijn als hij een stukje broccoli naar binnen had gewerkt. Weet je, wat was hij dan? Het was gedeeltelijk zijn eigen soort, dus… Hij voegde het toe aan zijn mentale ‘dit zijn zulke tegenstrijdige gedachten, dus moet ik het ooit Googlen’-lijstje. Die had hij te vaak nodig gehad. Of hij kon het de bes-gever vragen? “B-Besgever… H-Heb je… z-zojuist m-mijn-“ ‘Pansage!’ gromde het aapje ineens en keek hem met een kille blik over zijn schouder aan, “m-mij Pansage gevoerd, b-bedankt! G-Geef h-hem meer!” Met een kromme glimlach keek hij haar aan, maar de woorden waren al duidelijk genoeg dat de Pansage hem ‘vergaf’. Één ding was zeker; als de Pansage hem ter plekke zou opvreten was het een vleeseter, heh. Blij nog geen voer geworden te zijn keek hij weer naar de man. Hoewel hij zonet gelijk geknikt had, alsof hij al wist wat een ‘Mightyena’ wist, scheen dat van hem geen geweldige acteerwerk te zijn. Hij kende de hondachtige Pokémon dus wel en zo verassend was het niet voor een goede Hoenn-ling? In ieder geval, hij was dat niet door opgesloten te zijn in dat kasteel van zijn adoptie-ouders, dag én nacht.

Gelukkig werd zijn gebrek aan kennis niet té erg benadrukt – al was dat tijdens zijn schoolcarrière keer op keer gebeurd – en kreeg hij een antwoord op zijn eigen gestelde vraag. Met wat trots luisterde hij naar de man en gelijk merkte hij dat automatisch zijn mondhoeken omhoog geschoten. Dat kon je toch niet maken, hij speelde écht keyboard en had zelfs een diploma ervoor gehaald! Dat was net zoiets voor hem als dat hij als een kind uit groep 7 naar iemand opkeek die zijn studie volledig afgerond had. Zo groot was voor hem het verschil in niveau. De details weglatend dat hij op die leeftijd geeneens wist dát er een wereld na de middelbare school was. En dat de school na de basisschool nog onbekend terrein was. “G-Geweldig!” kraamde hij enthousiast uit, maar sloeg gelijk zijn hand voor zijn mond. Niemand hoefde zijn misvormde glimlach te aanschouwen en zeker niet net die man. De dame naast hem was misschien een Godin, maar deze man… Hij lag flink wat hoger aan de top! “Z-Zo… W-Wow,” Weinig zinnigs wist hij te zeggen. Dit magische moment met een hogere klasse most hij niet bederven door zijn misvormde mentale en fysieke status. Hij balde vastberaden zijn vuisten en sprak zichzelf goedbedoelde woorden in. Net had hij wél twee vragen kunnen stellen, dus als hij enkel verder ging da-En… Ineens sprak de man al verder. Dáár ging zijn kans! Teleurgesteld sloeg hij een zucht en verdween al dat opgekropte zelfvertrouwen uit hem. Ze moesten elkaar ineens voorstellen en dat was eigenlijk ook iets, waarin hij niet de beste was. Helemaal niet, zelfs. Het deed hem denken aan toen hij altijd vanachter zijn tafel moest komen aan het begin van elk schooljaar om zichzelf voor te stellen. Daar keek hij elke zomervakantie tegenop en dan floepte zijn naam er stotterend uit.

Nog somber over zijn gemiste kans merkte hij echter dat er blikken op hem geworpen werd. Niet-Begrijpend keek hij de twee mensen aan. H-Hadden ze zich al voorgesteld dan…?! “M-Muk….” Kraamde hij zachtjes. Hij was te diep gesleurd in zijn verleden dat hij hun namen zelfs gemist had en wanhopig probeerde hij zich iets te herinneren. Die man had iets in de richting van Jam gezegd en toen zijn wolkvogel hybride – het verbaasde hem niet meer met een broccoli-aap voor zich- Muf? Hij krabde ongemakkelijk langs zijn wang, waarna hij kort een blik op de dame en de ho-Mightyena wierp. Die had hij nog grotendeels meegekregen, want hij wist zeker dat zij Riggel en haar Pokémon Hipo heette. Hij hoopte althans dat hij te maken had met een Jam, Muf, Riggel en Hipo. Nerveus slikte hij echter, wetend dat hij nou zichzelf mocht voorstellen en de nog naamloze aap. “I-Ik heet Otis en… deze aa…” Het aapje in kwestie vuurde hem een weer een dodende blik toe.O-Oké, hij was geen broccoli-aap, maar een frui-Nee, groentig Pansage exemplaar. “H-Hij heet… Broc-“ De Pansage was gelijk op zijn arm gesprongen en had een klap tegen zijn wang uitgedeeld. “A-Au!” kreunde hij en keek met een angstige blik recht in de duistere gezicht van het aapje. Een naam.. een geweldige naam voor deze aandoenlijke groentige Pansage. “Frui-“ Pats! Au! “Pinda-“ Au! Die deed echt veel pijn. Hij moest met een betere komen en paniekeriger keek hij om zich heen, want creativiteit was niet voor hem gediend. “Boom!” stelde hij met een smekende stem uit, maar deze klapte hem weer, dus zelfs dát was geen geldige optie. Niets met eten, dus… misschien wel iets als… “Keyboard!” Op dit punt keek het aapje hem met een droge blik aan;  ‘ben je serieus?’. Onschuldig glimlacht hij krom, maar dat behoedde hem niet voor een extra bijdrage aan zijn al roodgloeiende wangen. “TROMP!! TROMP! Stop… alstublieft…?” kraamde hij al uit en hield gelijk zijn wangen over zijn wangen met zijn ogen dichtgeknepen. Een, twee, drie… vier seconden lang gebeurde er niets en ineens verdween het gewicht van zijn schouder. Verbaasd sperde hij zijn blauwe gen open en zag het aapje naast de hond zitten, zijn rug naar hem toekerend. “I-Is het nou?” mompelde hij vragend zachtjes, maar dit moest dus wel betekenen dat hij dus ‘Tromp’ zou heten! Vrolijk keek hij de man dus weer aan met zijn handen nog over zijn wangen toen hij interesse toonde in het verhaal van de groentige Pansage, Tromp. Al werd zijn humeur verpest omdat het over de Pokémon moest gaan die hem zonet een reeks klappen had uitgedeeld. Alsof je een pestkop om zijn levensverhaal zou vragen, terwijl hij net iemand in elkaar geslagen had. “I-Ik kreeg hem van een onguur uitziende m-man, die u-uit het niets mij zijn Pokéball gaf, m-meer is het niet,” Dat uitverkorene idee kwam even in hem op, maar zelfs dan kreeg je hele mysterieuze woorden. En het kwam van een welgekleedde man, niet een man die weken geen douche had aangeraakt. Als hij niet verder was gelopen in de struiken was hij zeker omgekomen van de stank. Welk verhaal begon sowieso met dé enige echte zwerver die met zijn vieze handen een broccoli aap aan een dakloze gaf? Hij zelf zou het in ieder geval niet lezen!