Mop-thief

"Ah," deed Lynn toen ze de uitleg van de blondharige jongen gehoord had. "Ik begrijp haar wel; het is altijd gaaf om te zien wat andere regio's te bieden hebben," vervolgde ze met een glimlachje, waarbij ze even in gedachten haar blik wat liet afdwalen. Net zoals Kalos haar de mogelijkheid had geboden om haar verleden van zich af te zetten en te proberen opnieuw te beginnen, in zekere zin. De verandering van omgeving had haar in ieder geval erg geholpen om alles weer op het juiste spoor te proberen te krijgen. Nu was het te hopen dat dat ook echt gelukt was. Haar ogen verhelderden weer toen het gesprek verder ging en Alex haar grappend vroeg hoe ze zijn achternaam had weten te raden. "Alex Acula," proefde Lynn de combinatie grinnikend, waarna ze haar schouders kort ophaalde en met een grijnsje antwoordde: "Het was een educated guess, denk ik." Gebaseerd op haar kennis van oude films, jaja. Dat was dan misschien het voordeel van opgroeien in een omgeving waar alleen oude, en daarom goedkopere, films aangeschaft konden worden; je kon vampier-achternamen raden en een naam voor een dweil-opsporingsbedrijf bedenken.
Snel werd er opgesomd wat de blondharige dan allemaal voor zijn rekening zou nemen. Lachend reageerde Lynn, bij het zien van de vermoeide uitdrukking op Alex' gelaat: "Als je het zo allemaal opnoemt, lijkt mijn deel van het werk een eitje." Ze zette één grote stap in de richting van haar gesprekspartner en klopte die even kort op de schouder – iets wat ze bijna nooit deed omdat ze het zelf niet heel erg op lichamelijk contact had –, waarbij ze een medelijdende blik op haar gezicht zette. "Ik leef met je mee." Lynn deed alsof ze goed over die kwestie na moest denken toen er gezegd werd dat zij er onschuldiger uitzag. "Je zal wel gelijk hebben," gaf ze uiteindelijk met een glimlachje toe.

Kleine kamertjes naast aquaria waarin eten en handdoeken te vinden waren. Lynn dacht erover na en kwam tot de conclusie dat die ruimtes wel konden bestaan. "Dat zou best kunnen," sprak ze dan ook peinzend. "Zeker als ze ergens shows houden, bij een buitenaquarium misschien?" Mensen die Seelshows hielden of bijwoonden hadden misschien wel een handdoek nodig na ondergespetterd te worden, of zoiets. Of ten minste, dat hoopte Lynn maar, anders zou het nog lang duren voordat zijzelf weer droog rondliep.

Alex knikte instemmend op de woorden van het meisje. Lynn had daar zeker gelijk in – hij was immers naar Kanto en Kalos vertrokken voor dezelfde rede. Al... Waren daar natuurlijk nog wat extra redenen bij gekomen, natuurlijk. De zwartharige scheen zelf ook wat herinneringen te krijgen van het gesprek en even vroeg Alex of zij ook uit een andere regio dan deze kwam, maar ernaar vragen deed hij niet. Daar respecteerde hij iemands privacy teveel voor – al had hij ook zo zijn momenten dat hij misschien iets teveel zou vragen dan zou mogen. Toen zijn naam echter werd gemixt met de eerder genoemde achternaam keek hij op, zijn geamuseerde blik op Lynn gericht. Ze zag er zelf de lol ook wel van in. “Nou, dan zou je het misschien ver kunnen schoppen als detective. Ook een handige vaardigheid voor Mopbusters, lijkt me,” reageerde hij grijnzend. Dan konden ze zo wel die dweilen vinden. Zelfs al hadden ze toch wel wat moeite gehad met deze, maar dat kwam waarschijnlijk door de weinige ervaring.

Het meisje scheen het ook wel grappig te vinden dat hij het moeilijk ging krijgen met al dat papierwerk en ondanks de belediging die bij een ander gemaakt zou worden, glimlachte hij met haar mee. Het deed hem altijd goed iemand te zien of horen lachen – zelfs als dat betekende dat hij daar zelf aan zou lijden. Al had dat ook zo zijn grenzen die hij zelf had gesteld. Normaal gesproken viel daar ook lichaamscontact onder, maar een schouderklopje ontving hij met open armen. “Dankjewel voor het begrip,” grijnsde hij lichtjes. “Ik heb zo ook mijn momenten,” was zijn ietwat trotse reactie toen ze hem gelijk gaf. Het was niet vaak, maar hij kon ook van tijd tot tijd zijn hoofd gebruiken. Mits het niet om schrijven ging, natuurlijk, want zijn blog vergde toch wel wat intellect.

De jongeman luisterde naar haar woorden en knikte weer. “Daar zijn we nog niet geweest, maar we hebben een plattegrond gekregen bij binnenkomst. De buitenaquaria vinden moet dus geen probleem zijn.” Hij haalde de kaart uit zijn achterzak en vouwde hem open, waarna hij die aandachtig bestudeerde. “We zijn nu hier, toch?” vroeg hij aan het meisje, wijzend naar een bepaald punt op de plattegrond. Wat eromheen te zien was, leek aardig op hun omgeving. “Wat betekend dat de buitenaquaria...” mompelde hij afwezig, terwijl hij zijn blik over de gemarkeerde gebieden liet glijden. “... Aan de andere kant liggen. Natuurlijk.” Dat hadden zij weer.

"Ik vind het een goed idee," reageerde Lynn met eenzelfde grijns als die van de blonde jongeman. "Hopelijk krijg ik dan ook zo'n stereotiep film noir-kantoor, die bureaustoelen zien er altijd comfortabel uit," ging ze grappend – maar gespeeld serieus, alsof ze het echt overwoog – verder. Alhoewel, als ze een eigen kantoor had, betekende dat ook ze een vaste woonplaats had, wat ze momenteel miste. Maar iets miste dan nog steeds, iets dat toch wel héél erg belangrijk was bij film noir.. "Wil jij dan mijn narrator zijn?"
Ze werd bedankt voor het begrip. "Anytime." Het was eruit voordat Lynn er erg in had. Even fronste ze lichtjes, verbaasd over haar eigen reactie. Normaal gesproken was ze best gesloten, zeker als het over problemen of moeilijkheden ging. Het zwartharige meisje hield er niet van om hulpeloos te zijn, omdat dat betekende dat ze steun moest zoeken, om hulp moest vragen. En dat wilde ze niet. Ze wilde onafhankelijk zijn en verwachtte daarom van anderen dat zij ook zo ingesteld waren. Maar nu had ze als vanzelf impliciet haar hulp aangeboden, al ging het alleen om een denkbeeldige situatie en was het hele gespreksonderwerp niet serieus. Hm. Het leek erop dat Kalos haar veranderde, zij het maar een beetje.
Lynn werd uit haar gedachten getrokken toen de blondharige zei dat hij zijn momenten had. Het meisje grinnikte even. "Wel eerlijk blijven, hè?" Reageerde ze met het idee daar bij te laten, maar toen het tot haar doordrong dat dit ook op een negatieve manier over kon komen, vervolgde ze met een gemeende glimlach: "Je moet jezelf niet onderschatten."

Een kaart werd uit een achterzak gehaald en opengevouwen. Lynn boog zich wat naar voren toen haar gevraagd werd waar ze waren, zodat ze ook een blik op de plattegrond kon werpen. Even keek ze naar de plek die door Alex aangewezen werd en daarna even naar de omgeving. "Ja, ik denk dat dat wel klopt," antwoordde ze, ietwat aarzelend. Haar richtigsgevoel was wel in orde, maar ze had niet echt meer op haar positie in het gebouw gelet nadat Alex' Growlithe haar door het gebouw geleid had. Het volgende moment werd duidelijk dat de buitenaquaria aan de andere kant van het complex lagen. Lynn zuchtte diep en richtte zich weer op. Geweldig. Fantastisch. "Je heb niet toevallig een Abra, of zo?" Probeerde ze hoopvol.

Comfortabele bureaustoelen? Alex grinnikte om de vraag en knikte. “Alleen als ik ook zo’n mooie stoel krijg,” reageerde hij met een grijns. Natuurlijk maakte hij een grapje – dat was waar dit hele ding om draaide, maar als hij een fijne stoel had om in te kunnen zitten, dan maakte dat het werk natuurlijk veel makkelijker... De frons na zijn bedankje viel hem niet echt op. Misschien dat hij er onbewust een notitie van maakte, maar het echt opmerken deed hij niet. Alex was eerder verrast door de volgende opmerking van het meisje, hoewel het niet lang duurde voor een dankbare glimlach zijn lippen sierde. “Daar heb je gelijk in, ja,” vertelde hij haar. Hemzelf onderschatten was een eigenschap die hij niet gemakkelijk kwijt kon, maar gelukkig waren er altijd wel mensen om hem heen die hem erop wezen. Dat hem nu de les werd gelezen door een meisje van vijftien à zestien jaar viel hem niet eens zwaar. Wijsheid was immers niet leeftijd gebonden.

Lynn bevestigde dat hij gelijk had, maar of ze daar vrolijk van moesten worden... De ruimte die ze moesten vinden lag aan de andere kant van het gebouw en hoewel het niet tien kilometer lopen was, was het toch een hele karwei om daar te komen. Zeker met die drukte. “Ik ben bang van niet,” verzuchtte de jongen. “Ook geen andere pokémon die kan teleporteren.” Hij had best een verzameling aan pokémon, maar zo eentje dan weer niet. De jongeman vervloekte zijn keuzes op het moment, maar het was niet zo ernstig. Een beetje lopen kon geen kwaad. “Als het goed is moeten we deze kant op,” vervolgde hij, gebarend naar het pad naar rechts. Links was namelijk een heel ander complex in. Proberend met zo min mogelijk irritatie en pijn in zijn gekneusde hand om de kaart op te vouwen, stapte hij de richting op die hij net aanwees. En nu maar hopen dat het goed te vinden was allemaal.

"Hm," deed Lynn, alsof ze een zuinige krent was die alleen aan zichzelf dacht en anderen niets gunde. Dat allereerste, dat ze zuinig was, was waar. De rest niet. Om het effect te vergroten plaatste ze even een hand onder haar kin en staarde een moment in de verte, waarna ze de hand weer verwijderde. "We komen wel tot een overeenkomst," besloot ze uiteindelijk, gevolgd door een kort lachje dat ze niet kon onderdrukken. "Nee, als het er ooit van komt, nemen we allebei een goede stoel. En een brandweerpaal, want de Mop Busters moeten wel in stijl blijven," voegde ze er met een glimlachje aan toe. Het zou waarschijnlijk nooit gebeuren, dat wist Lynn eigenlijk wel zeker, maar het was leuk om het over tijden te hebben waarin geld geen probleem was. Ze had misschien niet zulke financiële problemen als toen ze nog in Unova zat, maar nog steeds had ze het niet al te breed.
Toen hij met hem instemde, glimlachte Lynn even naar hem. Dat anderen zich goed voelden, was prettig. Het was zelfs belangrijk voor haar, al zou je dat misschien niet snel van haar denken. Het was gewoon dat de zwartharige het niemand toewenste om zich zo te voelen als zij zich een tijd geleden gevoeld had, zelfs de mensen die ze niet mocht, en als ze dat kon voorkomen door iemand een complimentje te geven of zijn of haar zelfvertrouwen een kleine boost te geven, dan deed ze dan van harte.

Alex had geen Abra, helaas. Dat werd dan lopen. Even haalde Lynn haar schouders op. "Ach ja, dan zien we in ieder geval nog wat van het aquarium." Als ze op de kaart mocht afgaan, liep de route die ze af moesten leggen langs een aardig aantal bassins, waardoor ze de kans zou krijgen om toch nog te zien waar zij – en Alex waarschijnlijk ook – voor gekomen waren. De blonde jongeman stelde een richting voor en Lynn knikte, waarna ze zich wat meer oprichtte en nog één keer om de rand van het bord keek. Het leek erop dat niemand hen achterna zat, Arceuszijdank. Even keek Lynn toe hoe de jongeman de kaart op een wat voorzichtige manier op probeerde te vouwen, waarna ze naast hem ging lopen toen hij zich in beweging zette. Peinzend liet Lynn haar blik over de dingen glijden waar ze voorbij kwamen. Misschien hield Alex niet van rommelig opgevouwen kaarten, maar ergens leek haar dat sterk; daarvoor waren zijn handelingen naar haar idee nog net iets te voorzichtig voor geweest. Uiteindelijk besloot ze het er maar op te wagen. Terwijl ze een korte blik op zijn hand wierp vroeg ze: "Sorry dat ik het vraag, maar is er misschien iets mis met je hand?" Dat leek haar immers de meest logische verklaring. Niet dat ze zo gebrand was op een uitleg, maar als er wel iets met zijn hand was, kon ze daar rekening mee houden.

Alex’ glimlach viel even van zijn gezicht toen hij de reactie zag en hoorde, maar dat was natuurlijk allemaal gespeeld. Hij plaatste zelfs zijn goede hand over zijn hart, alsof ze hem daar zojuist geraakt had met een kogel of een pijl, en kreeg het voor elkaar om een pruillipje op te zetten. Lynn vertelde toen dat ze wel iets konden uitvogelen samen en Alex lachte hartelijk. “Die brandweerpaal klinkt eigenlijk wel nice,” reageerde hij. “Misschien gaat ons budget dan eerder daaraan op dan aan goede stoelen, maar alles voor stijl, huh?” Of hij heelhuids naar beneden kon glijden was een tweede. Gelukkig was het allemaal niet zo serieus en hoefde hij zich geen zorgen te maken over een tweede gekneusde hand. Of been.

Was ze een optimist? Zo kwam Lynn in ieder geval wel over en dat waardeerde Alex heel erg aan haar karakter. Een glimlach verscheen op zijn gelaat, waarna hij zijn blik even op haar richtte. “Da’s waar,” deelde hij mee, maar verder had hij er niet echt iets aan toe te voegen. De kaart werd ietwat onhandig weggestopt en hij was klaar voor vertrek. Een korte stilte viel – die gelukkig door het meisje werd verbroken. Zijn dwalende blik, die overal en nergens op viel, verplaatste zich terug naar de zwartharige, maar belandde uiteindelijk op zijn verbonden hand. “Oh, euh, ik ben laatst gevallen en heb mijn hand gekneusd,” sprak hij eerlijk. Hij forceerde een lach. “Als ik beter had opgelet was het niet gebeurd, maar als je weet dat je gaat vallen, dan ga je van tevoren ook liggen.” Hij nam het haar niet kwalijk dat ze het vroeg – immers kon het problemen opleveren voor hun missies. Die hadden ze nu eigenlijk al genoeg.

Op de dramatische reactie van de blonde jongeman kon Lynn niet anders dan even dramatisch reageren. Een kwaadaardige grijns verscheen op haar gezicht. Hij zou misschien angstaanjagend geweest zijn als ze ten eerste geen zestienjarig meisje was en hij ten tweede niet een beetje teniet gedaan werd door de geamuseerde twinkelingen in haar ogen. Vervolgens vormde ze haar linkerhand tot een pistool en deed alsof ze de rook van de loop wegblies. "Mijn bureaustoel." Dat waren de worden die ze theatraal uitspraak terwijl ze haar hand-pistool zogenaamd terug in zijn holster deed.
Toen het gesprek op een wat serieuzere, maar toch nog niet echt serieuze, toon verderging, liet Lynn haar hand weer gewoon losjes langs haar zijn hangen en verscheen er een glimlach op haar gezicht. Ze knikte even op Alex' woorden en reageerde toen: "Inderdaad. Het wordt gewoon onze eerste aankoop als Mop-Busters. Misschien moeten we eten van de vloer, maar die fancy brandweerpaal zullen we hebben." Het beeld van een volledig kaal pand met in het midden een glimmende brandweerpaal doemde voor haar geestesoog op, waardoor er een kleine glimlach om Lynns lippen verscheen. Het zou in ieder geval beter zijn dan tijdens haar laatste jaren in Unova; daar had ze niet eens een dak boven haar hoofd gehad.

Het antwoord dat hij gevallen was en daarmee zijn had gekneusd had werd gegeven, gevolgd door een grapje. Lynn glimlachte erom, maar niet helemaal van harte omdat ze de geforceerde lach opgemerkt had. "Of je doet een judorol," merkte ze op bij gebrek aan iets beters om te zeggen, "al moet je dan wel goede reflexen hebben." Zelf had ze het nooit geprobeerd – ze probeerde liever haar balans te hervinden terwijl ze nog stond en misschien alsnog falen dan een soort halve koprol maken met het risico dat ze waarschijnlijk met haar hoofd tegen de grond zou komen in plaats van een hand of knie – maar bij experts zag het er altijd uit alsof het probleem- en pijnlozer was.

De kwaadaardige grijns had niet geheel het effect van een seriemoordenaar uit een horrorfilm, maar het was overtuigend genoeg voor hun toneelspel. Het meisje ging zelfs zo ver dat ze een pistool maakte met haar vingers en speelde dat ze Alex had neergeschoten. Echt vallen deed hij maar niet, want hij kende zichzelf en wilde geen tweede gekneusde hand hebben. Dan kon hij echt niet meer aan zijn blog werken. Daarom liet hij het bij een geveinsde pijn aan zijn hart, waarbij hij met zijn gezonde hand erover heen ging. “Dan zullen we wel wat dweilen nodig hebben om die vloer zo schoon te houden dat we er van kunnen eten...” merkte hij grijnzend op. Ja, die grap maakte hij inderdaad. “En dan zorg ik dat Sagittarius tegen die tijd is geëvolueerd, zodat we nog altijd lekker zacht kunnen slapen.” Zijn vacht was zacht genoeg om tegen aan te kruipen en lichaamscontact vond hij absoluut niet erg. Daar was hij veel te honds voor.

Een judorol. Dat was ook een goeie. Alex’ lach werd nu minder geforceerd en hij knikte instemmend. “Ik denk niet dat ik zo flexibel ben, maar ik zal het voor de volgende keer onthouden,” reageerde hij. Een sporter was hij immers niet, ondanks dat hij nogal slank bleef. Dat kwam eerder door het gebrek aan eten dat hij op sommige dagen had dan door het bewegen. Al moest hij toegeven dat hij flink wat wandelde om dingen te kunnen bezichtigen. “Of jij moet het me kunnen leren. Het zou wel een dramatisch effect geven als we met een judorol een ruimte binnen gaan om een dweil te vinden,” grapte hij.

"Dat moeten we wel meteen gaan presteren, hoor," reageerde Lynn heel serieus, "anders komt die brandweerpaal er nooit." En wat waren de Mop-Busters zonder een brandweerpaal? In ieder geval zou de organisatie minstens vijftig procent minder cool zijn, en dat konden ze niet hebben. De zwartharige schudde kort met haar hoofd om haar eigen gedachten. Ze wilde graag geloven dat ze een serieus persoon was, of dat ze in ieder geval zaken behandelde met de ernst die ze verdienden, maar toch was haar al wel vaker het tegendeel bewezen. Of ze er blij mee was dat bepaalde personen en situaties deze kant bij haar tevoorschijn lieten komen, wist ze nog niet helemaal, maar ze neigde net wat meer naar dat het iets positiefs was. "Ik voel de werkdruk al, en we zijn nog niet eens begonnen," voegde Lynn aan haar vorige woorden toe, mede om zichzelf zo te dwingen zich weer op het gesprek te richten. "Hopelijk is Sagittarius dan ook een stuk groter, anders kan hij hoogstens dienstdoen als levend kussen," grinnikte ze vervolgens bij het horen van Alex' oplossing op het geen-beddenprobleem. Waarschijnlijk zou dan ook maar één iemand een kussen hebben, anders werd het wel heel gezellig. Te gezellig, als je het Lynn vroeg.

De lach die op haar opmerking volgde, klonk al een stuk natuurlijker. Kijk, dat was al veel beter. Een glimlachje deed Lynns lippen omkrullen. Wat het dan ook was dat de blonde jongeman wat minder opgewekt had gemaakt, het was in ieder geval niet iets dat niet met een rare opmerking verdreven kon worden. "Oefening baart kunst is wat ze zeggen, niet?" Sprak de zwartharige met hernieuwde vrolijkheid, al behield haar stem wel nog altijd diens gebruikelijke rustige ondertoon. Ze lachte even ontspannen om de volgende opmerking van de blondharige, waarna ze hoofdschuddend naar hem op keek. "Maar onze apparatuur dan?" Straks ging hun variatie op de Proton Pack kapot als ze over de grond rolden. Dat was een dramatische intro net niet waard, leek Lynn.

“Dan wordt dat onze eerste prioriteit,” meldde Alex net zo serieus. Ze moesten wel beginnen in stijl en wat was nou beter dan een brandweerpaal? Niks dus. Misschien hun apparatuur, maar dat kwam later nog wel. De blonde jongen lachte vermaakt toen Lynn over werkdruk begon en knikte instemmend. “Yep. Maar hey, ik kan nu al wel wat geld aan de kant zetten van mijn breederdiensten?” stelde hij voor. Alex glimlachte naar het meisje, want als hij ergens gelukkig van werd, dan was het wel het werk van zijn daycare. Dat hij zijn roeping nu net een half jaartje geleden pas had ontdekt was misschien een moeilijk concept geweest, maar inmiddels had hij er al prima mee leren leven. Zijn glimlach veranderde in een grijnsje wanneer zijn Growlithe ter sprake kwam. “Tegen die tijd zal hij toch zeker bijna twee meter zijn. Dan kunnen we zelfs vechten over wie aan welke kant gaat liggen; bij zijn kraag of bij zijn buik,” reageerde hij semi-trots. Dat het eerder overkwam alsof ze samen naast elkaar moesten liggen had hij niet door, maar daar was hij ook veel te onschuldig voor.

Oefening baart kunst inderdaad. Alex grinnikte zacht. “In mijn geval moet ik heel veel oefenen, dan,” merkte hij op. “’t Zal vast wel goed uitpakken uiteindelijk.” Of hij daadwerkelijk kon voorkomen dat hij zijn hand kneusde op deze manier was nog maar de vraag – hij had zelfs het idee dat het dan alleen maar sneller gebeurde met zijn gestuntel. Lynn bedoelde het echter goed en dat waardeerde hij heel erg aan dit gesprek. “Oh ja,” sprak hij droogjes toen het apparatuur ter sprake kwam. “Hm. Dat moeten we dan maar fool-proof maken, denk je niet?” Dat moest het sowieso wel. Alex zag gebeuren dat hij al heel snel iets gesloopt had.

"Afgesproken," stemde ze op ernstige toon in, waarna Lynn in een opwelling haar hand uitstak om de afspraak op een plechtige manier te bezegelen. Als ze dan ooit, heel misschien, in de verre toekomst de Mop-Busters op zouden richten, hoefden ze in ieder geval geen discussies meer te voeren over het plan van aanpak. Op het voorstel van de blondharige jongeman om alvast wat geld opzij te zetten, schudde de ze kort haar hoofd, een lichte glimlach rond haar lippen. "Als mede-oprichter van de Mop-Busters bedank ik je voor het gebaar, maar als.." Even haperde ze, waarbij er voor iets meer dan een seconde een fronsje op haar gezicht verscheen. Als wat eigenlijk? Vriend? Nee, dat was misschien iets te overdreven. Vrienden maakte je niet al bij de eerste ontmoeting, of eerder: dat was bij haarzelf eigenlijk nooit het geval geweest. ".. Kennis wil ik je zeggen dat het misschien beter is dat geld aan al die kleintjes te besteden die je moet verzorgen," besloot ze uiteindelijk, de frons alweer verruild voor een glimlach. Voor een moment liet Lynn haar blik afdwalen, haar nog steeds vochtige haar terug achter haar oor duwend. Een Breeder worden zou voor haar haast onmogelijk zijn. Niet alleen omdat ze er niet genoeg geld voor had, maar ook omdat ze geen idee had van hoe ze met tien babypokémon om zou moeten gaan. Dat betekende natuurlijk niet dat het niet de droombaan van anderen kon zijn. "Bevalt het een beetje, het Breeder-zijn?" Besloot Lynn dan ook te vragen, haar ogen inmiddels weer op de blondharige gericht.
Het meisje kon het niet laten te grinniken om Alex' reactie. "Dan claim ik bij deze zijn kraag, hoor," sprak ze, ietwat plagerig. Ze meende niet echt wat ze zei. Niet eens zo lang geleden had ze op de kale stoeptegels moeten slapen; met alles wat ook maar een beetje comfortabeler was dan dat, nam Lynn al genoegen.

"Zeker," beaamde de zwartharige. "Ik geloof in je." In en op jezelf kunnen vertrouwen was goed, maar uit ervaring wist Lynn dat bevestiging van een ander je net dat duwtje in de rug kon geven dat je nodig had. Niet dat ze graag aan anderen of haarzelf toegaf dat ze een aanmoediging op zijn tijd wel kon waarderen, maar dat was het punt op het moment niet.
Een bedenkelijke frons bracht haar wenkbrauwen wat naar beneden toen het fool-proof maken van hun apparatuur aan bod kwam. "Hm," deed Lynn bedenkelijk. "Dat klinkt nogal technisch. Heb jij daar verstand van?" Met het schamele onderwijs dat zij had genoten, kon de zwartharige niet zeggen dat ze ook maar iets van techniek afwist. Met de apparaten die ze in haar bezit had kon ze omgaan, maar daar bleef het dan ook bij.

Alex merkte op dat Lynn haar hand naar hem uitstak en deed precies hetzelfde met zijn eigen, gezonde hand. Hiermee bezegelde ze nu een deal waar ze waarschijnlijk allebei niet naar gingen werken, maar het was wel een mooi gesprek en daar ging het uiteindelijk om. Toen zijn aanbod om wat geld opzij te leggen werd afgeslagen, voelde hij zich daarom niet eens beledigd. Alex had in principe al andere plannen – plannen om naar Hoenn te trekken – en hij wist niet eens zeker of hij het meisje ooit nog terug ging zien. Hij hoopte van wel natuurlijk, want elk aardig persoon was mooi meegenomen. “De toekomstige kleintjes zullen je heldhaftige opoffering erg dankbaar zijn,” reageerde hij met een klein grijnsje. De korte pauze was hem wel opgevallen, maar dat wuifde hij met een simpele realisatie weg.

“Ja hoor, enorm,” beantwoordde hij vervolgens haar vraag. “Het blijkt dat ik een manier met pokémon heb. Zelfs de meest chagrijnige pokémon van mijn team doet beschermend over me.” Hoe wist Alex niet, maar hij was blij dat op zijn minst zijn eigen team met hem kon opschieten. “Het loopt nog niet helemaal op rolletjes, maar daar werken we naar.” Dingen als een pand dat groot genoeg was bleek nog een hele klus. Gelukkig was het maar tijdelijk en zou hij voor hij het wist richting Lori trekken. Hij grinnikte geamuseerd bij haar claiming. “Van mij mag je. Sagittarius zal alleen maar blij zijn met het gezelschap,” grijnsde hij. Alex zag het al helemaal voor zich. Een enorme Arcanine met het karakter van een jonge puppy. Dat was precies hoe Sagi immers in elkaar stak.

Huh, iemand die in hem geloofde. Dat voelde nog altijd heel buitenaards. Gelukkig kon hij er op zijn jongensdagen beter mee omgaan en voelde hij zich ook wat zelfverzekerder. “Ik zal je dan maar niet teleurstellen,” vertelde hij met opgekrulde mondhoeken. Niets was vervelender dan dat als je het hem vroeg. Oké, er waren misschien wel een paar punten die hij na wat nadenken zou kunnen noemen, maar daar ging het gesprek momenteel niet over. Inmiddels ging het over hun apparatuur en of Alex technisch was. “Ik ben bang van niet,” liet hij met een sip gezicht weten. “Ik neem aan jij ook niet? Dan zullen we ook nog iemand daarvoor in moeten huren.” Zo waren ze wel erg veel geld kwijt. Die brandweerpaal leek op eens verder weg te zijn dan het al was.

De handdruk die ze gaf was ferm maar vluchtig, al was Lynn zich daar niet echt bewust van. De maanden van handjes geven voor de start van een niet al te legaal Pokémongevecht hadden erin geresulteerd dat het meisje nu de handdruk had van de matrozen die je in de haven van Castelia met zware kisten op hun schouder rond kon zien lopen. Qua uiterlijk was er dan misschien geen enkele gelijkenis te vinden tussen haar en zo'n spierbundel, hun handdruk was nagenoeg identiek. Nadat Lynn de hand van de blondharige losgelaten had, stopte ze haar eigen hand automatisch in de zak van haar vest. Haar gezicht vertrok wat toen ze zich herinnerde dat al haar kleding nog steeds nat was en de zompige stof haar hand op hetzelfde moment omsloot. Snel haalde ze haar hand weer uit haar vestzak, waarna ze zich er nog net van weerhield om haar hand aan haar eveneens natte broek af te vegen. Met een lichte frons keek het meisje op haar kleding neer, waarna ze in een snelle beweging haar vest uitdeed en om haar middel bond. Zo, dat was al iets prettiger. "Ik hoop echt dat we bij de dweilen ook handdoeken vinden," sprak de zwartharige met een lichte glimlach, "of een reserve-uniform, of wat dan ook." Ze had niet echt zin nog lang zo rond te lopen, al leek het erop dat dat toch echt zou moeten.
Met een geamuseerde twinkel in haar ogen, neeg Lynn haar hoofd wat na Alex' volgende opmerking aangehoord te hebben. "Daar doen we het voor," grijnsde ze. Babypokémon hun financiën afnemen wilde ze in ieder geval niet, ondanks dat ze niet met grotere aantallen van de jongere diertjes om kon gaan.

Zonder hem te onderbreken hoorde Lynn het verhaal van de blondharige aan. Nadat gezegd was dat nog niet alles helemaal liep zoals het zou moeten, maar dat eraan gewerkt werd, knikte het meisje even begrijpend. "Niet alles gaat altijd even makkelijk," besloot ze met een lichte schouderophaal en een bittere, bijna niet te onderscheiden ondertoon in haar stem op te merken. Voor sommige mensen leek alles gemakkelijk te gaan, terwijl andere vele obstakels moesten overwinnen om hetzelfde doel te bereiken. Het was nu eenmaal hoe heerlijk oneerlijk het leven was, als je het aan Lynn vroeg. "In ieder geval is het goed om te horen dat er een loyaal team achter je staat. Pokémon zijn wat dat betreft geweldig gezelschap," vervolgde ze, deze woorden op vrolijkere toon uitsprekend.
"Gelukkig maar," grinnikte ze vervolgens. "Ik zou geen groot, woedend wezen, dat bovendien beschikking tot vuuraanvallen heeft, achter me aan willen hebben. Zeker niet als dat wezen daarvoor nog mijn kussen was." Dan zou ze bijna geen tijd hebben om een voorsprong op te bouwen, waardoor ze binnen de kortste keren ingehaald en tot as gereduceerd zou zijn. Lynn had dan wel redelijk lange benen, snel was ze niet echt. Ze zou geen enkele kans hebben, tenzij haar Pokémon haar te hulp konden schieten.

Een grijns deed haar mondhoeken lichtjes omhoog trekken toen haar verteld werd dat Alex haar dan maar niet teleur zou stellen. "Goedzo," reageerde ze tevreden. "En als een judorol uiteindelijk toch niet lukt, moeten we maar valkussens in onze apparatuur inbouwen." Dat zou echter niets worden als ze allebei niet technisch waren, wat helaas zo bleek te zijn. Lynn trok eveneens een sip gezicht terwijl ze sprak: "Dat zijn wel veel kosten, hoor. Misschien kunnen we beter zelf leren om met techniek om te gaan voordat we de Mop-Busters oprichten."

De ferme handdruk viel hem op en Alex vroeg zich even af hoe een jong meisje als zij zo’n sterke greep kon hebben. Zelf had hij die niet eens – hoewel zijn eigen handdruk wat sterker was op een dag als deze in vergelijking met zijn meisjesdagen. Ernaar vragen deed hij echter niet. De jongen wist wel beter dan dat en liet het gewoon voor wat het was. Zo belangrijk was die informatie immers niet. Het viel hem ook op dat ze haar vest om haar middel bond, waarna de rede daartoe al snel duidelijk werd. Een bezorgde frons verscheen op zijn voorhoofd. “Als we geen uniform vinden, mag je mijn jack ook wel lenen,” vertelde hij. “Zo koud heb ik het niet en jij kan het nu denk ik beter gebruiken.” Dan zou hij wel buiten het hok blijven en het fort bewaken, ofzo. Dan kon Lynn zich onverstoord omkleden.

Alex knikte instemmend bij het horen van Lynn’s filosofische opmerking. “Helaas niet,” zuchtte hij, maar hij besloot niet meer bij de pakken neer te zitten. Zeker niet nu een rede werd gegeven om dat niet te doen. “Precies, daar doe ik het voor,” glimlachte hij naar het meisje. Als hij zijn pokémon niet had gehad was hij wel een erg ongelukkige ziel geweest. Hij durfde zelfs te zeggen dat ze hem met de tijd mee langzaam aan het helen waren. Dat was stukken beter dan je geluk bij één persoon duwen, als je het hem vroeg. Pokémon verlieten niet gauw je zijde. Mensen wel. En als je dan je geluk bij die mensen had gelegd, was dat in één klap ook verdwenen. Alex grinnikte om de reactie over Sagittarius. “Wees daar maar niet bang voor. Ik denk dat je eerder zijn tong moet vrezen dan zijn vlammen, want hij likt mensen veel liever – al helemaal in het gezicht.” De jongen maakte een grimas, maar glimlachte niet veel later alsnog. Eigenlijk zou hij het niet anders willen hebben.

Een nadenkende uitdrukking verscheen op zijn gezicht. “You know, dat zou nog niet eens een heel slecht idee zijn,” reageerde hij tevreden. Een grijns sierde zijn gezicht. “Dan hoef ik me hopelijk echt geen zorgen meer te maken over mijn botten.” Het zou hem in elk geval een hoop schelen. Een kussen was minder duur dan een ziekenhuisbezoek. Helaas zou hij zich dat niet kunnen besparen, want het moest dan weer worden uitgegeven aan een technicus. Al had Lynn daar andere plannen voor. “Hm. Yeah, alleen waar gaan we het van leren?” vroeg hij bedachtzaam. Zelf kende hij absoluut niks van bouwtechnieken, zeker niet van elektronisch apparatuur.

Haar werd het jack van de blondharige aangeboden als ze geen droge kleding zouden vinden, wat Lynn even liet lachen. "Dat is heel nobel van je," sprak ze geamuseerd, al glimlachte ze wel om aan te geven dat ze het aanbod waardeerde. Er waren genoeg mensen op de wereld die hun hulp niet aan zouden bieden in een soortgelijke situatie, waardoor het aanbod van Alex in Lynns ogen getuigde van goedheid. Als puntje bij paaltje kwam was ze echter wel wat kriegelig wat hulp van anderen betrof, maar het ging om de gedachte. "Hopelijk vinden we wel iets anders, dan kan jij in stijl rond blijven lopen," grinnikte ze. Want stijl was heel belangrijk, natuurlijk.

De glimlach van de blondharige jongeman weerspiegelde op Lynns eigen gelaat toen ze zijn woorden hoorde. De Pokémon die haar op haar reis vergezelden en steunden doemden even voor haar geestesoog op, en niet voor de eerste keer bedacht Lynn zich dat ze zonder de hulp van ieder afzonderlijk lid in haar team nooit zo ver gekomen zou kunnen zijn. Het idee dat er vier sterke wezens achter haar stonden en dat zij even bereid waren om haar te verdedigen als zij hen, was erg geruststellend. "Dat is misschien nog het beste aan een trainer zijn, dat je iets voor ze terug kan doen door ze te helpen met beter worden," sprak de zwartharige. Zij het door ze echt te trainen op kracht en tactiek zoals een Trainer deed, door te focussen op schoonheid en zelfvertrouwen als Coördinator, of jonge Pokémon meer moves mee te geven als Breeder.
"Misschien is dat zelfs nog wat enger," reageerde Lynn, bangheid veinzend. Na even gegrinnikt te hebben, vervolgde ze: "Ik weet ook niet of Zara het wel goed zal vinden als iemands Pokémon me in m'n gezicht likt, hoor." Wat dat betrof was haar maatje niet zo sociaal als ze normaal gesproken was; het wezen kon met wie dan ook opschieten, tenzij ze probeerden om zich Lynn toe te eigenen.

Het leek erop dat Alex wel iets zag in het idee, al waren er nog wel een paar problemen die ze eerst op moesten lossen. "Hm," deed Lynn. Even een school binnenstappen zou waarschijnlijk niet gaan, daarvoor liep zij in ieder geval te ver achter wat educatie betrof, en het leek haar dat haar mede-Mop-Buster daar iets te oud voor was. "We kunnen proberen iets van het internet op te steken," opperde ze niet veel later met een lichte schouderophaal. Dat viel te proberen, toch?
Een plotse beweging in een aquarium naast haar trok haar aandacht, wat Lynn herinnerde aan het feit dat ze op weg naar een bepaalde plek waren en niet doelloos rondwandelden. Ze was zo in het gesprek opgegaan dat ze niet meer kon zeggen hoe ze nu precies gelopen waren en of ze überhaupt nog op de uitgestippelde weg volgden. "Gaan we nog steeds de goede kant op, denk je?" Vroeg ze dan ook, om zich heen kijkend of ze ergens iets zag dat ze herkende van wat ze op de kaart gezien had.