{Open!} Holy Arceus

De markt. De enige plek waar hij waarschijnlijk zo goedkoop mogelijk pokémonvoer kon halen. Want wat at die Noivern veel. Het was dat Raven hem was gaan waarderen als een waardige vechtpokémon - en stiekem was hij ook wel een beetje gehecht geraakt aan de uit kluiten gewassen hagedis, maar dat zou hij nooit toegeven -, want anders had hij zich al lang al afgevraagd waarom hij dat beest in zijn team hield. Net als de kip, die onderhand zijn hoofd tot permanente nestplek had omgedoopt. Als Raven hem niet in zijn bal had, dan was hij wel genesteld in zijn haar te vinden. Het zag er vreselijk idioot uit, maar Raven was nou eenmaal niet het soort persoon die veel om uiterlijk gaf. Nu de winter naderde was het best lekker warm op zijn hoofd, en dat was ook echt de enige reden dat hij het toeliet. En wat misschien ook wel een klein beetje meespeelde was het protest die de kip opzette als hij hem weg wilde halen. De krassen op zijn hoofd waren hem dat niet echt waard.
Maargoed, hij was op zoek naar pokémonvoer. Het hoefde niet eens pokémonvoer te zijn, want de Noivern at echt werkelijk alles. Vis. Vlees. Zijn lunch. Vaak liet Raven hem ook gewoon zelf naar zijn eigen eten zoeken, maar hier in de stad kon hij dat niet echt maken. De kans was dan namelijk heel groot dat Feral dan met een random 'prooi' aan kwam zetten, wat heel goed gewoon een pokémon of zelfs een mens kon zijn. Of hij plunderde één van de kraampjes, ook een mogelijkheid. Met een zucht stak Raven zijn handen in zijn zakken en liep hij verder over de grote markt.

Met de kip op zijn hoofd en Luca aan zijn zijde, passeerde hij kalmpjes de één na de andere kraam. Het was niet moeilijk om te raden wat de mensen verkochten, negen van de tien keer schreeuwden het toch over het plein heen alsof iedereen doof was. Raven was dat echter niet, en hij was de drukte en het geschreeuw al heel snel zat. Hoe konden mensen zich hier een hele dag vermaken? Hij begreep niet wat ze met al die troep moesten. Raven had er nooit echt veel waarde aan gehecht. Zelfs in zijn kindertijd niet, toen hij alles kan kunnen krijgen wat hij wilde omdat zijn ouders daar rijk genoeg voor waren. Hij wist heel goed dat je geluk niet kon kopen.
'Heeft u misschien interesse in een prachtige ketting jongeman?' Raven stond stil toen hij besefte dat de vrouw het tegen hem had. Er verscheen een frons op zijn gezicht, zag hij er zo erg uit als het sieradentype? "Nee, bedankt," mompelde hij toen maar kortaf, waarna hij weer verder wilde lopen. De vrouw gaf het echter niet zo snel op. 'Weet u het zeker? Voor een schone dame misschien?' Ze rinkelde even met de kettting in haar handen, ook al had Raven zijn gezicht strak naar voren gericht en zou hij haar op die manier niet het idee kunnen geven dat hij haar 'aankeek'. Hij probeerde te raden waarom de vrouw zou denken dat hij überhaupt een dame had om die ketting aan te geven. Van alle mensen die hij kende (en dit waren er niet zo veel), kende hij er maar één die hij iets verschuldigd was. En om haar een ketting te geven leek hem niet het beste idee. Dus hij schudde enkel zijn hoofd en liep door, zonder verder nog aandacht aan de vrouw of haar kraam te geven. Op de weg terug, zag Luca de perfecte mogelijkheid om er nog even een opmerking over te maken. 'Weet je het zeker, meester?' imiteerde hij de vrouw van de kraam. 'Seven zou het vast prachtig vinden.' Raven wierp zijn Lucario even een dreigende blik. Sinds wanneer begon die het zo leuk te vinden hem te pesten? Hij had zeker teveel naar Aiden gekeken. "Oh, shut up," stuurde hij zogenaamd geïrriteerd terug, niet eens de moeite nemend om het hardop te zeggen. Hij schoof de Lucario opzij met zijn arm. Raven werd meteen gestraft voor het feit dat hij even niet op de omgeving lette. Hij had haar wel horen aankomen, maar besefte te laat dat hij voor haar moest uitwijken, en niet andersom. Het meisje knalde vol tegen hem op, waardoor de kip op zijn hoofd even omhoog schoot en geschrokken met zijn vleugels wapperde. Door het lichtgewicht dat ze was, wist Raven gewoon op zijn plek te bleven, maar hij draaide zich wel om om haar een norse blik te werpen. Kon ze niet uitkijken? Hij was toch de blinde hier.

'Help, hij wil slechte dingen met me doen!' riep het meisje angstig. Een reactie die hij niet echt verwacht had. Slechte dingen..? Raven's aandacht ging naar de naderende man. Hij stonk verschrikkelijk naar vis, maar hij bedacht zich dat dat niet de reden was waarom het meisje voor hem op de vlucht was geslagen. Dat moest door vis komen die haar Pokémon op de grond had gegooid. Raven kon vanaf hier horen wat de mensen er vol ongeloof over zeiden. Hij fronste en zijn eerste idee was dat het meisje dit zelf maar moest oplossen, maar toen hoorde hij de man dreigend op hem af stappen en besefte hij zich plotseling dat hij moest denken dat ze bij hèm hoorde. 'Jullie komen hier niet mee weg,' brieste de man woedend. "Ik heb hier niks mee te maken," mompelde Raven. De man leek zijn woorden niet te verkopen. 'Dat kan me niks schelen! Zelfs een blinde kan zien dat mijn hele viskraam geruïneerd is. Iemand gaat hiervoor betalen!' Raven perste zijn lippen samen en ging voor het meisje staan, om haar enigszins te beschermen tegen zijn zwaaiende armen. Normaal was hij nou niet echt het heldentype die dit soort meiden uit de brand hielp, maar alleen al de manier hoe de man tegen hem sprak maakte hem defensief. Luca deed hetzelfde, en zodra de Lucario in het beeld kwam leek de man iets in te dimmen. "Ik koop je stomme vis wel." Raven drukte het geld in de handen van de man, die alleen maar een 'dit is niet genoeg!' kon roepen, zonder het geld echt te tellen. "Meer heb ik niet," reageerde Raven koud, terwijl hij hem met zijn blik leek uit te dagen om er nog tegen in te gaan. Wat hij zei was niet helemaal waar, maar hij ging echt niet al zijn geld aan die stinkende vissenverkoper uitgeven. De man gromde nog iets onverstaanbaars, maar stampte toen toch boos weg. Raven kon bijna niet geloven dat de man zo makkelijk 'omgekocht' was, maar een markt bleef een markt. Blij dat hij van hem af was, bracht hij een hand naar zijn voorhoofd. Raven leek zich toen pas echt te beseffen wat hij zojuist gekocht had. Wat moest hij in Arceusnaam met zoveel vis? Zijn probleem om voer te vinden voor Feral was in ieder geval opgelost...

Mensen gingen langzaam weer verder met waar ze mee bezig waren, toen ze door kregen dat er niets spannends meer stond te gebeuren. Het was sluitingstijd, dus hij hoorde dat de kraampjes werden afgebroken. Raven besloot om Feral straks uit zijn bal te halen, als de grootste menigte weg was. Dan kon de Noivern helemaal los gaan en was hij tenminste van de vis af. Niet te geloven dat hij die man zo net had afgekocht..

De stem van het meisje deed Raven eraan herinneren dat zij er ook nog was. Hij fronste en draaide zich verbaasd naar haar om. Eigenlijk had hij verwacht dat ze hem allang al weer gepeerd zou zijn, gezien zij degene was die zijn portemonnee nu leeg had ... gevist. Maar, ze stond er nog, en hij had geen flauw benul van de grote ogen die hem op dit moment met de grootste verwondering aanstaarden. Hij kon haar blik alleen maar voelen branden, en begon er een beetje ongemakkelijk onder te voelen, terwijl hij weer een excuus probeerde te verzinnen om weg te gaan. Wat waarschijnlijk niet zo makkelijk was. Hij had net een 'heldendaad' verricht. Als ze nu maar niet als één of andere dankbare puppy achter hem aan ging hobbelen. "Voortaan je Pokémon beter onder controle houden," mopperde Raven chagrijnig, in de hoop haar op die manier nog af te schrikken. Arceus als ze hem nog veel langer zo bleef aanstaren, draaide hij zich gewoon om en liep hij weg. Maar, toen kwam ineens het meest onverwachte. Of misschien ook niet want hij zou er zo onderhand aan gewend moeten zijn dat hij altijd iets naar zijn hoofd gegooid kreeg. De bal kwam vol tegen hem aan, en aan de bekende klik, die natuurlijk niks opleverde, kon hij meteen opmaken dat het een pokéball was. Een pokéball waarmee ze een Pokémon wilde vangen. Niet dat Raven tijd kreeg om ook maar te bedenken waarom ze hem dan naar hem gooide. Door de klap werd zijn hoofd naar achter geslagen, en Nagoya schoot van de plotselinge beweging omhoog. Hij spartelde zielig in de lucht met zijn kleine weerloze vleugeltjes (want de kip kon niet vliegen) en belandde toen op de grond. Uitgeschakeld uiteraard want de kip kon niks hebben. Vol verbazing legde Raven zijn hand op de pijnlijke plek en wierp hij een boze blik op het meisje. "Hey, waar sloeg dat nou weer op?!" riep hij kwaad. Was dìt zijn beloning voor het uithangen van de held? Nou, dat was ook de laatste keer dan.

Met een pijnlijke kreun wreef hij over zijn wang, op de plek waar ze hem precies geraakt had. Het verbaasde hem nog dat het kleine meisje zo goed had kunnen mikken. Hij had gemerkt dat ze veel kleiner was dan hem, ze moest minstens tot zijn borst komen. Waar ze dan ook het lef vandaan haalde om dit bij hem te flikken... Maar Raven begon zo onderhand te vermoeden dat alle kleine meiden standaard een complex hadden. Vooral bij hem, want hij had in zijn tijd hier al een tas, een appel en een schoen naar zijn gezicht gekregen. Stonde er heel groot 'doelwit' op zijn hoofd ofzo, waar hij niks van af wist?

Het meisje gromde iets, en riep toen haar Slowpoke op, waar Raven alleen maar wantrouwig bij kon fronsen. Wat was ze nou weer van plan? Zijn blik verstarde toen hij haar commando hoorde en voor hij het wist kreeg hij een lading water naar zich toe geschoten. Ja, sure, kon er ook nog wel bij. Raven hief sputterend zijn handen in een poging de straal tegen te houden, wat natuurlijk compleet zinloos was. "Stop.. Daarmee!" wilde hij roepen, maar zijn stem werd gedempt door de grote hoeveelheid water die zijn mond binnenkwam. Hij proestte om het niet in zijn keel te krijgen. Wat bezielde haar?!
Toen het eindelijk ophield en hij daar een beetje zielig bleef staan als een verzopen kat, met een uitgeschakelde Torchic bij zijn voeten, zette het meisje alweer de volgende aanval in. Dat was echter het punt dat Luca besloot zich er ook maar mee te bemoeien, wat niet vaak gebeurde aangezien hij meestal vond dat zijn meester het allemaal prima zelf op kon lossen. Voordat de Slowpoke zijn mond helemaal had kunnen openen, stapte hij naar voren en viste hij het beest aan zijn staart van de grond. De Yawn ontsnapte nog net uit zijn bek, maar de grote bel sloeg tegen de grond stuk, in plaats van in Raven's gezicht. Die had ondertussen al half verwacht dat het meisje na de aanval nog een pokéball naar hem toe ging gooien, en wist hem uit de lucht te vangen door zijn hand voor zijn gezicht te tillen. Zijn vingers klemde zich om de bal, zodat deze niet meer terug kon schieten en het meisje de kans kreeg een derde poging te doen met ... wat dit ook voor idiote actie mocht wezen.

"Wat denk je dat je in Arceusnaam aan het doen bent?!" bromde hij boos, terwijl hij zo onderhand heel erg zijn geduld begon te verliezen. Het water viel uit zijn warrige zwarte haar en drupte op zijn schoenen, al net zo doorweekt als de rest van zijn kleding. Hij probeerde wat water uit zijn mouwen te schudden en wierp toen weer een kwade blik op het meisje, heel benieuwd naar de verklaring die ze hiervoor ging afleggen. Luca ging kalmpjes naast Raven staan, de Slowpoke nog altijd bungelend in zijn hand.

Met een uitdrukking van stomme verbazing, staarde hij met zijn lege ogen naar het meisje. Mensenogen zagen er volgens haar niet zo uit. Of hij een Zoroark was. Raven was voor veel dingen uitgemaakt in zijn leven, maar nog nooit voor een Pokémon. (Behalve dan misschien die keer dat hij een heel mooi Slowpoke pak aan moest.) Nu werd het opeens wel duidelijk waarom ze een pokéball naar zijn gezicht had gesmeten, voor zover daar een logische verklaring voor was te verzinnen. "Nee, ik ben geen Zoroark," antwoordde hij droogjes, alsof het de normaalste zaak van de wereld was om op zo'n vraag antwoord te geven. Dat hij er überhaupt nog energie in stopte.
Luca had ondertussen al lang al geraden dat het meisje een tweede Yawn zou afvuren, en hij wierp een waarschuwende blik op de Slowpoke. Toen die toch, onbezorgd dat het beest was, een bel uit zijn mond liet ontsnappen, schudde hij de Pokémon even droogjes op en neer, zodat de bel een hele andere kant op vloog. Precies op Nagoya natuurlijk. De kip, die toch al uitgeschakeld was, kwam nu ook nog eens in een hele diepe roes terecht. Raven hoorde wat er gebeurde en zuchtte. "Lekker dan," mopperde hij, waarna hij de slapende kip aan één van zijn poten omhoog tilde. Wat moest hij hier nou weer mee dan.

Terwijl hij Nagoya nog altijd omhoog hield, en Luca hetzelfde deed bij de Slowpoke, eiste het meisje dat ze haar 'pup' terug wilde. Pup. Ze had haar Slowpoke Pup genoemd. Raven fronste even, maar besloot toen niet te oordelen en knikte naar Luca dat hij het beest terug mocht geven. 'Luca' was ook niet echt de meest originele naam voor Lucario, maar het was ook meer als een afkorting begonnen toen hij jonger was. De naam bleef hangen, en zodoende was het tot stand gekomen. Raven vroeg zich echter af waar ze de naam 'Pup' vandaan haalde. Luca wierp de Slowpoke nog even een vernauwde blik, om hem te waarschuwen niet nog zo'n slaapbel uit zijn bek te laten ontsnappen, en liet hem toen weer los. De Pokémon was behoorlijk zwaar, maar zou door zijn hoge vetgehalte waarschijnlijk niet al te hard op de grond aankomen. Het zou Raven ook niet verbazen als hij daar gewoon bleef liggen, Slowpoke's waren niet zo actief. Al had deze er geen problemen mee gehad om een hele viskraam omver te gooien.

Zodra ze haar Slowpoke weer terug had, ging het meteen weer over zijn ogen. Raven was het gewend dat dit mensen hun aandacht trok, maar de directe vraag was niet iets wat hij had aan zien komen. "Wat, nee, het is geen fout," ontkende hij fronsend. Raven was nooit het soort persoon die graag toegaf dat hij een handicap had. "Ik kan nog prima zien, alleen niet op dezelfde manier als jij," legde hij toen kalm uit. Bovendien ben ik niet degene die een persoon voor een Pokémon aan ziet. Het meisje had nog te leren wie hier nou eigenlijk echt de blinde was.
En bij die ene vraag bleef het niet. "Ja, ik ben een trainer," antwoordde Raven een beetje knorrig. Wat was dat met al die vragen? Had ze niet wat beters te doen? Hij draaide zich om en begon rustig verder te lopen over de markt, half verwachtend dat het meisje hem toch wel ging volgen. Als ze dan toch bleef praten, kon hij net zo goed met die vis gaan afrekenen.

Eerst weigerde Raven erin mee te gaan. Ze geloofde hem niet, maar dat was dan fijn voor haar, hij hoefde het niet te bewijzen. Echter kon hij het toch niet laten toen ze vroeg hoeveel vingers ze op stak. Het was ten slotte maar een hele kleine moeite om zijn ogen te sluiten en te spieken via haar aura. "Drie," antwoordde hij toen kort, terwijl hij zijn ogen weer opende. De kleur wist hij haar niet te vertellen, maar Raven had wat dat betreft ook helemaal geen besef van kleuren. Hij kon gewoon een random kleur roepen dat hij ooit eens had horen vallen, maar zich er echt iets bij voorstellen dat zou hem nooit lukken. Voor hem was het geen gemis, hij wist niet beter.
Toen hij verder liep en haar haastige passen in zijn kielzog hoorde, wist hij dat hij voorlopig nog niet van haar af was. Raven besloot zich er maar gewoon bij neer te leggen en volgde ondertussen zijn neus naar de stinkende viskraam. De man had de rotzooi gewoon laten liggen, zonder er verder nog aandacht aan te besteden. Raven kon dit hem niet echt kwalijk nemen.
Het meisje vroeg of hij al badges had en hij onderdrukte een zucht. "Ja, drie," zei hij toen, over herhaling gesproken. Wat was hij toch weer een uitgebreide gesprekspartner. Toch was er een verborgen ondertoon van trots in zijn stem te ontdekken, toen hij het aantal van zijn gewonnen badges opnoemde. Ze hadden er ten slotte hard voor gewerkt.