Otis Prescott

Naam: Otis Prescott
Leeftijd: 17 Jaar
Geslacht: Man
Type: Trainer
Hobby's:
Boeken/Manga lezen
Urenlange wandelingen maken
Kaartspellen spelen
Pokédex: Otis'Pokédex

Uiterlijk: Otis beschikt over kort, maar rommelig donkerblauw haar die verschillende kanten opsteekt. In een laatste poging zijn haar wat te kunnen temmen heeft hij een kruisvormig, witte haarclipje in, maar die begeeft het soms. Het gevolg hiervan is dat zijn haar gelijk over zijn gezicht valt en hij eerder op een emo lijkt dan zichzelf. Verder heeft hij een paar ogen die exact dezelfde kleur als zijn haar hebben en heeft hij minuscule sproeten op zijn wangen zitten. In het voorjaar zijn deze net wat beter te zien dan in het najaar waar ze zo licht gekleurd zijn. Verder heeft hij exact het gemiddelde lengte van een jongen van zijn leeftijd en is hij dus niet kort of lang te noemen. Op het gebied van kledingstijl houdt hij het betrekkelijk simpel en draagt hij meestal een dikke, grijszwarte vest met een wit overhemd eronder, waarvan de kragen opgestoken zijn. Dit natuurlijk met de reden om de mogelijkheid tot lichaamscontact te reduceren. Verder draagt hij een spijkerbroek in hetzelfde kleur als zijn vest en een paar gympies. Het meest opmerkelijke is echter dat hij meestal aszwarte handschoenen draagt en heel soms de capuchon van zijn vest zo strak mogelijk over zijn gezicht trekt.
Geschiedenis:
Veel kon Otis zich niet meer herinneren voor zijn derde levensjaar, maar hij was schijnbaar in een eenvoudig gezin geboren in hartje Slateport City. Zijn ouders hadden een redelijk betaalde baan en ontfermde zich over hem én zijn zusje die één jaar ouder was. Veel was er niet aan de hand binnen het gezin en het was een rustige omgeving, waarin de twee kinderen konden opgroeien. Veel interactie met hun ouders hadden ze echter niet, omdat ze beide vaak in de weer waren met hun veel vereisende baan. De enige reden dat ze het deden was simpelweg om hun kinderen een geweldige toekomst te kunnen bieden, maar ze vergaten wat het belangrijkste was voor een kind; aandacht van zijn of haar ouders. De aandacht die ze kregen voelde geforceerd aan en vooral wanneer ze eten kregen of hun ouders hen naar buiten bracht. En het was dan ook verbazing dat de ouders leden aan een volledige burn-out en het allemaal even niet meer zagen zitten. Dit gebeurde toen Otis amper twee jaar oud was en zijn zusje bijna drie. Ze huurden dus een ‘nanny’ in die op hen zouden letten, terwijl ze weer rip op hun leven probeerde te krijgen, maar de twee kinderen wisten niet hoe ze zich met haar moesten vermaken. Ze lachten net zoals hun ouders geforceerd en keken meestal neutraal naar voren met een tot spleet getrokken glimlach. Ze waren wel vrij rustig, maar enkel bij het zien van gekleurde voorwerpen begonnen ze opgewonden te gillen om na een minuut of twintig weer stil te zijn gevallen. Na falende pogingen om hen te vermaken, gaf de nanny dat ook gelijk aan de ouders aan, maar het ging het ene oor in en de ander uit. Direct baarde hun houding haar zorgen en nam ze contact op met een psycholoog die haar bloed eigen moeder was. Na een gesprek tussen haar en de ouders kwamen ze met flink wat tranen maar tot het besluit hun kinderen af te staan aan een pleeggezin of tijdelijk in een weeshuis.

De broer en zus werden echter van elkaar gescheiden en hij kwam in een rijke gezin terecht – de Prescott’s  -, waarin zijn nieuwe familieleden elk een wonderbaarlijk talent hadden. De één had het spelen van sommige muziek instrumenten, terwijl de ander geweldig was in schaken. In tegenstelling tot de stereotype ontevreden, norse, gevreesde rijkelui, was dit gezien extreem anders; ze waren oprecht vrolijk en enthousiast over wat ze deden en ook waren zijn nieuwe ouders erin wat minder gefocust op roem. Enkele jaren gingen voorbij en hoewel hij niet écht een talent in iets had, probeerde hij zoveel mogelijk de keyboard  en trompet onder de knie te krijgen. Dat kwam voornamelijk door een Spongebob aflevering die in zijn geheugen gegrift blijft staan. Een glimlach verscheen echter nog steeds amper op zijn gezicht, totdat hij over Pokémon leerde kennen en zich gelijk in de boeken erover kon verdiepen. Net toen hij tien jaar oud was, kon hij dan niet wachten zijn starter te halen die hij al uit bedacht had; Mudkip. Dat was het moment dat zijn pleeggezin toch niet het meest vredelievende scheen te zijn dat hij dacht; ze vonden het afschuwelijke wezens. Iedereen deelde die mening, behalve hij en hij begon zich af te schermen van hen. Achter hun rug om had hij zoveel mogelijk informatie verzameld over deze wezens en in het proces opende zich een nieuwe wereld voor hem; animé en manga. Dat scheen de familie dan weer minder erg te vinden en hij kocht vele volumes die enorme hinten maakten naar Pokémon wat hem een plezier deed. Zo kwamen er meerdere inspiratiebronnen langs, zoals een animé genaamd Shigatsu wa kimi no osu en zelfs Fairy Tail waar hij zot van was. Hij werd echter steeds ouder en hoewel hij gerust zijn school wilde afmaken, had hij net teveel interesse in een Trainerscarrière. Na bijna al het contact buiten de verplichte avondeten met ze verbroken te hebben – hij was al amper intiem met ze, net zoals met zijn échte ouders en nanny- besloot hij op een dag enkele manga volume’s, boeken en trompet in een rugtas te proppen en het simpelweg op het rennen te zetten. Hij wist ook al over het feit dat hij geadopteerd was en ergens zijn zusje rond hing, maar hij zou er niet actief naar zoeken, totdat hij minstens één Pokémon op zak zou hebben.

Extra:

• Als een meid hem aanraakt valt hij gelijk voor een minuut of twee flauw, maar als een jongen dat doet dan krijgt hij spontane jeuk op de plats waar hij aangeraakt is. Hij houdt dus totaal niet van lichaamscontact, omdat hij het simpelweg niet gewend is.
  
• Hij is tegenwoordig niet zo heel emotieloos meer, maar zijn glimlachjes zien er nog aardig krom uit.