Mop-thief

Zijn idee werd in overweging genomen en het leek erop dat ze een plan van aanpak hadden. Of, nou ja, eerder een halve. Alex knikte instemmend. Desnoods legde hijzelf de bewaker in het toilet, al ging dat misschien een beetje onhandig met zijn gekneusde hand. Ach, het was maar voor heel even, en als ze er op die manier mee weg konden komen, wilde hij best heel even die pijn riskeren te voelen. Alex stopte abrupt met lopen toen hij Lynns geschrokken gezicht zag. Toen ze bezoeker over haar lippen kreeg, keek de jongeman meteen om en zag inderdaad een eenzaam figuur hun kant op komen. Er was geen mogelijkheid voor Pan om zich te verstoppen en het leek erop dat ze nergens heen konden. Alex dacht snel en knielde naar zijn Growlithe. “Sagittarius, kun je die persoon afleiden?” vroeg hij aan de pokémon. Deze sprintte er als een speer vandoor, recht op de bezoeker af, terwijl zijn trainer de rest aan de kant probeerde te begeleiden. Eenmaal bij de bezoeker begon Sagi te blaffen om diens aandacht te trekken. Hij rende enkele rondjes om diegene heen en rende toen de tegenovergestelde richting op. Hopelijk zou de bezoeker hem volgen, anders hadden Lynn en Alex alsnog een probleem.

Zo langzamerhand begon Lynn zich af te vragen hoe erg alles wel niet misgelopen – of op zijn minst bemoeilijkt – was als Sagittarius er niet was geweest. Terwijl zij zich mentaal al aan het voorbereiden was op een tweede vluchtpoging, hield Alex het hoofd koel en vroeg de Growlithe om voor afleiding te zorgen. De zwartharige volgde gespannen hoe de Pokémon op de bezoeker afschoot en rondjes begon te rennen. Even leek het erop dat de persoon niet zou volgen en wilde Lynn al rechtsomkeert maken, maar het volgende moment zette de bezoeker dan toch enkele aarzelende stappen achter de Fire-type aan. Lynn blies de adem die ze onbewust ingehouden had uit en wisselde een opgeluchte blik met Pan, waarna ze probeerde ook die van Alex te vangen. Er was nog niets misgegaan. Voorlopig waren ze nog oké. Nu, echter, moesten ze de bewusteloze bewaker nog ver uit de buurt van de bezoeker krijgen. Op haar hoede kwam Lynn weer in beweging, het de gang achter haar in de gaten houden afwisselend met het werpen van vlugge blikken op de bezoeker die zich langzaam voor hen uit bewoog.

Een paar zenuwslopende seconden gingen voorbij voor de bezoeker dan toch achter Sagittarius aan stapte. Alex maakte mentaal een notitie om de Growlithe bij thuiskomst maar eens wat extra te verwennen, want na alles wat hij vandaag had gedaan voor niet alleen zijn trainer maar ook diens gezelschap, verdiende hij dat wel. De jongeman deed enkele voorzichtige passen het pad op en keek toen achterom om te checken of Lynn en Pan hem achtervolgden. Zodra hij daar zeker van was, zette hij voort en kwamen ze uiteindelijk bij een T-splitsing uit. Alex zag Sagittarius niet meer en de bezoeker was ook verdwenen, wat in dit geval een goed teken was. De Growlithe kon hij later wel weer zoeken – mits die niet zelf terugkeerde bij zijn trainer. Het ging echter mis toen hij de T-splitsing naderde. De gang die aan zijn rechterkant zat, was zo te horen bevolkt met een groepje andere bezoekers en verstoppen ging op dit punt helaas niet meer. Het was ook nog eens de gang die ze moesten nemen. Alex deed daarom het eerste wat in hem opkwam en versperde de weg voor het groepje.

“H-Hallo!” begon hij, proberend enthousiast te klinken. Dit had hij misschien wat beter moeten bedenken, maar daar had hij de tijd eenmaal niet voor gehad. Het groepje keek hem met verbaasde en vragende blikken aan en daar kreeg hij het een beetje benauwd van. Ze keken hem toch niet vreemd aan omdat ze hem door hadden, hè? Of kwam het door zijn vertoning? Hij probeerde het maar snel te omzeilen. “Hebben jullie de Mantine al gezien? Ze gaan over enkele minuten gevoerd worden!” sprak hij. Zijn halfbakken enthousiasme leek te werken. De bezoekers toonden daar wel interesse voor. “Het is die kant op!” vervolgde hij, wijzend naar de gang waar Lynn zich niet in bevond. Als hij de mensen nou langs kon krijgen zonder dat ze om keken, dan was zijn plan een succes, maar was hij wel overtuigend genoeg?

Hun eerste aanvaring met een andere bezoekers was nog maar net achter de rug, of ze botsten op het volgende groepje mensen, dat veel weghad van een familie. Lynn zette geschrokken een stap naar achteren en wilde Alex met zich meetrekken toen die juist naar voren stapte en in het volle zicht van de groep ging staan. Het duurde nog enkele seconden voordat Lynn begreep was het plan van de jongeman was. Toen het tot haar doordrong, echter, drukte ze zich meteen tegen één van de wanden zodat ze niet zo gemakkelijk te zien was als de groep mensen langs deze gang van de T-splitsing kwam, naar Pan gebarende hetzelfde te doen. In stilte wachtte Lynn af, zich concentrerend op het gesprek dat zich op enkele meters van haar af afspeelde. De woorden 'Mantine' en 'gevoerd worden' werden enthousiast door de groep ontvangen. Lynn hoorde hoe Alex vervolgens een richting aangaf – die niet de weg was waar de bewusteloze medewerker zich op bevond, begreep Lynn – waarna een andere stem opklonk. Er werd gezegd dat ene Finn de Dewgongs eerst nog wilde zien. Ze zouden wel een kleine omweg nemen. Lynns ogen werden groot. Ze richtte haar blik op het enige aquarium aan het pad waarop ze zich bevond, en zag een witte, zeehondachtige Pokémon voorbij zwemmen. Oh nee. "Pan, omhoog, snel," siste Lynn. Er was niets voor de Gengar om zich achter te verbergen, dit was de enige optie. Langzaam zweefde Pan omhoog; afgeremd door het extra gewicht van de slapende persoon die hij in zijn armen hield. Als hij op tijd hoog genoeg wist te komen en de bezoekers niet naar boven zouden kijken, was er een kans dat er niets aan de hand was, wist Lynn, maar dit ging niet snel genoeg. Ze hadden meer tijd nodig. Langs de muur schoof Lynn naar het uiterste uiteinde van de gang, naar waar Alex zich ongeveer moest bevinden. "Hou ze bezig," fluisterde Lynn zo zacht als ze kon, waarna ze haar blik weer op haar Pokémon richtte en wenste dat de man in Pans armen lichter was.

Voor heel even leek het erop dat het werkte – totdat een jongen begon te klagen dat hij de Dewgong graag wilde zien. Alex had geen flauw idee waar die beesten zaten, maar zijn geluk kennende gokte hij erop dat de Dewgong de andere kant op waren, wat betekende dat zijn plan in de soep zou vallen. De blonde jongeman schoot meteen in paniek. Wat moest hij zeggen? Hij had het gevoel dat alles wat er nu uit zijn mond zou komen wanhopig zou klinken en dat zou zeker weten argwaan wekken. Toen hij Lynn hoorde spreken, kalmeerde hij voor een tel of twee, maar toen hij alsnog het groepje bezig moest houden, kwam de paniek terug. Misschien kon hij ze bezig houden met wat feitjes over de waterpokémon? Hij had er zelf een paar, dus daar kon hij wel wat over vertellen! “W-Wisten jullie trouwens dat het schild van Squirtle vastzit aan hun ruggengraat?” probeerde hij. De persoon die voor hem stond haalde zijn schouders op. “Ja, we zijn het Squirtle reservaat al gepasseerd,” reageerde de man. Alex voelde het zweet op zijn voorhoofd staan. Geweldig. “Piplups zijn erg trotse pokémon! Ze zijn zelfs zo trots, dat ze weigeren dat anderen voor hen zorgen. Daarom is het moeilijk om een band met Piplups te scheppen als trainer.”

Dat wekte wel wat interesse. “Echt waar?” hoorde hij de Dewgong-jongen – Finn? – zeggen. “Ik heb een Piplup en hij doet zo afstandelijk… Wat kan ik daar tegen doen?” vroeg hij. Alex kon wel een gat in de lucht springen. Niet alleen werkte de afleiding, maar hij kon ook nog eens iemand helpen. De rest van de familie keken geboeid naar Alex. Zo te zien was die Piplup echt een moeilijk schepsel om mee om te gaan. “Euh, nou, wat mij hielp is om Piplup zoveel mogelijk zelf te laten doen. Geef hem klusjes en complimenteer hem na afloop,” begon Alex. “Ah, maar geef hem wel klusjes waar hij zelf baat bij heeft. Hij gaat niet zomaar je sloffen van boven halen, als je begrijpt wat ik bedoel…” voegde de jongeman eraan toe. Het leek er zo te zien wel op dat sommigen naar hem luisterden. Voor het eerst in z’n leven gaf hem dat een prettig gevoel.

Voorzichtig schoof Lynn weer wat meer van de kruising weg, erop lettend zo min mogelijk geluid te maken, voordat ze zich opnieuw op Pan focuste. Tergend langzaam maakte haar Gengar meer afstand tussen zichzelf en de grond. Op zijn gelaat was duidelijk te zien dat hij moeite had met zoveel extra gewicht de lucht in krijgen. Lynn wilde helpen, maar wist dat dat niet mogelijk was en kon daarom niets anders doen dan ongerust toekijken en hopen dat hij snel genoeg zou zijn. De hele situatie maakte haar met de minuut ongeruster; ze had het idee dat een onzichtbare timer gestart was en de laatste seconden binnenkort zouden aanbreken. Gelukkig leek Alex de aandacht van de groep bezoekers getrokken te hebben met informatie over Piplups, wat hopelijk betekende dat ze niet binnenkort in beweging zouden komen. Dat was één zorg minder, nu die andere nog.

Inmiddels bevond Pan zich een eind boven de rand van de muur, nog steeds gestaag stijgend. Lynn schatte dat er nog een tiental meters nodig was om deze manier van verstoppen te laten doen werken. Ze wist niet hoeveel er over Piplups te vertellen viel, maar als het genoeg was om nog enkele minuten te vullen, dan hadden ze een kans.

Het gesprek over Piplups ontketende een soort kettingreactie. Daar was Alex wel blij mee, want op die manier kon hij gemakkelijker voor wat afleiding zorgen dan een paar tellen geleden. De mensen leken steeds meer geïnteresseerd te zijn in de verhalen die hij vertelde en ze begonnen ook te vragen of hij wat van andere pokémon af wist. Op een gegeven moment had hij al een paar minuten gevuld met het les geven over verschillende soorten – en hij hoefde het niet eens bij de watersoorten te houden om de aandacht bij zich te hebben. Alex was meer dan tevreden met zijn geïmproviseerde plan, maar waar hij nu stond kon hij eigenlijk niet goed zien of hij meer tijd moest benutten of dat het al oké was om zich terug te trekken. Hoe graag hij ook meer over pokémon wilde vertellen… Zijn sociale kant had wel zijn grenzen. Toen hij een kans zag om eventjes de hoek om te kijken zonder argwaan te wekken, deed hij dat. “Pst, Lynn,” fluisterde hij. “Is de kust veilig?”

Hoe verder Pan opsteeg, hoe meer vertrouwen Lynn erin kreeg dat dit zou lukken. Misschien. Hopelijk. Er was nog genoeg dat mis kon gaan, vertelde een klein stemmetje haar, maar dat probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Op een gegeven moment, toen ze dacht dat Pan zich hoog genoeg bevond, gebaarde Lynn geluidloos naar hem dat hij kon stoppen. Dankbaar staakte de Gengar zijn opwaartse beweging. De man in zijn armen woog zwaar, en het had veel inspanning gekost om hem tot op deze hoogte te krijgen; een rustpauze was nu meer dan welkom.

De Trainer boog zich net om het hoekje op hetzelfde moment dat Alex dat deed. Verrast door de plotselinge verschijning, deinsde Lynn iets naar achteren. Toen ze eenmaal gezien had dat het niet een van de onbekende bezoekers was, maar haar gezelschap, herpakte ze zich echter snel. "Ja. Meer kunnen we niet doen," antwoordde ze, eveneens op fluistertoon. Plots sloeg de twijfel weer in. Het was vast aan haar gezicht te zien dat ze er nog niet helemaal op gerust was, maar wat ze zei was waar: een betere optie dan deze hadden ze niet gehad. Het enige wat ze nu konden doen, was hopen dat de familie niet opeens de behoefte kreeg om naar de wolken te kijken.

Net als Lynn was Alex verrast om het meisje zo dichtbij te zien en schrok. Hij deinsde echter niet achter uit, wetende dat het alleen maar argwaan zou wekken bij de bezoekers, dus forceerde hij zichzelf om te kalmeren. Het scheelde al dat hij het meisje meteen herkende, waardoor hij sneller op zijn gemak was dan normaal zou zijn geweest. Lynn gaf hem het groene licht dat hij nodig had en dus wendde de blonde jongeman zich terug naar de familie waar hij net mee had staan praten. “Ah – ik zal jullie maar niet langer ophouden. Straks missen jullie het voeren nog,” verontschuldigde hij zich met een schaapachtige glimlach. Hij gebaarde naar de Dewgong. De mensen schonken hem een dankbare glimlach en vertelden hem dat hij goed kon vertellen. Dat was een compliment dat hij niet verwacht had. Ietwat opgelaten keek hij het gezin na; een iets bredere glimlach rond zijn lippen dan eigenlijk zijn bedoeling was. Totdat hij zich herinnerde dat ze origineel gezien een probleem hadden. De nervositeit keerde meteen terug en de glimlach verdween van zijn gelaat. Hopelijk waren ze snel weg… Hij wilde niet dat Pan zich overspande.

De familie sloeg de gang in, en Lynn deed haar best eruit te zien als iemand die pas net zomaar voorbij slenterde en zich zeker niet al te hele tijd om de hoek verscholen had gehouden. Met haar handen in haar zakken en een rustige pas, passeerde ze de groep mensen, die meteen naar het raam liepen waardoor je de Dewgong kon zien. Ze leken niets door te hebben. Lynn ontspande zich lichtelijk. Het leek te werken, voor nu. Hopelijk zou dat zo blijven.

Nadat ze de hoek gepasseerd had, was ze weer bij Alex. Een bezorgde blik stond in haar ogen toen ze de jongeman aankeek, waarna ze in de lucht naar een glimp van Pan zocht. Uiteindelijk vond ze de Gengar, die met zichtbaar veel moeite zijn slapende vracht omhoog hield. Een frons verscheen op Lynns gelaat. Hij zou dit niet lang meer vol kunnen houden. Voorzichtig boog ze zich om de hoog om de familie te kunnen zien. Een van de kinderen wees enthousiast naar een voorbij zwemmende Dewgong, en meteen haalden de ouders fototoestellen tevoorschijn om foto's van kind en Pokémon te kunnen maken. Hopelijk zouden ze snel klaar zijn..

Lynn wist zich goed aan de situatie aan te passen met haar houding. Alex vond het knap dat iemand die zo jong was zo casual kon zijn, maar misschien kwam dat juist door de leeftijd. Zodra ze in zijn buurt stond, wierp de jongeman haar kort een bezorgde blik toe en zag dat die werd weerspiegeld. Arceus, dit werden zenuwslopende tellen… Zodra Alex zag dat er een fototoestel tevoorschijn werd gehaald, brak het zweet opnieuw bij hem uit.

En toen kreeg hij een nieuw idee.

Het was algemeen bekend dat soorten hier hun eigen bak hadden. De familie was het Squirtle reservaat al voorbij, dus hoe zouden ze reageren als er opeens een Squirtle in de Dewgong bak te vinden was? Alex haalde Aquarius’ pokéball tevoorschijn en gooide met zoveel kracht als hij kon het ronde voorwerp omhoog, zodat de Squirtle in het water bassin zou belanden zodra ze eruit kwam. Dit gebeurde dan ook en ietwat onhandig ving de jongeman de bal weer op. Aquarius keek hem van achter het glas verward aan. Hij wees naar het gezin en toen naar de andere kant – waar hij graag wilde dat ze heen gingen. Ondanks dat Aquarius niet veel kennis van de situatie had, begreep ze wel wat hij van haar vroeg en voerde ze het meteen uit.

De pokémon zwom naar de familie toe en keek verontschuldigend naar de voorbij zwemmende Dewgong. Die vielen haar gelukkig niet aan.

De Squirtle werd het eerste opgemerkt door het kind, dat de aandacht van zijn familie erop richtte door verwonderde uitroepen te doen. Lynn keek het met een lichte frons aan. Ze wist niet zeker wat Alex' plan was, maar de aandacht van de groep was in ieder geval getrokken. Dat was goed, toch? Het volgende moment kwam de Squirtle in beweging en begreep Lynn wat het plan was. De bezoekers gingen de starter achterna naar het andere uiteinde van het aquarium, waardoor ze langzaam maar zeker uit het zicht verdwenen. Lynn keek de groep na totdat ze zichzelf ervan verzekerd had dat ze echt ver genoeg weg waren, waarna ze zich tot Pan richtte. "Kom maar." Voor de zekerheid hield ze haar stem zacht, zodat de Pokémon haar zou kunnen horen, maar anderen die in de buurt waren niet. Opgelucht begon de Gengar aan zijn afdaling. Hoe dichterbij hij kwam, hoe duidelijker te zien was hoe hoeveel de inspanning hem uitgeput had, maar alles leek goed te gaan. Dacht Lynn.

Toen Pan zich nog maar enkele meters boven de grond begon, begonnen zijn armen te trillen en glipte de man uit de poten van de Gengar. Voor enkele milliseconden was Lynn verstijfd, haar ogen wijd open. Het volgende moment wierp ze zich naar voren. Ze konden het er niet bij hebben dat deze man iets overkwam.

Aquarius wist meteen de aandacht van iemand te trekken en dat ontketende een soort kettingreactie van de familie. Hij hoorde het gezin iets mompelen over hoe de Squirtle niet in dit reservaat thuishoorde. Ze moesten eens weten… Alex wierp zijn pokémon een dankbare en schuldige blik toe zodra hij haar langs zag zwemmen en hoopte vurig dat ze zichzelf voor even wist te redden. De jongeman zuchtte opgelucht toen de familie was verdwenen en Pan langzaam maar zeker omlaag kon komen. Zodra dat gebeurde, echter, kon Alex aan de Gengar zien dat hij zich erg had moeten inspannen – en tegelijkertijd met Lynn schoot hij naar voren om de bewaker van zijn val te kunnen redden.

“Nooit geweten dat het vinden van een dweil zo ingewikkeld kon zijn,” probeerde de jongeman de stemming wat te verlichten, terwijl hij de bewaker weer overeind hielp. “Zal ik het anders even overnemen?” Veel kracht bezat hij niet, maar hij wilde Pan geen onnodige stress of een breakdown bezorgen. Ze hadden al genoeg problemen. “Laten we snel die wc vinden, dan kan ik Aquarius en Sagittarius gaan zoeken.” Zijn pokémon waren immers zijn kostbaarste bezit.

Nu ze samen met Alex het gewicht van de man moest torsen, begreep Lynn waarom het dragen van de bewaker Pan zoveel energie gekost had. Ze was niet bepaald sterk als het om spierkracht ging, en moest zich dan ook erg inspannen om de man niet alsnog op de grond te laten vallen. Toen hij weer overeind stond, echter, ging het al iets gemakkelijker. De opmerking van Alex liet haar grinniken. "Ik ook niet. Het brengt ook verrassend veel spanning met zich mee, moet ik zeggen," reageerde ze met een kleine glimlach. Of ze daar wel zo blij mee was, wist ze niet zo zeker, echter.

Toen Alex aanbood om de bewaker voorlopig te tillen, keek Lynn hem met een bezorgd fronsje aan. "Is dat niet te zwaar?" Ze bedoelde het niet beledigend, en dat was ook duidelijk in haar stem te horen. Wel was het zo dat Pan voorlopig niet kon helpen, en als dit de enige andere optie was.. Ze konden het in ieder geval proberen. In de hoop dat de Gengar beter uit kon rusten in zijn Pokéball, keerde Lynn hem – na hem bedankt te hebben – terug. "Goed idee," stemde ze met de volgende woorden van de jongeman in, zich alvast omdraaiend naar de richting die ze op moesten gaan. "Als ik het me goed herinner, was het niet meer al te ver van hier." Nog een paar afslagen, en ze zouden het gebouwtje moeten kunnen zien.

Een zachte grinnik verliet zijn mond toen Lynn haar reactie gaf. “Vertel mij wat,” sprak hij, waarna hij een poging deed om de bewaker overeind te duwen en die te ondersteunen. Ondanks dat, echter, bezat hij niet veel spierkracht en vroeg hij zich af hoe lang hij dit eigenlijk ging volhouden. In tegenstelling tot andere jongens en mannen had Alex het voordeel van de testosteron niet, maar dat wist Lynn niet en hij wilde het beeld dat hij vandaag had gecreëerd niet in stukken laten vallen.

Helaas was Lynn wel een bezorgd iemand en hoewel de blonde jongeman het waardeerde, kon hij het niet helpen dat hij bang werd en zich afvroeg of ze hem door had. Maar dat kon niet. Hij had geen hints gedropt en hij had ook geen al te ernstige fouten gemaakt, toch? “Nee, het gaat wel,” reageerde Alex een beetje koppig. Zijn blik viel even op zijn gekneusde hand. “Ik denk niet dat ik het lang volhoud, maar Pan heeft wel wat rust verdiend.” Ervoor zorgend dat zijn gewonde hand geen last zou hebben van het gewicht, verplaatste hij de man naar zijn rug en legde hem een klein gedeelte over zijn schouders. De bewaker zijn voeten zouden dan wel over de grond slepen, maar iets beters had Alex op dit moment niet.

De jongeman volgde Lynn zodra ze in beweging kwam. Zij moest nu voor een groot deel op de uitkijk staan, maar hopelijk was het de volgende paar afslagen niet zo hard nodig. Alex had immers maar zoveel pokémon en hij wilde ze niet allemaal erop uit sturen in de hoop afleiding te kunnen creëren.