A skele-ton things to do...

Naderhand kreeg hij de indruk dat hij misschien zich teveel liet meeslepen door zijn ongegronde angst voor kannibalisme bij de Pansage. Niet alleen door de opgetrokken wenkbrauw van Riggel, maar ook door haar woorden. Elke Pokémon at dus bessen, maar ook een Mudkip dan? Het was een slijmerige amfibie en at dan doodleuk bessen op? Hij kon het maar niet voor zijn gezicht krijgen; een Water type die besjes at. Dat terzijde, had hij écht geen kannibaalachtige Pokémon bij zich en dat was hem een opluchting. Als hij al eens een soortgenoot van de Pansage tegenkwam, zouden ze elkaar niet bij hun broccoli-kapsels plukken. Dat scheelde eigenlijk ook een boel, anders mocht hij broccoli  zaden’ planten op de dan kale kop van de Pansage, of hoe dat eigenlijk ook zou moeten werken.

Natuurlijk had hij het weer verknald. Bijna had hij ervoor gezorgd dat Riggel en Jam hem ‘Muk’ zouden noemen, een slijmerige, giftige Pokémon. Zó vies was hij ook weer niet, hoewel… Hij gaf toe dat zijn onder bladeren zittende kleren en zijn rommelige haar een onverzorgde indruk gaven. Dat hoefde niet gelijk te betekenen dat hij een paarse lijf had en gif uit zijn mond kon spuwen. Al klonk het idee wel gaaf om alles wat contact met het gif maakte ter plekke te laten smelten. Dan had hij nooit meer een deur nodig, bijvoorbeeld…. Maar dan had hij als Muk geen benen meer. Erger nog; hij verloor het enige waar een mens trots op kon zijn. Gelijk keek hij naar zijn duimen wat zijn belangrijkste lichaamsdeel was. Zonder dat kon hij geen manga lezen, instrumenten bespelen of iets vastgrijpen. En… Muk had wel duimen nu hij zich bedacht. Ah, never mind then. Hij had zich gelukkig al juist voorgesteld en zelfs een willekeurige naam voor de Pansage verzonnen. Zeker niet zonder de onnodige lading klappen, waardoor zijn wangen nog vuurrood waren en pijnlijk bonsden. Hij had misschien een fout gemaakt in de naam; Drum was beter, wegens zijn klappen. Als zijn wangen een drumstel geweest was, was er een geweldig geluid uit gekomen dan ‘pats!’. En had hij nu geen pijn, maar achteraf was hij er tevreden mee. Al voelde hij zich nog niet zo over de Pokémon in kwestie. In de amper vijf minuten dat hij hem kende had hij een manga in zijn gezicht geduwd gekregen en had hij vijf pijnlijke klappen mogen ontvangen. Met natuurlijk tegenzin vertelde hij het ‘lange’ verhaal hoe hij hem gekregen had aan Jam. Zelf kon hij nog amper geloven dat het hem écht overkomen was om zo zijn ‘reis’ te mogen beginnen. De zwerver, de plotselinge Pokéball en toen deze hele ongemakkelijke toestand. Al had Riggel een verklaring voor de Pokéball, iets over een Mystery Starter. “M-Mystery Starter…?” kraamde hij vragend uit met een frons op zijn gezicht. Nooit van gehoord, maar hij had het minste kennis van hun drie. Het verbaasde hem niet weer een onbekende term te moeten aan horen. Al klonk de term logisch in de oren; een broccoliaap was zacht gezegd ‘mysterieus’ te noemen en het was zijn starter. Was het echter iets normaals om te krijgen, of was hij…. Dé uitverkorene?

Ineens zag hij de man naar Tromp toelopen en gingen gelijk alle alarmbellen bij hem af. “K-Kijk u-uit! H-Hij… i-is gevaarlijk!” Hij was vast banger voor de Pokémon dan de man, en hij stond ook lichtelijk te trillen. In een rare houding hield hij zijn handen beschermend voor zich en slikte nerveus. W-Wat als Tromp de man nou zou aanvallen? Wat zou het ergste zijn wat hem kon overkomen als de Pansage zelf niets zou doen? Razendsnel ging zijn blik over de man heen en hij merkte de keyboard weer op zijn rug op. Dáár ging hij vast mee meppen! “I-Iep….” Zei hij onhoorbaar. En… twee problemen; Muf keek mee! Terwijl hij flink liep te stressen, stak Tromp zijn borst trots naar voren. De groene Pokémon genoot wel van de aandacht en nam al snel enkele ‘indrukwekkende’ poses aan. Haast alsof het een photo shoot was spande hij zijn biceps en later ook triceps aan en keek vastberaden uit zijn aszwarte ogen. Helaas voor de aandacht verslaafde broccoli-aap had de man spoedig meer aandacht voor Riggel. Dit veraste echter Otis ook en vooral toen ze ineens ‘geniaal’ genoemd werd. Ehm, wát nou? Verward keek hij in een redelijk normale houding van Riggel naar de man. Ineens complimenten gaan geven, huh? Er kwam daarna ook een reden achter. Hiro en Riddle-Ho! “Hiro… Riddle?” Mompelde hij verward in zichzelf, “D-Dus… het was niet Hipo en Riggel,” Als hij dat echter al mis had, hoe ver naast zat hij dan met hun namen? Hij hoopte om eerlijk te zijn maar één letter, zoals bij deze. Dat was echter niet relevant om te begrijpen waarom Riddle– hopelijk – ineens de compliment kreeg. Een goede band had ze schijnbaar met de Mightyena om de man te onderscheiden van een Pokémon. Om eerlijk te zijn was dat toch niet een enorme prestatie, of begreep hij het weer net zo goed? Wijs besloot hij hierbij maar te zwijgen en gewoon naar Riddle’s reactie te kijken. Ze was met haar bedankje en training-bewering niet het type die complimenten goed kon ontvangen. Heh, hij kende er ook één en dat was hemzelf. Dat deed hem echter denken, dus als hij eens een goede band wist op te bouwen met de Pansage zou ook mensen en Pokémon kunnen opsporen? Als het maar niet meer groente-gerelateerde Pokémon zouden zijn, want om nou vrienden te worden met een op groene –gebaseerde Pokémon leger? Geen goed idee.

Met één had hij genoeg, namelijk Tromp die door de man ge-gecomplimenteerd werd om zijn naam? Schijnbaar vond hij dat een krachtige naam en dat was het ook; het had zeker vijf klappen gekost om daarop te komen. “B-Bedankt” ‘Pansage!’ De twee lieten gelijk een bedankje van zich horen en gelijk dreigde bijna de hel weer los te barsten. Kil keek Tromp hem aan, terwijl zijn gezicht bleek werd van de schrik. Dat had hij misschien niet moeten flikken. Even leek het er zelfs op dat Tromp hem weer zou vermorzelen, maar op tijd stelde de man een vraag. Alleluja, echt… hij werd vandaag omringd door allemaal hogere krachten, waarvan hij de namen vast verkeerd had… Hehehe. Hij was niet bepaald het meest zuivere individu, zeker qua kleren niet. Met een frons keek hij gelijk één van deze twee goden aan. Ze reisden niet echt samen, en hun ontmoeting was niet het beste geweest. Ze had er zelfs misschien nog hoofdpijn van kunnen hebben. Even dacht hij dat ze daarover zou beginnen, maar ze antwoordde direct met een duidelijke ‘nee’. Ergens maakte dat hem triest, mar dat zakte weg toen ze verder sprak. Ze had het plotseling over bepaalde redenen dat ze in Hoenn zat en niet reisde. Voor Godinnen-taken, en het opvangen van Pokéball’s leek hem stug, maar nou raakte hij wel nieuwsgierig. Hij kon natuurlijk ook er maar niet dieper op in gaan. Hmm, moeilijke keuze. “H-Heb je het in Hoenn w-wel al naar je zin?” vroeg hij voorzichtig aan haar. Laat hij het maar rusten, want als hij deze Godin woest zou maken door te diep op zoiets in te gaan was hij de Sjaak. Hij wilde er liever als een goedzakje in hun lijst staan dan wat anders. Nu hij zich dat eigenlijk bedacht… “E-En…” Hierbij maakte hij weer nerveus oogcontact met Jam, “W-Was het een co-conservatorium in Hoenn waar u d-de diploma in gehaald had?” Dat waren weer twee vragen. Hij deed sociaal! Zo moeilijk was het niet. Hoewel hij moest toegeven dat hij het via simpele berichten makkelijker vond. Geen oogcontact, emotie of iets. Dan voelde hij zich ook meer op zijn gemak.

Niet teveel nadenken over iets wat hij niet kende. Dat was toch het stomste antwoord wat hij kon krijgen hierop? Dan maakte hij zich enkel zorgen daarover, ondanks de glimlach die ze erbij gaf. Gewoon vergeten over wat schijnbaar een zwerver hem gegeven had? ‘Gewoon’. “O-Oké,” Het gesprek wat er volgde hielp hem daar tenminste bij. Al had hij in de tussentijd pijn mogen lijden en een zoveelste teleurstelling mogen ondergaan. Jezelf voorststellen was simpelweg een uitdaging en al helemaal als je Pokémon niet een met zijn naam was. Voorlopig was het dus Tromp. Zie je, was hij toch vergeten over de… Godver. Na maar aan Riddle gevraagd te hebben wat ze van Hoenn vond, probeerde hij zoveel zo mogelijk enkel over haar antwoord na te denken. Ze was hier voor bepaalde redenen en dus een toerist. Op een speciale manier was hij dat ook, door maar twee of drie steden bezocht te hebben. Zelfs op dit zekere moment was hij verdwaald geraakt, máár… hij kon altijd het pad volgen naar een stad toe! Dan was hij eigenlijk toch niet meer verdwaald en ook geen toerist. Zijn logica zat vol gebreken, maar op tijd antwoordde Riddle op zijn vraag. Ze had genoten van de ‘interessante’ mensen waar ze het gezellig mee had. Dat was mogelijk..? Er waren in elke regio toch wel unieke mensen, zelfs klunzen zoals hij en een Goddelijke muzikant als Jam – vast een andere naam-? Het kon van alles betekenen, daar hield hij het op. “L-Leuk om te horen,” reageerde hij dan ook met zijn mondhoeken moeizaam omhoog getrokken. Nou had hij óók Jam iets gevraagd over het conservatorium. Daar was hij oprecht benieuwd naar. Straks was hij namelijk ook een toerist en had hij misschien zelfs in Kalos zijn diploma gehaald. En dan was hij net zoals Riddle toevallig in Hoenn beland. Al hoefde hij zich daar geen zorgen over te maken; het was een Hoenn-ling. Het was verder een goede conservatorium en het lag zelfs dichtbij hem. Daar had hij dan zeker geluk in, want áls hij met begeleiding keyboard wilde spelen, werd hij met de auto naar Lavardge Town gebracht. Dat was zeker een eind en nog erger; het was bloed heet. Zelfs in het regenseizoen droeg hij niets meer dan een hemd en een korte broek. Helemaal bezweet had hij dan een stuk gespeeld en kon hij pas thuis douchen. Het sloeg nergens op, maar het was beter dan de problemen van dat hoofdkarakter van een manga. Die werd in principe mishandeld en buiten teleurgestelde woorden, had hij niets in dat opzicht gehad. Heh, viel het toch mee. Jam had dan wel nog het meeste geluk.

Een schok ging door hem heen toen hij verder sprak. Gespannen en nerveus slikkend keek hij hem weer aan. Hij was weer afgedwaald naar de wereld van manga. Al wierp Jam’s opmerking gelijk de Japanse cultuur uit zij hoofd waar beleefdheid heel normaal was. Hij kon hem dus als ‘je’ aanspreken, alsof hij in plaats van ‘Jam-san’ naar hem mocht refereren als ‘Jam-kun’. Niet helemaal, maar dat was een vergelijking. Wat moeizaam grinnikte hij echter toen de man niet oud beweerde te zijn. Ja ja, amper vijf jaar ouder zag de man eruit. D-Dat was al een groot verschil voor hem. Hij werd net geboren toen de man al bijna naar de basisschool ging. Dan te bedenken dat hij in de brugklas zat toen de man al klaar was met de middelbare school. Dát was ouder. “Hehehe… V-Valt mee, ja,” Overtuigend klonk hij helaas niet. Het werd wel na zijn antwoord even stil. Had hij iets verkeerds gezegd? Gelijk keek hij elk aanwezige figuur aan, maar enkel Jam was degene die vervolgens wat zei. Kwam hij nu anders in de problemen dat hij halfhartig ingestemd had, of stond er iets anders te gebeuren? Hij was in ieder geval onschuldig! Dat hield hij zich voor.

Één leugen was niet het einde van de wereld. Tenzij dat zich in een Wereldoorlog afspeelt maar dat was nou niet gaande. Al voelde het wel zo aan toen de schot gelost werd door Jam. Verbijsterd bleef hij hem aankijken. Deze vraag had hij nooit direct voorgeschoteld gekregen, zelfs niet door zijn docent. “E-Ehm… Ehh..” Licht paniekerig en met een beschaamde blos keek hij om zich heen. Was het niet duidelijk dat het door hun aanwezigheid kwam? Hij was eenmaal menselijk contact niet gewend, vooral die buiten zijn familie. Het klonk wel heel touché in zijn oren, maar… hij wilde het niet toegeven. Niet op zo’n manier. Wat zouden ze dan van hem denken? Hoewel… Dat maakte eigenlijk al niets uit, hij had al flinke blunders ondergaan voor hun ogen. Zou hij het dan maar z-zeggen of… ? Beschamend krabde hij zijn wang met een gedwongen, kromme lach op zijn gezicht. Al kwam het eigenlijk door nog een reden, maar dat hield hij wél voor zich. Ze hoefden geen krabbende, bewusteloze Otis op de grond te zien liggen. “V-Verlegen…” antwoordde hij simpel. Dat antwoord zorgde voor een afkeurende blik van Tromp. “W-Wat nou…” De Pokémon geloofde er dus helemaal niets van. Het was écht zo, al wilde hij hem dan niet geloven. Al had hij dat ook gedaan toen hij even dacht dat de Pokémon eerder groente was dan een levend wezen. Dezelfde behandeling wilde hij niet terugkrijgen, al was het eerlijk. Of was dit het teken dat hij beter ook over zijn ‘lichamelijke’ conditie kon hebben? Al kende hij de Pokémon korter dan zelfs Riddle, wist hij niets daarover. En toch voelde hij dat aan. Dan moest hij wel een slechte leugenaar zijn, al was hij ook verlegen. “E-En nog iets… Ik praat niet vaak met a-anderen buiten m-mijn familie, omdat ik anders… ze mij anders aanraken. Dan n-neigt mijn li-lichaam er apart op te reageren, zoals… jeuk. H-Hevige jeuk,” Beschaamd duwde hij zijn vingertoppen tegen elkaar. Het was eruit, maar hij schaamde zich rot. Als ze hem nu zouden aanraken om het te testen – wat vast zou gebeuren- kon hij ten minste zijn rugtas als schild gebruiken. Al was hij eens blij dat hij lange kleren droeg en zich goed in gepakt had. Behalve zijn… gezicht. Oh nee….

Een toeristengesprek was aan de gang. Net dat ene gesprek wat je leerde te hebben als je een nieuwe taal moest leren. Niet het leukste gesprek, maar nou was het nog in zijn eigen taal. Moeite had hij er wel mee om het bij te houden of zelfs zijn aandacht op de twee gevestigd te houden. Nadat Riddle instemmend op hem gereageerd had, volgde hij nog net dat hij aan haar vroeg waar ze zoal geweest was. Vast in meer plekken dan hij, daar was hij zeker van. Hij kende zelf maar drie steden enigszins en de rest… ? Tsja, die waren onbekend terrein voor hem, buiten hun naam. Niet de beste Hoenn-ling was hij, zeker niet. De blonde man raadde ook plotseling Fallarbor Town aan door het speciale sfeer. Het dorpje waar hij in de hitte piano les had gevolgd? Oké, er was een sauna daar, maar hij vond het zelf niet geweldig. Het was bloedheet en zelfs de bewoners zweette zich bijna de hele jaar door. Ze douchten dan ook twee keer per dag, anders stonken ze naar hun zweet. Bléh, hij had dat bij zichzelf geroken hoe het was om maar één keer per dag te douchen; geen pretje. Nu hij zich bedacht lag er natuurlijk veel as daar, omdat er vlak naast een enorme vulkaan zat. Dus buiten de kans je leven te verliezen aan een uitbarsting, zaten je kleren en woning onder het as. En dat spul was onmogelijk eruit te wassen. De auto waarin hij gebracht werd, moest ook altijd vlak bij aankomst gewassen worden voor… zeker twee volle uren! Het scheelde dat hij dat niet hoefde te doen, maar hij begreep niet waarom Jean dan van alle plaatsen juist die voorstelde. Zou hij misschien een sadist zijn en een onschuldige toerist in de maling willen nemen? Met een frons keek hij de roodharige aan die… instemmend reageerde?! Ze was erin getrapt! Die man mocht misschien aardig lijken en een Arceus in zijn ogen, maar dit was wel heel naar. Hoe kon hij echter zo soepel mogelijk een hint geven dat e het moest vermijden? E-Ehm… Nerveus keek hij haar aan, snel iets verzinnend. “K-Kan je tegen as en hitte? D-Dan… r-raak ik het ook w-wel aan…” O Trubbish op een stokje, dat was niet wat hij had willen zeggen! Nou leek het er juist op alsof hij het dorpje ook aanraadde! Verloren keek hij weer van haar weg, zijn gezicht even bedekkend door een facepalm. Stom, stom, stom.

Zo, de reden was eruit, maar… wat nu? Alert hield hij de twee in de gaten, verwachtend dat ze hem nu aan zouden raken om te zien hoe hij jeukend zou flauwvallen. Al kon dat volgens hem niet tegelijkertijd, toch? Hij wilde er geeneens achter komen en slikte nerveus, terwijl de Pansage geamuseerd aan het wachten was. Dus Trump was ook al sadistisch? O… Help. Dat verbaasde hem minder dan de excuses van Jean voor het stellen van de vraag. H-Het maakte al niets meer uit! Het was echt geen excuses waardig en gelijk keek hij hem verschrikt aan, licht zwaaiend met zijn handen. “H-Het maakt écht n-niet uit,” Dit had hij gewoon niet zien aankomen en hij was niet de enige. Zijn Pansage snoof verbitterd, teleurgesteld dat hij geen jeukende Trainer te zien kreeg. Het leek namelijk geen effect te hebben met Pokémon, dus moesten per se mensen hem aanraken voor een effect. Het groene aapje snoof en sloeg zijn armen over elkaar. Daar ging zijn leedvermaak. En het werd er niet beter op voor hem toen Jean een samenvatting van de aandoening maakte én zelfs naar achteren stapte. Nou werd de kans kleiner dat hij plezier zou hebben, tenzij die Riddle nog iets zou doen. Terwijl het aapje zich had gericht op Riddle, keek Otis de man nog verward aan. “H-Heh…?” kraamde hij uit, toen de man het een geweldig idee vond naar achteren te stappen. Dacht hij nou dat dát iets uit maakte? Aanraken was het probleem, niet dat hij vermeden moest worden. Hij wilde niet als Naruto eindigen die vermeden werd door Kurama. Allesbehalve dat, al had hij ergens liever een Ninetales in zich gehad die steden kon verwoesten dan deze.. tja, ‘aandoening’. Of was dat wel heel extreem? Beiden was wel erger geweest, maar dan was hij makkelijk te verslaan. Een vrouw moest hem aanraken als hij beserk ging en tada, dan viel hij flauw. Klonk als een heel stomme combinatie, maar met een harem was het wel nóg makkelijker. Ho, wacht... Dacht hij nou letterlijk nu ineens aan harem’s? Stop, brein. “N-Nergens voor nodig,” zei hij maar snel, hopend dat het nog in de juiste context was. En over vrouwen gesproken, een exemplaar naast hem kwam op plagerige toon op de conclusie hem niet aan te raken. In één beweging keerde hij zich tot haar en keek haar verrast aan, terwijl Trump opgewonden in zijn poten klapte. Kort keek hij naar zijn zogeheten ‘Mystery Starter’ en snoof. Wat een betrouwbare broccoli-aap die heel medelevend was… Hij had niet alleen ongeluk de Pokémon soort te krijgen, maar ook één met een sadistisch karakter. En nou werd hij zelf elk moment vast aangeraakt en lag hij zo op de grond, het aapje gierend van het lachen. Hij kon echter ook nog haar uithaal ontwijken? Blijf positief, huh? Beschermend hield hij zijn handen voor zich, terwijl Riddle oncomfortabel dichtbij kwam. “D-Doe het niet… Alstublieft?” kwam er smekend uit. Smeken voor genade tegen een Godin, zou dat werken? Zo te zien… wel? “H-Huh?” Het was maar een grapje? H-ha-hah-hah…. Ha… Nee, niet grappig. Ze liep echter wel van hem weg, dus was hij hiermee veilig? Dus zijn gesmeek hielp daadwerkelijk voor de verandering? Zijn minuscule hoeveelheid geluk hielp ook op de meest vreemde momenten dan. Het was beter dan niets en opgelucht haalde hij dan ook adem. “D-Dat scheelt…” Niet.

Een tel later was al zijn geluk dan ook weer uitgewerkt toen hij dreigend gebrom hoorde. Het klonk haast als het gebrul van een Titan, maar toen hij opkeek naar wat het was, zat hij er niet ver naast. Het was écht een kolossale, massieve man en zo te zien was Riddle tegen hem aan gebotst. De man en zij leken het verre van vriendelijk met elkaar te praten en haar Mightyena voegde enkel zijn gegrom eraan toe. Ze zat flink in de problemen met die mini-Titan voor zich en hem overkwam dat juist vaak. Het was echter nog enger dat bij iemand anders te zien gebeuren. Een kenni-Godin, nog wel. Even twijfelde hij wat hij moest doen, want vechten werd hem niet. Hij zou als twijgjes in stukken gebroken worden en als hij hem met woorden probeerde te kalmeren, werkte dat ook vast niet. Hij was daar al helemaal een ramp in, maar hij wilde helpen. Al dacht hij dat misschien, zat hij inmiddels met zijn handen over zijn hoofd te trillen als de grond, tijdens een aardbeving. Dit tot ergernis van het broccoliaapje die luid naar hem gromde en vervolgens toesnelde naar de mini-Titan. Vlak naast Riddle ontblootte hij zijn hoektanden, maar door deze ‘dreiging’ schoot hij enkel erg in de lach. ‘Wat een grap,’ De Pansage snoof en begon gefrustreerd naar hem te krijsen. ‘… Kan dat geval niet zijn kop houden?’ Er volgde enkel luider gekrijs en de man greep uit frustratie het aapje vast bij zijn broccoli-kapsel, ‘Dit werkt ook,’ Pas op dat moment bracht Otis zich hevig trillend in beweging en zag Tromp in de problemen zitten. Ging de man hem nou serieus opeten, oké, het leek op een levende broccoli met pootjes, kop en een schelle stem, maar…? “L-Laat z-ze met rust… alstublieft?” zei hij luid, nerveuzer dan ooit en de man kreeg een akelig grote grijns op zijn gezicht. Verder dan dat hij dát zou zeggen had hij zich niet bedacht en hij wist dat hij zich nu enkel dieper de problemen in gebracht had. Zijn grip om zijn Pokémon werd wel steviger en in alle paniek keerde hij zich tot zijn rugtas. Hij was geen held, maar had hij dan niets bruikbaars bij zich? Werkte een trompet of zou hij zijn ninja-achtige manga techniek gebruiken… die hij ter plekke bedacht had? De mini-Titan leek echter met al zijn – laten we het op ‘spiermassa’ houden- massa niet het type voor manga, dus… “Ik b-ben bereidt m-mij trompet te… gebruiken, ja, echt waar!” Dit was officieel zijn meest slechte dreiging aller tijden. Alsnog pakte hij zijn trompet trillend vast en speelde zo luid zo mogelijk een willekeurig deuntje. Zo luid dat zelfs de man ervan bewusteloos viel en een beroemde talentzoeker naar hem toeliep. Nee, de werkelijkheid was dat het er veel zachter uitkwam en de man rustig door ging met zijn gedrag. Muk!

Verloren liet hij zijn trompet los. Dit was zijn meest mislukte actie ooit en dat zei vrij veel. Niet alleen had hij de mini-Titan niet iets weten af te leiden, maar ook faalde hij als een trompettist. Geweldig wilde hij zich zeker niet noemen, maar al die jaren oefening betekende op dit cruciale moment niets. Ach, het verklaarde wel waarom een instrument zelden werd gebruikt als wapen op… deze manier. Nu wist hij echter niet wat hij moest doen, maar voordat hij in de paniek schoot sprak Riddle hem ineens aan. Was ze nou niet angstig voor de forse kerel tegenover haar met een vegetarisch aapje in zijn hand? Ze was wél een Godin, dus misschien… Ze bleef en was gegarandeerd een betere Trainer dan hij, dus zou ze het vast zich beter redden dan wanneer hij iets zou doen. Al had hij nog steeds zijn tweede wapen; zijn manga’s, gereed liggen. Dat leek uit haar woorden helemaal onnodig te zijn en ze gaf hem een bemoedigende opmerking. ‘At least you tried’, een opmerking die vooral op 9Gag bij falende posts voorbij kwam. Om dat in het echte leven op hem afgestempeld te krijgen had eraan zitten komen. Zich nog slechter voelend, greep hij maar zijn ‘wapen’ op en keek angstig naar de twee die niet echt iets van een conservatie hadden. Eerder een strijd van beledigingen wat meestal in animé 80 procent van het gevecht inhield. Een commando werd ineens geroepen. Oké, dit was de realiteit en hier golden de animé-regels niet, got it! De Mightyena van Riddle sprong gelijk op de arm van de man af en beet flink. Een huivering ging door hem heen toen de man daadwerkelijk pijnkreten liet horen. Hier was hij geen fan van. Hij drukte dus het trompet stevig tegen zich aan en wendde gelijk zijn blik van de twee af. Als hij langer bleef kijken zou vast zijn maaginhoud weer nar boven komen en zou hij zich meer miserabel voelen. De man zou nu bloeden en misschien zelfs Riddle, de Mightyena en Trump. Hij was een bangerik op dit gebied, maar gewend raken aan het zien van écht geweld was hem dus ook onbekend. Dit betekende wel dat hij vast een boel actie mistte, want de pijnkreet stopte en werd gevolgd door een conservatie die vooral uit één kant kwam. Zou hij anders een kijkje wagen? Het ging nog altijd om de veiligheid van zijn Pokémon. Die verantwoordelijkheid als Trainer was soms zeker vermoeiend. Trillend keerde hij zich weer tot de twee. Muk een Psyduck. Zelfs zonder de brul had hij het bijna niet droog meer gehouden. Twee Pokémon stonden er ineens ook bij en in verhouding was Drum écht niets meer dan wat broccoli. Een onvoorstelbare gigantische stalen slang die hoognodig de tandarts moest bezoeken torende boven de mini-Titan uit en hield zijn ogen op de tweede wezen voor zich, Acnologia. Het was uiteraard een aszwarte draak met blauwe vlammen die uit zijn mondhoeken raasde en de punt van zijn staart. D-D-Dus… d-d-dit was een Pokémon van de Godin. H-Het was duidelijk wie hij nou te vriend moest gaan houden. De brul die daarna volgde van de draak was onnodig om hem meer te overtuigen. Of de draak echter de stalen slang aan kon? De bibberende jongen stapte naar achteren. Het werd in ieder geval een heftig gevecht… Afkeurend staarde echter de Pansage hem aan die zijn mondhoeken omhoog trok en stevig beet. De man gaf echter nog geen krimp, dus stak hij zijn tong uit en likte zijn mouw. Ditmaal reageerde de man er wel op, maar vol afschuw. Zelfs door te likken was de Pansage beter bezig. Pas toen viel hem weer Jean’s aanwezigheid op. Oja, die kon helpen! “D-Doe… i-iets…” siste hij hem zachtjes toe. Riddle leek het onder controle te hebben, maar een extra Arceus erbij kon geen kwaad, toch?

De hulp in moeten schakelen van iemand die ook een Arceus was, was het beste idee. En zelfs Jean stemde in! Er was dus hoop dat dit alsnog tot een goed einde zou komen. Al had hij zelf totaal.. geen.. bijdrage, heh. Niet alsof hij toch veel kon doen met enkel een trompet en... manga? Wacht, daar kon hij vast toch iets mee doen? Het was hoekig, hard en soms zaten er nogal.. pikante scénes in én bovendien was hun tegenstander een man. Al had hij geen idee of je een stenen slang met bloedrode ogen een geslacht zou hebben. Het bestond immers uit rotsen… Nou, als je er gezichtjes optekende zou de meerderheid vast het geslacht van de Pokémon vormen. Nadenkend, maar bibberend van angst staarde hij in de tussentijd in het niets. Een schim van een gemuteerde, enorme krab deed hem ontwaken. “W-Wat... H-Heb ik zoveel tre-trek in krab?” Was dat nou een Pokémon of had de angst zijn gedachten over genomen? Wie zou het ook weten. Het was in ieder geval een flinke rode krab-of nee, eerder een kreeft met twee flinke scharen en een ster op zijn voorhoofd. Nee, dit kon hij niet meer terug relateren aan honger of angst, maar het kijken van teveel Magical Girl shows. Dat moest het vast zijn. Dan de vraag wat het hier deed. De jongen keek vlug opzij en zag Jean al tegen de Pokémon praten. Hij zag ze echt niet kruipen, gelukkig. Na kort naar zijn blik afgedwaald naar de roodharige en de gigantische Pokémon gerust te hebben, slikte hij. Oja, dát was nog gaande!
Daar was hij net bezig geweest; een eigen aanvalsstrategie. De jongen zakte door zijn knieën en zat knus bij zijn tas naar een manga te graaien. Wat zou hij zoal kunnen gebruiken? Hij wilde iets kunnen doen om deze waanzin te stoppen, al was hij maar een NPC hierin. Zo te zien, leek het erop dat Fairy Tail hem moest redden. Ironie. In welk hoofdstuk beëindigde nou een heel arc, want daarna volgde fanservice. Meestal in een sauna. Hij greep er maar een willekeurige volume uit, de gevechten en gepraat achter hem negerend. Oeh, deze had hij nog niet gelezen! Vlug bladerde hij er doorheen en zag een onbekend vrouwelijk personage in. Muk, zijn ultieme vijand. “S-SPOILERS!” Kreunde hij luid, in elkaar zakkend. Dat kon hij niet aan. Wie was zij en waarom zei ze die vreemde dialoog tegen Natsu? Zijn otakuheid was beschadigd, maar hij moest het onder ogen zien! Zijn trillende handen klemde zich om de volume en gelijk begon hij aandachtig te lezen. Alle enge geluiden achter hem negeerde hij, totdat hij na drie minuten bijgelezen was. Dus dat meid was… Dat verklaarde een boel. Opgelucht ademde hij uit en bladerde verder. Oja, waarom begon hij überhaupt met lezen? Alsof het een comedy was – wat zijn hele leven al op zich was – kwam het antwoord in de vorm van een paar brullende Pokémon die achter hem neerkwamen en een hoop zand over hem heen wierp. “Pffffft,” spuwde Otis gelijk het zand uit, en schudde het zand uit de manga. Jakkes, nou zou er voor altijd zandkorrels in blijven zitten. De bron van het rumoer negerend las hij verder en nee… D-Dat mocht niet! Dat meid vermoordde Natsu bijna! “Nee, NEE!” riep Otis luid en wierp woest de manga van zich af. Geen sprake van dat hij het liet-Wacht… Uhm.. Zijn manga. Wát had hij zonet gedaan?!

Gealarmeerd sprong hij overeind en zijn lichaam voelde gelijk slap toen hij de plek zag waar deze was beland. Recht op het gezicht van de enige echte Disaster Pokémon die hij wél kende. Om een reden. De Absol remde zichzelf af en schudde zijn kop in de hoop de manga ban zijn kop te krijgen wat niet werkte. H-Hij leefde nog, dat ten eerste, m-a-ar dít had hij helemaal niet zien aankomen. Opgelucht ademde hij uit en keek kalm naar voren. “D-Dat scheelt maar…” Oja, wáár kwam nu dat geval vandaan en het werd erger toen hij richting Riddle en de man keek waar nou nog meer monsters van een Pokémon stonden. Help, mama, help. Wacht.. Manga, fanservice! Zijn blik ging naar de rest van de manga’s en als een gek bladerde hij er doorheen. Fanservice, fanservice, waar was die fanservice nou?! Als je het zocht was het ineens spoorloos. Kom op, Fairy Tail, werk mee met je vormige personages. Zijn hele lichaam beefde als een pudding tijdens een aardbeving, terwijl hij de manga’s af ging. “K-Kom op,” Wacht… een bad, j-ja! Helaas zag hij eerst enkel Wendy en op de volgende pagina een Erza die Natsu’s rug schoonmaakte in het bad. Hij as in tijdnood, maar hier zag je al enoeg om in een animé wereld een bloedneus te krijgen, maar in het echte leven…? Wie weet. Dit was zijn echte enige wapen als… otaku-man… Oh Muk, Saitama had een betere titel.

Maar goed, wapen gereed in zijn hand stapte hij met zijn spaghetti slierten van een benen naar het gevecht toe. Na deze stap zou hij het naar de man gooien! En nope. Nee, nada, noppes, nein. De Absol vermaakte zich niet met de manga, knalde deze van zijn kop af en voordat hij het wist, wierp deze hem als een stier opzij. In het moment had hij de manga losgelaten en knalde daarmee wonderbaarlijk tegen het gezicht van de man. Dat niet alleen, omdat het vervolgens weerkaatste en tegen het oog van de Steelix kwam. De staat en avontuur van de volume waren het minst belangrijk; de Absol torende boven hem uit met zijn vlijmscherpe tanden ontbloot en gereed om zijn tanden in hem te zetten. Niet in je broek plassen. Niet van angst in ieder geval. Otis sprak zichzelf enige moed in, kijkend in en paar felrode ogen, totdat de man beduffeld naar achteren was gestapt. De reactie trok gelijk de aandacht van de Pokémon die mcht toezien hoe er daadwerkelijk een waterval aan bloed uit de neus van zijn Trainer stroomde. Uit zijn perverse gedachte of de klap van de manga tegen zijn neus aan, het maakte niets uit. Otis had hiermee de Absol, man en zelfs de Steelix mee afgeleid. “L-Laat mij maar hier.. a-achter, w-win voor m-mij,” kraamde hij moeizaam, vanonder de Pokémon. Ineens lag het zand toch lekke-De Absl duwde zijn poot tegen zijn mond aan en wierp hem een alleszeggende blik toe. ‘Shut your mouth’. Fairy Tail mocht nu écht eens in actie komen