Mop-thief

Lynn voegde aan zijn woorden toe dat het van sommige mensen ook maar beter was om niet te weten waar ze aan dachten en Alex kon niet anders dan het daarmee eens zijn. “Dat klopt helemaal,” merkte hij daarom op. Vaak zag hij van die verwarde, boze blikken op hem gericht en hij hoefde niet te weten wat er dan door die mensen hun hoofden spookten. Soms wist hij het antwoord daar zelfs al op en dat was geen prettig gevoel. Al helemaal niet als iemand zodanig staarde dat het gezegde ‘als blikken konden doden’ kon worden toegepast. Lynn trok zijn aandacht door op te merken dat het wel apart was en Alex fronste. Toen ze vroeg of het iemand was die hij kende, schudde hij per direct zijn hoofd. “Ik ben veel mensen hier in Kalos tegengekomen, maar om te zeggen dat ik ze ken...” beantwoordde hij de vraag. Hij had niet eens echt vrienden hier gemaakt, of wel? Ja, Mabel, maar daar hield het verder bij op. Misschien dat Sara ook nog wel telde; ze had hem immers verzorgd na het kneuzen van zijn hand en was hem te hulp geschoten terwijl niemand anders dat had gedaan. Enfin, het was niemand die hij kende. Hij dwaalde af.

Om de grap die Lynn maakte, moest Alex hartelijk lachen. Goh, dat was lang geleden. Een vreemdeling volgen naar de donkere, achtergelegen ruimtes van een gebouw pakte dus niet altijd zo slecht uit, huh? Toch zou hij het kleine kinderen nog steeds sterk afraden. “Gelukkig hebben we daar niet per se een rekenknobbel voor nodig,” reageerde jongen met een grijns. Hij kwam haar kant opgelopen, aangezien ze dichterbij stond dan de volgende deur en probeerde over haar heen door de doorgang te kijken. Ze vertelde het echter zelf al; extra aquaria stonden daar opgeslagen. “Nou, daar past dat extra water anders ook wel in. Laten we dat als plan B nemen,” grapte Alex. Sagittarius en Aquarius zaten inmiddels in het midden van de gang op de grond en keken de twee nieuwsgierig na. Wat een vreemde taferelen allemaal. Alex liep naar een andere deur en duwde deze weer voorzichtig open, waarna hij meteen werd begroet door de sterke geur van schoonmaakmiddelen. “Ik geloof dat ik beet heb!” meldde hij aan Lynn, terwijl hij de ruimte in liep en zoekend rondkeek. “Alleen zie ik nog geen dweil hier...” Wel een hoop dozen. Daar zat waarschijnlijk heel veel schoonmaakmiddel in. Alex liep verder naar binnen en zag dan eindelijk wat gereedschap staan... Maar vond alles behalve een dweil. “Ik geloof dat iemand hem al ergens in gebruik heeft...”

Op haar vraag werd geantwoord dat de jongeman al aardig wat mensen ontmoet had, maar dat hij er daar niet veel van kende. Lynn stopte even met haar bezigheden om de blondharige persoon lichtelijk verbaasd aan te kunnen kijken. Om de één of andere reden was ze er vanuit gegaan dat ze hier met zo'n sociaal persoon te maken had die overal wel iemand goed kende, maar die veronderstelling bleek nu fout te zijn. "Nee?" Vroeg het zwartharige meisje dan ook uiteindelijk. Zelf kon ze nou ook niet echt zeggen dat ze veel goede vrienden had gemaakt in Kalos, maar dat vond ze ook niet echt erg. Ze was zo iemand die liever één iemand, of een paar iemanden, goed kende in plaats van een hele schare aan vrienden te hebben. "Ben je al lang in Kalos? Want ik dacht wel altijd dat dat soort dingen tijd nodig hadden," besloot ze aan haar eerdere uitspraak toe te voegen.
Er werd met een grijns gezegd dat ze voor het vinden van een dweil gelukkig geen rekenknobbel nodig hadden. Grinnikend reageerde Lynn: "Nou, wie weet vinden we dat onding dan ooit nog eens." Ze had nooit gedacht dat het vinden van een dweil zo moeilijk zou zijn. Vervolgens kwam Alex haar kant op, waarschijnlijk van plan om in de ruimte te kijken waar Lynn net de deur naar geopend had. Het meisje stapte wat uit de deuropening zodat hij het makkelijker kon zien, al had ze ook al gezegd wat zich in de ruimte bevond. “Nou, daar past dat extra water anders ook wel in. Laten we dat als plan B nemen,” werd er gegrapt. "Ik vind het helemaal goed," grijnsde het zwartharige meisje, "al ga ik die dingen niet meesjouwen zolang het niet nodig is." De oudere persoon liep weer naar een volgende deur, en Lynn volgde zijn voorbeeld. Op het moment dat ze haar hand echter op de klink wilde leggen, klonk er dat de blondharige iets gevonden had. De jonge Trainer draaide zich van haar deur af en liep de ruimte in waar het geluid vandaan had geleken te komen. Ze werd begroet door een leger aan dozen en ergens verder in de ruimte een plek voor gereedschap. De volgende woorden van Alex bevestigden wat Lynn al was begonnen te vermoeden: er was hier geen dweil te vinden. Een wat vermoeide zucht verliet de mond van het meisje. “Ik geloof dat iemand hem al ergens in gebruik heeft...” Uuuugh. Dat zou betekenen dat ze het hele aquarium ook nog eens zouden moeten doorzoeken. Lynn liep tot waar de andere persoon stond en keek met een laatste glimpje hoop in haar ogen naar de gereedschappen. "Staat er iets anders tussen dat we kunnen gebruiken?"

Lynn was klaarblijkelijk verbaasd om Alex zijn woorden, want ze bracht een verbaasde ‘nee’ uit. Dit verbaasde de jongen weer op z’n beurt en ook hij stopte even met zijn bezigheden om Lynn aan te kunnen kijken. “Niet echt, nee,” reageerde hij, waarop hem gevraagd werd hoe lang hij al in Kalos was. “Toch zeker een paar maanden... Laten we het erop houden dat ik nieuwjaar in ieder geval hier gevierd heb.” Het was hartje winter toen hij de boot naar hier nam, niet? Inmiddels was het alweer lente en ging het richting de zomer. Maar het maakte eigenlijk niet uit hoe lang hij hier verbleef; eigenlijk snakte hij naar het mooie, tropische Hoenn. Hoewel hij het nu toch wel gezellig had, ondanks de vreemde missie die hem was opgelegd. “Ik denk dat het heel erg zou helpen als ik anderen vaker tegen het lijf zou lopen,” vertelde hij Lynn en pauzeerde even. “En ze dan ook kan herkennen,” voegde hij er grappend aan toe. Dat mysterie was waarschijnlijk niet op te lossen, dus had Alex het maar laten varen. Misschien viel het hem straks wel in.

Misschien vonden ze ‘dat onding’ ooit nog eens. De jongeman grinnikte. “Jammer dat er geen applicatie voor de Holocaster is die dweilen voor je kan vinden,” merkte hij op. “Een dweilenradar. Daar zouden we goud geld mee kunnen verdienen. Kan je een beetje coderen?” vroeg hij grijnzend. Zelf kon hij het niet en dat had je toch wel nodig om zo’n ding te creëren, jammer genoeg. Op zijn opmerking om die aquaria als plan B te gebruiken, kreeg hij eerst een positief antwoord... En toen voegde ze eraan toe dat ze die dingen niet zelf mee ging sjouwen. “Hm, jammer. In m’n eentje kan ik het niet,” grinnikte hij na. Vervolgens ging hij verder met de zoektocht en stond niet veel later voor een hoop gereedschap dat voor veel verschillende doeleinden gebruikt kon worden. Dweilen was daar echter geen van. Lynn vroeg of er iets anders bij stond wat ze konden gebruiken en Alex wierp een blik op de gereedschappen. “Nou, tenzij je pokémon iets heeft losgeschroefd of zand uit de bakken heeft gegooid, ben ik bang dat we er niks aan hebben.” Was dat nou een hark? Verward pakte de jongeman het ding op. “Of je moet het water weg willen harken?” probeerde hij. Hij draaide zich naar Lynn om en glimlachte schaapachtig.

Niet echt, nee, was het antwoord. Een lichte frons verscheen op het gezicht van het zwartharige meisje. Op haar volgende vraag werd gezegd dat de blondharige hier toch al sinds het nieuwjaarsfeest was. Ah, het feest. Daar had Lynn wel van gehoord, al was ze er zelf niet heengegaan. Ze hield niet zo van feestjes, teveel mensen die ook echt op elkaar aan het letten waren. Een nog steeds wat verbaasde "Oh," glipte eruit voordat de jonge Trainer er erg in had. Al snel daarna bedacht ze zich dat dit op de andere persoon misschien wat verwarrend over zou kunnen komen, en daarom verduidelijkte ze met een lichte glimlach: "Je leek me meer een sociale Butterfree, vandaar dat ik verbaasd was." Vervolgens zei Alex dat het erg zou helpen als hij vaker mensen ontmoette, en als hij de mensen dan ook herkende. Lynn lachtte en sloeg vervolgens gespeeld verontwaardigd haar armen over elkaar. "Sorry, hoor. M'n brein heeft vandaag blijkbaar gewoon een late winterslaap ingelast." Ze zouden er wel achter komen, uiteindelijk. Zo niet, dan zou de vraag waar ze deze persoon nou precies van kende nog wel een tijdje door haar hoofd blijven spoken.
De oudere persoon merkte op dat een applicatie voor het vinden van dweilen nu wel handig zou zijn, waarna hij vroeg of ze een beetje kon coderen. "Helaas, als jij het ook niet kan, gaat er nu een fortuin aan ons voorbij," antwoordde Lynn lachend. Niet veel later werd er op haar woorden gegrinnikt dat het jammer was dat ze de aquaria niet mee wilde zeulen, omdat de blondharige het alleen niet zou kunnen. "Een grote, sterke-" Man? Dat was wel wat ze aangenomen had, maar haar eerdere aanname had ook niet juist gebleken te zijn. "Persoon als jij zou dat toch wel moeten kunnen?" Besloot Lynn op geamuseerde toon. Niet zo smooth als ze gewild had, maar goed.
Nee, tenzij Atlas iets losgeschroefd had of zand uit de bakken gegooid had. "Nee, ik denk niet dat hij dat gedaan heeft." Over het algemeen was de Carracosta een hele nette Pokémon, maar hij had nu al zo lang geen water meer gezien, terwijl hij daar normaal gesproken praktisch in leefde. Verward werd een hark opgepakt. “Of je moet het water weg willen harken?” Lynn begon te lachen, om de woorden die gezegd waren maar ook om de schaapachtige glimlach van de jongen. "Laten we dat als plan C houden," grinnikte ze na.

Lynn was nog steeds verbaasd over het feit dat Alex niet veel mensen kende en dat bleef de jongen zelf ook om de reactie. Was het zo vreemd? Had hij meer vrienden moeten maken? Eigenlijk was het antwoord daarop waarschijnlijk een dikke ‘ja’, maar het was moeilijk om zoiets voor elkaar te krijgen als je geen fatsoenlijk gesprek stand kon houden. Daar had hij met Lynn gelukkig geen last van. Eigenlijk had hij daar sowieso minder last van wanneer hij een jongensdagje had. Er werd opgemerkt dat Alex de indruk achterliet een sociale Butterfree te zijn en de jongen keek nu nog verbaasder. “Echt?” reageerde hij voor hij er erg in had. Dat hoorde hij namelijk niet vaak. “Misschien ben ik dat ook wel. Ik hou wel van een goed gesprek, maar ik vind het moeilijk om die eerste stap te zetten...” Dat was een mogelijkheid. Misschien had hij daarom minder moeite ermee met Lynn. Die eerste stap leek minder eng met iemand die openlijk met hem praatte.

Lynn lachte om de opmerking en speelde vervolgens dat ze op haar tenen was getrapt erdoor. “Is het dan geen lenteslaap?” reageerde Alex met een domme grijns. Als lentedepressies een ding waren, dan kon lenteslaap dat ook wel zijn, toch? “De mijne moet geloof ik nog ontwaken van de winter,” voegde de jongen er nog grinnikend aan toe. Vervolgens haalde hij nonchalant zijn schouder op toen het meisje vertelde dat er nu een fortuin aan hun neus voorbij ging. “Ach, misschien vinden we wel een andere manier om daaraan te komen. We kunnen ons ook laten inhuren als professionele dweilzoekers,” merkte hij op. Of ze dan een goede taak zouden verrichten, dat betwijfelde Alex eerlijk wel een beetje. Het aantal dweilen dat ze in de tussentijd gevonden hadden, stond nog altijd op nul. Hij hoorde de pauze in Lynn haar zin wel, maar besloot er niet al teveel aandacht aan te besteden. Ze sprak hem in ieder geval niet met het verkeerde aan – iets wat een teken kon zijn dat ze nogal open was over bepaalde dingen en dat stelde hem toch wel gerust.

“Sterk?” herhaalde hij geamuseerd. Hij grijnsde even en hief toen zijn hand in verband omhoog. “Die indruk mag ik dan wel wekken, maar dan zit ik nog altijd met een gekneusde hand.” Hij nam het haar niet kwalijk niet eerder opgemerkt te hebben; het was immers vrij donker in het aquarium. De hark werd plan C en Alex plaatste het ding terug op zijn plek. “Ik vind het prima,” vertelde hij, waarop hij de ruimte verliet en de deur weer dichttrok. Hij krabde vervolgens over zijn achterhoofd. “Nou, welke ruimtes hebben we nog niet geplunderd?”

Zo verbaasd als Lynn was geweest over het feit dat de blondharige jongen niet veel mensen kende, leek Alex te zijn over dat het zwartharige meisje gedacht had dat hij wel met een aardig aantal personen contact had. De jonge Trainer knikte even nadat er een “Echt?” aan de oudere jongen ontglipt was, waarna ze naar zijn volgende woorden luisterde. Er werd verteld dat Alex van zichzelf vond dat hij misschien wel een sociaal persoon was en ook wel van een goed gesprek hield, maar dat de eerste stap zetten lastig was. "Begrijpelijk," sprak Lynn. "Zelf zou ik ook niet zomaar op iemand afstappen om lekker te gaan kletsen, maar omdat je er eigenlijk niet omheen kan, moet je het uiteindelijk wel leren." Ze haalde haar schouders even op. Zo had zij het zichzelf ten minste eigen gemaakt, al had het wel enkele jaren geduurd voordat ze uitgegroeid was tot de makkelijk pratende persoon die ze nu was.
Was de late winterslaap van haar brein eigenlijk geen lenteslaap? "Zou ook kunnen," gaf het meisje toe, "Al hoop ik eigenlijk gewoon dat m'n hersenen hun dagje niet hebben, anders zou het betekenen dat dit ieder jaar terug zou komen." Het zou helemaal niet handig zijn als hetgeen dat je vermogen om te denken mogelijk maakte één vierde deel van ieder jaar niet mee zou werken. Toen Alex opmerkte dat zijn brein nog wakker moest worden van de winter, grinnikte Lynn: "Het zou wel fijn zijn als dat snel zou gebeuren, anders mist het een half jaar." De blondharige persoon bleek overigens ook niet te kunnen programmeren, waarna hij opperde dat ze zich ook konden aanbieden als professionele dweilzoekers. "Ik vind dat ons bedrijf dan Mop-Busters moet heten," sprak Lynn, terwijl ze de veters wat meer op haar schouder trok zodat haar schoenen niet op de grond zouden vallen. Vervolgens keek ze de oudere jongen met een meewarig glimlachje aan. "Al zouden we dan niet echt goed zijn in onze baan.."
“Sterk?” Werd er op geamuseerde toon herhaald, waarna er een in verband gehulde hand opgeheven werd die, zo bleek, gekneusd was. Hé, dat had ze nog niet opgemerkt. Lynn fronste even terwijl ze zich afvroeg waarom, want normaal gesproken vielen dat soort details haar wel op. Ach ja, ze had zich ook wel volledig geconcentreerd op zo stilletjes mogelijk zijn toen ze Alex tegengekomen was, misschien lag het daar aan. "Nou, dan had ik het ten miste voor de helft bij het goede eind," reageerde Lynn, doelend op het feit dat de jongeman gezegd had dat hij er wel uitzag als een sterk persoon. "Maar als we die aquariums echt nodig blijken te hebben, zullen we er vast wel iets op kunnen vinden." Het was niet dat ze zelf onder geen beding met de glazen bakken ging sjouwen, in tegendeel; was dit vanaf moment één al de enige optie geweest, dan had ze het al gedaan, maar nu leek het er nog op dat er andere, makkelijkere mogelijkheden waren. De hark werd weer op zijn vaste plekje teruggeplaatst en Alex begon naar de deur te lopen. Lynn volgde op de voet en glipte door de deuropening heen voordat de oudere jongen de deur dichttrok. “Nou, welke ruimtes hebben we nog niet geplunderd?” Het meisje scande de gang even, waarna ze een drietal deuren aanwees. "Naar mijn weten alleen die," antwoordde ze, terwijl ze alvast naar één van de deuren liep die ze aangewezen had. "En de rest van het aquarium, natuurlijk, maar voor nu hoop ik dat we in een van deze ruimtes nog een dweil gaan vinden." Wie wist hoe groot het Ambrette Aquarium was als je op zoek ging naar een specifiek voorwerp..

Lynn vertelde hem wel te begrijpen en sprak toen dat je er eigenlijk niet altijd omheen kon. Alex knikte instemmend. “Een andere gedachtestroom helpt vaak,” legde hij uit. “Ik wil wel eens iemand interviewen voor mijn blog en dan moet ik ook zomaar iemand aanspreken. Het helpt als ik me bedenk dat ik die persoon hierna waarschijnlijk toch niet meer zie als er geen interesse is.” Toegegeven, de laatste keer was er juist wel interesse geweest en nu had hij twee iemanden in heel Kalos die hij zijn vrienden mocht noemen. “Het helpt ook als ik een –” jongensdagje heb. Alex pauzeerde in zijn zin, bijna bijtend op zijn tong. Goh, dat was er bijna uitgefloept, zeg. “Pokémon aan mijn zijde heb,” maakte hij af. Mooie redding. Arceusdank kon hij met dit onderwerp toch wel flink wat improviseren. Jaren oefenen met onderwerpen mijden kon toch nog iets goeds voor je doen.

Het meisje maakte duidelijk dat ze het liever niet had, want dan zou het elk jaar terugkomen. Alex grinnikte en deelde mee dat hij hetzelfde voor haar hoopte. “Stel je voor zeg, elk jaar een paar maanden als zombie rondlopen,” voegde hij daar nog aan toe. Toen het over zijn eigen hersens ging, trok zijn mondhoek tot een scheve grijns. “Dat moet ik dan wel weer inhalen, ja. Dan moet ik aankomend jaar maar overslaan.” Lynn vertelde toen dat het bedrijf Mop-Busters moest heten en Alex lachte geamuseerd om de woordspeling. Deze meid had wel behoorlijk wat creativiteit in haar vandaag slapende hersenen, want ze wist het ene na het andere grapje te maken. Niet dat hij het erg vond; hij genoot zelfs van het gezelschap ondanks de situatie waar ze zich in bevonden. “Daar heb je geen verdere argumenten voor nodig; ik werk graag onder die naam,” grinnikte hij tegen Lynn. Deze vertelde dat ze niet goed bleken in hun baan dan, maar daar had de blonde knul wel een weerwoord op. “Ligt eraan. Als we per uur betaald krijgen, dan zou ik zeggen dat we onze tijd goed benutten.” Hij knipoogde naar het meisje en had een geamuseerde glimlach op zijn gezicht.

De zwartharige had het schijnbaar nog niet opgemerkt dat zijn hand gekneusd was, maar dat nam hij haar ook niet kwalijk. Sowieso was het best verwarrend om te zien dat hij aan de ene hand een handschoen tot halverwege zijn onderarm droeg en aan de ander een hand in het verband had verhuld. Lynn was er echter niet door uit het veld geslagen en sprak toen dat ze vast wel iets konden verzinnen, mochten ze de aquaria toch nodig hebben. Alex knikte. “We laten Sagittarius gewoon alles dragen,” bracht hij erop in. “Hij heeft ons ook naar deze dweilloze ruimtes gebracht.” De Growlithe keek verward naar zijn trainer toen zijn naam viel, maar Alex lachte alleen maar naar hem en wuifde toen met zijn hand, proberend duidelijk te maken dat er niets aan de hand was. De jongeman richtte vervolgens zijn aandacht op Lynn, die hem vertelde dat ze de drie deuren verderop nog niet hadden geïnspecteerd. Zelf liep ze naar één van de deuren en Alex volgde haar voorbeeld. “Dat hoop ik ook,” sprak de jongeman op haar woorden. “Anders ben ik bang dat iemand anders van het aquarium zelf de troep al heeft gevonden.” Zijn hand leggend op de deurklink, trok hij die omlaag en opende hij de deur.

En daar stond hij oog in oog met een medewerker van het gebouw.

Alex had niet gezien wat voor een ruimte het was en wat diegene aan het doen was, maar bij het zien van de vreemdelinge bleef hij als aan de grond genageld staan. Tot hij een seconde of drie later de deur tussen hen dichttrok en zich naar Lynn omdraaide. “Euh, stop de missie, ik ben geen goede spion en als we niet maken dat we wegkomen, dan zijn we betrapt.”

Na instemmend geknikt te hebben, werd aan haar uitgelegd dat een andere manier van denken ook hielp. Vervolgens sprak de blondharige jongen dat hij als hij mensen moest interviewen voor zijn blog, hij zich bedacht dat hij de persoon die hij interviewde toch niet meer hoefde te zien als er geen interesse was. "Dat zal wel fijn zijn, ja. Al is er voor een echt gesprek misschien meer nodig dan dat, ondanks dat je niet vaak twee keer dezelfde persoon tegen lijkt te komen in Kalos tenzij je met iemand afspreekt," sprak Lynn, een nadenkende blik in haar ogen. De enige persoon die zij meerdere keren was tegengekomen was Fay, wat best logisch was omdat ze voor een tijdje samen gereisd hadden. De volgende zin die Alex sprak, werd naar het eind toe onderbroken, om niet lang daarna afgemaakt te worden. Een lichte frons verscheen op het gezicht van het zwartharige meisje. Hoe een Pokémon aan je zijde je kon helpen met beter praten, begreep ze niet helemaal. Het was echter wel waar dat zijzelf zich altijd wat veiliger voelde met haar een van haar teamleden aan haar zijde, en daarom besloot Lynn maar niet op de woorden in te gaan. In plaats daarvan knikte ze even en keek de ruimte kort rond terwijl de vraag waarom Alex zijn zin had onderbroken in haar achterhoofd bleef hangen.

"Je zou haast een halve Paras zijn," merkte Lynn op in reactie op de woorden van de jongeman. Rare wezens waren het. Toen Alex zei dat hij het komende jaar dan maar over moest slaan, reageerde Lynn met een grijnsje en een schouderophaal: "Misschien doet een vakantie van een jaar je wel goed, wie weet." Het zou niets voor haar zijn; ze bleef liever actief en in beweging, maar er waren vast wel mensen die er behoefte aan hadden, leek haar.
De blondharige jongen deelde mee dat hij er geen problemen mee had onder de naam Mop-Busters te werken, na geamuseerd gelachen te hebben. "Dat is dan afgesproken," sprak Lynn met een hint van tevredenheid in haar stem. "Als er ooit een markt voor komt, kunnen we meteen aan de slag." Dan wat geld verdienen en hun eigen themesong laten componeren, en ze zaten goed. Ten minste, als ze een beetje goed zouden zijn in hun baan. Daarover had Lynns misschien-wel-toekomstige-collega over te melden dat ze, als ze per uur betaald werden, er toch wel goed aan zouden doen. Lynn grinnikte. "Ja, we houden de klant gewoon uren bezig met verhalen over hersenen in hun winterslaap en of praten moeilijk is of niet, zodat er niet gemerkt wordt dat we er niets van bakken," reageerde ze geamuseerd. Dat zou nog eens wat zijn.

Er werd voorgesteld om de Growlithe gewoon alles te laten dragen. Het zwartharige meisje blikte naar de fire-type, die op zijn beurt verward naar zijn Trainer keek om diens woorden. "Arme Pokémon," lachte ze, terwijl ze even met haar hoofd schudde. "In dat geval is het misschien toch beter als ik Pan erbij haal." De Gengar zou de aquariums zonder al te veel moeite op kunnen tillen met zijn geestenkrachten, wist Lynn.
Lynn had de deurklink van de deur waar ze naartoe was gelopen inmiddels omlaag geduwd en keek nu de kamer in die zich achter de deur bevonden had. Veel was er niet te zien: enkele rekken met uniforms, petten en meer van dat soort dingen, maar dat was het dan ook. Met een zuchtje sloot het meisje de deur weer, hopend dat Alex meer geluk had. Vragend keek ze de blondharige aan toen die zijn deur dichttrok en zich naar haar omdraaide. “Euh, stop de missie, ik ben geen goede spion en als we niet maken dat we wegkomen, dan zijn we betrapt.” Lynns wenkbrauwen schoten omhoog, maar kwamen al snel weer naar beneden in een serieuze frons. Foute boel. "Oké," sprak ze, kalmer dan ze was. Ze veegde de irritante pluk haar uit haar ogen en mat de afstand naar de deur waardoor ze naar binnen waren gekomen. Een verbaasd stemgeluid vanachter de deur die Alex geopend had, deed het meisje haar blik daar naartoe flitsen. Lynn wist zeker dat wie zich daar ook bevond binnen enkele minuten naar buiten zou komen, en dat het dan afgelopen zou zijn. Ze hadden geen tijd meer om naar de uitgang te rennen, mits iemand de deur dichthield zodat de medewerker niet uit de ruimte kon. Een moment later had Lynn een vluchtplan klaar. Een ontspannen grijnzende, paarse Pokémon zweefde binnen enkele seconden in de lucht en keek even vragend van de ene naar de andere persoon in de hal. "Pan, houd die deur dicht," sprak Lynn snel, waarbij de naar deur wees die ze bedoelde. "Wacht tot we weg zijn en kom ons dan zoeken." Gezien de ghost-type zich door muren kon verplaatsen, zou dit geen al te groot probleem moeten zijn. Lynn wierp een de deur, die aan het opengaan was. Pan schoot ernaartoe en met een luide klap viel het ding weer dicht. De ogen van de jonge Trainer schoten naar Alex. "We moeten gaan. Nu." En met die woorden zette ze een sprintje in naar de deur die hen weg zou leiden van hier.

Voor een echt gesprek was misschien iets meer nodig dan dat. Alex knikte en lachte bij de opmerking die erna volgde. “Dan heb ik niet veel kunnen oefenen, want ik heb maar met één iemand opnieuw afgesproken.” Die moest eigenlijk nog weten dat hij zijn hand gekneusd had, maar hij wilde er niet echt een groot probleem van maken. Zoveel pijn deed het immers niet echt meer. Alleen wanneer hij er iets op forceerde. Lynn noemde hem vervolgens bijna een Paras en de jongeman kon niet anders dan schaapachtig grijnzen op de opmerking. Hielden die dingen een winterslaap, dan? Hij was er niet echt een groot fan van, dus daar wist hij niet veel van af. “Misschien wel ja,” lachte hij op het voorstel om op vakantie te gaan. “Dat ben ik eigenlijk ook van plan, verder reizen.” Vakantie nemen niet echt, want dan kwam er niet bepaald brood op de plank. En dat had Alex toch wel nodig om te kunnen overleven met zijn pokémon.

Lynn was tevreden, dat kon hij horen. Hij ook wel, want namen waren nou niet bepaald een ding waar hij goed in was. Ze vertelde ook dat ze meteen aan de slag konden als er ooit vraag naar was. “Dan hoop ik dat iemand anders snel een dweil kwijt is,” grapte hij. “Dan kunnen we inderdaad wat extra zakgeld verdienen.” Dat had hij nooit echt gehad; zakgeld. Alleen geld dat hij van bijbaantjes had verdiend. Of van een echt baantje. “Een afleidingsmanoeuvre. Klinkt als een goed plan,” lachte hij vervolgens naar het meisje. Op die manier konden ze zeker extra verdienen, maar dan moesten ze wel goed oefenen om iemand drie uur aan de praat te houden. Daar was hijzelf namelijk niet zo heel goed in; al helemaal niet als hij zich die dag als een meisje voelde.

De zwartharige had het vervolgens over ene Pan. Wie of wat dat wist, dat mocht Jirachi weten, want Alex had bij Arceus geen idee. Ernaar vragen deed hij echter niet. Waarschijnlijk was het wel gewoon een pokémon van Lynn en dat was genoeg informatie voor de blonde jongen, al was hij natuurlijk wel nieuwsgierig naar wat voor een wezen het dan was. Hij had nu echter andere zaken aan zijn hoofd en dat was deze deur inspecteren op dweilen. Maar een dweil vond hij niet. Wel een persoon. En die keek hem nog geschrokken aan ook toen de deur openging. Logisch, je verwachtte natuurlijk niet dat een compleet vreemde, die niet eens toegang hoorde te hebben in dit gebied van het gebouw, je kwam verstoren bij je werkzaamheden. Alex trok de deur dicht en meldde aan Lynn dat er problemen waren. Tot zijn verbazing – en genoegen – had die meteen een plan klaar. Ze liet een Gengar verschijnen en droeg deze op de deur dicht te houden tot zij verdwenen waren. “Ah, dus dat is Pan,” mompelde de jongen onder de indruk. Jeetje, die Gengar zag er sterk uit. Sagittarius en Aquarius waren er niks bij.

Daarover gesproken: “Sagi, Aqua, keer terug.” Hij had twee pokéball vastgepakt in zijn gezonde hand en liet de twee terugkeren in de ronde voorwerpen. “Sorry Aquarius, misschien dat je straks nog even naar buiten kan...” Het was wel een beetje sneu voor de Squirtle. De vorige keer hadden ze namelijk ook niet veel van het aquarium gezien. Ach, het einde van de wereld was nog lang niet nabij, dus ze konden altijd nog een keertje terugkomen. Lynn meldde toen dat ze echt weg moesten en Alex stopte vlug de pokéball terug op hun plek, waarop hij knikte en achter haar aansprintte. Dezelfde weg werd teruggenomen en voor de jongen het wist, waren ze terug bij af. “Oké, dat was geen succes...” hijgde hij na. Hij keek verontschuldigend naar Lynn. “Zou er nog zo’n gangenstelsel zijn met al die deuren, denk je?” Pan kwam zo wel weer tevoorschijn, toch?

Op haar reactie zei Alex weer dat hij nog niet veel had kunnen oefenen, gezien hij nog maar één keer met iemand opnieuw afgesproken had. "Ik ook, hoor," glimlachte Lynn. Het idee om iemand te hebben die je beter te kende dan de rest van de mensen die je gesproken had, vond ze wel fijn. Dan hoefde je ten minste niet de hele tijd tegen je Pokémon te praten, al was dat ook niet al te erg naar haar idee.
Er werd met haar ingestemd, waarna gezegd werd dat de blondharige jongen ook van plan was om verder te reizen. Even dacht Lynn dat hij misschien bedoelde dat hij van plan was om naar het volgende stadje te reizen, maar uiteindelijk leek het haar toch logischer dat Alex bedoelde dat hij naar een andere regio wilde vertrekken. "Welke regio had je in gedachten?" Vroeg het meisje geïnteresseerd. Misschien zou ze zelf ook nog wel een keertje verder trekken, maar voorlopig wilde ze nog wel in Kalos blijven. Ze had hier nog genoeg te doen, genoeg om haar bezig te houden. Voor nu kon ze ook wel genoeg geld verdienen met de gyms en een bijbaantje hier en daar om het in de stervormige regio te overleveren, mede dankzij het gratis voer en onderdak dat Pokécenters aanboden, wat ook best belangrijk was. Over werk gesproken, mede-bedenker van Mop-Busters sprak de hoop uit dat iemand binnenkort een dweil zou verliezen, zodat er wat geld verdiend zou kunnen worden. Lynn grinnikte en merkte vervolgens met een grijnsje op: "Ik vraag me nu wel af hoeveel iemand over zou hebben voor het vinden van een dweil." Eén enkele pokédollar, misschien? De afleidingsmanoeuvre was een goed plan. Lynn knikte instemmend, een glimlachje op haar gelaat. Drie uur praten zou misschien wat lastig zijn, maar ze dacht dat het wel moest lukken. "Nu is het hopen dat niemand op hetzelfde idee komt voordat wij het willen gaan uitvoeren," merkte ze op, waarna ze op serieuze – maar niet serieus bedoelde – toon vervolgde: "Misschien moeten we een patent aanvragen."

“Ah, dus dat is Pan.” Hoewel Lynn haar ogen op de deur en Pan gericht hield om zich ervan te verzekeren dat het gevaar voor even geweken was, meende ze toch iets van verwondering in de stem van de oudere jongen te horen. Onbewust gleed er een trotse grijns over het gezicht van de jonge Trainer: de Gengar was de eerste Pokémon geweest die ze echt gevangen had, en het deed haar altijd wel goed om te horen dat hij er goed getraind uitzag, al was dat niet expliciet gezegd. "Pan; Alex, Alex; Pan," Stelde ze de twee even snel aan elkaar voor, want het besef dat ze hier weg moesten wezen had haar trotse gevoelens alweer weggedrukt, en haar grijnsje verruild voor een frons.
Het zwartharige meisje kreeg nog net mee hoe Alex zijn Pokémon terug liet keren en tegen de Squirtle zei dat die straks misschien nog even naar buiten kon, voordat ze zei dat ze nu toch echt moesten gaan en meteen de daad bij het woord voegde. Tijdens haar sprintje keer ze nog even snel om naar Pan, die half onderuitgezakt met zijn rug tegen de deur stond, die onder het bonken van de andere kant wat leek te trillen maar verder niet bewoog. De Gengar bestudeerde zijn poten terwijl hij een melodie humde, een onaangedane blik in zijn ogen, alsof hij geen enkele moeite hoefde te doen om de medewerker binnen te houden, wat misschien ook wel zo was. Kort met haar hoofd schuddend en met een glimlach op haar gezicht, richtte het meisje haar blik weer op de uitweg.
Niet heel erg veel later waren ze weer aangekomen waar ze eerst waren. Uitgeput plantte Lynn haar handen op haar knieën nadat ze de beschutting van een informatiebord gevonden had. “Oké, dat was geen succes...” Ze keek op naar een verontschuldigend staande blik. Om aan te duiden dat het niet erg was, maar om het ook niet duidelijk te hoeven maken met woorden omdat ze nog steeds aan het nahijgen was, maakte Lynn een wegwerpgebaar met haar hand. Vervolgens slikte ze even en dwong zichzelf haar ademhaling weer onder controle te krijgen, waarna ze zich weer oprichtte. "Ik denk het niet," antwoordde ze op de eerder gestelde vraag terwijl ze om zich heen keek, op zoek naar boze werknemers. "Ze leken alles op die ene plek te bewaren.." Wat betekende dat ze door het aquarium moesten gaan. Een diepe zucht verliet Lynns mond. Fijn.

Lynn had kennelijk ook niet vaak met iemand af kunnen spreken en verbazingwekkend genoeg stelde het hem gerust. Het liet hem weten dat hij niet de enige was die er een beetje in faalde om hechte vriendschappen te sluiten met iemand in dezelfde regio. Het was niet alsof hij het niet probeerde, maar hij was gewoon bang voor mensen hun reactie als ze achter zijn geslacht kwamen. Natuurlijk waren het dan geen echte vrienden als ze hem niet accepteerden, maar Alex wist niet of hij het wel aan kon om tien verschillende mensen te bevrienden en er dan maar eentje over te houden. Lynn scheen hem echter een erg open persoon, dus misschien dat zij hem niet uit ging kauwen zodra ze erover leerde. Wie wist. Ze waren nu met belangrijkere zaken bezig.

Het meisje vroeg aan hem welke regio hij in gedachten had. “Hoenn,” antwoordde hij oprecht. Ze klonk geïnteresseerd genoeg om meer informatie van hem los te krijgen, dus dat gaf hij ook. “Daar woont mijn beste maatje. We hebben elkaar leren kennen via het internet.” Wat een magische plek was het toch. Alex zou in ieder geval een stuk ongelukkiger zijn zonder zijn Holocaster en verbinding met het netwerk. Gelukkig koste dat geen geld, want anders was hij nog steeds een arme jongen geweest. Over geld gesproken, Lynn vroeg hoeveel iemand over zou hebben voor hun werkzaamheden als Mop-Busters. Alex haalde zijn schouders op. “Dat ligt denk ik aan de persoon?” begon hij twijfelend. “Als we een vrijgevig iemand hebben, dan hebben we denk ik veel geluk.” En als dat niet zo was, dan hadden ze pech. Iets wat hij zelf heel vaak had, dus hij hoopte dat hij het meisje er niet mee in zou slepen. Hij knikte toen ze vertelde dat het nu een soort race tegen de klok was voor iemand anders het bedacht. Geamuseerd lachte hij op haar volgende vraag. “Kost dat geen geld? Als dat niet zo is, dan moeten we dat echt serieus gaan overwegen.”

Hij werd kort en snel voorgesteld aan de Gengar van Lynn, waarop Alex meende een trotse gezichtsuitdrukking op het meisje haar gezicht te zien. Dat mocht ook wel, Pan zag er zeer goed getraind uit. De frons van Lynn liet hem er echter aan herinneren dat ze eigenlijk de tijd niet hadden voor dit gedoe en dat ze hier weg moesten. Er werd vrijwel direct gehandeld en voor ze het wisten stonden ze dan achter de veilige beschutting van een informatiebord. Het meisje wuifde zijn verontschuldigende blik weg, waardoor hij te weten kreeg dat het niet veel uitmaakte, en vertelde vervolgens dat er geen andere plek te doorzoeken was. Alex zuchtte. “Hm... Is Pan je enige Ghosttype?” vroeg hij aan Lynn. “Ik heb verder geen Ghosttype, maar hij kan voor ons zoeken daar? Of hij leidt de medewerker af, zodat wij weer terug kunnen...” Het waren niet goed doordachte ideeën, maar ze moesten ergens beginnen.

Hoenn was de regio die Alex in gedachten had. De vakantieregio, had Lynn gehoord. Zonnig en veel bijzondere plekken om te bezichtigen, kortom: een echte trekpleister. Vervolgens werd verteld dat het beste maatje van de blondharige jongen, die hij via internet had leren kennen, zich daar bevond. Lynn luisterde aandachtig toe en stopte even met waar ze mee bezig was om zich wat meer naar haar gesprekspartner toe te kunnen draaien. "Het is altijd fijn om al iemand te kennen in een voor jezelf onbekend gebied, en ik heb best wat goede dingen gehoord over Hoenn," merkte ze op. Mensen kwamen er altijd van terug met een gebruinde huid en vele verhalen om te vertellen. Vooral dat laatste sprak haarzelf op zich ook wel aan. "Als je van zonnen houdt, in ieder geval," vervolgde ze grinnikend. Ja, als je naar Hoenn ging moest je wel tegen de zon en de hitte kunnen, leek haar.
Als ze met een vrijgevig iemand te maken hadden, zouden ze wel eens geluk kunnen hebben. Wat nonchalant haalde Lynn haar schouders kort op. "En anders is het nog altijd beter dan niets," glimlachte ze. Ze moesten wel positief blijven, immers. Niet dat Lynn dat normaal gesproken eigenlijk was, maar goede gesprekken en mensen maakten haar altijd wat optimistischer. Op haar opmerking werd gevraagd of een patent geen geld kostte, waarna met het idee ingestemd werd mits ze er niets aan hoefden te spenderen. "Daar zeg je me wat," zei Lynn, fronsend. Een patent kon best nog eens geld kosten. Damn. "Het lijkt erop dat we dan maar moeten hopen dat niemand anders erop komt. Of dat we een limonadekraampje op moeten zetten om aan het geld te komen, of zoiets."

Uit het zicht gehouden door het bord veegde Lynn nog maar een keer haar nog een beetje druipende pony uit haar gezicht. Zo langzamerhand begon ze er echt wel genoeg van te krijgen dat ze nat was, maar ze wist ook wel dat ze daar nu nog even niets aan kon doen. Misschien zaten er nog wel mensen achter hen aan, en zelfs als dat niet zo was dan moest er zo snel mogelijk een grote plas op de tweede verdieping opgeruimd worden. Lynn knikte even op de vraag die gesteld werd en luisterde vervolgens naar Alex' plan. Er zaten misschien wat haken en ogen aan, maar het was ten minste een plan. "We kunnen het in ieder geval proberen," stemde Lynn dan ook in. "Pan zal binnenkort wel tevoorschijn komen." Ten minste, dat is te hopen.

Lynn besloot te reageren op het feit dat Alex al iemand kende in die regio. Hij knikte instemmend, ook op het feit dat hij goede dingen had gehoord. “Ik heb laatst nog een gesprek gevoerd met iemand die ook van plan was naar Hoenn te gaan. Ze zal inmiddels wel op weg terug naar Kalos zijn, denk ik,” vertelde hij. Het verbaasde hem hoe gemakkelijk alle woorden van zijn tong rolden in dit gesprek. De persoon waar hij het over had was immers de enige met wie hij zo’n gesprek als deze had gevoerd en dat was ook alweer een tijdje terug. Om de grap van Lynn moest hij even grinniken. “Ik niet hoor,” begon hij alles behalve serieus. “Ik ben een vampier.” Dat was eigenlijk niet waar, maar dat waren grapjes nooit. En zelfs al was hij een vampier, dan zou hij dat niet zo makkelijk prijsgeven aan iemand.

Alex weerspiegelde de glimlach van Lynn toen zij vertelde dat het nog altijd beter dan niets was. “Precies,” reageerde hij erop. Toen hij begon over de kosten van het patent, echter, scheen zij er ook geen antwoord op te hebben. Vervolgens begon ze over een limonadekraampje; iets wat de jongen toch wel aan het lachen kreeg. Dat deed hij wel vaak, zeg. Misschien was het maar goed ook dat hij Lynn had proberen te helpen. Dat deed zij ook voor hem, zelfs al had ze het wellicht niet zelf door. “Dan zal ik de manager wel zijn. Ik weet niet of mensen het zielig genoeg vinden om wat van een vierentwintigjarige te kopen,” lachte hij geamuseerd.

Net als Alex scheen Lynn nog steeds hoop te hebben en vertelde dat ze het nog altijd konden proberen. Haar Gengar zou zo wel terugkomen. De jongen knikte en keek vervolgens naar het nog altijd natte figuur van het meisje. “Zullen we in de tussentijd een handdoek voor je proberen te regelen?” vroeg Alex met een frons. Het leek hem nou niet echt prettig om nog langer zo nat rond te lopen.

Er werd verteld over een persoon waarmee Alex een gesprek had gevoerd, iemand die naar Hoenn was gegaan maar waarschijnlijk ook al weer terug in Kalos was. "Oh, echt?" Vroeg Lynn op geïnteresseerde toon. Gezien ze zelf op een gegeven moment misschien ook wel naar een andere regio wilde gaan, was het onderwerp wel interessant voor haar. Horen hoe het anderen afging was dan ook bruikbare informatie. "Kwam ze terug omdat Hoenn haar niet beviel, of gewoon omdat ze op vakantie was gegaan?" Alex leek haar grapje wel te kunnen waarderen, wat een glimlach op het gelaat van het meisje deed verschijnen. Er waren genoeg momenten in haar eigen leven voorbijgekomen die zeker niet om te lachen waren geweest, en daarom deed het haar altijd goed om anderen vrolijk te zien. De blonde jongeman onthulde dat hij een vampier was, waarop Lynn een naar haar idee goed geslaagde impressie van De Schreeuw deed. Het meisje haalde haar handen na enkele seconden van haar gezicht af en vroeg met een grijnsje: "Heb je dan ook zo'n slechte vampierenschuilnaam, zoals 'Dr. Acula'?"
Alex zou de positie van manager van het limonadekraampje op zich te nemen, met de reden dat vierentwintigjarige mensen er niet zielig genoeg uitzagen om limonade te verkopen. Lynn sloeg quasi-verontwaardigd haar armen over elkaar een keek weg van de blondharige. "Oh, dus ik moet alles in m'n eentje doen?" vroeg ze, vanuit haar ooghoeken naar de blondharige kijkend. Vervolgens liet ze grinnikend haar armen weer naast haar zij liet vallen en haar toekomstige mede Mop-Buster opnieuw recht aankeek. "Ik weet niet of ik wel genoeg schattigheid bezit voor ons beiden, hoor," lachte ze.

“Zullen we in de tussentijd een handdoek voor je proberen te regelen?” Lynn, die net om de hoek van het bord de hal in aan het turen was geweest, liet zich weer naast Alex zakken. Een nadenkende frons verscheen op het gezicht van het meisje. Ze zou wel minder aandacht trekken wanneer ze er niet anders uitzag dan de andere bezoekers, maar ergens had ze het idee dat Atlas meer aandacht trok dan zij en dat hij daarom de prioriteit had. Aan de andere kant, aan het probleem op de tweede kon ze op het moment niets doen, en aan haar natte kleren wel. Eerst had ze gedacht dat ze in niet al te veel tijd een dweil zou kunnen vinden en daarna meteen aan haar eigen, natte verschijning te kunnen gaan werken, maar dat bleek er nu niet in te zitten. Het meisje knikte daarom om met het voorstel in te stemmen. "Als ik een handdoek was, waar vond je me dan?"

Lynn raakte alleen maar meer geïnteresseerd toen Alex begon over iemand die hij had ontmoet en naar Hoenn was vertrokken. “Ze vertelde geloof ik dat ze de regio wat wilde verkennen, maar Kalos is haar thuis,” legde hij in het kort uit na even na te hebben gedacht over zijn antwoord. Ze hadden afgesproken om in de zomer eens langs te gaan bij Vaniville, maar een officiële datum hadden ze niet echt geprikt. Misschien moest hij haar binnenkort toch maar even aanspreken. Toen Lynn over de slechte schuilnaam begon, grijnsde hij schaapachtig naar haar. “Ah, hoe wist je zo snel mijn achternaam?” grapte hij. Echt horrorfilms van vroeger had hij nooit gekeken – het was nou niet bepaald zijn ding. De horrorfilms die ze tegenwoordig draaiden kon hij al helemaal niet van genieten. Veel te eng voor zijn smaak. En veel te realistisch gemaakt. Je zag nog niet eens meer wat met de computer gedaan was en wat niet. “Nee hoor, niet alles,” probeerde de jongen vlug. “Alle administratie, reclame, de stand... Dat is allemaal voor mijn rekening,” vertelde hij, waarop hij een vermoeide uitdrukking toonde. Alsof dat meer werk zou leveren dan de limonade maken en verkopen. Dat laatste was juist het meest vermoeide aan het hele idee. Alex lachte en schudde vervolgens met zijn hoofd. “Ik weet vrijwel zeker dat jij er onschuldiger uitziet.”

Het duurde even voor hij een antwoord kreeg van Lynn; waarschijnlijk omdat ze moest nadenken over of het wel een goed plan was om nu te doen, maar ze stemde er toch in mee. Althans, daar ging Alex vanuit. De blonde jongen begon nu zelf na te denken over de vraag die zij gesteld had en kwam er uiteindelijk bij uit dat ze waarschijnlijk op dezelfde plek lagen als waar ze naar een dweil zochten. Alhoewel... “Zijn er geen kleine kamertjes naast een aantal aquaria te vinden?” En dan bedoelde hij niet de wc. “Waar ze eten voor de dag bewaren en dat soort zaken... Misschien ook wel een handdoek?” Of een dweil.