{ Fair with strangers [Poké Fair]

Zij kreeg de eer. Yess. Met een lichte grijns op haar gezicht zette Jane een stap naar voren en overhandigde haar kaartje al aan de medewerker die met een verveelde blik bij het poortje stond dat haar toegang zou geven tot de ring. Zonder ook maar te kijken of de roodharige daadwerkelijk een kaartje had gegeven en niet een willekeurig stukje papier, scheurde de persoon het ding. Het poortje zwaaide open en de man met de microfoon begon het één of andere verhaal op te hangen over dat zij, Jane, de tweede meid van vandaag was die de Tauros uit kwam dagen, maar daar besteedde de roodharige geen aandacht aan. Haar blik werd voor nu alleen getrokken door het mechanische wezen dat haar haast uitdagend aan leek te kijken. Even liet ze haar ogen nog van het ding gaan om met een grijnsje over haar schouder te kijken naar de blauwharige jongen, die haar succes wenste en impliciet naar haar naam vroeg. "Jane. En bedankt."
En met die woorden stapte de roodharige het wiebelige kussen op dat haar nog van de Tauros scheidde. Dat haar suikerspin dan eindelijk tussen de kaken van de Ninetales terechtkwam, kreeg ze niet mee. De commentator, gekleed in cowboyuitrusting met bijpassende hoed, kwam op haar afgelopen toen Jane al bijna op de Tauros zat. Normaal gesproken genoot ze best van de show die om een kermisattractie zat, maar op het moment wilde ze gewoon heel erg graag weten hoe het ritje haar zou vergaan. "Ho-ho, deze heeft haast!" Vanuit het publiek klonk wat gelach. "Mogen we dan in ieder geval weten waarom je hebt besloten de Tauros uit te dagen, cowgirl?" Zucht. Jane draaide zich om. Ze overwoog even om op serieuze toon te vertellen dat vooral de uitdaging haar trok, om dan een heel lang verhaal te gaan houden, gewoon om het gebruikelijke kermispraatje niet goed uit te laten pakken voor meneer hier, maar gooide het uiteindelijk toch maar over een gemakkelijkere, minder tijdrovende boeg. "Een etentje," antwoordde ze. Nog even wiebelde ze met haar wenkbrauwen, waarna ze zich resoluut naar de Tauros draaide, de man wat verbijsterd achterlatend. Het was zeker niet zo dat Jane dacht dat het haar beloofde etentje echt romantisch zou worden – dat was ook helemaal niet wat ze wilde, ze had gewoon altijd honger en sloeg voor haar gratis eten en een gesprekje niet af –, maar het was een mooie manier geweest om van verdere vragen af te zijn. Nu was het te hopen dat Scott en haar mede-roodharige dit ook begrepen, want Jane wist nog steeds niet helemaal zeker of die twee een relatie hadden, of zo.

Oh, ze kreeg ook nog een succeswens van de roodharige. Of nou ja, ze zei eerst iets in de trant van 'welgengie', wat Jane met haar beperkte kennis niet eens met een specifieke taal in verband kon brengen. Ze had haar wenkbrauwen al vragend opgetrokken, maar kreeg toen een vertaling, waardoor de grijns die nu al een tijdje op haar gezicht had gestaan weer doorbrak. "Thanks, yo," riep ze over haar schouder, waarna ze zonder zich verder nog al te lang tegen te laten houden naar de mechanische Tauros toeliep en op het zadel klom.
Met één hand greep ze stevig het touw vast dat zich een eindje voor het zadel bevond, en bereidde zich voor. Onder haar kwam de Tauros tot leven met het geluid van knarsend en piepend metaal. Vastberaden verstevigde Jane haar greep op het touw en liet haar andere hand losjes naast haar zij hangen, haar benen stevig tegen het apparaat geklemd. Langzaam begon de Tauros heen en weer te bewegen, steeds iets sneller en in een onregelmatiger patroon. Met een grijnsje zocht de roodharige de menigte af totdat ze het meisje met de Ninetales en Scott gevonden had en zwaaide even naar ze, waarna ze al haar aandacht snel weer op de Tauros moest richten omdat die op stoom begon te komen. Jane probeerde zo goed mogelijk met de hotsende en botsende bewegingen van het dingen mee te gaan en spande ondertussen haar armspieren aan om haar lichaam weer in het zadel te duwen door aan het touw te trekken als ze een beweging verkeerd ingeschat had. Ondanks dat er na een tijdje enkele zweetdruppels op haar voorhoofd parelden, was er een big smile op haar gelaat te vinden. Oh ja, Jane genoot en dat deed ze met volle teugen.

Sorry voor de laatheid! Volgende post zal ik dit ritje afmaken,
zodat het gesprek tussen Ragya en Scott ondertussen wat verder kan verlopen. c:

Er was zo'n grote klok, had Jane in het voorbijgaan gezien, die bijhield hoe lang iemand het volhield op de Tauros. Terwijl het zweet op haar gezicht stond, haar beenspieren moe begonnen te worden en het voelde alsof haar hand steeds iets verder naar achteren gleed op het touw, was voor Jane de neiging groot om weg te kijken van de Tauros en een blik op de wijzerplaat te werpen. Dan zou ze kunnen zien hoe lang ze het nog vol moest houden om te winnen, zou ze weten hoeveel seconden ze het nog voor elkaar moest weten te krijgen om op de steeds wilder bewegende Tauros te blijven zitten. Voor haar gevoel hield ze het al eeuwen vol, maar de roodharige wist ook dat de tijd misleidend kon zijn.
Uiteindelijk kon ze zichzelf niet meer in de hand houden. Haar blik schoot naar de klok, misschien maar voor een seconde, en op dat moment maakte de Tauros een scherpe beweging opzij en naar voren. Eén minuut tweeënvijftig, schoot het door haar hoofd terwijl het touw uit Jane's greep glipte en ze met een slappe boog uit het zadel gelanceerd werd. Eén minuut tweeënvijftig, dat was niet genoeg. Het moment dat ze het valkussen raakte, klonk de stem van de presentator op. Meteen krabbelde Jane op, veegde met verbeten bewegingen het stof van haar broek en liep rechtstreeks naar de kassa om nog een kaartje te kopen. Ze zou niet opgeven voordat ze won, dat stond vast. Zo onopvallend mogelijk schoof de roodharige bij Ragya en Scott in de rij en leunde naar voren op het hek dat om de ring heen stond, haar blik vurig. "Succes, hé," sprak ze met kleine glimlach, haar mede-roodharige aankijkend. "Laat ze wat zien."